Theater - Film
Thoughts
Πρόκειται για την συνέντευξη που έδωσε ο Κωστής Μπασογιάννης στην Βικτώρια Μοντζέλλι και στο shortfilm.gr, λίγο πριν την πρεμιέρα της ταινίας του “ΥΓΡΗ ΕΡΗΜΟΣ” στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Δημοσιεύτηκε στις 24/9/2005.
________________________________________________________
ΚΩΣΤΗΣ ΜΠΑΣΟΓΙΑΝΝΗΣ:
Πόσα πολλά φώτα έχει το σκοτάδι...
Μέσα
στο υγρό κελί της τελευταίας νύχτας της ζωής του βιώνει τον φόβο, την
εγκατάλειψη και την απελπισία. Τι να είναι εκείνο το παράξενο θηλυκό που
εμφανίζεται μέσα από το σκοτάδι, και τον κάνει να τρομάξει αληθινά και
να δοκιμάσει μαζί της για τελευταία φορά όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα;
Ποια να είναι εκείνη η μυστήρια μορφή που δείχνει να τον ξέρει τόσο
καλά, ενώ αυτός δεν την έχει δει ποτέ;
Ο Κωστής Μπασογιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Σπούδασε Οδοντιατρική.
Το
2005 αποφοίτησε από τη σχολή κινηματογράφου του New York College στην
Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του σκηνοθέτησε τρεις σπουδαστικές
ταινίες και δύο Art Videos. Έκανε μαζί με τον Γιώργο Αλεξάνδρου την
παραγωγή του Ντοκυμαντέρ «Kalacha» του Taj Chan Kalash Sharakat, με θέμα
τα έθιμα της φυλής των Καλάς στο Ινντοκούς. Είναι μέλος της ομάδας
παραγωγής και επεξεργασίας κινηματογραφικών σεναρίων «Breaktheegg».
Ακολουθούν οι σκέψεις του Κωστή Μπασογιάννη που είναι άκρως ενδιαφέρουσες…
-Τι σημαίνει για εσάς η περιπέτεια της παραγωγής μιας μικρού μήκους ταινίας;
-Η
παραγωγή κάποιας ταινίας, ανεξάρτητα από τη διάρκειά της, είναι ένας
μόνιμος στόχος για μένα. Βρίσκομαι ανά πάσα στιγμή σε κάποιο στάδιο
παραγωγής κάποιας ταινίας. Από την ιδέα και την ανάπτυξη κάποιου
σεναρίου έως τη μέριμνα για τη σωστή προβολή της. Αυτό δεν είναι επίπονο
για μένα, είναι ο χαρακτήρας του καθημερινού μου βίου.
-Τι σημαίνει για εσάς μια συμμετοχή στο Φεστιβάλ της Δράμας;
-Η
ταινία «ΥΓΡΗ ΕΡΗΜΟΣ» συμμετέχει στο διαγωνιστικό σπουδαστικό τμήμα του
φεστιβάλ της Δράμας. Είναι η πρώτη μου ταινία που ξεπέρασε τα όρια μιας
σπουδαστικής άσκησης και θεωρήθηκε ικανή να διαγωνισθεί στο φεστιβάλ. Η
σημασία αυτού του γεγονότος είναι προφανής. Έως τώρα πήγαινα στο
φεστιβάλ ως επισκέπτης ήρθε η ώρα να δω και μια δική μου ταινία στο
πανί.
-Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο και πως αντιλαμβάνεστε εσείς τον συγκεκριμένο χώρο;
-Με
το σινεμά ασχολούμαι από το 1974. Παιδάκι σχεδόν τότε γυρνούσα, μόνταρα
και μίξαρα ταινίες 8mm και super 8. Αυτό κράτησε περίπου μία οκταετία
και τελείωσε άδοξα με την κλοπή της αγαπημένης μου Cannon 814. Αξιώθηκα
τελικά να σπουδάσω κινηματογράφο δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, αφού
προηγουμένως, εκτός από την επιστήμη μου, ασχολήθηκα με γράψιμο,
εικαστικά, θέατρο, αρχιτεκτονική και φωτογραφία. Όλα αυτά βρίσκουν τώρα
την έκφρασή τους στο σινεμά, που, ούτως ή άλλως, ήταν το παιδικό μου
όνειρο. Όσο για το «χώρο», μετά την πρώτη πενταετή επαφή μου μαζί του,
έχω να πω «η φτώχεια φέρνει γκρίνια». Και μακάρι η ένδεια να είναι μόνο
οικονομική.
-Τι προσδοκείτε με τη φετινή σας συμμετοχή στο Φεστιβάλ της Δράμας και τι περιμένετε να συμβεί μετά;
-Ποιος
δεν θα ήθελε βέβαια μία διάκριση σε ένα φεστιβάλ; Δεδομένου όμως ότι
δεν μπορούν να βραβευθούν όλοι, δεν είναι αυτή η βασική μου προσδοκία.
