Η εξημέρωση του κτήνους

 

 

του Κωστή Μπασογιάννη

Η 1η Ιανουαριόυ θα σημαίνει πάντοτε και την ιστορική αυτή στιγμή θριάμβου τής μακρόσυρτης και αναπόφευκτα νικηφόρας παγκόσμιας επαναστατικής ιστορικής διαδικασίας. Της διαδικασίας εξημέρωσης τού κτήνους μέσα στην ανθρώπινη προϋπόθεση. Της διαδικασίας περάσματος από την άγρια προϊστορια στην ωριμότητα τής ανθρωπότητας.

1-1-1959. Οι αντάρτες του Κάστρο και του Τσε μπαίνουν θριαμβευτές στην Αβάνα. Με την συμμετοχή του Κουβανικού λαού, συνέτριψαν ένα καταπιεστικό και ευτελιστικό για τους Κουβανούς καθεστώς υποταγής στην μεγάλη καπιταλιστική υπερδύναμη. Από τότε επί 62 χρόνια η Κούβα κρατάει όσο πιο γερά μπορεί ένα κάστρο. Ένα παγκοσμίως γνωστό υπόδειγμα, ίσως το πιο σημαντικό, τής παγκόσμιας επανάστασης. Κρατάει ζωντανή μια φλόγα ιερή και ζωογόνα για το γένος των ανθρώπων. Γιατί ενώ ολοι οι άλλοι λαοί υφίστανται τον εμπαιγμό μιας ελευθερίας που αναφέρεται στο δικαίωμα τού εμκμεταλλευτή να ξεζουμίσει και να ξεκάνει τις ζωές των ανθρώπων για το δικό του κέρδος, στο νησί αυτό τής Καραϊβικής, ίσης έκτασης και πληθυσμού με την Ελλάδα, αναπτύσσεται και δοκιμάζεται ένα σύστημα διοίκησης που ενώνει τον λαό με την εκτελεστική εξουσία με ένα τρόπο πιο άμεσο από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. 

 

Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο μέσος αντικομμουνιστής, είναι ότι όλα ανεξαιρέτως αυτά τα επαναστατικά εγχειρήματα, δεν ήταν, δεν είναι ούτε θα είναι στο μέλλον απόλυτες πειραματικές περιπτώσεις εφαρμογής κάποιας συνταγής που θα πετύχει ή θα αποτύχει, επιτρέποντάς τους να κινδυνολογούν στην πρώτη και να θριαμβολογούν χαιρέκακα στην δεύτερη περίπτωση. Είναι μέρος της ευρύτερης διαδικασίας μέσα από την οποία είναι αναπόφευκτο ο άνθρωπος να κερδίσει την ωριμότητα των κοινωνιών του σε παγκόσμιο επίπεδο. Και αυτή η ωριμότητα δεν γίνεται παρά να είναι ενοποιημένη και κομμουνιστική.

Οι προϋποθέσεις για την ιστορική αυτή ωρίμανση δεν μπορεί παρά να αναπτυχθούν στις μεγαλειώδεις αυτές απόπειρες. Που κάθε άλλο παρά αποσπασματικές ηταν ή είναι. Γιατί η Ιστορία τού ανθρώπου εκτυλίσσεται αργά, επίπονα, με επώδυνες εξάρσεις και αποτυχίες, οι οποίες εν μέρει οφείλονται στον τεράστιο βαθμό δυσκολίας που χαρακτηρίζει τα εγχειρήματα αυτά, αφού πρόκειται για υψηλοτάτου επιπέδου οργάνωση τής ίδιας τής συμπαντικής ουσίας. Σε κάποιο, ωστόσο, βαθμό οι αποτυχίες αυτές χαρακτηρίζονται ως ήττες από την υπαρκτή συντηρητική και κομφορμιστική αδράνεια τού ανθρώπινου όντος, ως κοινωνικού υποκειμένου, που δυσκολεύεται να μετατραπεί σε υποκείμενο εξέγερσης και ανατροπής. Έτσι, η συντήρηση και η λυσαλέα επιθετικότητα των εκάστοτε αντεπαναστατικών δυνάμεων φέρνει αναγκαστικά τίς επαναστάσεις, όπου αυτές επικρατούν, σε θέση άμυνας και σε δεινή οπισθοδρόμηση από την αυθεντική τους πορεία. Αυτές οι αντιφατικές συνθήκες και οι επακόλουθες αναταράξεις και στρεβλώσεις που ταλανίζουν κάθε επανάσταση, αντιμετωπίστηκαν μέχρι στιγμής από τους Κουβανούς ηγέτες και από τον λαό με επιτυχία. 

 

Εν τούτοις, όπως και στις περιπτώσεις των ευρωπαϊκών λαϊκών δημοκρατιών, υπάρχουν πολλά στοιχεία τής ανθρώπινης φύσης ανεκμετάλλευτα από το νέο επερχόμενο σύστημα, με αποτέλεσμα αυτό να χάνει μετά από καιρό τις δυνάμεις του και την ποιότητα επιρροής και συνεργασίας με τον ίδιο το λαό. Αυτά τα στοιχεία που, χωρίς υλιστική αναστολή,  θα τα αποκαλέσω "ψυχικά" και " πνευματικά", παραγκωνίστηκαν σε μεγάλο βαθμό λόγω πολύ σημαντικών στρεβλώσεων τής ίδιας τής φιλοσοφικής βάσης τού μαρξισμού. Το ιδιοφυιές διαλεκτικό σύστημα τού μαρξικού υλισμού, προχώρησε πολύ νωρίς σε μια πρόωρη απολυτοποίηση ανθρωπολογικής και ανθρωπογνωστικής φύσης, που αγνόησε ή και πολέμησε ως ιδεαλιστικά ή μεταφυσικά πολύ σημαντικά σημεία τής οντολογίας τού ανθρώπου, τής ψυχολογικής βάσης τής πολιτικής τοποθέτησης και της ταξικής συνείδησης κάθε ατόμου, και τού απλώματος τής εξέλιξης αυτής τής οντολογίας στην γραμμή τού ιστορικού χρόνου. 

 

   

Ένας από τους βασικούς λόγους τής αντοχής τής κουβανικής επανάστασης στην αποσάθρωση που οφείλεται στίς εγγενείς αλλοτριωτικές αντιφάσεις των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα, αλλά και στις λυσσαλέες αντεπαναστατικές επιθέσεις, είναι η ιδιοφυής τακτική διαχείρησή τους από τον ιστορικό ηγέτη Φιντέλ Κάστρο. Ο Φιντέλ ποτέ δεν περιορίστηκε σε άμυνα απέναντι σε εχθρούς τού μαρξικού φαντασιακού του, όπως οι παραδόσεις του λαού του, ο χαρακτήρας των κουβανών. Δεν βιάστηκε να κατασκευάσει τον άνθρωπο τού μέλλοντος, δεν αντιμετώπισε την νέα κοινωνία που γεννιόταν ως σμήνος εντόμων χωρίς αισθήματα, φόβους, πάθος, μύθους, πίστη σε θεούς και δαίμονες. 

 

Επιτέθηκε με κτίσιμο θεσμών πρωτόγνωρων, που δίνουν από μόνοι τους την απάντηση σε κάθε κακόβουλο κριτή και εξασφαλίζει την εμπιστοσύνη των κουβανών στο σύστημα. Η δημοκρατική συμμετοχή του λαού στην εξουσία μέσω ενός πολιτικού δικτύου που αλληλεπιδρά με το κέντρο σε μόνιμη βάση, υπερβαίνει σε δημοκρατικότητα τα κοινοβουλευτικά συστήματα με τις ανα τετραετία εν λευκώ υπερεξουσιαστικές αναθέσεις τους σε αστούς πολιτικούς, μόνιμα διαπλεκόμενους με τους ολιγάρχες. Η ίδρυση αστικού κόμματος αυτονόητα αποκλείεται εξ ορισμού σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό κράτος. Γιατί ο σοσιαλισμός είναι υπέρβαση και έμεση του αστικού κράτους. Και η επιστροφή επί τα ίδια εμέσματα, είδαμε τί επέφερε στην ανατολική Ευρώπη και στη Ρωσία.

Bassò... 

200 χρόνια από την γέννηση του Φρειδερίκου 'Eνγκελς

 

 

 Του Κωστή Μπασογιάννη

Στις 28 Νοεμβρίου του 1820 γεννήθηκε στο Μπάρμεν τής Πρωσικής Ρηνανίας ο Φρειδερίκος Ένγκελς. Ένας μεγάλος επαναστάτης, προδότης τής αστικής τάξης στην οποία ανήκε, για χάρη τής Επανάστασης. Πέρασε όλη του τη ζωή στη σκιά τού αδελφικού του φίλου, του Κάρολου Μαρξ. Ο Έγκελς, παραδεχόμενος μεγαλόκαρδα την μεγαλοσύνη τού φίλου του, επέλεξε να είναι εκείνος που θα κάλυπτε οποιοδήποτε κενό στην ζωή, στην επιβίωση, στην προσωπικότητα, στην παραγωγικότητα και στην αποτελεσματικότητα τού Μαρξ, χωρίς ποτέ να διεκδικήσει για τον εαυτό του την κυριαρχία, τα εύσημα και οποιαδήποτε άλλη αμοιβή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο ίδιος δεν ήταν ένας μεγάλος θεωρητικός τής επανάστασης. 

