 | ||
| BeastEros in orizontal Field, POV Dεl ḋεṃøṉïø αṡṃøḋευṡ. (Etude) Bassò... 2009 |
Του Κωστή Μπασογιάννη
Η αδυναμία της κοινωνίας μας να υποδεχθεί οργανωμένα και με συγκεκριμένους ανθρώπινους όρους τους μετανάστες από τις εμπόλεμες ζώνες αποτελεί σημείο εκβαρβαρισμού της. Αυτός ο εκβαρβαρισμός κακώς αποδίδεται στην αναμενόμενη για κάθε κοινωνία ύπαρξη ενός ποσοστού ανθρώπων που είτε από ανεπάρκεια είτε από επιλογή, κατατάσσουν εαυτούς στην ομάδα των πνευματικώς και πολιτικώς αναξιοπαθούντων ρατσιστοφασιστικών απορριμάτων. Αυτό το ποσοστό δυστυχώς στην περίπτωση της Ελλάδας ανεφάνη με την ευκαιρία της κρίσης και μάλλον είναι αρκετά υψηλό, αφού αποδεσμεύτηκε σχεδόν ολόκληρο απο τις τάξεις των δύο μεγάλων ληστρικών συμμοριών που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια και έκφρασε ελεύθερα τα συμπλεγματικά του ιδεολογήματα και την μισανθρωπία του. Δεν είναι όμως οι φασίστες που φταίνε για την αδιανόητη και επίμονη αδιαφορία μας για την τύχη ανθρώπων που η καμπή αυτή της Ιστορίας φέρνει στα δικά μας εδάφη και εκ των πραγμάτων μάς καθιστά υπεύθυνους για τη επιβίωσή τους και για την μοίρα τους. Τεράστια ευθύνη φέρουμε οι υπόλοιποι που υποτίθεται ότι διατηρούμε την ανθρώπινη ιδιότητα και δεν την έχουμε αποποιηθεί, υιοθετώντας τέτοιες μισάνθρωπες ιδέες.
Έχουν περάσει πλέον χρόνια και έχουν αλλάξει όλων των ειδών οι κυβερνήσεις στη χώρα, απο τότε που άρχισε αυτό το κύμα μετανάστευσης εξ ανατολών, που δεν είναι πλέον το πρώτο. Από το 1990 η χώρα δέχεται με διάφορους τρόπους μεταναστευτικά ρεύματα από το Βορρά, το Νότο και την Ανατολή. Η εκσυγχρονισμένη Ελλάδα του Σημίτη, η επανιδρυόμενη του μικροκαραμανλή, η καινοτόμος του μικροπαπανδρέου, η πτωχευμένη των αλλεπάλληλων συγκυβερνήσεων και η διαπραγματευόμενη αριστερή μπανανία του Τσίπρα δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει έστω και μια ανθρώπινη δομή ικανή να οδηγήσει τους φυγάδες αυτούς σε μια οδό, να δώσει μία διέξοδο στην απελπισμένη τους έξοδο. Δεν πρόκειται πλέον για αδυναμία αντίδρασης σε κάτι που μας βρήκε απροετοίμαστους. Πρόκειται για σύμπτωμα βαθύτατου εκβαρβαρισμού που οφείλεται σε συγκεκριμένη αιτία.
Εδώ και δεκαετίες το επίσημο Ελληνικό κράτος κλαίγεται στη διεθνή κοινότητα ότι έχει μείνει αβοήθητο στην κακή του μοίρα να βρίσκεται στα όρια δύο κόσμων. Ότι έχει σύνορα που δεν είναι δυνατό να φυλαχθούν και είναι υποχρεωμένο να δέχεται τους φυγάδες των πολέμων της Ανατολής. Ότι δεν του δίδεται η δυνατότητα να διοχετεύσει αυτό το μεταναστευτικό ποτάμι προς τις άλλες δυτικές χώρες και ότι αυτό έχει «λιμνάσει» στην Ελληνική ενδοχώρα, η οποία δεν αποτελεί τον τελικό του προορισμό. Οι συμφωνίες που έχουμε υπογράψει δεν μας δίνουν το δικαίωμα να προωθούμε τον κόσμο που καταφεύγει στα νησιά μας στις χώρες για τις οποίες ξεκίνησαν να πάνε. Οι επιχειρησιακές συνδρομές καταστολής των Δυτικών στην περιοχή του Αιγαίου δεν στάθηκε δυνατόν να αποτρέψουν την αποβίβαση των κυνηγημένων στα Ελληνικά νησιά. Και η Δύση, συνεπής στην παραδοσιακή της βαρβαρότητα, ενώ έχει με την πολιτική της προκαλέσει αυτή την ανθρωπιστική καταστροφή, αρνείται να δεχθεί τις συνέπειες παραδομένη, όπως πάντοτε σε παρόμοιες κρίσιμες προπολεμικές κοσμοϊστορικές συγκυρίες, στην επίσης παραδοσιακή ποντιοπιλατική της εθελοτυφλότητα.
Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμμία σχέση με τη δική μας αθλιότητα. Και σε καμμία περίπτωση δεν αποτελούν δικαιολογία για την απροθυμία μας να δημιουργήσουμε το αυτονόητο που ταιριάζει σε ένα κράτος που θέλει να καμώνεται ότι διαθέτει έστω και την παραμικρή σχέση με τον πανάρχαιο πολιτισμό που δηλώνει το όνομά του. Το αυτονόητο αυτό είναι η δημιουργία δομών φιλοξενίας για τις οικογένειες των φυγάδων, μέσα στις οποίες θα γίνουν με τις πλέον ανθρώπινες συνθήκες όλες οι απαραίτητες εκείνες διεργασίες για την πραγματοποίηση οποιασδήποτε πολιτικής τελικά αποφασισθεί για το πολύπλοκο και δυσεπίλυτο παγκόσμιο θέμα που έχει προκύψει.
Γιατί το θέμα είναι πράγματι τεράστιο και κοσμοϊστορικής σημασίας. Δεν λύνεται με την παράδοση των ικετών στην εξαθλίωση, έτσι ώστε, όπως ένας γελοίος πολιτικάντης που απ' ό,τι μαθαίνω φιλοδοξεί να γίνει και πρωθυπουργός, είχε κάποτε στοχοθετήσει: «να μην είναι οι συνθήκες εκλυστικές για εκείνους που θέλουν να τους μιμηθούν στο μέλλον».
Είναι σαφές ότι το πρόβλημα της μετακίνησης πληθυσμών προς δυσμάς δημιουργεί συνθήκες έντασης, αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με την δυνατότητα που δίνει στον ισλαμοφασισμό να εισδύσει στην Ευρώπη. Η ένταση αυτή μπορεί να γίνει ακόμη και πολεμική μεσοπρόθεσμα, αν συνεχιστεί η απαράδεκτη αυτή κατάσταση στις ακτές της Ελλάδας και της Ιταλίας. Ειδικά στην Ελλάδα θα είναι απαράδεκτο ιστορικό έγκλημα αν οι αρχές επιμείνουν στην βαρβαρότητα. Γιατί η παραδοσιακή φιλία και συμπάθεια των Αραβικών λαών και του Ελληνικού, είναι ένα κεφάλαιο που δεν πρέπει επ' ουδενί λόγω να αποσβεσθεί μέσα από καθημερινά πλέον επεισόδια αθλιότητας και μίσους.
Πού οφείλεται όμως αυτή η βαρβαρότητα; Όχι στο εθνικιστικό ρατσιστικό μίσος των χρυσαυγιτών. Ούτε στην ελαφρά τη καρδία από πολλούς, αδίκως για την πλειονότητα των απλών ανθρώπων, καταγγελλόμενη «σκατοψυχία των γηγενών, ανάλογη με εκείνη του 1922». Κατά τη γνώμη μου οφείλεται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουμε από καιρό εκβαρβαρίσει την πολιτική μας σκέψη, έχουμε αλλοτριώσει το κοινωνικό μας πρότυπο, έχουμε αφήσει την παραδοσιακή μας αντίληψη για τη ζωή παρελκυστικά να στραφεί στα πρότυπα ενός απάνθρωπου ωφελιμιστικού ατομισμού που καλλιεργείται εδώ και πάνω από χίλια χρόνια στη Δύση εις βάρος της δικής μας κοινωνιοκεντρικής παράδοσης που απαξιούμε ακόμη και να την κοιτάξουμε, δουλικά και χαμερπώς παρασυρμένοι από την προσωρινή οικουμενική επικράτηση της παιδαριώδους οντολογικά Δυτικής σκέψης.