Πιστεύω ότι αυτό που μπορεί να προωθήσει τα πράγματα είναι η εύρεση
καταλλήλων εταίρων, συνεργατών, συνομιλητών, ακόμη και «αντιπάλων». Να
τεθούν τα ερωτήματα και να βαλθούμε όλη την υπόλοιπη χρονιά να τα
απαντήσουμε. Με σκέψη, άσκηση και ταινίες βεβαίως. Αυτά όταν
κατορθώσουμε να ξεφύγουμε από την αμυντικά αμήχανη αφασία που μας
ταλαιπωρεί.
-Το
τελικό αποτέλεσμα της συγκεκριμένης ταινίας -που θα συμμετάσχει στη
Δράμα- απέχει πολύ από το αρχικό πλάνο που είχατε στο μυαλό σας όταν
πραγματοποιήσατε τη σύλληψη της ιδέας;
-Δεν
ξέφυγε από την αρχική ιδέα, αλλά προχώρησε πολύ μορφικά, δεδομένου ότι
κάποια στιγμή αποφάσισα να κατασκευάσω ένα σκηνικό από την αρχή και να
αναλάβω εγώ τη φωτογραφία. Αποτέλεσε επίσης ευχάριστη εξέλιξη το γεγονός
ότι η Emmanuelle Simon ανέλαβε τον σχεδιασμό και το μοντάζ του ήχου της
ταινίας. Μαζί με τον Κώστα Βαρυμποπιώτη και τον Λάζαρο Καραγιάννη
έδωσαν στην ταινία την ηχητική υποστήριξη που χρειαζόταν.
-Μια
ανεξάρτητη παραγωγή πάντα συναντά πολλά προβλήματα. Πείτε μας λίγα
λόγια για τις δυσκολίες που βγήκαν κατά τη δημιουργία της ταινίας που
σχετίζονται με τα έξοδα αλλά και την υλοποίηση του στόχου σας…
-Η
πρώτη μου αυτή εμπειρία μου δίδαξε ότι η οργάνωση και η τεχνογνωσία από
πλευράς δημιουργού οδηγεί σε τεράστια εξοικονόμηση πόρων. Αντίθετα, η
άγνοια και η τσαπατσουλιά μπορεί να καταδικάσει μια ταινία. Πιστεύω ότι
όποιος αγαπάει το σινεμά κάνει τελικά την ταινία του, όσο λίγα χρήματα
και αν διαθέτει. Οι αμερικανοί λοουμπατζετάδες λένε: «any idiot can make
a movie with fifty million bucks».
-Απευθυνθήκατε σε κάποιον φορέα για να στηρίξει την προσπάθειά σας; Πήρατε υποσχέσεις που έμειναν στα λόγια;
-Όχι.
Από αυτά που ακούω, φαίνεται ότι αυτά τα προβλήματα θα τα αντιμετωπίσω
στο μέλλον. Είναι όμως δική μου ευθύνη να βρω τη λύση. Δεν θέλω να χάσω
το μισό μου χρόνο μου στηρίζοντας τις ελπίδες μου σε μηχανισμούς που δεν
λειτουργούν και τον άλλο μισό γκρινιάζοντας μετά που δεν με παίξανε…
-Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο για την ταινία σας; Τι περιέχει από την υπόθεση της;
-Η
απόλυτη Έρημος του όντoς προ του θανάτου, η Υγρή, μουχλιασμένη ύπαρξη
μέσα στο σκοτάδι της λήθης που, έστω και την τελευταία στιγμή, φωτίζεται
και καθαρίζει μέσα από την επίγνωση του εαυτού της.
-Ποιο ήταν το ερέθισμα που σας ώθησε να δημιουργήσετε τη συγκεκριμένη ταινία σας;
-Η
έκπληξή μου ένα βράδυ πριν κοιμηθώ. Όταν έσβησα το φως συνειδητοποίησα,
για πρώτη φορά μετά από σαράντα χρόνια, πόσα πολλά φώτα έχει το
σκοτάδι.
-Εμπνευστήκατε την ταινία σας ψάχνοντας μια νέα ματιά των πραγμάτων;
-Μία τέτοια συνεχή έρευνα ορίζω ως ανθρώπινη ζωή.
-Ποιο είναι το μήνυμα που θέλατε να περάσετε από την ταινία σας;
-Δε
θέλω να περάσω κανένα μήνυμα. Θα ήμουν ευχαριστημένος αν ο θεατής μπει
στ’ αλήθεια για δεκατέσσερα λεπτά σε ένα χώρο πεντέμισι τετραγωνικά, όσο
το εμβαδόν του κελιού των ηρώων της ταινίας, και ζήσει τη σημαντική
στιγμή τους.
