Το τέλος μιας ξοφλημένης Δημοκρατίας

"Polis désintégré" 
 (etude Kleeante_893_CACB)
Bassὸ... 2014

του Κωστή Μπασογιάννη

- Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία που ψηφίζει νόμους κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας και ταυτόχρονα πάλι με νόμους αποστερεί από τις κυβερνήσεις τη δυνατότητα να εκπονήσουν σχέδια με σκοπό να περαιώσουν επιτυχώς μια κρίσιμη για τη χώρα διαπραγμάτευση με κακόπιστους και κακόβουλους ξένους δανειστές,

- η Κοινοβουλευτιή αντιπροσωπευτική δημοκρατία που θεωρεί ότι είναι δημοκρατικό να ενταχθεί σε ένα νέο, αμφιβόλου ιστορικής πορείας σκληρό νόμισμα πραξικοπηματικά και χωρίς να πάρει τη γνώμη του Λαού, ενώ ταυτόχρονα απαγορεύει και θεωρεί προδοτική την διακοπή αυτής της καταστροφικής πορείας με έξοδο απ' αυτή τη δεσμευτική της κυριαρχίας και ευνουχιστική της οικονομικής και πολιτκής εξέλιξης της χώρας νομισματική ένωση, ακόμη και μετά από σύμφωνη γνώμη του Λαού μετά από δημοψήφισμα,

- η κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική Δημοκρατία που αμνηστεύει τους μειοδότες κυβερνήτες που οδήγησαν τη χώρα στην χρεωκοπία και την υποδούλωση και λοιδoρεί, αποδομεί και τελικά διώκει όσους κυβερνούν με τον φιλόδοξο στόχο της ανάκτησης της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της χώρας είναι τελικά ένα βλακώδες και απορριπτέο σύστημα και όχι, όπως ανέκαθεν ισχυριζόταν ο τυπικός οπαδός του καπιταλιστικού φιλελευθερσμού, «το μόνο ελεύθερο και αποδεκτό σύστημα που διαθέτει η ανθρωπότητα». 

Πρόκειται για μια σαπισμένη άδεια σταφιδιασμένη φούσκα που ψευδεπιγράφως καλείται «Δημοκρατία», αφού όλες οι εξουσίες έχουν δοθεί σέ συγκεκριμένο τμήμα συγκεκριμένης τάξης, το τμήμα των σούπερ δεξιών μονεταριστών τραπεζιτών και συγκεκριμένης μερίδας των «επιχειρηματιών» τα συμφέροντα των οποίων δεν έχουν ουδεμία σχέση με τα συμφέροντα της χώρας και είναι πάντοτε αντίθετα με τα συμφέροντα του Λαού της.

Αυτός ο εκπεσμός της Δημοκρατικής αρχής σε επίπεδα ολοκληρωτικά, η ταυτόχρονη απόλυτα συγκεκριμένη μετά το '89 ολοσχερής ταξική υποταγή των εν λόγω «Δημοκρατιών» στην παγκόσμια νεοφιλελεύθερη μετα-αστική δεξιά του άγριου και φονικού καπιταλισμού και, τέλος, η μεθοδευμένη άνευ όρων παράδοση όλων αυτών των «Δημοκρατιών» στην παγκοσμιοποιημένη μονεταριστική ολιγαρχία των πολυεθνικών και των τραπεζών, πρέπει επιτέλους να προκαλέσει μέσα μας την ανάγκη επανακαθορισμού όλων των θεμελιωδών εννοιών της πολιτικής και της οικονομίας. 

Είναι ανάγκη διανοούμενοι να αναλάβουν δράση παραγωγής νέων οικονομικών και πολιτικών προτύπων έξω από το παραπάνω διεστραμένο και τελικά παρηκμασμένο οικονομικό και πολιτειακό παράδειγμα, προς στην κατεύθυνση μιας ανθρώπινης κοινωνίας αλληλεγγύης, στον αντίποδα του αποτυχημένου ως προς την συμβατότητα με την ανθρώπινη ιδιότητα νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Εκείνο καπηλεύτηκε τη Δημοκρατία διαστρέφοντας το ιδεώδες της Ελευθερίας προς την κατέυθυνση της ελευθερίας του δυνατού να συντρίψει τον αδύνατο, της ελευθερίας του ματαιόδοξου να επιβάλει την μωρία του, του άπληστου να επιβάλει την κτηνωδία του, της ελευθερίας του αγύρτη να επιβάλει την απάτη του και, κυρίως, του υψηλόφρονα ρατσιστή φραγγογερμανού ή Σάξωνα καθ' έξιν και παράδοσιν αποικιοκράτη να επιβάλει τον διαρκώς υποτροπιάζοντα ρατσισμό του.

