Δεν αρκεί το «ποτέ πια φασισμός»

Πενηντατρία χρόνια μετά το πραξικόπημα, η 21η Απριλίου συνεχίζει να ζημιώνει την πολιτική στην πατρίδα μας, ξεπλένοντας με την ζοφερή της ανάμνηση την αθλιότητα τού σημερινού καθεστώτος.

Πράγματι, η σημερινή κατάσταση «δεν είναι χούντα». Εν τούτοις, είναι ένα καθεστώς συγκεκριμένο, με δικά του χαρακτηριστικά τυραννίας, με μια ομάδα επιχειρηματικών καρτέλ να τυραννά τον λαό. Με πολιτικό προσωπικό απολύτως εξαρτημένο από ξένα συμφέροντα. Προσαρτημένο πλήρως και άνευ όρων στο ευρωπαϊκό ιστορικό εξάμβλωμα. Με τεράστια απόσταση από μια πραγματική ανθρώπινη κοινωνία. Με την χειρότερη επίδραση όλων των εποχών στο ηθικό, στην πολιτική και κοινωνική ωριμότητα και στην ανάπτυξη των νέων. Ένα καθεστώς που πιστεύει στο «τέλος τής Ιστορίας», με την νίκη του πιο σκληρού και μισάνθρωπου καπιταλισμού, ψευδεπίγραφα δημοκρατικό και κίβδηλα πατριωτικό, ανίκανο να παραγάγει πολιτική. Ένα καθεστώς που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να περνά αλώβητο από κάθε κρίση, χειραγωγώντας τον λαό και μεταφέροντάς στις πλάτες του όλα τα βάρη. Δεν μπορούμε να δεχόμαστε να ξεπλένεται αυτό το πολιτικό αίσχος κάθε 21 του Απρίλη με το μοναδικό επιχείρημα ότι «δεν είναι χούντα».

Η παράταξη που κυβερνά έχει ως αρχηγό της ένα τύπο που πιστεύει ότι η κατάργηση τής ανισότητας «είναι αντίθετη στην ανθρώπινη φύση». Αντιπρόεδρό της ένα φίλο και θαυμαστή τού Πατακού που πανηγυρίζει τα αντιλαϊκά μνημόνια ως το «τέλος τής πολιτικής ηγεμονίας τής αριστεράς». Βασικά της στελέχη παλιούς ΕΠΕΝίτες, Κένταυρους και Ρέιντζερς, και ένα ολόκληρο στρατό νεολαίων και νέων στελεχών που δηλώνουν θρασύτατα ότι συμφωνούν με τα εγκλήματα του καθεστώτος 1944 - 1974.

Επίσης, θα ήθελα να υπενθυμίσω στους παλαιότερους και να πληροφορήσω τους νεότερους, ότι η πλειονότητα των οπαδών και όλα σχεδόν τα στελέχη τής παράταξης που μας κυβερνά, στην μεταπολίτευση είχαν ένα και μόνο πρόβλημα: Να σταματήσουν να αποκαλούν «επανάσταση» την δικτατορία. 

 Bassὸ...

Ένα υπερφίαλο εφηβάκι

του Κωστή Μπασογιάννη

Μια μονή σειρά από μερικές εκατοντάδες νουκλεοτίδια, τον σημαντικό ρόλο των οποίων στο θαύμα τής ζωής αγνοούμε παντελώς, γιατί απλούστατα δεν έχουμε ακόμη ούτε υποψιαστεί τί στ΄ αλήθεια είναι η ζωή, έχει ξεβρακώσει έναν κωμικά ολιγομαθή πρωτόγονο πολιτισμό, που περνιέται για ώριμος όπως ακριβώς ένα υπερφίαλο εφηβάκι και γι' αυτό τον λόγο ακριβώς είναι επικίνδυνος. Η επιστήμη μας βρίσκεται στα σπάργανα. Και οι σπάνιοι αληθινά σημαντικοί επιστήμονες, παραμελημένες εικόνες από ένα ώριμο μέλλον, το έχουν αυτό υπ' όψιν τους. Η προϊστορία τής ανθρώπινης κοινωνίας έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά της. Το μόνο ζητούμενο αυτή την ώρα είναι να περάσει η υπαρκτική κρίση τής πιο δοκησίσοφης περιόδου τής ιστορικής αυτής διαδικασίας, χωρίς να καταστραφεί ο πλανήτης και με όσο το δυνατόν μικρότερη αλλοτρίωση και αναπλασία τής φύσης του ανθρώπου, προς ένα αδιαφοροποίητο κτήνος, έρμαιο των ενστίκτων επιβίωσης, αντί για το υψηλής αυτοσυνείδησης και αυξανόμενης γνώσης όλων των αντιφατικών παραμέτρων τής φύσης τής ζωής και τού μοναδικού ρόλου της στο σύμπαν πλάσμα, το οποίο συλλειτουργεί δημιουργικά με το θαύμα που το ίδιο βιώνει.

b.