-Οι ήρωες σας είναι αληθινοί ή κατασκεύασμα της φαντασίας σας;
-Μοιάζουν να είναι ο ένας κατασκεύασμα της φαντασίας του άλλου, είναι όμως και οι δύο αληθινοί.
--Το ταξίδι της δημιουργίας είναι σημαντικότερο από την διάκριση;
-Η διάκριση μπορεί να μην έρθει ποτέ, το ταξίδι της δημιουργίας δεν μπορεί να ακυρωθεί από τίποτε.
-Σε περίπτωση που σας επιλέξει η επιτροπή και κερδίσετε κάποιο από τα βραβεία θα συμμετάσχετε και του χρόνου στον θεσμό;
-Θα συμμετέχω όσο μπορώ, όσο προλαβαίνω. Ένα βραβείο θα βοηθούσε βέβαια.
-Επιλέξατε
να δημιουργείτε ταινίες μικρού μήκους γιατί είναι το «αναγκαστικό»
πέρασμα στις ταινίες μεγάλου μήκους ή επειδή σημαίνει κάτι παραπάνω για
εσάς;
-Ακόμη και όταν καταφέρω να κάνω ταινίες μεγάλου μήκους, θα ήθελα να συνεχίσω να γυρνάω και μικρές.
-Οι
ταινίες μικρού μήκους είναι για τους «ρομαντικούς» σκηνοθέτες ή για
αυτούς που δεν έχουν τα μέσα να κάνουν ταινία μεγάλου μήκους;
-Το
σινεμά είναι ένα. Η διάρκεια της ταινίας έχει διπλή σημασία. Η μία έχει
σχέση με τη διάρκεια μιας τυπικής δίωρης παράστασης. Αντί για μια δίωρη
ταινία ή μία ταινία μιάμιση ώρα που συνοδεύεται από μία δωδεκάλεπτη,
μπορεί κάλλιστα να υπάρξει παράσταση με τρείς δεκαπεντάλεπτες, μία
εικοσιπεντάλεπτη, δύο δεκάλεπτες και τρεις πεντάλεπτες ταινίες. Η άλλη
σημασία της διάρκειας έχει σχέση με την ελευθερία του σκηνοθέτη. Στη
μικρή ταινία θα γίνει άφοβα το πείραμα. Η μικρή ταινία θα τολμήσει να
πρωτοπορήσει. Η μικρή ταινία είναι μορφοποιητικό εργαστήριο. Ο
σκηνοθέτης που σνομπάρει την ταινία μικρού μήκους έχει πεθάνει σαν
δημιουργός. Αλλά και ο μικρομικάς που κάνει μικρού μήκους προσκολλημένος
σε ακαδημαϊκά πρότυπα, δέχεται απλά το ρόλο του κοριτσιού που πλέει
μέσα στις γόβες της μαμάς του. Αν υποθέσουμε – κάτι που θεωρώ βέβαιο –
ότι επέρχεται αργά η γρήγορα μία περίοδος ακμής της τέχνης του
κινηματογράφου, ο κόσμος θα βλέπει με το ίδιο ενδιαφέρον τις ταινίες
της εποχής εκείνης, ανεξαρτήτως της διάρκειάς τους.
-Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια στον χώρο του κινηματογράφου;
-Τι
άλλο από ταινίες; Πρώτα-πρώτα γιατί η δουλειά αυτή μου δίνει χαρά και
δεύτερον γιατί θα ήθελα να προσπαθήσω να συμβάλλω όσο μπορώ στη
δημιουργία ενός δυνατού, ανεξάρτητου κινηματογράφου στην Ελλάδα.
Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί νέοι σκηνοθέτες που καλό θα ήταν να
αυτοομαδοποιηθούν ανάλογα με τις διαφορετικές θεωρητικές και μορφικές
τους απόψεις. Από ένα τέτοιο πολύχρωμο τοπίο μπορεί να γεννηθούν πολλά
καλά έργα. Οι πόροι μπορούν να βρεθούν μόνο όταν υπάρχει αφόρητη πίεση
δημιουργίας. Σκοπός μου είναι οι ταινίες μου να σταθούν άξιες να ανήκουν
σε μία τέτοια εποχή αναγέννησης.
-Τι είναι αυτό που κάνει σημαντική την τέχνη στη ζωή του ανθρώπου;
-Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά για μένα είναι το οξυγόνο που αναπνέω.
____________________________________________
Δείτε το πρωτότυπο άρθρο στο Shortfilm.gr :
 |
| Η Κατερίνα Τόλια και ο Κωστής Σειραδάκης στην ΥΓΡΗ ΕΡΗΜΟ |
