Απορίες ενός απλού πολίτη

Political Alchemies

 του Κωστή Μπασογιάννη

Αναρωτιέμαι αν η Ελλάδα αυτή την εποχή διαθέτει τα αναγκαία προαπαιτούμενα μέσα για να αντιμετωπίσει την, απ΄ ό,τι φαίνεται, επιμελώς σχεδιασμένη Τουρκική επίθεση. Υπάρχει στην πραγματικότητα εθνική κυριαρχία; μπορούμε δηλαδή να αποφασίσουμε μόνοι μας τον τρόπο χειρισμού τής κατάστασης, όπως κάνουν οι Τούρκοι; Είναι ικανή η ελληνική διπλωματία να κινηθεί για να εξασφαλίσει την υποστήριξη κάποιων εξωτερικών παραγόντων έναντι μιας πιθανής υπέρβασης των «κόκκινων γραμμών», όποιες κι αν είναι αυτές; Τί έχουν κάνει οι κυβερνώντες μέχρι τώρα;  Διαθέτει η Ελλάδα ικανή στρατιωτική ισχύ για να «συνεχίσει την διπλωματία με άλλα μέσα»; Και να υπερισχύσει απένατι σε ένα αντίπαλο που, απ΄ό,τι φαίνεται, δεν έχει κανένα πρόβλημα να φθάσει την υπόθεση σε πολεμική σύρραξη; Τέλος, η οικονομία τής χώρας θα άντεχε μια τέτοια περιπέτεια, χωρίς να οδηγηθούμε σε απόλυτο οικονομικό μαρασμό;

Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις, αν η απάντηση είναι αρνητική, όπως είναι πολύ πιθανό, Ποιός θα είναι υπεύθυνος; Επειδή από το πολιτικό προσωπικό καριέρας που έχει απομείνει στη χώρα, δεν περιμένει κανείς ανάληψη ευθυνών, ποιά θα πρέπει να είναι η λαϊκή αντίδραση από εδώ και πέρα, που ένα τουρκικό ερευνητικό σκάφος, συνοδευόμενο από πολεμικά πλοία, έχει πλησιάσει στα 11,5 ναυτικά μίλια τις ακτές μας κάνοντας έρευνες για υδρογονάνθρακες σε θαλάσιο χώρο ελληνικών συμφερόντων; Και ειδικότερα, ποια αντίδραση αρμόζει στην Αριστερά; Θα πρέπει να υπάρξει λαϊκή πίεση; Μια τέτοια πίεση ποιά κατεύθυνση θα πρέπει να λάβει; Θα είναι η «πλάτη» που βάζει ο ΣυΡιζα στην κυβέρνηση για την επέκταση των χωρικών υδάτων; Θα είναι ειρηνιστική προς την πλευρά τής υπάρξεως συμφωνίας με την Τουρκία, με υποχωρήσεις από πλευράς Ελλάδας και με σκοπό ένα είδος συνεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων του Αιγαίου και τής ανατολικής Μεσογείου, ελπίζοντας, με πολύ λίγες πιθανότητες, σε μια ισορροπημένη συνύπαρξη των δυο χωρών στο μέλλον; Να είναι τάχα ενδεδειγμένη η πίεσή μας για σκληρή στάση τής κυβέρνησής μας απέναντι στις προκλήσεις, με πιθανότατη έκβαση την πολεμική αναμέτρηση; Θα πιέσουμε άραγε για αφύπνιση των υπεύθυνων για την εξωτερική μας πολιτική και αρχή μιας μεθοδικής δουλειάς για να εξασφαλίσουμε την αληθινή υποστήριξη τουλάχιστον μίας ισχυρής ξένης δύναμης, με την συζήτηση για το ποιά είναι η κατάλληλη μεγάλη χώρα στην οποία θα προστρέξουμε να δεσπόζει για μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια;... ή μήπως η μεθοδική αυτή δουλειά θα έρπεπε να γίνει με στόχο την αυτάρκεια τής Ελλάδας  σε όλους τους τομείς, ώστε να μην μπορεί κανένας γείτονας να μας απειλεί και να αποδιοργανώνει την πορεία μας; Προλαβαίνουμε να ολοκληρώσουμε μια τέτοια εργασία, πριν ο Ερντογάν κάνει καμμιά τρέλα;  Να βάλουμε εμπρός την διαδικασία οικονομικής και πολιτικής υπονόμευσης του αντιπάλου με όλα τα μέσα, όπως γίνεται πάντα σε κάθε πολεμική σύγκρουση; Έχουμε αυτή την δυνατότητα; Ή οι μυστικές μας υπηρεσίες δουλεύουν μόνο ως ρουφιάνοι του συστήματος εναντίον τού λαού, και μακρύ χέρι τού υποκόσμου τής δεξιάς εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων; 