 

Συνέγραψε μαζί με το φίλο του μια σειρά έργων μεταξύ των οποίων το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Μας χάρισε έργα αποκλειστικά δικά του μεγάλης αξίας όπως «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία (1845)», «Αντί-Ντύρινγκ» (1878), «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους» (1884), «Ουτοπιστικός και επιστημονικός σοσιαλισμός», και άλλα. Κατάφερε και συμπλήρωσε μετά το θάνατο του Μαρξ την έκδοση τού μεγάλου έργου τού φίλου του, του «Κεφαλαίου», επεξεργαζόμενος τα δυσανάγνωστα χειρόγραφα του Μαρξ, με σεβασμό στο αυθεντικό κείμενο. Εξέδωσε, έτσι, και προώθησε τον δεύτερο και τρίτο τόμο, που ο Μαρξ δεν είχε προλάβει να εκδώσει. Ηγήθηκε τού παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος μέχρι τον θάνατό του, ενός κινήματος στο οποίο αφιέρωσε όπως και ο Μαρξ τη ζωή του, την οποία και διακινδύνεψε ουκ ολίγες φορές στα πεδία τών μαχών.

 

...«Οι δυνάμεις που δρουν κοινωνικά, δρουν ακριβώς όπως και οι δυνάμεις της φύσης: Στα τυφλά, βίαια, καταστρεπτικά, εφόσον δεν τις γνωρίζουμε και δεν τις υπολογίζουμε. Από τη στιγμή, όμως, που τις γνωρίζουμε και κατανοούμε τη δραστηριότητά τους, τις κατευ­θύνσεις τους, τις επιδράσεις τους, εξαρτάται μόνο από μας να τις υποτάξουμε όλο και περισσότερο στη βούλησή μας και να τις αξιο­ποιήσουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας. Αυτό ισχύει ιδιαί­τερα για τις σημερινές, πανίσχυρες παραγωγικές δυνάμεις. Όσο αρ­νούμαστε επίμονα να κατανοήσουμε τη φύση και το χαρακτήρα τους -ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και οι υπερασπιστές του αντιτάσσονται στην κατανόηση αυτή- τόσο οι δυνάμεις αυτές θα επιδρούν παρά τη θέλησή μας, ενάντια σε μας και τόσο θα κυριαρχούν επάνω μας, όπως αναπτύξαμε εκτενώς. Από τη στιγμή, όμως, που κατανοούμε τη φύση τους, μπορούν να μεταβληθούν στα χέρια των συνεταιρισμένων παραγωγών από δαιμονικούς δεσπό­τες σε υπάκουους υπηρέτες»...

 

 ...«Αφού ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής μετατρέπει όλο και περισσότερο τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού σε προλε­τάριους, δημιουργεί τη δύναμη που είναι αναγκασμένη να συντελέ­σει αυτή την ανατροπή, αν δε θέλει να καταστραφεί. Αφού σπρώ­χνει όλο και περισσότερο προς τη μετατροπή των μεγάλων, κοινω­νικοποιημένων μέσων παραγωγής σε κρατική ιδιοκτησία, δείχνει ο ίδιος το δρόμο προς τη διεξαγωγή αυτής της ανατροπής. Το προλε­ταριάτο καταλαμβάνει την κρατική εξουσία και μετατρέπει πρώτα τα μέσα παραγωγής σε κρατική ιδιοκτησία. Όμως, μ' αυτό τον τρόπο αναιρεί τον εαυτό του σαν προλεταριάτο, αναιρεί όλες τις ταξικές διαφορές και ταξικές αντιθέσεις και μαζί μ' αυτό και το κράτος σαν κράτος»...

Friedrich Engels, Anti-Dühring (1878 )
 

 

 Εκατόν σαράντα δύο χρόνια μετά την έκδοση των παραπάνω αράδων, και μετά την εμπειρία του εικοστού αιώνα, είναι σαφές ότι η συνέχιση της ανάπτυξης της επαναστατικής θεωρίας είναι μια αναγκαιότητα που μοιραία θα συμβεί, αφού οι κοινωνικές δυνάμεις τής εργασίας που θα μετασχηματίσουν την κοινωνία έχουν κι αυτές αναπτυχθεί σε νέα σχήματα, με νέες γνώσεις, εμπειρίες και δεξιότητες. Επίσης, ο τρόπος αντίδρασης τού συστήματος έχει εξελιχθεί έτσι, που μια νέα παράμετρος, όχι τόσο ερευνημένη από τους κλασσικούς έχει παρουσιαστεί. Εκείνη τής βαθειά εγκατεστημένης και πολύπλοκης μαζικής αλλά και ατομικής ψυχολογίας που το υπερώριμο πλέον κεφαλαιοκρατικό σύστημα έχει εγκαταστήσει σε όλα τα επιμέρους υποκείμενα που λειτουργούν στα πλαισιά του. 

 

 

Αυτή η εγκατάσταση δεν έγινε βάσει συνομωτικού σχεδίου. Ήταν μια νομοτέλεια που κανείς δεν μπόρεσε να την προβλέψει στο παρελθόν, αλλά την βλέπουμε τώρα μπροστά μας και την προσλαμβάνουμε με την μορφή ένός χαοτικού όλου. Αυτό το χάος έχει την ανάγκη μελέτης και κατανόησης, κατ' αναλογία με όσα μας διαμηνύει από το βάθος τού παρελθόντος ο Ένγκελς. Η εργασία αυτή είναι δύσκολη, αλλά είναι αναπόφευκτο να γίνει. Γιατί ποτέ η μέχρι τώρα Ιστορία δεν αρνήθηκε στον άνθρωπο την ανάπτυξή του. Αρκεί εκείνος να αποδεχόταν και να σεβόταν την διαδικασία ωρίμανσης των σταδίων της, και να συνεργαζόταν με την λειτουργία της. Και η συνεργασία αυτή, όσο κι αν φαίνεται αντιφατικό, είναι επαναστατική. Γιατί στην συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, το δίλημμα εμφανίζεται σαφώς: συνεργασία με την Ιστορία ή συνεργασία με το σύστημα. Επαναστατική πορεία προς μια κοινωνία που να αρμόζει σε ανθρώπους, ή παγκόσμια καταστροφή.

Μπασὸ...
 

 

Είναι κακούργημα

 

του Κωστή Μπασογιάννη

Η συμπεριφορά της κυβέρνησης στο θέμα τής επίταξης των ιδιωτικών κλινικών δεν είναι μια απλή εσφαλμένη πολιτική απόφαση. Γιατί εδράζεται σε θεμέλια συνειδητής κοσμοθεωρίας. Τής δηλωμένης και ομολογημένης πίστης  των κυβερνώντων στον διαχωρισμό των ανθρώπων σε προνομιούχους (αρίστους, γόνους, κεφαλαιούχους κλπ) και πλέμπα. Ο όρος συγγενεύει με τον πληβείο (plebeius) της αρχαίας Ρώμης, που ήταν ο κοινός φτωχός που είχε μεν κάποια πολιτικά δικαιώματα αλλά ήταν κατώτερος και εκμεταλλεύσιμος. Αμέσως ένα σκαλοπάτι πάνω από τον δούλο.

Η πλέμπα, λοιπόν, είναι υπάνθρωποι για τους κυβερνώντες. Κάτι που εδώ και χρόνια δεν τολμούσαν να παραδεχθουν δημόσια. Γιατί μέχρι πριν από 30 χρόνια, αισθανόταν καταπιεσμένοι από την "ιδεολογική ηγεμονία τής αριστεράς" ή από το "ηθικό πλεονέκτημα τής αριστεράς". Καταπιέστηκαν πολύ οι αστοί και οι πρόθυμοι αβανταδόροι τους από το γεγονός ότι ήταν υποχρεωμένοι να υποχωρούν σε αιτήματα όπως κοινωνικό κρατος, δημόσια υγεία και παιδεία, εργασιακά δικαιώματα. Και τα τελευταία χρόνια, αισθανόμενοι ότι έχουν απαλλαγεί από τον φόβο τής λαϊκής αντίδρασης και μιας αριστερής στροφής του εκλογικού σωματος, αποκαλύπτονται σιγά-σιγά. Οι πιο "εριστικοί" απ' αυτούς, διεκδικούν τη δόξα τής επανόδου σε μια σκληρή και απροκάλυπτη τυραννία. Οι κυβερνώντες πιστεύουν ότι πρέπει η κοινωνία να αποδομηθεί και να παραδοθεί στους κεφαλαιούχους. Η παιδεία, η διαχείρηση των φυσικών πόρων, των δημοσίων αγαθών, όλης τής παραγωγής, ακόμη και η υγεία, πρέπει κατά τους ναρικίσσους τής "αριστείας" να αποδοθεί στους ιδιώτες εκμεταλλευτές και μάλιστα άνευ όρων. Γιατί "αυτοί είναι οι μόνοι ικανοί". Γιατί "το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας".