Εγένετο δε φιλονικία εν αυτοίς – Μεγάλη Τετάρτη

Του Κωστή Μπασογιάννη

Η πρώτη Μεγάλη Έκπληξη
 
Η νύχτα των θαυμάτων και των εκπλήξεων: «Εγω δε ειμί εν μέσω ημών ως ο διακονών» (Λουκ, 22,27). Η απάντηση στην ανώριμη ανθρώπινη φιλοδοξία τής αριστοκρατίας, τής δικτατορίας τού αρίστου, τής επιβολής, δηλαδή τής γνώμης και τής βούλησης εκείνου που «δοκεί μείζων είναι».

Οι μαθηταί, πνευματικά κουτάβια όπως εμείς σήμερα, ακριβώς μετά από την παράδοση του Μυστηρίου από τον Χριστό, λίγα μόλις λεπτά από την αποκάλυψη ενός μυστικού που θα ένωνε τους συνερχομένους εις το όνομά του εις Σώμα Ένα μέσα από την μετάληψη του Σώματος και του Αίματος, άρχισαν οι καημένοι να φιλονικούν για το ποιός απ΄αυτούς ήταν ο πρώτος και καλύτερος. Ο Άριστος. Ο Ύπατος. Ο Βασιλεύς. Ο Σερίφης. Ο Πρόεδρος. Ο Νομπελίστας. Ο Κεφαλαιούχος. Το Αφεντικό. Ο Γέροντας, Ο Εθνάρχης. Ο Παναγιότατος, Ο Μεγάλος Καλλιτέχνης. Ο Διακεκριμένος Επιστήμων. Μάλωναν σαν τα μικρά παιδιά, ονειρευόμενοι ποιος ξέρει ποιές δόξες και ποια μεγαλεία. Νήπιοι. Ακατέργαστοι. Αφώτιστοι. Αλήθεια, ποιούς μας θυμίζουν;

Και ο Ιησούς αμέσως άρπαξε την ευκαιρία και τους χάρισε την μεγαλύτερη έκπληξη μέχρι την ώρα εκείνη: «Οι βασιλείς συμπεριφέρονται ως κύριοι των εθνών, και οι εξουσιαστές αποκαλούνται ευεργέτες. Εσείς όμως δεν είστε σαν κι εκείνους. Αλλά ο μεγαλύτερος από εσάς να γενεί σαν τον νεώτερο. Και ο επικεφαλής να είναι υπηρέτης». Και τους ρωτά: «Ποιός είναι το σημαντικό πρόσωπο; Εκείνος που υπηρετείται ή ο υπηρέτης; Ο υπηρετούμενος δεν είναι»; Οι μαθητές κοιτούν, προσπαθώντας να καταλάβουν. Και τότε Εκείνος τους μαρτυρά το μυστικό: «Έγω είμαι εδώ μεταξύ σας ως ο υπηρέτης». Και τους διαβεβαιώνει ότι με ένα τέτοιο τρόπο ζωής, και μόνον έτσι, μπορεί κανείς να έχει κρίση. Και μάλιστα τόση κρίση, ώστε θα μπορεί να κρίνει τους πάντες.

Μα τί γίνεται εδώ; ο υπηρέτης είναι και ο Κριτής; Το δουλικό θα μας κρίνει; Εκάναμε όλες αυτές τις σπουδές στο Κολάμπια και αλλού, δουλέψαμε τόσο σκληρά για να χτίσουμε επιχειρήσεις και καριέρες, να αποκτήσουμε δύναμη και επιρροή. Και, μάλιστα, να αναρριχηθούμε στα ύπατα αξιώματα της πολιτείας και της Εκκλησίας, για να έρθει ένας αποτυχημένος, ένας ρίψασπις, ένας που γυρίζει και το άλλο μάγουλο, ένας αγαπούλης, ένας απατεώνας που μας υποσχέθηκε τον ουρανό με τ' άστρα και τώρα μας λέει ότι δεν είναι παρά ένα δουλικό και πρέπει να γίνουμε κι εμείς δουλικά; Αυτός πηγαίνει κόντρα στους νόμους τής φύσης! Δεν επικρατεί, λοιπόν, ο ισχυρότερος; Δεν επιβιώνει ο πιο ικανός; Μήπως είναι πράκτορας, και θέλει να αποδυναμώσει την αθάνατη φυλή μας;