Η Δύση είναι συνεπής στην πολιτική της απέναντι στην μετανάστευση. Το πολιτιστικό της υπόβαθρο είναι παραδοσιακά ρατσιστικό, στηριγμένο στην προκατάληψη της ευγενείας των γερμανογενών φύλων, αρχή που τους χάρισε και την απόλυτη κυριαρχία στην Δυτική Ρωμαϊκή περιοχή εδώ και μια χιλιετία. Η ρατσιστική αυτή αρχή, αφού τους βοήθησε να καθυποτάξουν και να διαστρέψουν τον Δυτικό Ρωμαϊκό Χριστιανισμό ρίχνοντας στο σκοτάδι του Μεσαίωνα την Ευρωπαϊκή ήπειρο, τους έδωσε αργότερα το ιστορικό «δικαίωμα» να εκμεταλλευτούν αποικίες, να καταστρέψουν πολιτισμούς, να λεηλατήσουν την Αραβική και Χριστιανική Ανατολή, αυτή που οι ίδιοι αργότερα ονόμασαν «Βυζαντινή», να εφεύρουν τον καταστροφικό καπιταλισμό, να κατακρεουργήσουν την οικουμένη δύο φορές μέσα στον εικοστό αιώνα, να αποπειραθούν στις μέρες μας να εγκαταστήσουν παγκόσμια μονεταριστική δικτατορία, κάτι που σχεδόν το έχουν κατορθώσει. Δεν είναι συνεπώς τίποτε αφύσικο για αυτή τη Δύση να πνίγει μετανάστες, να τους μαντρώνει, να τους φέρεται σαν κτήνη, να τους καρπαζώνει, να τους βασανίζει με όλους τους δυνατούς τρόπους. Δεν είναι κόντρα στο χαρακτήρα τού Δυτικού πολιτισμού που έχτισε τον καπιταλισμό του πάνω σε όρη από διασεκατομμύρια πτώματα Ινδιάνων, Αφρικανών, Κινέζων, Ινδών, Αράβων, Ρώσων, Ελλήνων και Βαλκάνιων και όλων των κατ΄αυτόν μιαρών εθνών, να αφήσει να πνιγούν και μερικές ακόμη χιλιάδες άθλιοι φυγάδες στα νερά τής Μεσογείου.
Εμείς όμως δεν είμαστε καθόλου συνεπείς με τον εαυτό μας. Η παράδοση και ο πολιτισμός μας είναι ασύμβατος κατ' αρχήν και εξ ορισμού με τα αίσχη που συμβαίνουν στην Κω, στην Κάλυμνο και στα άλλα νησιά μας, αλλά και σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα με θύματα μετανάστες . Το κέντρο τού χαρακτήρα μας είναι η ανθρώπινη κοινωνία και όχι η αγέλη των λύκων, το κοπάδι μυρηκαστικών ή το σμήνος εντόμων που θα διώξει ή θα θανατώσει τον παρείσακτο. Είμαστε υποχρεωμένοι να περιθάλψουμε ακόμη και τον εχθρό μας. Γιατί είμαστε παιδιά και φίλοι του Ομήρου, του Αισώπου, του Ηρακλείτου, της Σαπφούς, των τραγικών, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Ιησού, του Παύλου, του Ανδρέα, του Χριστοφόρου, του Γεωργίου, του Δημητρίου, του Βασιλείου, του Γρηγορίου, του Ιωάννη, του Ισαάκ του Σύρου, του Μακαρίου του Αιγυπτίου, της Μαρίας της Αιγυπτίας, του Ιωάννη του Δαμασκηνού, του Σπυρίδωνος, του Κοσμά, του Μακρυγιάννη, του Πόταγα. 'Ολων αυτών και εκατομυρίων άλλων παιδιά είμαστε.
Οι υπέυθυνοι εξουσιαστές της χώρας (δεξιοί κι «αριστεροί») είναι έκθετοι όχι μόνο για την απόλυτη παράδοση στην κυριαρχία και την οικονομική εξάρτηση από τους Δυτικούς, αλλά και για την πνευματική αλλοτρίωση και ένταξή μας στο απάνθρωπο πολιτισμικό τους πρότυπο.
b.