Να όμως που ήρθε η πανδημία να δείξει πόσο απούσα είναι η τάξη των εκμεταλλευτών αστών, όταν η κοινωνία συγκλονίζεται. Ακόμη και οι ίδιοι όταν προσβάλλονται από covid αναγκάζονται να νοσηλευθούν στο "κομμουνιστικό" ΕΣΥ. Γιατί το μοντέλο που τόσο αγάπησαν, είναι ανίκανο να δώσει την ασφάλεια και την ποιότητα που διαφημίζει. Και αυτό γίνεται για ενα και μόνο λόγο. Γιατί εξ ορισμού το κίνητρο που το κινεί είναι εξωτερικό, ρηχό, αντικοινωνικό και τερατώδες: το κέρδος με σκοπό τον πλουτισμό. Αυτό δεν γίνεται να αλλάξει, γιατί αποτελεί την φύση τού καπιταλισμού ως σύστημα.

 

 

 Η κυβερνώσα δεξιά, η παράταξη που ευθύνεται για όλες ανεξαιρέτως τις εθνικές καταστροφές που έπληξαν το σύγχρονο Ελληνικό κράτος στα 200 χρόνια τής ύπαρξής του, καταστρέφει και στις μέρες μας την Ελλάδα. Σχεδόν όλο το 2020 αντιμετωπίζει μια καταστροφική πανδημία προσπαθώντας να μην θίξει τα συμφέροντα της μόνης τάξης για την προστασία της οποίας η παράταξη αυτή έχει ιδρυθεί. Της μεγαλοαστικής. Στα πλαίσια αυτά αρνήθηκε, και μάλιστα λοιδωρώντας τα αντιπολιτευτικά κόμματα και τους φορείς που της το ζητούσαν, να επιτάξει άνευ όρων τις ιδιωτικές δομές που υπάρχουν στη χώρα και με κεντρικό σχεδιασμό να τις καταστήσει εγκαίρως λειτουργικές για να είναι έτοιμες όταν χρειαστεί. Και να, που τώρα ήρθε η ώρα.  Και αποκαλύπτεται ότι, ακόμη και όταν την δωδεκάτην  κατάλαβαν οι φανατικοί τής καπιταλιστικής μισανθρωπίας δεξιοί ότι είχε  ήδη έρθει η ώρα τής σφαγής των αμνών, τής επιλογής ποιός θα ζήσει και ποιός θα εγκαταλειφθεί στην μοίρα του, αντί να προχωρήσουν στην χωρίς όρους επίταξη, άρχισαν να διαπραγματεύονται με όρους ιδιωτικής οικονομίας με τους κλινικάρχες. Και μάλιστα με τιμές ληστρικές. Επίσης, όπως μας είπε ο ίδιος ο εκπρόσωπος των επιχειρηματιών υγείας τής Θεσσαλονίκης Σαραφιανός, η συζήτηση περιορίστηκε στην περίθαλψη και νοσηλεία μόνο των μη covid περιστατικών, αφού το αντίθετο θα προϋπέθετε προετοιμασία μηνών. Τους μήνες αυτούς τους είχε η κυβέρνηση, αλλά δεν τους εκμεταλλεύτηκε. Με αποτέλεσμα να καταδικάσει σε θάνατο εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ασθενείς.

Δεν είναι μια απλή παράλειψη που ενέχει πολιτική χρειά και ανάλογες ευθύνες . Είναι ένα κακούργημα και μάλιστα με δόλο. Με πρόθεση, όχι από αμέλεια. Και η πρόθεση και ο δόλος δεν έγκεινται σε κάποια διάθεση να σκοτώσουν οι υπεύθυνοι τής κυβέρνησης τους ασθενείς, αλλά κάτι χειρότερο και ακόμη πιο καταδικαστέο: να εξυπηρετήσει οικεία συμφέροντα, αδιαφορωντας για την υγεία του λαού. Γιατί οι επιχειρηματίες που απομυζούν τους πολίτες για την παροχή τού αυτονόητου αγαθού τής υγείας, εκείνοι που προσπάθησαν με την συγκατάθεση και συνέργεια τής κυβέρνησης να κερδοσκοπήσουν ακόμη και από αυτή την τόσο επώδυνη για τον λαό συγκυρία, είναι όλοι σαρξ εκ τής σαρκός τής "δεξιάς πολυκατοικίας". Είναι η ίδια η Νεα Δημοκρατία.

Η εισαγγελία, βεβαίως, τής αστικής δικαιοσύνης είναι απίθανο να θεωρήσει ότι το κακούργημα αυτό είναι άξιο να την απασχολήσει. Τέτοιου είδους προβληματισμοί ανήκουν στο μέλλον τής ανθρωπότητας. Καί ελπίζω ένα μεγάλο τμήμα τής νέας γενιάς να ασχοληθεί επιτέλους με αυτό το μέλλον, το μέλλον τής ανθρώπινης κοινωνίας.

Μπασò...

 

When will we ever learn?

 

Political Alchemies

 

 

του Κωστή Μπασογιάννη

Η «Δικαιοσύνη» σε συνδυασμό με μια ανεκδιήγητη, γεμάτη κενά και ατέλειες νομοθεσία, αποδεικνύεται το πιο ανορθολογικό μέχρι παραλογισμού εξουσιακό μόρφωμα του θνήσκοντος και ήδη σεσηπότος συστήματος που μας ταλαιπωρεί όλους: Δικάζει, ότι η ναζιστική οργάνωση, υπεύθυνη για αμέτρητα κακουργήματα εναντίον τής ελληνικής κοινωνίας, που έγινε πολιτικό κόμμα και κέρδισε έδρες στο κοινοβούλιο με τις ψήφους τού μαύρου κτηνώδους μισάνθρωπου ιζήματος του ελληνικού εκλογικού σώματος, αποτελεί εγκληματική οργάνωση!

Και αντί να εκδώσει αμέσως εντάλματα συλλήψεως και να παραπέμψει σε δίκη με τη κατηγορία τής ένταξης και ενδεχομένως συμμετοχής στις εγκληματικές ενέργειες της οργάνωσης όλους τους οργανωμένους χρυσαυγίτες και χρυσαυγίτισσες της Ελλάδας, αντί να αρχίσει αμέσως έρευνα στην αστυνομία, στις ένοπλες δυνάμεις, στην διοίκηση, στον πολιτικό κόσμο και στην ίδια την δικαιοσύνη για να βρεί ποιοί σχετίστηκαν με ύποπτο τρόπο, ποιοί συνεργάστηκαν και βοήθησαν άμεσα αυτή την εγκληματική οργάνωση να αναπτυχθεί σε καρκίνο και αισχύνη για την ελληνική κοινωνία, συζητά εδώ και μέρες την αναστολή των ποινών των αρχηγών της, μέχρι το Εφετείο που, με ευθύνη τής ίδιας τής «δικαιοσύνης», θα δικάσει την ίδια σοβαρότατη υπόθεση όχι αμέσως, αλλά μετά από πολλά χρόνια. Με αποτέλεσμα οι καταδικασμένοι θρασείς φασίστες εγκληματίες να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να πολιτεύονται, να διαπλέκονται, να πλουτίζουν, να καπηλεύονται, να απειλούν, να ηγούνται τού πολιτικού υποκόσμου τής ακροδεξιάς που τους θαυμάζει, να τραμπουκίζουν και ενδεχομένως κάποιοι από αυτούς να σκοτώσουν και πάλι. Ήδη, όποιος έχει μάτια και όποιος ξέρει να τεντώνει τ΄αυτιά του για να ακούει τις τάσεις στον πάτο τού πηγαδιού, νοιώθει τα εκφασισμένα μυαλά, που είναι πολλά στην Ελλάδα, να αναθαρρούν από την ατιμώρητη θρασύτητα των χρυσαυγιτών και να εγείρονται έτοιμα για το φρικτό τους έργο. 

 

 

Την ίδια στιγμή, η ίδια «τυφλή δικαιοσύνη» σε χιλιάδες υποθέσεις παραβατικότητας φτωχών ανθρώπων αλλά και αγωνιστών τής κοινωνικής απελευθέρωσης από την άρχουσα τάξη, εξαντλεί την άκαρδη και αδιάφορη για τον ανθρώπινο πόνο αυστηρότητά της και λαμβάνει αποφάσεις που τους οδηγούν στον αφανισμό, στην απελπισία και συχνά στην αυτοκτονία. Προφυλακίζει αδίκως αθώους, μόνο επειδή σε κάποιο ζευγαράκι ανακριτή και εισαγγελέα δεν αρέσει η φάτσα τους, ταλαιπωρεί τον ανώνυμο πολίτη που θα πέσει στα νύχια της με γραφειοκρατία που έχει δημιουργηθεί για να ανθούν τα γνωστά παρασιτικά επαγγέλματα που την δορυφορούν. Είναι σαφές ότι η ταξική θέση που παίρνει τις περισσότερες φορές και η τοποθέτησή της στο πλάι τής άρχουσας τάξης τής στερεί το τεκμήριο τής αντικειμενικότητας. Πρόκειται για ντροπή για την ίδια τη δικαιοσύνη, που θα ήταν πολύ λιγότερο απεχθής αν, αντί να υπηρετεί τους ισχυρούς, μεροληπτούσε από φιλανθρωπία υπέρ των αδυνάτων.