Τέτοιων λογιών σκέψεις κάνουν εκείνοι που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι είναι άλλης τάξεως η παραπάνω διδασκαλία. Απλή, απλούστατη. Αλλά ταυτόχρονα και δυσνόητη, όταν εννοείς να επιμένεις σε προϊστορικού επιπέδου οντολογική τοποθέτηση. Μέχρι εκείνο το σημείο μπορούσε να φθάσει ο νους των μαθητών. Αλλά η καρδιά τους που τον αγαπούσε, δεν τους άφησε ευτυχώς να τον προδώσουν. Μόνο ένας, ο καημένος, δεν είχε καρδιά.

Και τότε Εκείνος πλένει τα πόδια του καθενός τους, αποκαλύπτοντας ότι σύντομα θα θανατωθεί, λογιζόμενος μετά ανόμων. Και το γεγραμμένον θα τελεσθεί.

b.

Μια Ερωτική Ιστορία - Μεγάλη Τρίτη

Του Κωστή Μπασογιάννη

Η επαφή με το Φως προκαλεί στον άνθρωπο μια αναπόφευκτη σύγκριση. Σε κάποιους αυτή η σύγκριση είναι δυνατόν να προκαλέσει τύψεις συνειδήσεως και ενοχές. Φόβο και πανικό. Διάθεση απολογίας με παιδαριώδεις δικαιολογίες. Και φυγή προς ένα σκοτεινό πεπρωμένο.

Η Εύα στον παράδεισο κρύφτηκε από το φόβο. Γιατί της ήταν αδύνατο να αντικρύσει το φως αυτό. Η εκτροπή της από το κατά φύσιν του Ανθρώπου ήταν τρομερή. Στηριζόταν σε φιλοδοξία δύναμης και εξουσίας, ενώ ήταν πλασμένη για κοινωνία και συνεργασία. Ονειρεύτηκε να συστήσει με τον καλό της συμμορία που θα λυμαίνεται την Γη προς ίδιον όφελος, αντί για οικογένεια. Ονειρεύτηκε το μεγαλείο τής κοσμοκρατορίας, αντί την διακονία τής κοινότητας. Ονειρεύτηκε θρόνο εκμετάλλευσης, αντί για τίμια εργασία. Κάτι που έκανε την καταστροφική επίπτωση της έπαρσής της αναπόδραστη. Χωρίς ελπίδα, χωρίς καν την γνώση τής διαδικασίας τής μετάνοιας, βουτηγμένη ήδη στο σκοτάδι τής ματαιοδοξίας, μη μπορώντας να δεί τίποτε, μόνο το βήμα του Θεού μπορούσε ν΄ακούσει, απειλητικό. Και την καταστροφική επίπτωση της έπαρσής της να νοιώσει αναπόδραστη.

Έρχεται όμως και η στιγμή που η σύγκριση τού Φωτός με τον ζόφο αποκαθιστά την στρέβλωση τής παραφύσιν λειτουργίας που κάνει τον άνθρωπο να περιπλανάται στην χώρα τής ματαιότητας.

Η μυροφόρος γυναίκα, απόγονος τής Εύας, έζησε για χρόνια στο σκοτάδι, όπως και όλος ο κόσμος. Στο σκοτάδι τού φόβου, σ' ένα περιβάλλον εχθρικό, απειλητικό, όπου η ανάγκη για ψυχική και σωματική επιβίωση απαιτούσε σκληρή εργασία και αρκετή πονηριά. Γνώριζε, όμως, όπως ο καθένας μας, τί επιθυμούσε η ψυχή της. Και, ακόμη και μέσα σ΄αυτό το σκοτάδι, έψαχνε και έβρισκε οτιδήποτε θα μπορούσε να μοιάσει κάπως με το Φώς που ποθούσε. Με την άφοβη λιακάδα τής Αγάπης. Πολύ σωστά, το έψαχνε στους άλλους ανθρώπους. Ο λάγνος Έρωτας στο σκοτάδι το ασέληνο, οι ανόητες αγάπες και τ' ανόητα φιλιά, τα ψεύτικα λόγια, η αγχώδης και ανασφαλής προετοιμασία τής δημιουργίας και συντήρησης ενός ερωτεύσιμου κορμιού, η περιπλάνηση στους δρόμους προς άγραν του σκοτεινού αντικειμένου τού ποθου, το ποζάρισμα στα σαλόνια και στην πολλή συνάφεια του κόσμου, στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, φάνταζαν μέσα σ' αυτό το σκοτάδι σαν πραγματικό βάλσαμο στην καταθλιπτική έλλειψη Αγάπης.