Αντί λοιπόν να πολεμούμε να εξωραΐσουμε ένα ξοφλημένο αγελαίο σύστημα, αντί να θέλουμε να το αντικαταστήσουμε με κάποιο ολίγον πιο ψυχοπονιάρικο για τα θύματά του κακέκτυπο, ή με κάποιο πεπαλαιωμένο σύστημα οργάνωσης στα πρότυπα του σμήνους εντόμων, καλύτερα να προσπαθούμε να οργανώσουμε τη σκέψη μας και να συλλάβουμε πρότυπα πρωτότυπα και πρωτοποριακά που να οδηγούν επιτέλους σε ανθρώπινη κοινωνία και όχι σε ομάδα θηρίων.

Η επανάκαμψη του υλιστή ανθρώπου σε αξιακά πρότυπα πνευματικά, η επανασύνδεσή του με την υπαρξιακή και μεταφυσική αναζήτηση σε συνθήκες αποδοχής του ιδίου μεγαλείου και ταυτοχρόνως της ιδίας ταπεινότητας, είναι ένας μονόδρομος προς την δημιουργία της νέας ανθρώπινης κοινωνίας που για πρώτη ίσως φορά δεν θα χαρακτηριστεί ως «ουτοπία», αλλά ως «θρίαμβος».

Bassò...    Ιούλιος 2015

Αμετανόητοι !

του Κωστή Μπασογιάννη

Οι λαοί του κόσμου έχασαν μια τεράστια ευκαιρία μετά το Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο. Θα μπορούσε από τους νικητές να επιβληθεί στη Γερμανία διαίρεση στα κρατίδιά της και μόνιμη απαγόρευση ομοσπονδιοποίησής τους. Έλεγχος της παραγωγής των κρατιδίων και πλαφόν στην οικονομική τους ανάπτυξη. Θα μπορούσαν να ζήσουν έτσι αυτοι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι μέσα στις ξιπασμένες μικρές κοινωνιούλες της τάξης, της εργασίας και της ασφάλειας που τους αρέσουν, χωρίς να τους μπαίνουν ιδέες παγκόσμιας κυριαρχίας. Τώρα πια είναι αργά και δεν θα μπορέσει κανείς να διορθώσει το λάθος. Ας ελπίσουμε μετά τον επόμενο πόλεμο που οι ίδιοι θα προκαλέσουν.

Βεβαίως, δεν θα μπορούσε στις συνθήκες του 1945 να δοθεί μια τέτοια λύση, αφού η καθε μια από τις μεγάλες νικητήριες δυνάμεις ήθελε να επιβάλει παγκόσμια την κυριαρχία του δικού της πολιτικοοικονομικού συστήματος και μέσω αυτού να υπηρετήσει τα συμφέροντα των δικών της ελίτ. Ο νικητής της μεγάλης αυτής παρτίδας το 1989 ήταν ο Καπιταλισμός, στα πλαίσια του οποίου σήμερα γίνονται όλες αυτές οι αθλιότητες εναντίον όλων των λαών του κόσμου. Εν τουτοις, το επιμέρους θέμα του σωβινισμού της συγκεκριμένης κρατικής οντότητας που γνωρίζουμε όλοι ως Γερμανική ομοσπονδία ήταν και είναι ακόμη κομβικό για την Ευρώπη θέμα, όπως αποδεικνύεται για άλλη μια φορά στις μέρες μας. Εκτός από τους δύο μεγάλους πολέμους η Γερμανία στον εικοστό αιώνα είναι υπεύθυνη και για δύο ακόμη μείζονα εγκλήματα στην περιοχή μας. Για τις σφαγές που έκανε ο απ' αυτούς οργανωμένος νεοτουρκισμός και ο πρώιμος Κεμαλισμός στους πληθυσμούς της Μ. Ασίας στην αρχή του αιώνα και για το σπαραγμό της Γιουγκοσλαβίας στο τέλος του αιώνα. Με μια κουβέντα η Γερμανία είναι ο αιμοσταγής πρωταθλητής του τρόμου στην Ευρώπη του Εικοστού Αιώνα.