Έχοντας, διά την αθεράπευτη περιέργειά μου, περάσει στα νιάτα μου το στάδιο τής διαστροφής τού θαμώνα τής οδού Σανταρόζα (που λέει το τραγούδι) και τής οδού Σωκράτους που κάποτε ήταν το Εφετείο, είχα γίνει συχνά μάρτυρας αυτής τής αδυσώπητης συμπεριφοράς των εισαγγελέων προς τους παρανόμους φτωχοδιαβόλους, προς όλους τους απλούς ανθρώπους που στιγμιαία ή και καθ' έξιν εγκλημάτισαν. Στις μέρες μας όμως μάθαμε ότι μπορεί μια εισαγγελική λειτουργός να μεταλλαχθεί ακόμη και σε επί τής έδρας πράκτορα τής υπεράσπισης, αρκεί οι κατηγορούμενοι να είναι τα χαϊδεμένα «εριστικά» παιδιά τού καπιταλιστικού συστήματος, που αναλαμβάνουν τη βρωμοδουλειά και ύστερα τρώνε μόνο κάποιες ψιλές σφαλιάρες, για να ξεπλυθούν τα αφεντικά τους. 

 

 

Κάποιοι τρομάζουν μ' αυτή την κατάσταση. Κάποιοι αδιαφορούν. Αλλά μια ματιά στην Ιστορία αν ρίξουμε, θα θυμηθούμε. Γιατί ο φασισμός και ο εθνοφυλετισμός, αν δεν συντριβούν εν τη γενέσει τους, φέρνουν οπισθοδρόμηση στην βαρβαρότητα, αλλά και βαρύ θανατικό. Αν δεν είναι σε θέση οι θεσμοί να εξουδετερώσουν το τέρας, θα υποχρεωθεί μέρος του λαού να το κάνει, και τότε θα είναι πολύ αργά. Λίγο να θυμηθούμε τις παλιές τραγωδίες, θα ξαναψιθυρίσουμε εκείνο τον παλιό στίχο: «when will we ever learn»?

Μπασὸ...

 

 

Απορίες ενός απλού πολίτη

Political Alchemies

 του Κωστή Μπασογιάννη

Αναρωτιέμαι αν η Ελλάδα αυτή την εποχή διαθέτει τα αναγκαία προαπαιτούμενα μέσα για να αντιμετωπίσει την, απ΄ ό,τι φαίνεται, επιμελώς σχεδιασμένη Τουρκική επίθεση. Υπάρχει στην πραγματικότητα εθνική κυριαρχία; μπορούμε δηλαδή να αποφασίσουμε μόνοι μας τον τρόπο χειρισμού τής κατάστασης, όπως κάνουν οι Τούρκοι; Είναι ικανή η ελληνική διπλωματία να κινηθεί για να εξασφαλίσει την υποστήριξη κάποιων εξωτερικών παραγόντων έναντι μιας πιθανής υπέρβασης των «κόκκινων γραμμών», όποιες κι αν είναι αυτές; Τί έχουν κάνει οι κυβερνώντες μέχρι τώρα;  Διαθέτει η Ελλάδα ικανή στρατιωτική ισχύ για να «συνεχίσει την διπλωματία με άλλα μέσα»; Και να υπερισχύσει απένατι σε ένα αντίπαλο που, απ΄ό,τι φαίνεται, δεν έχει κανένα πρόβλημα να φθάσει την υπόθεση σε πολεμική σύρραξη; Τέλος, η οικονομία τής χώρας θα άντεχε μια τέτοια περιπέτεια, χωρίς να οδηγηθούμε σε απόλυτο οικονομικό μαρασμό;

Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις, αν η απάντηση είναι αρνητική, όπως είναι πολύ πιθανό, Ποιός θα είναι υπεύθυνος; Επειδή από το πολιτικό προσωπικό καριέρας που έχει απομείνει στη χώρα, δεν περιμένει κανείς ανάληψη ευθυνών, ποιά θα πρέπει να είναι η λαϊκή αντίδραση από εδώ και πέρα, που ένα τουρκικό ερευνητικό σκάφος, συνοδευόμενο από πολεμικά πλοία, έχει πλησιάσει στα 11,5 ναυτικά μίλια τις ακτές μας κάνοντας έρευνες για υδρογονάνθρακες σε θαλάσιο χώρο ελληνικών συμφερόντων; Και ειδικότερα, ποια αντίδραση αρμόζει στην Αριστερά; Θα πρέπει να υπάρξει λαϊκή πίεση; Μια τέτοια πίεση ποιά κατεύθυνση θα πρέπει να λάβει; Θα είναι η «πλάτη» που βάζει ο ΣυΡιζα στην κυβέρνηση για την επέκταση των χωρικών υδάτων; Θα είναι ειρηνιστική προς την πλευρά τής υπάρξεως συμφωνίας με την Τουρκία, με υποχωρήσεις από πλευράς Ελλάδας και με σκοπό ένα είδος συνεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων του Αιγαίου και τής ανατολικής Μεσογείου, ελπίζοντας, με πολύ λίγες πιθανότητες, σε μια ισορροπημένη συνύπαρξη των δυο χωρών στο μέλλον; Να είναι τάχα ενδεδειγμένη η πίεσή μας για σκληρή στάση τής κυβέρνησής μας απέναντι στις προκλήσεις, με πιθανότατη έκβαση την πολεμική αναμέτρηση; Θα πιέσουμε άραγε για αφύπνιση των υπεύθυνων για την εξωτερική μας πολιτική και αρχή μιας μεθοδικής δουλειάς για να εξασφαλίσουμε την αληθινή υποστήριξη τουλάχιστον μίας ισχυρής ξένης δύναμης, με την συζήτηση για το ποιά είναι η κατάλληλη μεγάλη χώρα στην οποία θα προστρέξουμε να δεσπόζει για μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια;... ή μήπως η μεθοδική αυτή δουλειά θα έρπεπε να γίνει με στόχο την αυτάρκεια τής Ελλάδας  σε όλους τους τομείς, ώστε να μην μπορεί κανένας γείτονας να μας απειλεί και να αποδιοργανώνει την πορεία μας; Προλαβαίνουμε να ολοκληρώσουμε μια τέτοια εργασία, πριν ο Ερντογάν κάνει καμμιά τρέλα;  Να βάλουμε εμπρός την διαδικασία οικονομικής και πολιτικής υπονόμευσης του αντιπάλου με όλα τα μέσα, όπως γίνεται πάντα σε κάθε πολεμική σύγκρουση; Έχουμε αυτή την δυνατότητα; Ή οι μυστικές μας υπηρεσίες δουλεύουν μόνο ως ρουφιάνοι του συστήματος εναντίον τού λαού, και μακρύ χέρι τού υποκόσμου τής δεξιάς εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων; 

 

Σε τελική ανάλυση, μας παίρνει να παίξουμε ανάλογα και πιο σωστά μελετημένα παιγνίδια από αυτά του Ερντογάν; Έχει π.χ. κάποιος πολιτικός το ανάστημα να κριτικάρει την πολιτική τής Δύσης απέναντι στο ζήτημα που μας απασχολεί; Να παίξει με ένα σχεδιασμένο σύστημα κινήσεων, ώστε να κερδίσει τον διπλωματικό αυτό αγώνα που χρειάζεται για να αποφευχθεί η σύγκρουση; Να ελιχθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταστήσει ασύμφορο για την Τουρκία να συνεχίσει τα σχέδιά της; Να καταστήσει ασύμφορη για την Γερμανία και για τους υπολοίπους τής Ε.Ε. την πιθανότητα μιας ακόμη υπονόμευσης τής Ελλάδας προς όφελος άλλων; Να καταστήσει ασύμφορο για τις ΗΠΑ και για τον πρόεδρό της να σεγκοντάρουν την φίλτατή τους κακομαθημένη Τουρκία εναντίον τής πάντα υπάκοης και καλόβολης Ελλάδας; Ποιό ρόλο θα μπορούσε να έχει η Ρωσία σ΄αυτή την δραματική κατάσταση; Τώρα που δεν βρίκεται η μισή μας καρδιά αλλά όλα τα λεφτά στην Κίνα, πώς θα μπορούσε αυτή η μεγάλη χώρα να μας βοηθήσει; Υπάρχει ελπίδα η παρούσα κυβέρνηση να λειτουργήσει με έξυπνο σχέδιο και, για πρώτη φορά μετά τους Βακλανικούς πολέμους, να μπορούμε να πούμε ότι οι εξελίξεις πρόσφεραν στην Ελλάδα μια μεγάλη ευκαιρία για να προχωρήσει στην ιστορική της πορεία χωρίς τα δράματα που ζήσαμε στο παρελθόν; Υπάρχει, τελικά ως χώρα στη διεθνή πολιτική και διπλωματική σκηνή η πατρίδα μας, ή όχι; και αν αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει, ποιός φταίχτης (γιατί ξέρουμε όλοι καλά ποιοί είναι οι φταίχτες) θα πληρώσει  για την πρακτική εξαφάνιση τής Ελλάδας;