Τότε ήρθε η Επαφή με το Φως. Τότε παρουσιάστηκε μπροστά της ο Ήλιος τής Δικαιοσύνης, που αυτή τη φορά δεν ήρθε απειλητικός, αλλά συγκαταβατικός. Γιατί μετά από τόσα χρόνια στο ασέληνο σκότος, γνώριζε η γυναίκα πολύ καλά τί αληθινά ποθούσε. Γιατί ο οίστρος τής ακολασίας, μια κίβδηλη αγάπη που εζήλει, εζήτει τα εαυτής, εφυσιούτο, παρωξύνετο και τελικώς εξέπιπτε, δεν ήταν παρά ένα φθηνό υποκατάστατο της αληθινής Αγάπης. Και τον αναγνώρισε. Αισθάνθηκε την Θεότητα. Αλλά δεν ντράπηκε, δεν φοβήθηκε, δεν ένοιωσε ενοχές. Εξέφρασε την λατρεία της, ελεύθερα, γλυκά, με μια μεγαλειώδη παρρησία με βαθειά πίστη στην ανταπόκριση τού Νυμφίου. Χωρίς να τσιγκουνεύεται ούτε το άρωμα, ούτε τον χρόνο με τον Αγαπημένο. Στην πιο τρυφερή και ερωτική στιγμή του Ευαγγελίου.

b.

_______

Το τροπάριον της Κασσιανής

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,

την σήν αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν,

οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.

Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας,

ζοφώδης τε και ασέληνος έρως της αμαρτίας.

Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,

ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ,

κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας,

ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.

Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας,

αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις,

ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα,

τω φόβω εκρύβη.

Αμαρτιών μου τα πλήθη

και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει,

ψυχοσώστα Σωτήρ μου;

Μη με την σήν δούλην παρίδης,

Ο αμέτρητον έχων το έλεος».
 

Κασσιανή μοναχή (9ος αιώνας μ.Χ.)

Μηκέτι εκ σου καρπός γένηται - Μεγάλη Δευτέρα

 του Κωστή Μπασογιάννη

Οποιοδήποτε ανθρώπινο πρόσωπο, θεσμός ή κοινωνικό σύνολο δεν παράγει καρπό, είναι καταδικασμένο από ακατάλυτο και αιώνιο ιστορικό κανόνα να αποξηρανθεί. Το ερώτημα είναι ποιος είναι αυτός ο αναγκαίος για την ζωή καρπός, η έλλειψη του οποίου θα κρίνει την επιβίωση ή τον θάνατο των ανθρώπων, των θεσμών, των κοινωνιών, των πολιτισμών.

Σε ένα καθαρά επιπολής επίπεδο, αυτό τής βιολογικής επιβίωσης, θα μπορούσε κανείς να κάνει μια θηριώδη σκέψη, χαρακτηρίζοντας ως άκαρπους τους άτεκνους, εκείνους που δεν διαιωνίζουν το είδος. Ελάχιστα παραπέρα αν εισβάλουμε υποδερμικά, θα βρούμε την φυσική επιλογή που βασίζεται στον ανταγωνισμό για την διάκριση και επιβίωση του πιο δυνατού, του πιο γρήγορου, του πιο ευπροσάρμοστου, του πιο ικανού. Και λίγο πιο βαθειά αν προχωρήσουμε, θα έρθουμε αντιμέτωποι με την πιο απλοϊκή κοινωνική συνείδηση που υπάρχει, εκείνη τής εξασφάλισης των βασικών κανόνων διατήρησης κάποιας λειτουργικής συνοχής τής κοινότητας, με τους νόμους, την ιεραρχία, την πειθαρχία, το καθήκον και τις δικαιικές ή ηθικές διασφαλίσεις. Μέχρι εκεί, τα πράγματα είναι εύληπτα και ευκολονόητα. Και συχνά εκεί εξαντλούνται τα διανοητικά και πνευματικά καύσιμα τής αστικής σκέψης.

Αυτά τα δέκατα του χιλιοστού που προχωρήσαμε προς το βάθος, ερευνώντας κάποια μυστικά που είμαστε υποχρεωμένοι να τα ψαύσουμε στο σκοτάδι, αφού όσο προχωρούμε προς την βάση, προς το θεμελιώδες, τόσο ένας γνόφος καλύπτει τις αισθήσεις μας, μας έχουν ήδη οδηγήσει στο πιο δύσκολο αντικείμενο μελέτης, πιο δύσκολο και πολύπλοκο από όλα τα κοσμογνωστικά θέματα, από όλες τις επιστήμες, τις τέχνες και τις τεχνικές. Την κοινωνία των ανθρώπων.

