Βαϊφόρος

του Κωστή Μπασογιάννη

Στην προϊστορική μας εποχή, το πλήθος ψάχνει κάποιο πρόσωπο, μέσω του οποίου θα αυτοδικαιωθεί. Κάποιον Μεσσία στον οποίο θα αναθέσει τον εκάστοτε μαζικό του μύθο, το ζωτικό του ψεύδος που δίνει κάποιο έστω και κίβδηλο νόημα στην ύπαρξή του, κάποιο λόγο για να ζει και να υφίσταται αυτά που υφίσταται. Που είναι κατά κανόνα άδικα, στηριζόμενα σε ποταπές βάσεις, σε επιπολής και πρόχειρα διανοήματα και σε παιδαριώδεις αρχές. Ψάχνει τον Σοφό, τον Επαΐοντα, τον απόλυτο Ηγέτη, τον ικανό Διαπραγματευτή, τον αλάνθαστο Επιστήμονα, τον ισχυρό αλλά και ευαίσθητο Άνθρωπο, τον αλύγιστο Επαναστάτη, τον γεννημένο Νικητή. 

Ο Μεσσίας, λοιπόν, εισέρχεται εις Ιεροσόλυμα και οι παίδες, τα τής Νίκης Σύμβολα φέροντες, τον υμνούν έχοντας στο νου τους ένα μεγάλο ερχόμενο Θρίαμβο. Αυτός ο υπερήρωας του Ισραήλ, ο Θαυματοποιός, πάνω στο Γαιδουράκι του, που δεν μπορεί, θα πρέπει κι εκείνο να έχει ιδιαίτερες ικανότητες, θα είναι ίσως Ιπτάμενο, Αθάνατο, Άτρωτο από τα σπαθίσματα των Ρωμαίων, αυτός ο Υπερευλογημένος θα οδηγήσει ως νέος Μωυσής, Ιησούς του Ναυή ή Μεγάλος Κωνσταντίνος τον Περιούσιο Λαό του Θεού σε Νίκη λαμπρή, σε θρίαμβο εναντίον των εχθρών. 

Όμως Εκείνος είναι το θεμελιώδες στοιχείο ενός πολύ μεγαλύτερου σχεδίου. Μιας νομοτελώς ερχόμενης πανανθρώπινης αναγέννησης. Μιας πορείας χιλιετιών μέσα στην Ιστορία. Στην Ιστορία που κατέχει τη δική της λειτουργική θέση στην πορεία του Ανθρώπου και ως ξεχωριστό πρόσωπο, και ως κοινωνία. Είναι ο Υιός τού Ανθρώπου. Οδηγεί την ιστορική αυτή λειτουργία που αποτελεί ειδοποιό χαρακτηριστικό τού Ανθρώπου σε μια Τελείωση προσωπική και κοινωνική ταυτόχρονα. Η πρώτη δια τής δεύτερης και η δεύτερη με την προϋπόθεση τής πρώτης. Και ο άνθρωπος ως πρόσωπο σώζεται δια τού άλλου, που ναι, μπορεί με την Αγάπη να μην είναι τελικά «η Κόλαση». Αλλά και η κοινωνία και η ελεύθερη ανάπτυξή της ως όλον, η Ενοποίηση, να έχει ως προϋπόθεση την ελεύθερη ανάπτυξη του κάθε ενός προσώπου. 

Ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα ως ο ύπατος Επαναστάτης, εγκαινιάζοντας την Σωτήρια μακρόσυρτη εποχή τής Συνδημιουργίας του Κόσμου. Την εγκαινίασε με την Θυσία του. Η πορεία είναι τραγική, αλλά και Αναστάσιμη. Από την απόλυτη Ερημία τού Όντος, στον Θρίαμβο. Κι όπως μετά από κάθε επανάσταση, ακολουθεί μεγάλη εποχή σύγχυσης, τρομοκρατίας, τιτάνιας μάχης με τις δυνάμεις της αντίδρασης. Αλλά και αίρεσης, αναθεωρητισμού. Δογματισμού και μεγάλων εγκλημάτων, με τις αγαθότερες προθέσεις και τις αγριότερες ίντρικες. 

Εν τούτοις, όλα θα πάνε καλά. Γιατί ο Άνθρωπος είναι προορισμένος για να σωθεί από τον ίδιο του τον πρωτόγονο εαυτό, να τελειωθεί, να επανανοστήσει στο καθ' ομοίωσιν. Μέσα από την Ενοποίηση τής Ανθρωπότητας μέσα από την Ένωσή του με το απόλυτο τριαδικό πρότυπό του.

Με τον Αγώνα τής Υπομονής και την Επιμονή τού Αγώνα.

Bassὸ...