Αγνώντας Σκοπέλου, Αύγουστος 2015
Η αδυναμία της κοινωνίας μας να υποδεχθεί οργανωμένα και με συγκεκριμένους ανθρώπινους όρους τους μετανάστες από τις εμπόλεμες ζώνες αποτελεί σημείο εκβαρβαρισμού της. Αυτός ο εκβαρβαρισμός κακώς αποδίδεται στην αναμενόμενη για κάθε κοινωνία ύπαρξη ενός ποσοστού ανθρώπων που είτε από ανεπάρκεια είτε από επιλογή, κατατάσσουν εαυτούς στην ομάδα των πνευματικώς και πολιτικώς αναξιοπαθούντων ρατσιστοφασιστικών απορριμάτων. Αυτό το ποσοστό δυστυχώς στην περίπτωση της Ελλάδας ανεφάνη με την ευκαιρία της κρίσης και μάλλον είναι αρκετά υψηλό, αφού αποδεσμεύτηκε σχεδόν ολόκληρο απο τις τάξεις των δύο μεγάλων ληστρικών συμμοριών που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια και έκφρασε ελεύθερα τα συμπλεγματικά του ιδεολογήματα και την μισανθρωπία του. Δεν είναι όμως οι φασίστες που φταίνε για την αδιανόητη και επίμονη αδιαφορία μας για την τύχη ανθρώπων που η καμπή αυτή της Ιστορίας φέρνει στα δικά μας εδάφη και εκ των πραγμάτων μάς καθιστά υπεύθυνους για τη επιβίωσή τους και για την μοίρα τους. Τεράστια ευθύνη φέρουμε οι υπόλοιποι που υποτίθεται ότι διατηρούμε την ανθρώπινη ιδιότητα και δεν την έχουμε αποποιηθεί, υιοθετώντας τέτοιες μισάνθρωπες ιδέες.
Έχουν περάσει πλέον χρόνια και έχουν αλλάξει όλων των ειδών οι κυβερνήσεις στη χώρα, απο τότε που άρχισε αυτό το κύμα μετανάστευσης εξ ανατολών, που δεν είναι πλέον το πρώτο. Από το 1990 η χώρα δέχεται με διάφορους τρόπους μεταναστευτικά ρεύματα από το Βορρά, το Νότο και την Ανατολή. Η εκσυγχρονισμένη Ελλάδα του Σημίτη, η επανιδρυόμενη του μικροκαραμανλή, η καινοτόμος του μικροπαπανδρέου, η πτωχευμένη των αλλεπάλληλων συγκυβερνήσεων και η διαπραγματευόμενη αριστερή μπανανία του Τσίπρα δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει έστω και μια ανθρώπινη δομή ικανή να οδηγήσει τους φυγάδες αυτούς σε μια οδό, να δώσει μία διέξοδο στην απελπισμένη τους έξοδο. Δεν πρόκειται πλέον για αδυναμία αντίδρασης σε κάτι που μας βρήκε απροετοίμαστους. Πρόκειται για σύμπτωμα βαθύτατου εκβαρβαρισμού που οφείλεται σε συγκεκριμένη αιτία.
Εδώ και δεκαετίες το επίσημο Ελληνικό κράτος κλαίγεται στη διεθνή κοινότητα ότι έχει μείνει αβοήθητο στην κακή του μοίρα να βρίσκεται στα όρια δύο κόσμων. Ότι έχει σύνορα που δεν είναι δυνατό να φυλαχθούν και είναι υποχρεωμένο να δέχεται τους φυγάδες των πολέμων της Ανατολής. Ότι δεν του δίδεται η δυνατότητα να διοχετεύσει αυτό το μεταναστευτικό ποτάμι προς τις άλλες δυτικές χώρες και ότι αυτό έχει «λιμνάσει» στην Ελληνική ενδοχώρα, η οποία δεν αποτελεί τον τελικό του προορισμό. Οι συμφωνίες που έχουμε υπογράψει δεν μας δίνουν το δικαίωμα να προωθούμε τον κόσμο που καταφεύγει στα νησιά μας στις χώρες για τις οποίες ξεκίνησαν να πάνε. Οι επιχειρησιακές συνδρομές καταστολής των Δυτικών στην περιοχή του Αιγαίου δεν στάθηκε δυνατόν να αποτρέψουν την αποβίβαση των κυνηγημένων στα Ελληνικά νησιά. Και η Δύση, συνεπής στην παραδοσιακή της βαρβαρότητα, ενώ έχει με την πολιτική της προκαλέσει αυτή την ανθρωπιστική καταστροφή, αρνείται να δεχθεί τις συνέπειες παραδομένη, όπως πάντοτε σε παρόμοιες κρίσιμες προπολεμικές κοσμοϊστορικές συγκυρίες, στην επίσης παραδοσιακή ποντιοπιλατική της εθελοτυφλότητα.
Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμμία σχέση με τη δική μας αθλιότητα. Και σε καμμία περίπτωση δεν αποτελούν δικαιολογία για την απροθυμία μας να δημιουργήσουμε το αυτονόητο που ταιριάζει σε ένα κράτος που θέλει να καμώνεται ότι διαθέτει έστω και την παραμικρή σχέση με τον πανάρχαιο πολιτισμό που δηλώνει το όνομά του. Το αυτονόητο αυτό είναι η δημιουργία δομών φιλοξενίας για τις οικογένειες των φυγάδων, μέσα στις οποίες θα γίνουν με τις πλέον ανθρώπινες συνθήκες όλες οι απαραίτητες εκείνες διεργασίες για την πραγματοποίηση οποιασδήποτε πολιτικής τελικά αποφασισθεί για το πολύπλοκο και δυσεπίλυτο παγκόσμιο θέμα που έχει προκύψει.
Γιατί το θέμα είναι πράγματι τεράστιο και κοσμοϊστορικής σημασίας. Δεν λύνεται με την παράδοση των ικετών στην εξαθλίωση, έτσι ώστε, όπως ένας γελοίος πολιτικάντης που απ' ό,τι μαθαίνω φιλοδοξεί να γίνει και πρωθυπουργός, είχε κάποτε στοχοθετήσει: «να μην είναι οι συνθήκες εκλυστικές για εκείνους που θέλουν να τους μιμηθούν στο μέλλον».
Είναι σαφές ότι το πρόβλημα της μετακίνησης πληθυσμών προς δυσμάς δημιουργεί συνθήκες έντασης, αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με την δυνατότητα που δίνει στον ισλαμοφασισμό να εισδύσει στην Ευρώπη. Η ένταση αυτή μπορεί να γίνει ακόμη και πολεμική μεσοπρόθεσμα, αν συνεχιστεί η απαράδεκτη αυτή κατάσταση στις ακτές της Ελλάδας και της Ιταλίας. Ειδικά στην Ελλάδα θα είναι απαράδεκτο ιστορικό έγκλημα αν οι αρχές επιμείνουν στην βαρβαρότητα. Γιατί η παραδοσιακή φιλία και συμπάθεια των Αραβικών λαών και του Ελληνικού, είναι ένα κεφάλαιο που δεν πρέπει επ' ουδενί λόγω να αποσβεσθεί μέσα από καθημερινά πλέον επεισόδια αθλιότητας και μίσους.
Πού οφείλεται όμως αυτή η βαρβαρότητα; Όχι στο εθνικιστικό ρατσιστικό μίσος των χρυσαυγιτών. Ούτε στην ελαφρά τη καρδία από πολλούς, αδίκως για την πλειονότητα των απλών ανθρώπων, καταγγελλόμενη «σκατοψυχία των γηγενών, ανάλογη με εκείνη του 1922». Κατά τη γνώμη μου οφείλεται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουμε από καιρό εκβαρβαρίσει την πολιτική μας σκέψη, έχουμε αλλοτριώσει το κοινωνικό μας πρότυπο, έχουμε αφήσει την παραδοσιακή μας αντίληψη για τη ζωή παρελκυστικά να στραφεί στα πρότυπα ενός απάνθρωπου ωφελιμιστικού ατομισμού που καλλιεργείται εδώ και πάνω από χίλια χρόνια στη Δύση εις βάρος της δικής μας κοινωνιοκεντρικής παράδοσης που απαξιούμε ακόμη και να την κοιτάξουμε, δουλικά και χαμερπώς παρασυρμένοι από την προσωρινή οικουμενική επικράτηση της παιδαριώδους οντολογικά Δυτικής σκέψης.
