Αμετανόητοι !

του Κωστή Μπασογιάννη

Οι λαοί του κόσμου έχασαν μια τεράστια ευκαιρία μετά το Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο. Θα μπορούσε από τους νικητές να επιβληθεί στη Γερμανία διαίρεση στα κρατίδιά της και μόνιμη απαγόρευση ομοσπονδιοποίησής τους. Έλεγχος της παραγωγής των κρατιδίων και πλαφόν στην οικονομική τους ανάπτυξη. Θα μπορούσαν να ζήσουν έτσι αυτοι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι μέσα στις ξιπασμένες μικρές κοινωνιούλες της τάξης, της εργασίας και της ασφάλειας που τους αρέσουν, χωρίς να τους μπαίνουν ιδέες παγκόσμιας κυριαρχίας. Τώρα πια είναι αργά και δεν θα μπορέσει κανείς να διορθώσει το λάθος. Ας ελπίσουμε μετά τον επόμενο πόλεμο που οι ίδιοι θα προκαλέσουν.

Βεβαίως, δεν θα μπορούσε στις συνθήκες του 1945 να δοθεί μια τέτοια λύση, αφού η καθε μια από τις μεγάλες νικητήριες δυνάμεις ήθελε να επιβάλει παγκόσμια την κυριαρχία του δικού της πολιτικοοικονομικού συστήματος και μέσω αυτού να υπηρετήσει τα συμφέροντα των δικών της ελίτ. Ο νικητής της μεγάλης αυτής παρτίδας το 1989 ήταν ο Καπιταλισμός, στα πλαίσια του οποίου σήμερα γίνονται όλες αυτές οι αθλιότητες εναντίον όλων των λαών του κόσμου. Εν τουτοις, το επιμέρους θέμα του σωβινισμού της συγκεκριμένης κρατικής οντότητας που γνωρίζουμε όλοι ως Γερμανική ομοσπονδία ήταν και είναι ακόμη κομβικό για την Ευρώπη θέμα, όπως αποδεικνύεται για άλλη μια φορά στις μέρες μας. Εκτός από τους δύο μεγάλους πολέμους η Γερμανία στον εικοστό αιώνα είναι υπεύθυνη και για δύο ακόμη μείζονα εγκλήματα στην περιοχή μας. Για τις σφαγές που έκανε ο απ' αυτούς οργανωμένος νεοτουρκισμός και ο πρώιμος Κεμαλισμός στους πληθυσμούς της Μ. Ασίας στην αρχή του αιώνα και για το σπαραγμό της Γιουγκοσλαβίας στο τέλος του αιώνα. Με μια κουβέντα η Γερμανία είναι ο αιμοσταγής πρωταθλητής του τρόμου στην Ευρώπη του Εικοστού Αιώνα.

Η άθλια Γερμανική αγελαία κοινότητα, που κάποιοι κούφιοι κι εδώ στην Ελλάδα θαυμάζουν κι εκτιμούν, υψηλόφρων και ανεπίδεκτη μαθήσεως για τό τί σημαίνει άνθρωπος και τί κτήνος, μετά από μια ακόμη υποτροπή της αδίστακτης επιθετικής της φύσης, νοιάζεται σήμερα μόνο για την επικοινωνιακή της αποκατάσταση και για την κλονισμένη «φήμη» της. Οι υποτιθέμενες κλασικές σπουδές που προσχηματικά καλλιεργούνται στην παιδεία της, την οδηγούν κατ' ευθείαν στο φασισμό, αφού ποτέ δεν ήταν σε θέση ως κοινωνία να καταλάβει το νόημά τους. Αυτή τη «φήμη» που τώρα φοβάται μην την χάσει κι ανησυχεί «για τα χρήματα που θα ξοδέψει για να την επανακτήσει», την έκτισε ψευδεπίγραφα στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια με την ανοχή και την (κατ εμέ αδικαιολόγητη και πολιτικά απαράδεκτη) συγχωρητική αρωγή των θυμάτων της, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση είχε η Ελλάδα. Δεκάρα δεν δίνει για τη ζημιά που έχει προκαλέσει για τρίτη φορά μέσα σε ένα αιώνα (1922, 1941-44, 2009-15) σε ένα Λαό που μονο του χρώστάει και θα του χρωστάει στο διηνεκές. Ευαισθητοποιήθηκαν τις δύο αυτές μέρες τα πουλάκια μας οι Γερμανοί μόνο όταν τους έκραξε το σύμπαν για το πραξικόπημα που υποκίνησαν στους κόλπους της Ευρώπης και την μοχθηρή επίθεση εναντίον μιας Ελλάδας που ήδη βρισκόταν ηττημένη στο καναβάτσο, έχοντας υποστεί ύπουλη επίθεση από την παγκόσμια μονεταριστική συμμορία. Παρ' όλα αυτά σε ένα τεράστιο ποσοστό συνεχίζουν να υποστηρίζουν την λάμια που τους κυβερνά, τον φθονερό Σόιμπλε και το άθλιο κόμμα τους. Πιστοί στον προτεσταντικό καπιταλισμό τους στην άθλια επικρατούσα ιδεολογία τους που με διάφορες παραλλαγές (Αυτοκρατορία, Ναζισμός, Οικονομική τυραννία) μας παραπέμπει στον ζωώδη ανταγωνισμό, στη ρατσιστική υπεροχή της φυλής τους και στην άγρα της πανευρωπαϊκής κυριαρχίας. Πάντα σ αυτή τη χώρα  οι άνθρωποι της αλληλεγγύης, οι εχθροί του παραδοσιακού σωβινισμού ήταν μια ελάχιστη μειοψηφία, ένα τιμημένο κλάσμα του πληθυσμού που αξίζει της εκτίμησης και του θαυμασμού μας. Γιατί δεν είναι εύκολο να διατηρείς την ανθρώπινη ιδιότητα σε κοινωνίες που την αποστρέφονται και την τιμωρούν, θεωρώντας την αδυναμία.

Ας μην γελιόμαστε, όπως και κάποιοι άλλοι πληθυσμοί στην Δ. Ευρώπη, παραδοσιακά είναι αμετανόητοι για τα πάντα. Δεν έχουν τη συγνώμη και την αισχύνη στην κουλτούρα τους. Ίσως κάποτε να την αποκτήσουν.

b.