Κωμικό - τραγικό: Ζώντας στο όριο μεταξύ ανυπαρξίας και σωτήριας κατακρήμνισης.

Theater - Film

 Thoughts

του Κωστή Μπασογιάννη

...Αυτό που δίνει ζωντάνια στο κωμικό, είναι η αδιάλειπτη και πεισματική πορεία προς την διάσωση. Είναι η κατώτατη έκφανση της ελπίδας. Ο κωμικός χαρακτήρας κάνει τα πάντα για να διορθώσει μια κατάσταση που έχει πάρει στραβό δρόμο από την αρχή. Όπως είπαμε, η ματαιότητα της προσπάθειάς του τον καθιστά κωμικό, αλλά, ταυτόχρονα, προκαλεί θλίψη και η προφανής άγνοιά του για τον αληθινό λόγο της αδιέξοδης πορείας του. Η αθωότητά του είναι δεδομένη. Είναι όμως ταυτόχρονα και ένοχος, γιατί είναι ανυποψίαστος. Αν χαθεί, θα φταίει αυτός, όσο και αν οι «κακοί» τον καταδιώκουν. Είναι αδικαιολόγητος για την αδυναμία του. Σου έρχεται να του βροντοφωνάξεις μία υπερβατική λύση, να παρατήσει την μάταια προσπάθεια για τόσο ποταπά πράγματα. Ξέρεις ότι δεν θα σε ακούσει, δεν θα καταλάβει, γιατί δεν θέλει να καταλάβει. Ο κωμικός χαρακτήρας είναι πνιγμένος στον εγωισμό, είναι τυφλός, είναι κολασμένος είναι το αντίθετο από τον τραγικό ήρωα, γιατί δεν ταπεινώνεται. Είναι θύμα της αθωότητας που του προσδίδει μία εμφανής και διαπιστωμένη ανεπάρκεια. Μία ανεπάρκεια που ο ίδιος την θεωρεί δικαίωμά του, και ο θεατής την αποδέχεται χαιρέκακα. Γι’ αυτό η κωμωδία είναι μία αριστοτεχνική περιγραφή της ανθρώπινης απώλειας.
 

   Αν η κωμωδία αντιμετωπίσει την δυνατότητα της υπέρβασης, μεταλλάσσεται σε τραγωδία. Τότε όλα τα κωμικά στοιχεία γίνονται οδυρμός και συντριμός. Το γέλιο γίνεται κλάμα και η ελπίδα μεταφέρεται σε ανώτερη τάξη. Η αθωότητα εξανεμίζεται, ο κωμικός χαρακτήρας αναβαθμίζεται σε τραγικό ήρωα. Γι αυτό, ο μεγάλος κωμικός είναι μεγάλος, γιατί οι χαρακτήρες του ξεπερνούν τα όρια και διεισδύουν στη σφαίρα τού τραγικού. Η ελπίδα του ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια της μηχανεύσεως μεθόδων αποφυγής και οδεύει προς την τάξη της φυγής. Δεν πολεμάει να γλυτώσει από κάποια συγκυρία, αλλά να σωθεί. 

   Μόλις η ελπίδα της σωτηρίας λάμψει στα μάτια του παλιάτσου, ο θεατής σοβαρεύει, γιατί βλέπει πλέον μπροστά του κάποιον που έχει καταστεί ανώτερός του, κάποιον που αντιμετωπίζει σοβαρά την δυνατότητα της υπέρβασης, που αυτός δεν βιώνει. Βλέπει κάποιον που συντρίβεται, αποδεχόμενος την πραγματικότητα ότι με μηχανές και λύσεις της στιγμής δεν υπάρχει Λύση. Η ψυχαγωγία δεν στηρίζεται τότε στην αναγνώριση του εαυτού του στην καλικατούρα των υπερβολών των καθημερινών συγκρούσεων, αλλά στην είσοδο ενός απρόσιτου βήματος προς την ηρωική έξοδο που λίγοι το καταφέρνουν. Ο κωμικός χαρακτήρας ξεμπροστιάζει όλο το περιβάλλον που του δημιουργούσε μέχρι τώρα τα προβλήματα, αποδεχόμενος ένα νέο ρόλο, όχι αθώο αυτή τη φορά. Αφοπλίζει τους διώκτες του έτοιμος να τιμωρηθεί για λογαριασμό τους, αποδέχεται αυτό που άλλοι θα ονόμαζαν κακή μοίρα, νικώντας το φόβο. Αν αυτό δεν γίνει, το κωμικό πρόσωπο εντάσσεται σαν ανεπαρκές κακέκτυπο του κόσμου, που ξεκαρδίζει απλώς στα γέλια τον χαιρέκακο θεατή του. Αν όμως γίνει, τότε όλοι ζηλεύουν την φυγή του προς την σωτηρία. Όλα γκρεμίζονται πίσω του και εκείνος, πρώτος εκούσια γκρεμισμένος τελειώνεται σε πείσμα όλων όσων γελούσαν εις βάρος του...