Η άθλια Γερμανική αγελαία κοινότητα, που κάποιοι κούφιοι κι εδώ στην Ελλάδα θαυμάζουν κι εκτιμούν, υψηλόφρων και ανεπίδεκτη μαθήσεως για τό τί σημαίνει άνθρωπος και τί κτήνος, μετά από μια ακόμη υποτροπή της αδίστακτης επιθετικής της φύσης, νοιάζεται σήμερα μόνο για την επικοινωνιακή της αποκατάσταση και για την κλονισμένη «φήμη» της. Οι υποτιθέμενες κλασικές σπουδές που προσχηματικά καλλιεργούνται στην παιδεία της, την οδηγούν κατ' ευθείαν στο φασισμό, αφού ποτέ δεν ήταν σε θέση ως κοινωνία να καταλάβει το νόημά τους. Αυτή τη «φήμη» που τώρα φοβάται μην την χάσει κι ανησυχεί «για τα χρήματα που θα ξοδέψει για να την επανακτήσει», την έκτισε ψευδεπίγραφα στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια με την ανοχή και την (κατ εμέ αδικαιολόγητη και πολιτικά απαράδεκτη) συγχωρητική αρωγή των θυμάτων της, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση είχε η Ελλάδα. Δεκάρα δεν δίνει για τη ζημιά που έχει προκαλέσει για τρίτη φορά μέσα σε ένα αιώνα (1922, 1941-44, 2009-15) σε ένα Λαό που μονο του χρώστάει και θα του χρωστάει στο διηνεκές. Ευαισθητοποιήθηκαν τις δύο αυτές μέρες τα πουλάκια μας οι Γερμανοί μόνο όταν τους έκραξε το σύμπαν για το πραξικόπημα που υποκίνησαν στους κόλπους της Ευρώπης και την μοχθηρή επίθεση εναντίον μιας Ελλάδας που ήδη βρισκόταν ηττημένη στο καναβάτσο, έχοντας υποστεί ύπουλη επίθεση από την παγκόσμια μονεταριστική συμμορία. Παρ' όλα αυτά σε ένα τεράστιο ποσοστό συνεχίζουν να υποστηρίζουν την λάμια που τους κυβερνά, τον φθονερό Σόιμπλε και το άθλιο κόμμα τους. Πιστοί στον προτεσταντικό καπιταλισμό τους στην άθλια επικρατούσα ιδεολογία τους που με διάφορες παραλλαγές (Αυτοκρατορία, Ναζισμός, Οικονομική τυραννία) μας παραπέμπει στον ζωώδη ανταγωνισμό, στη ρατσιστική υπεροχή της φυλής τους και στην άγρα της πανευρωπαϊκής κυριαρχίας. Πάντα σ αυτή τη χώρα  οι άνθρωποι της αλληλεγγύης, οι εχθροί του παραδοσιακού σωβινισμού ήταν μια ελάχιστη μειοψηφία, ένα τιμημένο κλάσμα του πληθυσμού που αξίζει της εκτίμησης και του θαυμασμού μας. Γιατί δεν είναι εύκολο να διατηρείς την ανθρώπινη ιδιότητα σε κοινωνίες που την αποστρέφονται και την τιμωρούν, θεωρώντας την αδυναμία.

Ας μην γελιόμαστε, όπως και κάποιοι άλλοι πληθυσμοί στην Δ. Ευρώπη, παραδοσιακά είναι αμετανόητοι για τα πάντα. Δεν έχουν τη συγνώμη και την αισχύνη στην κουλτούρα τους. Ίσως κάποτε να την αποκτήσουν.

b.

Στην διακεκαυμένη ζώνη της Ιστορίας

(πρόχειρες σκέψεις περι του τραγικού μιας Ιστορικής μορφής που γεννιέται)

του Κωστή Μπασογιάννη

Ο Φιντέλ Καστρο σε επιστολή του στον Αλέξη Τσίπρα μετά το δημοφήφισμα αναφέρει μεταξύ άλλων:

«Η Ελλάδα είναι πολύ οικεία για τους Κουβανούς. Αυτή μας δίδαξε φιλοσοφία, τέχνη και επιστήμες της αρχαιότητας όταν σπουδάζαμε στο σχολείο και, μαζί με αυτά, την πιο περίπλοκη από όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες: την τέχνη και την επιστήμη της πολιτικής...
...Η χώρα σου, ειδικά η τόλμη της στην παρούσα συγκυρία, γεννά το θαυμασμό στους λαούς της Λατινιής Αμερικής και της Καραϊβικής αυτού του ημισφαιρίου, που βλέπουν πώς η Ελλάδα, μπροστά σε απειλές από το εξωτερικό, υπερασπίζεται την ταυτότητά της και την κουλτούρα της...
... Η Κούβα αναγνωρίζει το θάρρος και τις επιχειρισιακές ικανότητες των ρωσικών στρατευμάτων, που, ενωμένες με τις δυνάμεις του ισχυρού συμμάχου τους, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, και με αυτές άλλων εθνών της Μέσης Ανατολής και της Ασίας, επιχειρούσαν πάντα να απογεύγουν τον πόλεμο αλλά ποτέ δεν επέτρεψαν η στρατιωτική επιθετικότητα να περάσει χωρίς μια απάντηση πειστική και συντριπτική...
...Στις τωρινές πολιτικές συνθήκες στον πλανήτη μας, όταν η ειρήνη και η επιβίωση του είδους μας κρέμονται από μια κλωστή, κάθε απόφαση, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, πρέπει να αναλύεται και να εφαρμόζεται με προσοχή, με τρόπο που κανείς να μην μπορεί να αμφισβητήσει την εντιμότητα και την σοβαρότητα με τις οποίες πολλοί από τους πιο υπεύθυνους και σοβαρούς από όσους διοικούν, αγωνίζονται σήμερα για να αντιμετωπίσουν τις καταστροφές που απειλούν τον πλανήτη»...