Όλες αυτές οι αφελείς ερωτήσεις, που είναι πολύ δύσκολο να απαντηθούν, αφού λείπουν οι ασφαλείς πληροφορίες, μήπως δεν έχουν κανένα νόημα τελικά, αφού η Ελλάδα, μετά από 200 περίπου χρόνια υπάρξεώς της ως εθνικό κράτος, δεν έχει καταλάβει ότι η ύπαρξή της αυτή δεν ειναι τιποτε άλλο από μια πρόχειρα οργανωμένη σχέση αγάπης, μίσους και υποτέλειας τού λαού της με μια γιαλαντζί υποκοσμική ψευδοαστική τάξη, από την οποία προέρχονται και στην οποία λογοδοτούν οι κυβερνήτες της; Μια θλιβερή καρικατούρα δυτικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας μεταπρατών; Κι ενός λαού που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κλείνει τα μάτια, να κουλουριάζεται τρέμοντας; Και κρατώντας το κεφάλι του μέσα στις παλάμες του, να περιμένει μέσα στο τακτοποιημένο πολεοδομικά αυθαίρετο τσαρδί του ή στην νοικιασμένη σκοτεινή τρύπα του την επόμενη μπούφλα τής Ιστορίας, ελπίζοντας να επιβιώσει αυτός και το σόι του από την καταστροφή;

Μπασὸ...

Δεν αρκούν τα αυτονόητα αιτήματα

 

 

 

Καταφρόνηση για τους καλλιτέχνες, ξύλο στους ήρωες ιατρούς, χημικά στο μέλλον τής Ελλάδας. Τέχνη, δημόσια υγεία και παιδεία πρέπει να εξαφανιστούν. Και να αντικατασταθούν από κιτς γλυκανάλατες εκδηλώσεις - αρπαχτές με ρομπο-σποτάκια παρουσία του κ. πρωθυπουργού, από ιδιωτικά πολυκαταστήματα υγείας, από παραγωγικές μονάδες εργατικού κρέατος και από εκπαιδευτήρια- επωαστήρια στελεχών. Αυτή είναι η κανονικότητα που επιθυμούν κάποιοι.

Οι αντιδράσεις σ' αυτό τον αυταρχισμό δεν είναι όσο σκληρές χρειάζεται. Και θα καταστέλλονται εύκολα, όσο ο καθένας θα δρα για το ιδιωτικό του συμφέρον. Νέοι που σ' αυτές τις συνθήκες θέλουν απλώς να κάνουν μάθημα, θα έχουν το μέλλον τού σκλάβου. Όσοι νοιώθουν ότι πρέπει να αφεθεί η νεοδημοκρατική λαίλαπα (ένα μίγμα νεοφιλεύθερου αριβισμού και εθνοκάπηλης απατεωνίλας) να αλωνίσει ελεύθερη, εφαρμόζοντας το δόγμα: γκρεμίστε την κοινωνία, ταΐστε τα δικά μας γαλάζια παιδιά, δεν είναι απλώς "αφελείς που παρασύρονται από τους νεομαυρογιαλούρους", είναι συνένοχοι στο κακούργημα που διαπράττεται.

Δεν αρκούν τα αυτονόητα αιτήματα. Χρειάζεται κριτική στις θεμελιώδεις αρχές του συστήματος. Και έρευνα τής μαζικής ψυχοπαθολογίας που επιτρέπει την παράταση της κυριαρχίας του, παρά τις καταστροφικές αντιφάσεις του. Πού είναι αυτή η συζήτηση; Και, όπου συμβαίνει, γιατί δεν έχει ευρεία συμμετοχή και απήχηση; Τί είναι αυτό που μας εμποδίζει να συνεχίσουμε με μεγαλύτερο ζήλο την αναζήτηση του δρόμου για ένα κόσμο που να αρμόζει σε ανθρώπους και όχι σε ματαιόδοξα ανταγωνιστικά κτήνη; Πόσον άλλο εξευτελισμό θα χρειαστεί να υποστούμε από το άνομο σύμπλεγμα κυβέρνησης - ιδιωτικών συμφερόντων - τύπου και εξαγορασμένων πολιτών, για να καταλάβουμε ότι η κοινωνία αποδομείται αντί να στηρίζεται; Ότι όλοι μας αλλοτριωνόμαστε αργά και σταθερά; Αυτή η διαδικασία είναι αναγκαίο να διακοπεί, πριν είναι πολύ αργά.

Όσοι νέοι το καταλαβαίνουν αυτό, δεν αρκεί απλώς να φωνάζουν και να κάνουν καταλήψεις. Χρειάζεται να ερευνήσουν, να παραγάγουν συγκεκριμένη πρόταση πολιτισμική, κοινωνική, πολιτικοοικονομική, να ενωθούν, να προκαλέσουν συνθήκες για την δημιουργική της επεξεργασία, σε συνδυασμό με τα καλύτερα από τα υπάρχοντα μοντέλα οντολογικής, ψυχολογικής και πολιτικοοικονομικής σκέψης, και να βρούν ένα νέο τρόπο να αποκτήσουν την δύναμη για να επιβάλουν αυτή την πρόταση. Φροντίζοντάς την, για να την απαλλάσσουν βαθμιαία από κάθε εγγενή πλάνη και εκτροπή. Κατανικώντας δυναμικά κάθε κομφορμισμό και αντίδραση.

Αλλοιώς θα επαναληφθούν οι ήττες και οι αποτυχίες οι δικές μας.

 

Bassὸ...

 

 

 

 

Μια στιγμή συνειδητοποίησης

 

Political Alchemies

 Thoughts

 

 

 

Του Κωστή Μπασογιάννη

 

Όλοι εσεις που σηκώνετε τα λάβαρα του πολέμου, λες και είναι ένα παιγνίδι για παιδιά, μια ψυχαγωγία που μοιάζει με τα ηλεκτρονικά που παίζετε και πυροβολείτε στο γάμο τού Καραγκιόζη και ανεβαίνετε πίστες, δείτε αυτές τις φωτογραφίες που προέρχονται από ένα πραγματικό βίντεο που κυκλοφορεί από έναν αληθινό πόλεμο, από το θέατρο του πολέμου στο Ορεινό Καραμπάχ.

Ο Αρμένιος στρατιώτης αναφέρει τον αποδεκατισμό τής ομάδος του. Πριν τελειώσει την αναφορά του, πέφτει απαρηγόρητος στην αγκαλιά του ανωτέρου του στον οποίο ανέφερε. Έχουν περάσει πολλοί αιώνες που οι νέοι άνθρωποι θυσιάζονται ως «κρέας για τα κανόνια» για τα συμφέροντα κάποιων που παίζουν παιγνίδια πολέμου από την ασφάλεια τού γραφείου τους σε κάποιο υπουργείο, σε καποιο στρατηγείο ή, εσχάτως, σε κάποιο Διοικητικό Συμβούλιο κάποιας πολυεθνικής.

Ο δίκαιος αμυντικός πόλεμος δεν διεξάγεται πια με τους ηρωϊκούς όρους του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών ούτε κάν με τους όρους των Αρδεννών, της Αλβανίας και του Στάλινγκραντ. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος δεν είναι πια ούτε ένδοξος, ούτε με σκοπό που θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι μπορεί να αγιάσει τα μέσα. Είναι μια τρομακτική απάτη, που προορίζεται να διαρκέσει αιώνια. Μια παγίδα για να εκτονώνονται οι εντάσεις σε βλακώδεις φονικές συνοριακές ή εμφύλιες σφαγές, με εθνο-αλυτρωτικό περιεχόμενο.

Έχουν στηθεί δεκάδες ζεύγη στρατών αιωνίων αντιπάλων ο ένας απέναντι στον άλλο, με σκοπό να υπηρετούν τα οικονομικά και μόνο συμφέροντα των κεφαλαιούχων όλου του κόσμου και των μάγων τής διεθνούς χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας και τής εμπορίας όπλων. Αυτές τις έτοιμες προς χρήσιν υπερβόμβες χρησιμοποιούν αδίστακτοι εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας, εργαλειοποιώντας το μίσος που οι ίδιοι έχουν υποδαυλίσει μεταξύ λαών που στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν και θα ζούσαν μια όμορφη και δημιουργική ζωή αν συνεργαζόταν. «Ποιός θα αρνηθεί να υπηρετήσει την πατρίδα του, το έθνος του; Να υπερασπιστεί το σπίτι του; έτσι σκέφτονται οι πονηροί ρουφιάνοι, και ανάβουν τα φιτίλια για πολλαπλές εκρήξεις, τις οποίες φιλοδοξούν να συντηρούν εσαεί μόνο και μόνο για την παραγωγή τής απαραίτητης ενέργειας στην τεράστια αντλία χρημάτων που συνηρεί το κεφαλαιοκρατικό τους σύστημα.