Αυτή είναι το δένδρο που οφείλει να έχει μονίμως διαθέσιμους καρπούς, αν θέλει να κρατά αυτή την προνομιούχο θέση σε όλο το Σύμπαν. Και μόνο όταν αποκτήσει την ικανότητα τής μόνιμης και σταθερής καρποφορίας, τότε θα κερδίσει και το δικαίωμα να ίσταται αγέρωχη στον αγρό, ζωντανή, ισορροπημένη, θάλποντας, αναπτύσσοντας, τιμώντας εν ελευθερίᾳ, και αξιοποιώντας όλα της τα μέλη εν δικαιοσύνῃ και αγάπῃ, με σεβασμό στην προσωπικότητά τους, με αλληλεγγύη και συνεργασία. Για να γίνει όμως αυτό μέσα στην Ιστορία, που με τους νόμους της που αναπτύσσονται ανάλογα με την φάση που διανύει και με την λογική λειτουργική της συνέχεια οδηγεί νομοτελώς προς μια κοινωνία που αρμόζει σε ανθρώπους και όχι σε κτήνη, υπάρχει ένα προαπαιτούμενο που ο σημερινός προϊστορικός άνθρωπος επιμένει να παραγνωρίζει. 

Το παραγνωρίζει, ενώ του ανετέθη εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια η αποστολή να το ερευνήσει και να το καλλιεργήσει μέσα στην ίδια του την ύπαρξη, και μάλιστα όχι μόνος, αλλά συγκροτώντας κοινότητες αγάπης, κομμούνες απόλυτης αφοσίωσης στον πλησίον, αλλά και επιθετικής καλοσύνης προς τον εχθρό, μέσα από την ακατανίκητη δύναμη που προσφέρει η Πίστη. Είναι το προαπαιτούμενο τής βαθύτερης αυτοεξερέυνησης και τού ισόβιου αγώνα τόσο με τους προσωπικούς του δαίμονες, όσο και με κάθε ιστορικό παράγοντα που διαλύει την κοινωνία. Για το πρώτο από αυτά τα δύο, που οι Χριστιανοί βιώνουμε ως προσωπική καλλιέργεια των αρετών και πάλη με τους προσωπικούς μας δαίμονες, απαιτείται πολύ βαθύτερη ανακάλυψη και γνώση τής ψυχοσωματικής μας φύσης μέσω μιας άσκησης αδιάλειπτης. Αυτή όμως η άσκηση δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για το δεύτερο, την ιστορική πορεία προς την ενοποίηση των κοινοτήτων, των τάξεων, των φυλών, των εθνών. Ίνα πάντες εν ώσι. Την άρση των φυγόκεντρων εθνικών, φυλετικών και ταξικών τάσεων που διαλύουν το σώμα τής ανθρωπότητας, με διαλύτη ένα και μόνο τρομακτικό αμάρτημα: την νοσηρά αντικοινωνική απληστία σε δόξα και αγαθά. Αυτή χαρακτηρίζει τον ψυχισμό και την αλλοτριωμένη κοινωνική αντίληψη συγκεκριμένου είδους ανθρώπων που δεν γεννιέται έτσι, αλλά, όπως πιστεύουμε οι κομμουνιστές, διαμορφώνεται μέσα από κοινωνικές συνθήκες. Που με την σειρά τους επιδρούν πάνω στο κτηνώδες, πρωτόγονο τμήμα τού ψυχισμού μας.