Αναγνωρίζοντας ο Φιντέλ την τεράστια ηθική και πολιτική διαφορά που χωρίζει τον σημερινό πρωθυπουργό της χώρας τόσο από τους προκατόχους του όσο και από τους αντιπάλους της Ελλάδας στη διεθνή σκηνή, δίνει στα συγκεκριμένα αποσπάσματα της επιστολής συγκαλυμένες σοφότατες συμβουλές για αποφυγή τού προφανούς και άσκηση επιστήμης της πολιτικής ως «την πιο περίπλοκη από όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες».

Ελπίζω ο μικρός να προχωρεί έχοντας προσλάβει το περίτενχνα διατυπωμένο ισορροπιστικό μήνυμα του μεγαλύτερου πολιτικού του 20ου αιώνα και να κρατήσει καλά την στρατηγική στόχευση προετοιμάζοντας το καιρό της «πειστικής και συντριπτικής απάντησης» πάντα ενωμένος με «ισχυρό σύμμαχο»  χωρίς να λησμονά την αποφυγή μιας άκαιρης καταστροφής. Είναι εντυπωσιακό πώς ο Φιντέλ, σε μια  ασύντακτη και ανιστόρητη (σε πρωτη ανάγνωση) αναφορά στις μεγάλες δυνάμεις της Ανατολής, σπέρνει τον σπόρο μιας ευφυούς διπλωματίας στο μυαλό του νεοφώτιστου.

Οι φωνές που ακούγονται εναντίον του Τσίπρα, είναι ιστορική νομοτέλεια να ακουστούν. Ο χαμός που γίνεται από όλους μας γύρω από την περιοχή ευθύνης του είναι η αυθεντική μυθοπλασία της Ιστορικής λειτουργίας, ένα τελετουργικό μέσα στο οποία δεν είναι δυνατόν να αφαιρεθεί ούτε ένα ιώτα ή μια κεραία από τα έπη που γράφονται ή εκστομίζονται από τα αμέτρητα στόματα που απαρτίζουν το δράμα. Κανείς από εμας δεν είναι 100% μαζί του, και κυριολεκτικά κανείς δεν είναι τελείως απέναντί του. Έχει εισέλθει, από τη στιγμή της αναγγελίας του δημοψηφίσματος και μετά, στον διακεκαυμένο χώρο που μόνο οι μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες, θετικές ή αρνητικές, έχουν βρεθεί. Και εκεί επικρατεί μια χαοτική περιοχή σύγκρουσης του προσωπικού και του πολιτικού σύμπαντος, στα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης δηλαδή μια τραγική κατάσταση  την οποία καλείται όχι απλώς να διαχειριστεί, αλλα και να την δαμάσει προς όφελος όλων μας.

Οι επικριτές του αλλά και οι οπαδοί του βλέπουν την αλλοίωση και φρίττουν. Γιατί κανείς τους δεν έχει ανάλογη πείρα. Παρ όλα αυτά κι εκείνοι θα εξακολουθήσουν την πορεία του ιστορικού τους ρόλου. Κάποιοι θα θαυμάσουν, κάποιοι θα δούν απλώς μπροστά τους ένα τυχοδιώκτη. Αυτό πάντως που είναι βέβαιο και κανείς τίμιος παρατηρητής δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι ότι οι αντίπαλοι μέσα και έξω από την Ελλάδα βρίσκονται σε συναγερμό εδώ και μήνες. Και ήδη έχουν αρχίσει να αντιμάχονται μεταξύ τους, πράγμα το οποίο δείχνει ότι τις συμβουλές του Φιντέλ για αποφυγή της μονοκόματης πολιτικής μάλλον τίς έπιασε ο μικρός και έχουν αρχίσει ήδη να δουλεύουν. Είναι παγκόσμια η αίσθηση σε όσους παρακολουθούν τα διεθνή πολιτικά ότι από την Ελλάδα αρχίζουν και πηγάζουν προβληματισμοί με πανανθρώπινη εμβέλεια. Και δεν θα υπήρχε αυτός ο οικουμενικά εκτεινόμενος κυμματισμός αν δεν υπήρχε στη ζωή της χώρας ο συγκεκριμένος πολιτικός.

