του Κωστή Μπασογιάννη
Το χοντρό δούλεμα τών ολιγαρχών στο Ελληνικό, συνεχίζεται. 27 ντιντήδες, κλέφτες και καταχραστές τής εργασίας τού λαού, θα κτίσουν τις πολυτελείς βίλες τους με τον τρόπο που προτιμούν, με δικό τους αρχιτέκτονα, σε παραθαλάσσια οικόπεδα, τα οποία θα τους πουλήσουν σε αστρονομικές τιμές οι "ανάδοχοι". Οι "δημοσιογράφοι" θα αναλάβουν την αποστολή τους να τους νομιμοποιήσουν και ίσως και να τους εδραιώσουν ως πρότυπα, κατακλύζοντας το πόπολο με αμέτρητα ακριβοπληρωμένα άρθρα για το ποιός ή ποιά βι αι πι αγόρασε ποιό οικοπεδο, τί θα κτίσει, ποιός αρχιτέκτονας θα το σχεδιάσει. Κι αργότερα πόσους αυτοματισμούς θα έχει η βίλα, ποιά σουπερκάρ θα υπάρχουν στο γκαράζ, με τί κότερο θα φεύγει για τα γκρικ άιλαντς, ποιά κόρη ή κούρος πολυτελείας θα τον/την συνοδεύει. Ποιά ρωμέικα νεόπλουτα μόμολα θα συνωστιστούν να εξασφαλίσουν κι αυτά ένα οικόπεδο από τα 27, θα πιέσουν να αυξηθεί ο αριθμός για να κομπάζουν για την κιτς βίλα τους δίπλα στον τάδε σπουδαίο.
Την ίδια ώρα, ο απλός καθημερινός άνθρωπος θα πέφτει όλο και περισσότερο στο σκοτάδι, θα παλεύει να κρατήσει μια ψευτοαξιοπρέπεια με μοδάτα καταναλωτικά φτηνοτεχνάσματα που του πασάρουν για να μη σκέφτεται. Θα πνιγεί στο τέλμα τής μέτριας ύπαρξης, των ανούσιων εμμονών και τής υπερεξειδικευμένης ημιμάθειας. Θα προσπαθεί να σπουδάσει για να ανακαλύψει αργότερα ότι δεν υπάρχει ζωή γι αυτόν, αν δεν γίνει εξάρτημα του πιο γελοίου και επικίνδυνου πολιτισμού που γέννησε η Ιστορία, εκείνου τού ώριμου ύστερου, αρνούμενου να ψοφήσει, χυδαίου επιθετικού και ανοϊκού πλέον καπιταλισμού. Παλεύει ο απλός άνθρωπος μέσω "δραστηριοτήτων" ενασχολούμενος με αθλήματα και τέχνες, με τρόπο γλυκανάλατο ή αδιέξοδα οργισμένο. Υπνωτισμένος, επικεντρωμένος σε άμυνες απέναντι σε ό,τι θεωρεί ότι τού πλήττει τον ναρκισσισμό σε ατομικό ή συντεχνιακό επίπεδο. Αρκούμενος σε ανορθολογικό νεοηθικισμό που ταλαντεύεται μεταξύ μαύρης αντίδρασης και εύλογης πολιτικής ορθότητας, στηριγμένης σε υπεραπλουστευτική αλλά και αυθαίρετα απολυτοποιημένη αντίληψη τής απλής αυτονόητης ανθρωπιάς. Χωρίς επίγνωση τού ιστορικού του ρόλου, που δεν είναι άλλος από την επίθεση σ' αυτούς τους κοινωνιοπαθείς που τον εμπαίζουν και τον σκοτώνουν, πνιγμένοι κι αυτοί στην ματαιότητα της απληστίας και τής ξιπασιάς τους.
Εσφαγμένοι οι λαοί. Χαντακωμένοι, καταφρονημένοι, αποπλανημένοι. Μόνο αυτοί θα φέρουν την Οργή στο προσκήνιο, μια Οργή οργανωμένη και ήρεμη. Ναι, ήρεμη, αλλά συνάμα και συντριπτική, αήττητη, γιατί θα γνωρίζει πλέον τις αρμόζουσες κινήσεις τής Επανάστασης. Τής τις μαθαίνουν η αφροσύνη των πλουσίων, που δεν κρύβουν πλέον το άθλιο προσωπό τους, δεν κρατιούνται, δεν ελέγχουν πια την έπαρση. Νομίζουν ότι κέρδισαν το ριάλιτι τής Ιστορίας. Πού να ξέρουν οι έρημοι τί τους ετοιμάζουν οι αληθινές δυνάμεις της. Πού αναπτύσσονται αυτες, σταθερά και όλο και πιο επιγνωστά. Ύπουλα. Αθόρυβα κτίζεται η νέα λαϊκή επίγνωση, σε μυστικά επαναστατικά υπερώα. Οι ίδιοι αυτοί την προάγουν, με την υπεροψία και την πονηριά τους.
Εμπρός, ελάτε να μας συντρίψετε! Επιτεθείτε μας με την ματαιοδοξία σας! Πάρτε μας δουλειές, τσακίστε μας δικαιώματα, κλείστε μας τα μίζερα μαγαζάκια, μέσα στα οποία θάψαμε τον κοινοτικό μας πρωτογονισμό, νομίζοντας ότι θα γίνουμε νοικοκυραίοι, ελεύθεροι, ανεξάρτητοι και, ποιός ξέρει, ίσως και άρχοντες! Αν όχι εμείς, τα παιδιά μας που ευνουχίσαμε. Θλιβεροί κυρ Παντελήδες. Πήγαμε να γίνουμε ακαδημαϊκοί, διανοούμενοι και γίναμε απολογητές σας. Ή καλλιτέχνες. Και καταντήσαμε υπνωτιστές του κοινού.
Θυμώστε μας κι άλλο με την καταφρόνια που μας δείχνετε, με την ιδιοτέλειά σας. Κάντε μας επίσης να οργιστούμε και με τον εαυτό μας, που κατάπιαμε σαν μυγοχάφτες το απατηλό αστικό σας όνειρο. Στήστε τό ύστατο θέατρο της σύγκρουσης, τη σκηνή τής αποκάλυψης, όπου θα επιφανούν οι άνθρωποι και θα αποκαλυφθούν τα πρόσωπα των κτηνών. Και θα γίνουν επιτέλους διακριτοί οι ρόλοι. Θα παραταχθούν οι στρατοί. Πάρτε τα όλα, ανόητοι, πάρτε και τους πιστούς σας υπηρέτες στις τάξεις σας. Συγκεντρώστε για εμάς το θησαυρό τού θαύματος τής Ζωής. Οργανώστε τον, προσπαθείστε μάταια, θλιβεροί νάνοι, να φανείτε αντάξιοί Του. Και ενώ ήδη έχει αρχίσει να εδραιώνεται η τελική σας αποτυχία, κρατήστε πεισματικά όμηρο τον Θησαυρό των Αγαθών σε ένα και μόνο παλάτι. Πολυεθνικό, βρώμικο, αδηφάγο. Άχρηστο πλέον για εσάς, που ήδη δεν ξέρετε πια τί να τον κάνετε, αφού είναι αποκομμένος από τον αληθινό του δικαιούχο, τον Λαό του. Για να έρθουμε, στο τέλος, και η ώρα σιγοκοντεύει, εμείς να τον ελευθερώσουμε με μία μόνο κίνηση. ΜΑΤ.
Μπασò...