Στην προσπάθειά τους να κρατήσουν απέθαντο αυτό το βαμπυρικό σύστημα, σκορπούν τον πόνο και την απόγνωση στον απλό άνθρωπο, αφού προηγουμένως τον έχουν αφιονίσει με εθνικοαλυτρωτικά οράματα χωρίς ουσία, με ανόητα θρησκευτικά μίση, άσχετα και αντίθετα με οποιαδήποτε πνευματική αναζήτηση του ανθρώπου, αλλά άσχετα και με τους μεγάλους πόθους του για μια κοινωνία δίκαιη, όπου τα ανταγωνιστικά και τα φονικά ένστικτα τής ιδιωτικής κυριαρχίας θα υποστραφούν και θα εξαφανιστούν βαθμιαία. Και την δύναμή τους, που την έχουν αποκτήσει με την κλοπή τής εργασίας των ανθρώπων, την χρησιμοποιούν εναντίον όλης τής ανθρωπότητας την οποία τελικά μισούν θανάσιμα. Την μισούν, γιατί έχει από την φύση της την τάση να τους εξολοθρεύσει, να τους τσακίσει και να απελευθερωθεί απ' αυτούς, αναπτύσσοντας απερίσπαστη το επόμενο στάδιο τής ανθρώπινης εξέλιξης.

Η τρομακτική, τραγική στιγμή που το άβουλο «στρατιωτικοποιημένο» εργαλείο τού απάνθρωπου αυτού συστήματος συνειδητοποιεί τη φρίκη τής στιγμιαίας εξαφάνισης των συμπολεμιστών του, μαζί με τους οποίους είχε γαλουχηθεί ότι αποτελούν μία ανίκητη ομάδα με «ηθικόν ακμαιότατον», βλέποντάς τους όλους γκρεμισμένους σε μια στιγμή από έναν αόρατο και πανίσχυρο εχθρό, που μέχρι τώρα νόμιζε ότι το ηθικό του ήταν «ανύπαρκτον», ας είναι στιγμή συνειδητοποίησης για όλους μας.

Ο Πόλεμος είναι το χειρότερο κακό που μπορεί να συμβεί. Αλλά αν υποθέσουμε ότι είναι κάποιες φορές και αναπόφευκτος, ας αναλογιστούμε για ποιό στ΄αλήθεια σκοπό θα άξιζε να θυσιαστεί κανείς. Για ποιά πατρίδα. Για ποιά κοινωνία.

Μπασὸ...

 

 

 

Ανόητοι πόλεμοι

 

Political Alchemies

 Thoughts

 

 

 

Του Κωστή Μπασογιάννη

 

Εκφασισμένα βούρλα φυτρώνουν και ευδοκιμούν στην βαλτωμένη μας χώρα. Όλο και αυξάνονται. Αποκαλύπτονται. Οργανώνουν μέσα στο μυαλό και στην έκφρασή τους λογικοφανή επιχειρήματα, κοινότυπες και νηπιώδεις σκέψεις καθαρού πρωτογονισμού. Όχι. Δεν είναι κάτι νέο. Είναι η γείωση όσων νόμιζαν ότι "εκπολιτίσθηκαν", "έκσυγχρονίσθηκαν", "εξωράισαν τον τόπο τους", "εξευρωπαΐσθηκαν". Απέτρεψαν την πλήρη ερήμωση τής επαρχίας, νίκησαν τον "αντίχριστο" μπολσεβικισμό, αυτοί οι δήθεν "Χριστιανοί". Ήταν η πρώτη δοκιμασία για να δείξουν τί αποκόμισαν από σαράντα χρόνια σχετικά βελτιωμένης οικονομικής ευμάρειας και καταπολέμησης του αναλφαβητισμού. Που λάδωσαν τ' αντεράκι τους και έμαθαν δυο γράμματα.

Ήρθαν και στην πόλη τους οι ξένοι.

 «Αυτοί δεν είναι», λένε οι δικοί μας νοικοκυραίοι, «σαν τους ξένους που ξέραμε, σκυμμένοι να παρακαλούν να γίνουν τα σκλαβιά μας, να τους στρώσουμε στη δουλειά σε τίποτε Μανωλάδες, να τους καρπαζώνουμε αμα λάχει, να τους παίρνουμε τα διαβατήρια και να τους μαντρώνουμε με όποιους όρους θέλουμε εμείς. Γιατί εμείς είμαστε τα αφεντικά στον τόπο μας και όποιος έρχεται, πρέπει να είναι ικέτης. Θα γίνει δούλος, ισότιμος μόνο με τον αιχμάλωτο πολέμου ή το θύμα πειρατείας των αρχαίων δουλοκτητικών κοινωνιών μας. Το πολύ να διαλέξουμε για μετοίκους ή για ορντινάτζες μας κάποιους "αρίστους" από δαύτους (προς Θεού μην νομίσει κανείς ότι έχουν σχέση με τους δικούς μας υπέρκομψους αρίστους). Και και να τους "αφομοιώσουμε", ώστε η τρίτη τους γενιά να γίνει κατ' εικόνα και ομοίωσή μας. Και ενίοτε να χρησιμοποιούμε όσους απ αυτούς το πάνε το άθλημα, ως χαφιέδες. 

 

  

Οι υπόλοιποι πρέπει να εξουθενωθούν. Εδώ πριν από εκατό χρόνια οι προπαππούδες μας είχαν να αντιμετωπίσουν την μάστιγα των τουρκόσπορων που τους κουβαλήθηκαν με τις παστρικιές τους φορτσάτοι να μας αλλάξουν τον πολιτισμό. Και ιδρύσανε αυθαίρετες κοκκινογειτονιές. Και τους αποπλάνησαν οι τρισάθλιοι αυτοί τα παιδια και τα κάνανε κουμμουνιστές (είδαμε και πάθαμε-ένα αιώνα και τρεις γενιές μάς πήρε-να τα φέρουμε στο σωστό δρόμο). Και σκέψου ότι οι τουρκόσποροι εκείνοι ήταν σαν κι εμάς Χριστιανοί και μιλούσαν ελληνικά, και παρ όλα αυτά βγήκαν τέτοιοι. Και είχαν τουλάχιστον έρθει και μερικοί πλούσιοι , και 'κάναν επενδύσεις. Προκομμένοι άνθρωποι οι πλούσιοι. Ακόμη βλέπεις τα ονόματά τους σε φίρμες ολούθε. Οι ξένοι πρέπει να είναι ή δουλικά, για να μας χρησιμεύουν σε κάτι, ή φραγκάτοι να κάνουν επενδύσεις. Αυτοί εδώ που έρχονται, θέλουν δικαιώματα! Θα μας φάνε ζωντανούς! Αυτοί δεν είναι ξένοι, είναι οχτροί»!

Αυτά λέει ο σχετικά χορτάτος πια και γραμματιζούμενος, τρομάρα του, σύγχρονος ελληνάκος, αγνοώντας και καταπατώντας νόμους αρχαίους τής Ιστορίας. Και πρώτο-πρώτο εκείνον που διδάσκει πως δεν μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος και να έχεις δίπλα στον αραιοκατοικημένο και μαλθακό σου παράδεισό την πυκνοκατοικημενη κόλαση που η εκμετάλλευσή της δημιουργεί τον παράδεισό σου. Ή θα πρέπει να κάνεις την κόλαση παράδεισο, ή έστω να την αφήσεις να γίνει και να παραμείνει βιώσιμη και αξιοπρεπής, χωρίς να την απομυζάς και να την μπουρλοτιάζεις κάθε τόσο, ή κάποια στιγμή οι κολασμένοι θα σε φάνε ζωντανό.