Εμείς λοιπόν μπορεί να κριτικάρουμε και να φωνάζουμε και καλά θα κάνουμε.  Θα έρθουν και στιγμές που θα αποθεώσουμε, και μετά πάλι ενδεχομένως θα τον θάψουμε. Εκείνος θα δώσει την προσωπική, μοναχική του πλεον, μάχη για όσο καιρό βρίσκεται σ' αυτή τη διακεκαυμένη ζώνη. Και από εκεί βγαίνει ο άνθρωπος πάντα τραγικά καταναλωμένος αλλά ενίοτε και σεβάσμιος.

b.

Η είσοδος στα Ιεροσόλυμα

Υποδοχή του Αλέξη Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο

Αυτή είναι η θριαμβευτική είσοδος του Νέου που έρχεται. Αφού ζήσαμε μια εικοσαετία που η είσοδος της κτηνώδους νεοφιλελεύθερης παρένθεσης απανθρωποποίησε τις κοινωνίες, είμαστε τυχεροί που ζούμε την εποχή που το Νέο που έρχεται τείνει να τάσσεται προς τη μεριά της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όσο κι αν του επιτεθεί η ψύχρα του Παλιού που φεύγει, όσο κι αν στα λημέρια αυτά που επικρατεί το άγχος τού αναταγωνισμού οι ανόσιοι ιερείς της αδικίας επιτίθενται με υποκρισία και κατινιά (γιατί μόνο υποκρισία και κατινιά θα μπορούσε να ειναι ο τίτλος των ομιλιών του ευρωπαϊκού καθεστώτος σ' αυτή τη συνεδρίαση), το μόνο που θα μπορούσε να προκαλέσει στον φορέα του Νέου, σ΄ αυτόν που έχει αναλάβει την εποχή αυτή να προωθήσει τα αιτήματα των αδικημένων αυτής της Ηπείρου, είναι ένας φευγαλέος επιχείλιος έρπης.

Το μεγάλο πρόβλημα των δυναστών και των τυράννων είναι ότι δεν καταλαβαίνουν ότι όταν αναγκάζονται να εντείνουν την κτηνωδία τους απέναντι στο Λαό, τότε εκείνος συμπεριφέρεται σαν ρευστό και τους ξεφεύγει μέσα από τα βρώμικα χέρια τους. Οδεύει προς το Νέο και παλινδόμηση δεν υπάρχει.

Εραστή του ανταγωνισμού και οπαδέ του τυράννου, δεν έχεις εξουσία να τον πλήξεις τον εκάστοτε, έστω και ατελή φορέα της Δικαιοσύνης, παρά μονο προσωρινά να τον δυσκολέψεις. Ακόμη κι αν τον εξοντώσεις, είναι σαν να συνθλίβεις στο ανόσιο χέρι σου ενα μικρό μπουμπούκι, προσπαθώντας να αποτρέψεις τον ερχομό της Άνοιξης. Γιατί αυτος δεν είναι ένας, αλλά πολλοί. Όλοι μας απαρτίζουμε τον φορέα του Νέου, θλιβερέ τύραννίσκε. Θα εισβάλλουν αυτόματα δεκάδες άλλοι ακόμη πιο δυνατοί, ακόμη πιο αποφασισμένοι, στο όνομά του. Γιατί όπως ίσχυε πάντα, αυτός σου καταπατήσει κεφαλήν, και συ κεντήσεις αυτού πτέρναν.

Υπομονή.

b.

Ο Αλέξης Τσίπρας απευθυνόμενος στο Ευρωκοινοβούλιο

Σωθήτω...

Literaire

Σωθήτω...

Ο Σώζων Εαυτόν Σωθήτω. Με την εξής έννοια:

Κι όμως, κάποιοι Ζούν. Αυτοί αρκούν. 

Μέσα στη Μοναξιά τους μολύνουν το Μέλλον με Ζωή. 

Φροντίζεις ν' ανήκεις σ' αυτούς και Σώθηκες.

Τον Τρόπο τον ξέρει η Καρδιά.

Bassò...    19 Ιουνίου 2015