Αυτό το νοσηρό, παραφύσιν πρότυπο που διαμορφώνεται ιστορικά εδώ και χιλιετίες, είναι ο αντίπαλος τόσο στο εσωτερικό επίπεδο, όσο και στον κοινωνικό στίβο μάχης. Αυτό το πρότυπο είναι που κάνει το δένδρο να μην καρποφορεί και εμάς τους ίδιους να απορούμε κατά καιρούς: «Μα γιατί μας ξεράθηκε; γιατί μας άφησε έρημους και απογοητευμένους εκείνο το ιδανικό από το οποίο τόσα περιμέναμε; Το χωριό μας, το έθνος μας, η συναγωγή μας, η εκκλησία μας, η συνδικαλιστική μας ένωση, το σοβιέτ μας, το κοινοβούλιό μας, η επαναστατική μας κεντρική επιτροπή, η σεπτή ιεραρχία μας, ο αμυντικός μας συνασπισμός, η ιδεολογία μας, η διεθνής μας»; Η άκαρπος συκή μας, δεν ειναι ικανή να δώσει τους καρπούς της όταν ο σπαραγμός, η πείνα, η ασθένεια, η επιδημία, ο θάνατος κάνει την επέλασή του, γιατί απλούστατα την αφήσαμε έρμαιο, ακάλυπτη μπροστά στα πιο παιδαριώδη, επιφανειακά, καιροσκοπικά, κίβδηλα, άπληστα και αδίστακτα συμφέροντα. Που συμβαίνει να είναι και τα πιο καλυμμένα από τον νόμο που τα ίδια κατασκευάζουν, τα πιο υποκριτικά, φαρισαϊκά και μισάνθρωπα, επικίνδυνα για τον ίδιο τον πλανήτη βαρβαρικά στίφη γραβατωμένων βαμπίρ που γέννησε ποτέ η ανθρώπινη Ιστορία.

Γι αυτό και, για να σώσουν την προνομιούχο θέση τους στην ιστορική αυτή φάση, επιδεικνύουν ένα θράσος που τους προσδίδει μια ανείπωτα τοξική γελοιότητα: Έχουν την αξίωση να τους αναθέτουμε μονίμως, σε αυτούς τους ίδιους που τοξινώνουν την ζωή του ανθρώπου, να σώσουν την ανθρωπότητα από τη δική τους καταστροφική δράση. Επιμένοντας να γαντζώνονται στα εξουσιαστικά οφίκιά τους, μην αφήνοντας την Ιστορία να προχωρήσει. Ποτέ δεν θα ευδοκιμήσει το δένδρο με αυτές τις συνθήκες. Και είναι φυσικό, ο Κύριος της Ιστορίας να το καταράται, όχι από εμπάθεια, αλλά από αναμφισβήτητη Γνώση.

Ο Χριστός δίνει εντολή για Ενότητα, θυσιαζόμενος. Οι πιστοί του δύο χιλιάδες χρόνια μετά, ταμπουρωνόμαστε σε φυλές, κάστρα, νησίδες φοβισμένων νοικοκύρηδων, αλλά και – αλλοίμονο – προνομιούχες ταξικές νησίδες. Ανίκανοι να θυσιάζουμε ούτε μία τρίχα μας. Ούτε μία μικρή παράγραφο από το μαγικό χειρόγραφο του ναρκισσικού μας μεγαλείου. 

Ο Χριστός δίνει εντολή για εσωτερικό αγώνα, ως προϋπόθεση για την δημιουργία ανθρώπινης κοινωνίας. Με σκοπό να απονευρωθεί μέσα μας η τάση τής αντίδρασης στην Ενοποίηση, η νοσηρή τάση της αντεπανάστασης. Η τάση για την ένταξη στο τοξικό στρατόπεδο των απλήστων «αρίστων», των παρασίτων που μισούν τους ταπεινούς παραγωγούς τού κοινωνικού πλούτου. Και εμείς οι κομμουνιστές δεν τον ακούμε, γιατί νομίζουμε ότι είναι «ακόμη μια θρησκεία», όπως αυτές που απλώς παρηγορούν με επέκεινα φαντασιώσεις. Τον διώχνουμε από τις επαναστατικές μας συζητήσεις, ως ιδεαλιστή, ως μεταφυσικό απολογητή των ταξικών μας αντιπάλων. Και γι αυτή μας την προκατάληψη, ας είμαστε δίκαιοι, φέρουν τεράστια ευθύνη οι οπαδοί του, που τον εγκατέλειψαν, τον πρόδωσαν και συντάχθηκαν με ό,τι εκείνος αλύπητα μαστίγωσε. Με το μόνο σινάφι που αλύπητα φραγγέλωσε. Με το σινάφι των καταπιεστών, των παρασίτων. Βέβαια, ο κομμουνιστής, κατά τεκμήριο έξυπνος άνθρωπος, δεν θα περίμενε κανείς να πέφτει σε τέτοιο σφάλμα, χάνοντας την κινητήρια δύναμη τής Πίστης στον απόλυτο, τον θεμελιακό Επαναστάτη. Όπως είναι αναπόφευκτο, κάποιοι όπως ο αγαπημένος Φιντέλ, το υποψιάζονται, αλλά δεν τολμούν να ψάξουν βαθύτερα, ειναι ακόμη πολύ πρώιμο ίσως. Και μένει έτσι το επαναστατικό μας δένδρο άκαρπο και ηττημένο. Δεν ανησυχώ, άλλωστε η ιστορία έχει πολύ δρόμο ακόμη. Οι νέοι των μελλοντικών επαναστάσεών μας, μάς ακούν και μας διαβάζουν. Στο μέλλον θα έρθουν οι Νίκες.

