του Κωστή Μπασογιάννη
Ο «μεγάλος περίπατος» είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα
πολυδιαφημισμένης πρόχειρης και παιδαριώδους παρέμβασης σε κάποιους
δρόμους του κέντρου της Αθήνας, όπου δεν γίνεται τίποτε άλλο από μια
αύξηση της έκτασης των χώρων που ορίζονται ως πεζοδρόμια, χωρίς να
μειώνεται η άσφαλτος (απλώς βάφεται με τον πιο αντιαισθητικό τρόπο), τον
ορισμό επικίνδυνα διακοπτόμενων ποδηλατοδρόμων και μια γερή αρπαχτή
πανάκριβων και πανάσχημων παγκακιών και ζαρντινιέρων σε μέγεθος
τσίγκινων φερέτρων και ακατάλληλων φυτών που καμμία σχέση δεν έχουν με
την χλωρίδα του αττικού τοπίου, αλλά μάλλον προέρχονται από την κιτς
νεοπλουτίστικη αισθητική των κήπων στις βίλλες εκείνων που εισηγήθηκαν
και αποδέχτηκαν αυτή την προχειρότητα.
Ως προς την αρχή τους,
σχεδιαστικά και κατασκευαστικά, δεν είναι παρά μια θλιβερή μικρογραφία
του κολοσσιαίου εγκλήματος των κακομελετημένων ψευτοκατασκευών του 2004,
που άφησαν τα κουφάρια τους να μας θυμίζουν πόσο εγκληματικά καλόπιστοι
είμαστε ως λαός σε υποκοσμικούς διαπλεκόμενους πολιτικάντες, ανεπαρκείς
στο μυαλό και στην αγάπη για τον τόπο τους. Αν η «παρέμβαση» αυτή,
αποδίδει τώρα αυτό το απαράδεκτο θέαμα που αντικρίζουμε στο κέντρο τής
αγαπημένης μας πόλης και προκαλεί την αίσθηση κίβδηλου και βιασμένου
αστικού τοπίου, μπορούμε να φανταστούμε το χάλι τού κέντρου όταν όλα
αυτά τα τσίγκινα πολύχρωμα σκουπίδια αρχίζουν να παλιώνουν, όταν το
ψευδοταρτάν των πεζοδρόμων- ποδηλατοδρόμων αρχίσει να βρωμίζει και να
ξεβάφει.
Βεβαίως, υπάρχει ο αντίλογος ότι όλα αυτά τα αισθητικά ατοπήματα του
πρόχειρου βαψίματος της ασφάλτου, της τσίγκινης ζαρντινιέρας των 580
ευρώ και των παγκακιού των 5.000 ευρώ πρόκειται στο μέλλον να
αναβαθμιστεί σε αληθινό πεζοδρόμιο, στο ίδιο επιπεδο και με την ίδια
κατασκευή με τα παλιά. Να υποθέσουμε ότι θα φυτευθούν και δένδρα, ότι θα
γίνει ένα θαύμα όπως για παράδειγμα στα μεγάλα βουλεβάρτα που κυκλώνουν
το κέντρο τής Μόσχας, το Tverskoy, το Strasnoy, το Petrovsky και τα
άλλα, που είναι αληθινά πάρκα, με τις πανύψηλες αλέες του, τους
ανθοκήπους τους, τους κηπουρούς τους, του φύλακές τους, τα κιόσκια τους,
τα καφέ τους, το φροντισμένα χωμάτινα δρομάκια τους;
Ακόμη όμως
κι αυτό αν γινόταν, θα αποδεικνυόταν ο κανόνας που ισχύει για τις
παρεμβάσεις σε κάθε σύστημα: Είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και
μαρασμό, αν δεν είναι τολμηρές, ρηξικέλευθες, μελετημένες σε όλο το
εύρος τού λειτουργικού συστήματος και σχεδιασμένες ώστε, παραλαμβάνοντας
μια συγκεκριμένη δυναμική ισορροπία, μέσω τής δημιουργικής αποδόμησής
της, να αποδίδουν μια νέα, πιο λειτουργική δυναμική ισορροπία. Τέτοιες
παρεμβάσεις δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν, όσο την εξουσία στον τόπο αυτό
κατέχουν άνθρωποι και πολιτικοί φορείς που είναι εξ ορισμού και από
άποψη ανίκανοι να σχεδιάσουν προς το κοινό όφελος, αφού δρουν με
αποκλειστικό κίνητρο την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων,
επιχειρώντας να προβάλουν συγχρόνως τους εαυτούς τους ως
«μεταρρυθμιστές», μέσω τέτοιων φθηνών και άστοχων ενεργειών.
Η μόνη παρηγοριά γι αυτή την ανοησία, είναι ότι είναι τόσο ψέυτικη,
που σύντομα θα προκύψει η ανάγκη να αντικατασταθεί από λύσεις, ας
ελπίσουμε πιο συνολικές και αποτελεσματικές. Γιατί ο χρόνος είναι
πράγματι ώριμος για σοβαρές αλλαγές στο κέντρο τής Αθήνας και όχι για
αρπαχτές και πασαλείμματα με σκοπό την πολιτική προβολή του γκούφυ γόνου
που παριστάνει τον Δήμαρχο.
Bassὸ...