Μπασὸ... 
Οκτώβριος 2000 (απόσπασμα)

 

Ποιός είναι υπεύθυνος για το ταξικό μίσος;

πολύτιμοι λίθοι - pietras preciosas

Μ' αυτούς τους ολόχρυσους λόγους καταρρέει από τον 4ο κιόλας π.Χ. αιώνα η απάτη τής ψευδοευσέβειας των καταδικαζόντων την βία απ' όπου και αν προέρχεται αστών, εκείνων που διεκδικούν μια ελευθερία, την οποία επιφυλάσσουν μόνο για τον εαυτό τους, για να ληστεύουν ανενόχλητοι την ζωή του ανυπεράσπιστου ανθρώπου, που το μόνο που έχει είναι η εργατική του δύναμη. 

Αποκαλύπτεται ήδη από ένα φωτισμένο άνθρωπο, 1500 χρόνια πριν την εμφάνιση της κεφαλαιοκρατίας στην Ιστορία, ότι ο Νόμος της Ιστορίας αλλά και ο Θείος Νόμος δικαιώνει τον καταπιεζόμενο που εξεγείρεται, τον επαναστάτη που συντρίβει τον καταπιεστή του και τους πράκτορές του. Ότι ηθικά, πολιτικά και πνευματικά ένοχος για το ταξικό μίσος δεν ειναι ο φτωχός που μισεί, αλλά ο δι ού το σκάνδαλον έρχεται: Ο αστός καπιταλιστής, εκείνος ο αχρείος, ο ναρκισσικά αυτοαποκαλούμενος «άριστος».

«Η οργή έχει εμφυτευθεί σε εμάς [από το Θεό] για να βοηθούμε τους αδικημένους.» (P.G. 61, 563)

«Δε φρίττεις άνθρωπε, δεν κοκκινίζεις από ντροπή, όταν χαρακτηρίζεις επιτιθέμενο αυτόν που παλεύει για το ψωμί του; Αυτός αν και φέρεται επιθετικά, ωστόσο δικαιούται τη συμπάθειά μας, γιατί τόσο πολύ πιέζεται από την πείνα, ώστε αναγκάζεται να φορέσει το προσωπείο της επιθετικότητας… Και πρέπει να σου πω ακόμα πως αυτός που επιτίθεται στην πραγματικότητα είσαι συ, γιατί αν και έρχεσαι τακτικά στην εκκλησία και ακούς τα κηρύγματά μου, στην αγορά εν τούτοις προτιμάς και το χρυσάφι και τις επιθυμίες και τις ανθρώπινες φιλίες σου, παρά τις δικές μου προτροπές.» (P.G. 60, 535-538)

«Πολλοί βρώμικοι, απατεώνες και ακόλαστοι άνθρωποι, που δεν τους αξίζει ούτε τον ήλιο να αντικρίζουν, ούτε να ζουν κι ούτε να αναπνέουν, πλουτίζουν αναστατώνοντας τα πάντα, αρπάζοντας τα σπίτια των χηρών, εκμεταλλευόμενοι τους ορφανούς, καταδυναστεύντας τους αδυνάτους.» (P.G. 56, 158)

Ιωάννης ο Χρυσόστομος Άγιος Πατέρας για σχεδόν όλες τις Χριστιανικές ομολογίες (344-407 μ.Χ.)

 

ΟΧΙ, η Ιστορία δεν έχει τελειώσει

Political Alchemies

του Κωστή Μπασογιάννη

Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο και πιο πικρή γίνεται αυτή η επέτειος.

Όσο πιο σπάνια και εξαιρετική φαντάζει η δύναμη και το μεγαλείο των ηρώων του έπους τής Αλβανίας, των υπερασπιστών των Μακεδονικών οχυρών, των Κάστρων του Ολύμπου και των Φαντασμάτων τού Παρνασσού, τόσο πιο ακατανίκητη και διαχρονική φαντάζει η νοοτροπία που ώθησε ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων στην προδοσία και στον δωσιλογισμό. Τόσο πιο μάταιη υποδεικνύεται η Θυσία των παππούδων μας. 