 

Σε τελική ανάλυση, μας παίρνει να παίξουμε ανάλογα και πιο σωστά μελετημένα παιγνίδια από αυτά του Ερντογάν; Έχει π.χ. κάποιος πολιτικός το ανάστημα να κριτικάρει την πολιτική τής Δύσης απέναντι στο ζήτημα που μας απασχολεί; Να παίξει με ένα σχεδιασμένο σύστημα κινήσεων, ώστε να κερδίσει τον διπλωματικό αυτό αγώνα που χρειάζεται για να αποφευχθεί η σύγκρουση; Να ελιχθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταστήσει ασύμφορο για την Τουρκία να συνεχίσει τα σχέδιά της; Να καταστήσει ασύμφορη για την Γερμανία και για τους υπολοίπους τής Ε.Ε. την πιθανότητα μιας ακόμη υπονόμευσης τής Ελλάδας προς όφελος άλλων; Να καταστήσει ασύμφορο για τις ΗΠΑ και για τον πρόεδρό της να σεγκοντάρουν την φίλτατή τους κακομαθημένη Τουρκία εναντίον τής πάντα υπάκοης και καλόβολης Ελλάδας; Ποιό ρόλο θα μπορούσε να έχει η Ρωσία σ΄αυτή την δραματική κατάσταση; Τώρα που δεν βρίκεται η μισή μας καρδιά αλλά όλα τα λεφτά στην Κίνα, πώς θα μπορούσε αυτή η μεγάλη χώρα να μας βοηθήσει; Υπάρχει ελπίδα η παρούσα κυβέρνηση να λειτουργήσει με έξυπνο σχέδιο και, για πρώτη φορά μετά τους Βακλανικούς πολέμους, να μπορούμε να πούμε ότι οι εξελίξεις πρόσφεραν στην Ελλάδα μια μεγάλη ευκαιρία για να προχωρήσει στην ιστορική της πορεία χωρίς τα δράματα που ζήσαμε στο παρελθόν; Υπάρχει, τελικά ως χώρα στη διεθνή πολιτική και διπλωματική σκηνή η πατρίδα μας, ή όχι; και αν αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει, ποιός φταίχτης (γιατί ξέρουμε όλοι καλά ποιοί είναι οι φταίχτες) θα πληρώσει  για την πρακτική εξαφάνιση τής Ελλάδας;

Όλες αυτές οι αφελείς ερωτήσεις, που είναι πολύ δύσκολο να απαντηθούν, αφού λείπουν οι ασφαλείς πληροφορίες, μήπως δεν έχουν κανένα νόημα τελικά, αφού η Ελλάδα, μετά από 200 περίπου χρόνια υπάρξεώς της ως εθνικό κράτος, δεν έχει καταλάβει ότι η ύπαρξή της αυτή δεν ειναι τιποτε άλλο από μια πρόχειρα οργανωμένη σχέση αγάπης, μίσους και υποτέλειας τού λαού της με μια γιαλαντζί υποκοσμική ψευδοαστική τάξη, από την οποία προέρχονται και στην οποία λογοδοτούν οι κυβερνήτες της; Μια θλιβερή καρικατούρα δυτικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας μεταπρατών; Κι ενός λαού που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κλείνει τα μάτια, να κουλουριάζεται τρέμοντας; Και κρατώντας το κεφάλι του μέσα στις παλάμες του, να περιμένει μέσα στο τακτοποιημένο πολεοδομικά αυθαίρετο τσαρδί του ή στην νοικιασμένη σκοτεινή τρύπα του την επόμενη μπούφλα τής Ιστορίας, ελπίζοντας να επιβιώσει αυτός και το σόι του από την καταστροφή;

Μπασὸ...