Η Δύση είναι συνεπής στην πολιτική της απέναντι στην μετανάστευση. Το πολιτιστικό της υπόβαθρο είναι παραδοσιακά ρατσιστικό, στηριγμένο στην προκατάληψη της ευγενείας των γερμανογενών φύλων, αρχή που τους χάρισε και την απόλυτη κυριαρχία στην Δυτική Ρωμαϊκή περιοχή εδώ και μια χιλιετία. Η ρατσιστική αυτή αρχή, αφού τους βοήθησε να καθυποτάξουν και να διαστρέψουν τον Δυτικό Ρωμαϊκό Χριστιανισμό ρίχνοντας στο σκοτάδι του Μεσαίωνα την Ευρωπαϊκή ήπειρο, τους έδωσε αργότερα το ιστορικό «δικαίωμα» να εκμεταλλευτούν αποικίες, να καταστρέψουν πολιτισμούς, να λεηλατήσουν την Αραβική και Χριστιανική Ανατολή, αυτή που οι ίδιοι αργότερα ονόμασαν «Βυζαντινή», να εφεύρουν τον καταστροφικό καπιταλισμό, να κατακρεουργήσουν την οικουμένη δύο φορές μέσα στον εικοστό αιώνα, να αποπειραθούν στις μέρες μας να εγκαταστήσουν παγκόσμια μονεταριστική δικτατορία, κάτι που σχεδόν το έχουν κατορθώσει. Δεν είναι συνεπώς τίποτε αφύσικο για αυτή τη Δύση να πνίγει μετανάστες, να τους μαντρώνει, να τους φέρεται σαν κτήνη, να τους καρπαζώνει, να τους βασανίζει με όλους τους δυνατούς τρόπους. Δεν είναι κόντρα στο χαρακτήρα τού Δυτικού πολιτισμού που έχτισε τον καπιταλισμό του πάνω σε όρη από διασεκατομμύρια πτώματα Ινδιάνων, Αφρικανών, Κινέζων, Ινδών, Αράβων, Ρώσων, Ελλήνων και Βαλκάνιων και όλων των κατ΄αυτόν μιαρών εθνών, να αφήσει να πνιγούν και μερικές ακόμη χιλιάδες άθλιοι φυγάδες στα νερά τής Μεσογείου.
Εμείς όμως δεν είμαστε καθόλου συνεπείς με τον εαυτό μας. Η παράδοση και ο πολιτισμός μας είναι ασύμβατος κατ' αρχήν και εξ ορισμού με τα αίσχη που συμβαίνουν στην Κω, στην Κάλυμνο και στα άλλα νησιά μας, αλλά και σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα με θύματα μετανάστες . Το κέντρο τού χαρακτήρα μας είναι η ανθρώπινη κοινωνία και όχι η αγέλη των λύκων, το κοπάδι μυρηκαστικών ή το σμήνος εντόμων που θα διώξει ή θα θανατώσει τον παρείσακτο. Είμαστε υποχρεωμένοι να περιθάλψουμε ακόμη και τον εχθρό μας. Γιατί είμαστε παιδιά και φίλοι του Ομήρου, του Αισώπου, του Ηρακλείτου, της Σαπφούς, των τραγικών, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Ιησού, του Παύλου, του Ανδρέα, του Χριστοφόρου, του Γεωργίου, του Δημητρίου, του Βασιλείου, του Γρηγορίου, του Ιωάννη, του Ισαάκ του Σύρου, του Μακαρίου του Αιγυπτίου, της Μαρίας της Αιγυπτίας, του Ιωάννη του Δαμασκηνού, του Σπυρίδωνος, του Κοσμά, του Μακρυγιάννη, του Πόταγα. 'Ολων αυτών και εκατομυρίων άλλων παιδιά είμαστε.
Οι υπέυθυνοι εξουσιαστές της χώρας (δεξιοί κι «αριστεροί») είναι έκθετοι όχι μόνο για την απόλυτη παράδοση στην κυριαρχία και την οικονομική εξάρτηση από τους Δυτικούς, αλλά και για την πνευματική αλλοτρίωση και ένταξή μας στο απάνθρωπο πολιτισμικό τους πρότυπο.
b.
Αγνώντας Σκοπέλου, Αύγουστος 2015