 

 

Αλλά τώρα, στην παρούσα συγκυρία, μέσα από κάποιες συγκεκριμένες τυχαίες ή σχεδιασμένες καταστάσεις, βρέθηκαν οι ξένοι στην Ελλάδα. Και ο "Ξένιος Ζεύς" μας δεν τους θέλει, γιατί δεν είναι κατάλληλοι για δούλοι, ούτε βέβαια είναι επενδυτές. Και αποκαλύπτεται ότι δεν υπάρχει τίποτε σ' αυτόν τον έρμο τον τόπο να κάνει αυτούς τους φυγάδες, έστω τους τυχοδιώχτες, (έστω τους τζιχαντιστές βρε παιδί μου) να ανοίξουν τα μάτια με έκπληξη και να νοιώσουν σέβας, να αναγνωρίσουν κάτι ανώτερο, κάτι που να αξίζει να το ακολουθήσουν, να προσπαθήσουν να το φθάσουν. Βλέπουν μόνο μια παρηκμασμένη επαρχία τής Ευρώπης. Ανερμάτιστα, ξιπασμένα και φοβισμένα ανθρωπάκια σε υστερία, που τρέμουν μην τους παραβιάσουν τα αλουμινένια πατζούρια ασφαλείας, μην τους μαγαρίσουν τα παιδιά τους, μην τους μολύνουν με αρρώστιες οι μελαμψοί "Οχτροί". Να φοβούνται μην τους υποδουλώσουν οι εξ ανατολών άγριοι, ενώ οι ίδιοι είναι από πάντα υπόδουλοι. Τί βλέπουν οι ξένοι πρόσφυγες στον φιλόξενο τόπο μας; Τί βλέπουν οι ξένοι πρόσφυγες στην πολιτισμένη, αναπτυγμένη, ορθόδοξη πατρίδα μας; έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, εχθρούς βλέπουν κι αυτοί. Αλλά τί εχθρούς;

Κάποιοι απ' αυτούς που ξέρουν δυο γράμματα, ή έχουν κάτι ακούσει για εμάς, έρχονται όλοι με καλή διάθεση. Ξέρουν καλά ότι η δυστυχία που πλήττει την χώρα τους δεν οφείλεται στον Ελληνικό λαό, αλλά στα συμφέροντα των αποικιοκρατικών ελιτ. Τους Έλληνες τους τιμούσαν μέχρι τώρα. Βλέποντας τις έξαλλες αντιδράσεις λένε: "αυτοί είναι οι Έλληνες; αυτά τα φοβισμένα ζώα είναι οι θρυλικοί αρχαίοι Ρούμ; αυτά τα αγενή και κακομαθημένα κωμικά αγρίμια είναι οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, ο μεγαλόψυχος αρχαίος πολιτισμός που όλοι θαυμάζουν, οι μέχρι τώρα συμπαραστάτες των λαών μας, εκείνοι που κατέβαιναν μαχητικά κατα εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους και εξω από την αμερικανική πρεσβεία για να καταδικάσουν τα εγκλήματα πολέμου; Αλλ' ακόμη και όσοι έχουν έρθει στη χώρα μας με κακή διάθεση, νεότεροι ίσως και αδαείς, σε καμμία ποιοτική πολιτισμική έκπληξη δεν προσκρούουν, τίποτε δεν υπάρχει που να αποσβέσει τη φωτιά τού μίσους. Γιατί ρίχνονται σε δομές και αντιμετωπίζονται με νοοτροπίες που φουντώνουν την τραυματική τους αντίδραση. Και έτσι, η έκρηξη δεν θα αργήσει να συμβεί.

 

 

Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος να γυρίσει πίσω στην εποχή τής απόλυτης βαρβαρότητας. Από την οποία βαρβαρότητα στην πραγματικότητα δεν έχει ακόμη απολύτως ξεφύγει. Όσο εκλεπτισμένα κι αν καμώνεται πως λειτουργεί σε καιρό ειρήνης ο αστός άνθρωπος, τόσο αγριότερες βαρβαρότητες και παλιανθρωπιές καταφέρνει, όταν κάνει ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αφιονισμένος από τον πόθο τού κέρδους και τής κυριαρχίας, στο πλαίσιο τού κεφαλαιοκρατικού συστήματος και των ζωοποιών γι αυτό κρίσεων. Αφιονίζοντας και τους υποτακτικούς του με το ανούσιο πάθος τού εθνικισμού και την απανθρωπία τού ρατσισμού. Ο αστισμός που δεν λέει να ψοφήσει, βάζει τους ανθρώπους να ανταγωνίζονται, να αλληλοαπαξιώνοται, να μισιούνται και να πολεμούν. Και αυτό το χάλι έχει απλωθεί σε όλη την γή, προσλαμβανόμενο ως φυσιολογικό από τον σε μεγάλο βαθμό αλλοτριωμένο από τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής σύγχρονο άνθρωπο.

Ένας τοξικός πόλεμος, μια παραπλανητική ανταγωνιστική εχθρότητα, έχει επεκταθεί σε όλες τις φυλές, έθνη, κάστες, θρησκείες, επαγγέλματα, ομοειδείς εταιρείες, επιστημονικές ειδικότητες, καλλιτεχνικές κλίκες ακόμη και μεταξύ των φύλων, των ιδιαίτερων σεξουαλικών προτιμήσεων. Ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων, ομάδων που κανονικά θα έπρεπε να συνεργάζονται δημιουργικά , που ιστορικά ρίχνει σε ύπνωση τον μόνο πόλεμο στον οποίο αξίζει κανείς να ριχτεί για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση: τον ταξικό πόλεμο. Τον οποίο μια χαρά τον διεξάγει η αστική τάξη συντρίβοντας την εργατική, ενώ εκείνη ασχολείται με τους παραπάνω καυγάδες, και με το αν θα φορεί μάσκα ή όχι. Έτσι, δεν προωθείται καμμία σοβαρή πολιτική εξέλιξη, εκτός από το συμφέρον για τους τυράννους σκάλωμα τού τροχού της ιστορίας στο τελευταίο στάδιο τής ανθρώπινης προϊστορίας: στον καπιταλισμό.

 

 

 

Ποιός θα ξεριζώσει τα εκφασισμένα βούρλα από το βαλτωμένο χωράφι μας; μα τα βούρλα φύονται κι ευδοκιμούν στους βάλτους. Νομίζω ότι πρόκειται για ένα σύμπτωμα που, όσο κι αν το καταπιέσουμε, δεν θα πάψει γιατί αποτελεί πικρό καρπό τού μισοξεραμένου αλλά δηλητηριώδους δένδρου του συστήματος που κυριαρχεί στον κόσμο. Ο κόσμος αυτό ή το αγνοεί, ή το έχει απωθήσει, ασχολούμενος με τις καθημερινές του υποθέσεις και τις παραπάνω αψιμαχίες.

Κάποια γενιά στο μέλλον, ελπίζω όχι το απώτερο, θα πάρει την ευθύνη μιας θεωρητικά θεμελιωμένης και θετικά αναπτυγμένης επανάστασης, φροντίζοντας αυτή να έχει την δύναμη και τα μέσα για την πρακτική της επικράτηση.

Μπασò...

Φως

"Hagiasophià in Konstantinoupolis"
Lighting Class 537
Lesson 1 by Bassò... 2011

του Κωστή Μπασογιάννη

Το μεγάλο μυστικό τής Αγιάς Σοφιάς είναι το Φως. Το Φως τής Ενότητας. Η Αίσθηση ότι βρίσκεσαι όχι μεσα σ΄ένα Ναό, ένα Τέμενος ή την τεχνητή βάση μιας οποιασδήποτε τελετουργίας, αλλά σε μια γειτονιά κοινωνίας αληθινά ανθρώπινης, φωτισμένης από το Ουράνιο Φως τού τεράστιου και ανεπανάληπτου προνομίου να είσαι Άνθρωπος! Χαριτωμένος με την ικανότητα μιας δημιουργικής συνείδησης, μιας ιστορικής λειτουργίας, μιας πορείας ανάπτυξης και τελείωσης δια τής ενοποίησης, της των πάντων Ενώσεως και Ενότητας, Δια του ...Φωτός!

Με την πάροδο των χρόνων ο άνθρωπος κατάλαβε ότι αυτή η ανάπτυξη περνά από συγκρούσεις, επαναστάσεις, αντιφάσεις, αυταπάτες, συνειδητοποιήσεις, ήττες, θανατικά. Μια τριβή με το αρχαίο κακό. Μια φρικτή και τραγική σταδιοδρομία με προσδοκία κατάληξης σε Νίκη περιφανή και ... Φως!

Αξίζει να σπουδάζουμε αυτό το ιστορικό διαμάντι τού ανθρώπινου πολιτισμού. Και να βρίσκουμε όλο και περισσότερα, όλο και πιο χρήσιμο υλικό για την μεγαλειώδη ανάπτυξη του Ανθρώπου προς το μέλλον. Του Ανθρώπου ως πρόσωπο, ως Προσωπικότητα. Του Ανθρώπου ως Κοινωνία. Κάτι που είναι (τί περισσοτερο θα μπορούσαμε να ζητήσουμε;) μια σπουδή ...Φωτός!

Κανένα διάταγμα δεν μπορεί να διώξει αυτό το Φως. Δεν μπορεί κανείς, ακόμη και αν γκρεμίσει την Αγια Σοφιά, να το αποστερήσει αυτό το Φως από τους μύστες τού Θαβώρειου Επαναστατικού και Μεταμορφωτικού Μυστηρίου τής Ενότητας. Υλικού και άκτιστου μαζί. Εμπνευσμένου από την Ύπατη Αρμονία που γεννά, με την παρατήρηση και αναγνώριση των μεγάλων θαυμάτων, το όμορφο και παράξενο είδος στο οποίο έχουμε το υψηλό προνόμιο να ανήκουμε. Το Ανθρώπινο είδος που έχει από την εμφάνισή του στον κόσμο Χρισθεί, μέσα από μια επώδυνη, επίπονη, τραγική και επική μαζί πορεία να γίνει ... Φως!!!