Ζούμε την ωραιότερη Μεγάλη Εβδομάδα εδώ και χρόνια, γιατί μας αποτρέπει από την «κανονικότητα» που κάποιοι συχνά την αξιοποιούν όχι και τόσο προς όφελός μας, και μας καλεί σε περισυλλογή, σε αυτοκριτική, σε αληθινή προσευχή «εις το ταμιείον μας», σε πιο ουσιαστική και όχι τυπική κοινωνία με φίλους, ξένους και εχθρούς. Η Πίστη μας δεν είναι μια απλή συνήθεια, αλλά αγώνας με τον επιφανειακό, τον αδιάκριτο, τον ανταγωνιστικό και τελικά τον θηριώδη εαυτό μας. Αλλά και εναντίον του τοξικού συστήματος που καθιστά άκαρπο το δένδρο τής κοινωνίας μας, εμμένοντας στην θέση του ότι ο άνθρωπος είναι ένα ανταγωνιστικό κτήνος. Επαναστατικά θα Αναστηθούμε – κι εμείς και το δένδρο μας – και πολύν καρπόν θα φέρει.

Μπασὸ...

Βαϊφόρος

του Κωστή Μπασογιάννη

Στην προϊστορική μας εποχή, το πλήθος ψάχνει κάποιο πρόσωπο, μέσω του οποίου θα αυτοδικαιωθεί. Κάποιον Μεσσία στον οποίο θα αναθέσει τον εκάστοτε μαζικό του μύθο, το ζωτικό του ψεύδος που δίνει κάποιο έστω και κίβδηλο νόημα στην ύπαρξή του, κάποιο λόγο για να ζει και να υφίσταται αυτά που υφίσταται. Που είναι κατά κανόνα άδικα, στηριζόμενα σε ποταπές βάσεις, σε επιπολής και πρόχειρα διανοήματα και σε παιδαριώδεις αρχές. Ψάχνει τον Σοφό, τον Επαΐοντα, τον απόλυτο Ηγέτη, τον ικανό Διαπραγματευτή, τον αλάνθαστο Επιστήμονα, τον ισχυρό αλλά και ευαίσθητο Άνθρωπο, τον αλύγιστο Επαναστάτη, τον γεννημένο Νικητή. 

Ο Μεσσίας, λοιπόν, εισέρχεται εις Ιεροσόλυμα και οι παίδες, τα τής Νίκης Σύμβολα φέροντες, τον υμνούν έχοντας στο νου τους ένα μεγάλο ερχόμενο Θρίαμβο. Αυτός ο υπερήρωας του Ισραήλ, ο Θαυματοποιός, πάνω στο Γαιδουράκι του, που δεν μπορεί, θα πρέπει κι εκείνο να έχει ιδιαίτερες ικανότητες, θα είναι ίσως Ιπτάμενο, Αθάνατο, Άτρωτο από τα σπαθίσματα των Ρωμαίων, αυτός ο Υπερευλογημένος θα οδηγήσει ως νέος Μωυσής, Ιησούς του Ναυή ή Μεγάλος Κωνσταντίνος τον Περιούσιο Λαό του Θεού σε Νίκη λαμπρή, σε θρίαμβο εναντίον των εχθρών. 

Όμως Εκείνος είναι το θεμελιώδες στοιχείο ενός πολύ μεγαλύτερου σχεδίου. Μιας νομοτελώς ερχόμενης πανανθρώπινης αναγέννησης. Μιας πορείας χιλιετιών μέσα στην Ιστορία. Στην Ιστορία που κατέχει τη δική της λειτουργική θέση στην πορεία του Ανθρώπου και ως ξεχωριστό πρόσωπο, και ως κοινωνία. Είναι ο Υιός τού Ανθρώπου. Οδηγεί την ιστορική αυτή λειτουργία που αποτελεί ειδοποιό χαρακτηριστικό τού Ανθρώπου σε μια Τελείωση προσωπική και κοινωνική ταυτόχρονα. Η πρώτη δια τής δεύτερης και η δεύτερη με την προϋπόθεση τής πρώτης. Και ο άνθρωπος ως πρόσωπο σώζεται δια τού άλλου, που ναι, μπορεί με την Αγάπη να μην είναι τελικά «η Κόλαση». Αλλά και η κοινωνία και η ελεύθερη ανάπτυξή της ως όλον, η Ενοποίηση, να έχει ως προϋπόθεση την ελεύθερη ανάπτυξη του κάθε ενός προσώπου. 

Ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα ως ο ύπατος Επαναστάτης, εγκαινιάζοντας την Σωτήρια μακρόσυρτη εποχή τής Συνδημιουργίας του Κόσμου. Την εγκαινίασε με την Θυσία του. Η πορεία είναι τραγική, αλλά και Αναστάσιμη. Από την απόλυτη Ερημία τού Όντος, στον Θρίαμβο. Κι όπως μετά από κάθε επανάσταση, ακολουθεί μεγάλη εποχή σύγχυσης, τρομοκρατίας, τιτάνιας μάχης με τις δυνάμεις της αντίδρασης. Αλλά και αίρεσης, αναθεωρητισμού. Δογματισμού και μεγάλων εγκλημάτων, με τις αγαθότερες προθέσεις και τις αγριότερες ίντρικες. 

Εν τούτοις, όλα θα πάνε καλά. Γιατί ο Άνθρωπος είναι προορισμένος για να σωθεί από τον ίδιο του τον πρωτόγονο εαυτό, να τελειωθεί, να επανανοστήσει στο καθ' ομοίωσιν. Μέσα από την Ενοποίηση τής Ανθρωπότητας μέσα από την Ένωσή του με το απόλυτο τριαδικό πρότυπό του.

Με τον Αγώνα τής Υπομονής και την Επιμονή τού Αγώνα.

Bassὸ...

Sleep mode - η πιο κερδοφόρα επένδυση

του Κωστή Μπασογιάννη 

Μια κοινωνία που υφίσταται κρίση επιδημίας μπορεί να τεθεί σε κατάσταση ύπνου, χωρίς όλα αυτά τα ντράβαλα και τις γελοιότητες που βλέπουμε. Όπως ένας οργανισμός νοσεί και αναμένει την ανάρρωσή του. Όλα μετατίθενται χρονικά όσο χρειάζεται, εκτός από κάποιες ζωτικές λειτουργίες που γίνονται με ορθολογικό κεντρικό σχεδιασμό. Η αξιοπρεπής διαβίωση αυτό το διάστημα εξασφαλίζεται από τα υπάρχοντα για το σκοπό αυτό δημόσια αποθέματα. Από αυτή την κατάσταση η κοινωνία θα μπορέσει να βγει πιο δυνατή, ξεκούραστη και ανανεωμένη. Εκμεταλλευόμενη δε αυτό το διάστημα, με την σύγχρονη τεχνολογία θα μπορουσε να αναπτύξει μια κατ´ εξαίρεσιν δημιουργική επικοινωνία μεταξύ των μελών της που θα βοηθούσε ποικιλομόρφως την μετέπειτα πορεία της στην Ιστορία. 

Το κόστος μιας τέτοιας ανανεωτικής αποθεραπείας θα ήταν σε σημερινό χρήμα και με σημερινές συνθήκες όχι μεγαλύτερο από 6-7 δισεκατομμυύρια ευρώ ανά μηνά, ανά 10 εκατομμύρια κατοίκους. Και το κέρδος κάθε τέτοιας διαδικασίας θα ήταν πολλαπλάσιο σε χρήμα και ανεκτίμητο σε ποιοτική εξέλιξη τής κοινωνίας. 

Αλλά αυτό μπορεί να το κάνει μια κοινωνία. Όχι ένα καπιταλιστικό χαμαιτυπείο, που στηρίζεται σε σχέσεις ανταγωνισμού και κατά συνεπεια όλες οι λειτουργίες εκλαμβάνονται ως ζωτικές από τους πανικόβλητους ανταγωνιστές. 

Σε μια αληθινή κοινωνία το κόστος αυτής της διαδικασίας θα είναι υποπολλαπλάσιο και το κέρδος πολλαπλάσιο. Μια τέτοια κοινωνία αξίζει οι νέοι αυτού του πλανήτη να ονειρευτούν και να στοχεύσουν για το μέλλον . Μια αυθεντική ανθρώπινη παγκόσμια κοινωνία που μόνο με επαναστατικό τρόπο μπορεί να επιτευχθεί. Γιατί βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή της Ιστορίας. Ή, όπως έλεγε ο αγαπητός μουσάτος μάρτυρας της ευφυούς ανθρωπιάς 161 χρόνια πριν, «στο τελευταίο στάδιο της προϊστορίας».

Bassò... (για να μην πάει χαμένος ο εγκλεισμός)