Εγένετο δε φιλονικία εν αυτοίς – Μεγάλη Τετάρτη

Του Κωστή Μπασογιάννη

Η πρώτη Μεγάλη Έκπληξη
 
Η νύχτα των θαυμάτων και των εκπλήξεων: «Εγω δε ειμί εν μέσω ημών ως ο διακονών» (Λουκ, 22,27). Η απάντηση στην ανώριμη ανθρώπινη φιλοδοξία τής αριστοκρατίας, τής δικτατορίας τού αρίστου, τής επιβολής, δηλαδή τής γνώμης και τής βούλησης εκείνου που «δοκεί μείζων είναι».

Οι μαθηταί, πνευματικά κουτάβια όπως εμείς σήμερα, ακριβώς μετά από την παράδοση του Μυστηρίου από τον Χριστό, λίγα μόλις λεπτά από την αποκάλυψη ενός μυστικού που θα ένωνε τους συνερχομένους εις το όνομά του εις Σώμα Ένα μέσα από την μετάληψη του Σώματος και του Αίματος, άρχισαν οι καημένοι να φιλονικούν για το ποιός απ΄αυτούς ήταν ο πρώτος και καλύτερος. Ο Άριστος. Ο Ύπατος. Ο Βασιλεύς. Ο Σερίφης. Ο Πρόεδρος. Ο Νομπελίστας. Ο Κεφαλαιούχος. Το Αφεντικό. Ο Γέροντας, Ο Εθνάρχης. Ο Παναγιότατος, Ο Μεγάλος Καλλιτέχνης. Ο Διακεκριμένος Επιστήμων. Μάλωναν σαν τα μικρά παιδιά, ονειρευόμενοι ποιος ξέρει ποιές δόξες και ποια μεγαλεία. Νήπιοι. Ακατέργαστοι. Αφώτιστοι. Αλήθεια, ποιούς μας θυμίζουν;

Και ο Ιησούς αμέσως άρπαξε την ευκαιρία και τους χάρισε την μεγαλύτερη έκπληξη μέχρι την ώρα εκείνη: «Οι βασιλείς συμπεριφέρονται ως κύριοι των εθνών, και οι εξουσιαστές αποκαλούνται ευεργέτες. Εσείς όμως δεν είστε σαν κι εκείνους. Αλλά ο μεγαλύτερος από εσάς να γενεί σαν τον νεώτερο. Και ο επικεφαλής να είναι υπηρέτης». Και τους ρωτά: «Ποιός είναι το σημαντικό πρόσωπο; Εκείνος που υπηρετείται ή ο υπηρέτης; Ο υπηρετούμενος δεν είναι»; Οι μαθητές κοιτούν, προσπαθώντας να καταλάβουν. Και τότε Εκείνος τους μαρτυρά το μυστικό: «Έγω είμαι εδώ μεταξύ σας ως ο υπηρέτης». Και τους διαβεβαιώνει ότι με ένα τέτοιο τρόπο ζωής, και μόνον έτσι, μπορεί κανείς να έχει κρίση. Και μάλιστα τόση κρίση, ώστε θα μπορεί να κρίνει τους πάντες.

Μα τί γίνεται εδώ; ο υπηρέτης είναι και ο Κριτής; Το δουλικό θα μας κρίνει; Εκάναμε όλες αυτές τις σπουδές στο Κολάμπια και αλλού, δουλέψαμε τόσο σκληρά για να χτίσουμε επιχειρήσεις και καριέρες, να αποκτήσουμε δύναμη και επιρροή. Και, μάλιστα, να αναρριχηθούμε στα ύπατα αξιώματα της πολιτείας και της Εκκλησίας, για να έρθει ένας αποτυχημένος, ένας ρίψασπις, ένας που γυρίζει και το άλλο μάγουλο, ένας αγαπούλης, ένας απατεώνας που μας υποσχέθηκε τον ουρανό με τ' άστρα και τώρα μας λέει ότι δεν είναι παρά ένα δουλικό και πρέπει να γίνουμε κι εμείς δουλικά; Αυτός πηγαίνει κόντρα στους νόμους τής φύσης! Δεν επικρατεί, λοιπόν, ο ισχυρότερος; Δεν επιβιώνει ο πιο ικανός; Μήπως είναι πράκτορας, και θέλει να αποδυναμώσει την αθάνατη φυλή μας;

Τέτοιων λογιών σκέψεις κάνουν εκείνοι που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι είναι άλλης τάξεως η παραπάνω διδασκαλία. Απλή, απλούστατη. Αλλά ταυτόχρονα και δυσνόητη, όταν εννοείς να επιμένεις σε προϊστορικού επιπέδου οντολογική τοποθέτηση. Μέχρι εκείνο το σημείο μπορούσε να φθάσει ο νους των μαθητών. Αλλά η καρδιά τους που τον αγαπούσε, δεν τους άφησε ευτυχώς να τον προδώσουν. Μόνο ένας, ο καημένος, δεν είχε καρδιά.

Και τότε Εκείνος πλένει τα πόδια του καθενός τους, αποκαλύπτοντας ότι σύντομα θα θανατωθεί, λογιζόμενος μετά ανόμων. Και το γεγραμμένον θα τελεσθεί.

b.