Bassὸ...

 
_____________________
Photo:
"Hagiasophià in Konstantinoupolis"
Lighting Class 537
Lesson 1
by Bassò... 2011
_____________________

Δύο μεγάλοι απόντες

Του Κωστή Μπασογιάννη

Το 2015, τέτοιες μέρες και ενώ περιμέναμε τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων μετά το βροντερό ΟΧΙ τού δημοψηφίσματος, είχα γράψει:

«Οι άνθρωποι της νέας κυβέρνησης, όπως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε από την αρχή αλλά και απ ό,τι φαίνεται ήδη από τις αντιδράσεις του Ευρωπαϊκού διευθυντηρίου και την στάση των τρομοκρατημένων νότιων χωρών, έχουν να δώσουν ένα πολύ σκληρό και άνισο αγώνα.

»Η κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει την επιλογή να κινήσει αμέσως τις διαδικασίες απόδοσης βαρέων ποινικών και αστικών ευθυνών εναντίον όλων των υπευθύνων για την κατάσταση στην οποία έχει οδηγηθεί η χώρα αμέσως μετά τον σχηματισμό της, ή το πολύ με τις πρώτες συνεδριάσεις της Βουλής. Με αυτό τον τρόπο οι απελθούσες αρχές αυτής της χώρας θα ευρίσκοντο σε υπόδικη κατάσταση και θα ήταν πολιτικά αλλά και νομικά βάσιμη η αμφισβήτηση όλων των «δεσμεύσεων» τις οποίες οι αυτοαποκαλούμενοι σωτήρες μας και στην ουσία δήμιοί μας μάς καλούν να τηρήσουμε. Ωστόσο, είναι προφανές ότι αυτή την ιστορικά γενναία και σωτήρια για την Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη πολιτική δεν προβλέπεται να την υιοθετήσει η νέα κυβέρνηση.
 
»Πώς θα μπορούσε ο Ελληνικός Λαός να βοηθήσει την κυβέρνηση στη δύσκολη αυτή αντιπαράθεση με τους διεθνείς μαφιόζους; Αυτή νομίζω ότι είναι η κατάλληλη ώρα να κατέβει στους δρόμους κατά εκατομμύρια και να υποστηρίξει με πάθος και αποφασιστικότητα τόσο τα οικονομικά του δίκαια, όσο και την Εθνική του κυριαρχία. Αλλα και την ίδια του την τιμή και την υπόσταση. Μια έμπρακτη μαζική υποστήριξη του Ελληνικού λαού προς την κυβέρνησή του, αυτή τη στιγμή που υπάρχει ήδη μία δυναμική ευνοϊκή για την Ελλάδα συζήτηση σε όλα τα διεθνή μέσα, θα μπορούσε να δώσει στην προσπάθεια την απαραίτητη ενέργεια και δύναμη που χρειάζεται για για να βγούμε νικητές από τη σύγκρουση αυτή. Αλλά μια τέτοια μαζική εξοδος του Λαού στους δρόμους θα αφαιρέσει και από τη σκέψη των κυβερνώντων κάθε στίγμα αμφιβολίας, κάθε δεύτερη σκέψη συμβιβασμού που θα μπορούσε να προκύψει είτε από τη δυσκολία της κατάστασης, είτε από οποιαδήποτε άλλη αιτία».

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το κείμενο αυτό αντικατοπτρίζει την αφελή αυταπάτη ενός ονειροπόλου. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Πολλοί ήταν εκείνοι που ήσαν ήδη τότε βέβαιοι ότι ο Τσίπρας θα υποχωρήσει. Αυτό θεωρούσα κι εγώ τότε το πιο πιθανό. Γι αυτό είχα την αίσθηση ότι μόνο μια μαζική εξέγερση θα μπορούσε να μπορούσε να εκβιάσει την κατάσταση. Ποτέ δεν είχα την παραμικρή πολιτική συμφωνία με τον χώρο τής «ανανεωτικής αριστεράς», την οποία θεωρούσα αναθεωρητική. Έτσι, η λογική έλεγε ότι θα ήταν αδύνατον να αντέξει τις πιέσεις, αφού για να το κάνεις αυτό θα έπρεπε να είσαι αληθινός αντάρτης. Να έχεις έρθει στη θέση τής διαπραγμάτευσης μετά από επαναστατική ανατροπή και όχι μετά από μια συγκυριακή εκλογική νίκη. Και συνεπώς να έχεις μαζί σου ένα λαό εξεγερμένο που βράζει από επαναστατική ορμή και όχι ένα σοκαρισμένο λαό από τα αλλεπάλληλα χαστούκια, που αντιδρά σπασμωδικά, αφού δεν έχει ετοιμαστεί για ένα αληθινό αγώνα, αλλά είναι ικανός το πολύ για κάποιες υστερικές απολιτίκ ή εθνικιστικές κραυγές.

Το κυριότερο όμως ήταν ότι υπήρχε ένα παλιό πολιτικό σύστημα υπό κατάρρευση, το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό τών αστικών κομμάτων σε απόλυτη ανυποληψία, αλλά και ένας τεράστιος αριθμός πολιτικών που είχαν κυριολεκτικά καταστρέψει την οικονομία, είχαν πει ψέμματα στον λαό, και είχαν συνεργαστεί απολύτως με τούς εχθρούς τής χώρας, χρησιμοποιώντας την εξουσία τους προς όφελος δικό τους και τής κομματικής, οικογενειακής ή φιλικής παρεούλας τους, οδηγώντας τον λαό σε απόγνωση. Η ευκαιρία να συντριβεί αυτό το καρκίνωμα, χάθηκε. Και για πολλά χρόνια ίσως δεν θα παρουσιαστεί ξανά. Γι αυτό σήμερα βλέπουμε σχεδόν όλους τους πρωταγωνιστές τού εγκλήματος που συντελέστηκε πριν από το 2015 να βρίσκονται ακμαίοι, θρασύτατοι και παντοδύναμοι στην εξουσία, συνεχίζοντας τη καταστροφή τής χώρας, κακοποιώντας τον λαό και ιδίως την εργατική τάξη. Πρόκειται για τους ίδιους που εκείνη την εποχή είχαν υποστηρίξει το «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα και είχαν ευθέως συνταχθεί με το μέρος των διεθνών συμφερόντων που είχαν εξαπολύσει ένα ανευ ιστορικού προηγουμένου αγώνα εναντίον μιας χώρας που υποτίθεται ήταν εταίρος και σύμμαχος. Με σκοπό να την καταστρέψουν ως ανεξάρτητη χώρα, να την καθυποτάξουν και να την ταπεινώσουν. Ώστε ούτε εκείνη, ούτε καμμία άλλη να τολμήσει στο μέλλον να αντισταθεί στα σχέδιά τους. Η οριστική ήττα αυτών των δυνάμεων ήταν ένα ζητούμενο που ποτέ δεν αναζητήθηκε γιατί κανένας δεν είχε το απαραίτητο σφρίγος να την επιδιώξει.

Οι ευθύνες του ΣυΡιζΑ είναι σημαντικές. Πρέπει εν τούτοις να σημειώσουμε ότι εκείνη την κρίσιμη στιγμή, ακριβώς μετά το μεγαλειώδες ΟΧΙ, όλοι εμείς που αποφανθήκαμε υπέρ μίας σκληρής μάχης που θα απαιτούσε τεράστιες θυσίες, δεν δώσαμε το δυναμικό παρών με τον τρόπο και την διάρκεια που χρειαζόταν. Και αυτό δεν πρέπει να ιδωθεί ως μια απλή παράλειψη, αλλά ούτε και ένας λόγος για δημιουργία συλλογικών ενοχών. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι στις δύσκολες αυτές συνθήκες, η πολιτική μας ωριμότητα δεν βρισκόταν στο ύψος μιας τέτοιας στιγμής. 


Βρεθήκαμε πριν από 5 χρόνια σε ένα κρίσιμο ιστορικό σταυροδρόμι. Δεν αλλάξαμε πορεία. Γιατί δεν υπήρχε στην εξουσία ο πολιτικός φορέας που θα ήταν ικανός να ηγηθεί. Αυτός ο φορέας δεν θα μπορούσε παρά να είναι επαναστατικός. Έλειπε όμως και το κατάλληλο επαναστατικό υποκείμενο που θα τον ανάγκαζε, θα του έδινε την δύναμη, και την υποχρέωση να προχωρήσει στην σύγκρουση. 

"a chocked Nation"
photo by Kostis Bassogiannis

Αυτοί οι δύο μεγάλοι απόντες αναζητούνται μέσα στην Ιστορία και καλά θα κάνουμε να τους αναπτύξουμε. Τόσο στο επίπεδο τής θεωρίας όσο και στην πολιτική πράξη. Αλλοιώς η τυραννική λαίλαπα που έχει ήδη ενσκύψει, όχι μόνο στην χώρα μας, θα εγκαθιδρυθεί και θα μας πιλατεύει για δεκαετίες.

Μπασὸ...