Περνούν οι δεκαετίες και ο άνθρωπος ακόμη δεν διδάσκεται από το μεγάλο μόνιμο σφαγείο που κρατεί όρθιο τον απάνθρωπο καπιταλισμό. Το πιο απάνθρωπο, επικίνδυνο και γελοίο σύστημα που γέννησε η Ιστορία. Το μόνο ίσως σύστημα που πεισματικά αρνείται να παραδεχτεί ότι ο μεταβατικός ρόλος του στην Ιστορία, αυτός τής κατάλυσης της ισχύος τού συστήματος φεουδαρχίας-δουλοπαροικίας έχει τελειώσει, ο ιστορικός κύκλος τής δικής του δυναστείας έκλεισε με την επώδυνη έκφραση στη διάρκεια του εικοστού αιώνα αμέτρητων αντιφάσεων στη λειτουργία του και τρομερών καταστροφών και διαστροφών τής ψυχής ολόκληρων Λαών. Και επιμένει να μένει στη ζωή, τρεφόμενο από στοιχεία του βαθέος σκότους της ανθρώπινης ψυχής, ακόμη κι αν η παραμονή του σε ισχύ θα καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο. Με τους πολέμους που γίνονται για συγκεκριμένο λόγο, για να ανακατευτεί ο κόσμος και η αγορά που έχει βαλτώσει, να κινηθεί το κεφάλαιο, να ανοίξουν οι «δουλειές», να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, αλλά και να καταστραφεί ακόμη περισσότερο η Γή μας. Με την απεριόριστη απληστία, που υποβαθμίζει το περιβάλλον και το κάνει με πολλούς τρόπους αβίωτο για τον άνθρωπο. 

Το σύστημα το υπερασπίζονται μονίμως κάποιοι, που τα τελευταία χρόνια έχουν πάρει αμπάριζα από το σύνθημα που έχει δοθεί από τα διεθνή κέντρα προπαγάνδας και επιτίθενται δαιμονοποιώντας κάθε επαναστατική κίνηση. Το υπερασπίζονται όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και με τον τρόπο ζωής τους, τις πρακτικές που εφαρμόζουν στα επαγγέλματά τους, τις διεφθαρμένες συντεχνίες τους, τον άκρατο καταναλωτισμό τους, την συμπεριφορά τους προς τους φτωχούς σκληρά εργαζόμενους, προς τους άτυχους, προς τους κατατρεγμένους, τους ανέργους, τους αδυνάτους. Ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους, πιο άξιους, πιο σημαντικούς, πιο μάγκες, πιο έξυπνους και δουλευταράδες, πιο νόμπιλους και ευλογημένους από τους άλλους. Και δικαιώνουν τον λεγόμενο φιλελευθερισμό που δεν ειναι παρά το καθεστώς που δίνει απεριόριστη ελευθερία στην στην δική τους απληστία, στην ματαιοδοξία που διδάσκουν στα δικά τους υψηλά μωρά και στην καταπίεση που εκείνοι ασκούν στους ανθρώπους του μόχθου. Πρόκειται για τους δεξιούληδες, τους καπιταλιστές και τους βαστάζους τους, με τους τελευταίους να προσπαθούν με κάθε μέσον να πλασαριστούν στο οικοσύστημα των φτωχοδιαβόλων που υπηρετούν το σύστημα, με κάποια κρυφή ελπίδα να πιάσουν την καλή. Πρόκειται για μια διαστροφή τής ανθρώπινης φύσης. Η ψυχοπαθολογία και η παθογένεση της οποίας αξίζει ιδιαίτερης έρευνας.

Τεράστια η επίθεση αυτού του υποκοσμικού στρατού των μισθοφόρων του καπιταλισμού εναντίον τής μεγάλης ιστορικής υπόθεσης της λαϊκής Επανάστασης. Εκμεταλλεύονται την υπαρκτή πλέον ιστορία τής σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τα λάθη της, τις ήττες της, την απαπόφευκτη βία που ήταν, είναι και ενδεχομένως θα είναι και στο μέλλον υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων να χρησιμοποιήσει εναντίον τους για να υπάρξει και να εκπληρώσει την ιστορική της λειτουργία. Αξιοποιούν την μέχρι στιγμής αποτυχία της να χειριστεί αρμοδίως αυτή την τρομακτική αντίφαση, με στόχο να τής αφαιρέσουν το δικαίωμα της επίθεσης εναντίον των εχθρών της, δηλαδή αυτών των ιδίων. Φτάνουν οι υποκοσμικοί οπαδοί τής καπιταλιστικής ψευδοελευθερίας μέχρι του σημείου να μηδενίσουν την Μεγάλη Νίκη του πρώτου μεγάλου σοσιαλιστικού κράτους στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δαιμονοποιώντας με διαστρέβλωση των ιστορικών στοιχείων την μεγάλη θριαμβεύτρια επί του Ναζισμού. Την Σταλινική Σοβιετική Ένωση. Εξομοιώνοντάς την με την επιτιθέμενη Γερμανία τού άμεσου πολιτικού συγγενή τους Αδόλφου Χίτλερ και το κτηνώδες καθεστώς του. Και οι αδαείς, αφελείς και αμόρφωτοι τους ακολουθούν. Μαζί μ' αυτούς τους ακολουθούν και κάποιοι πονηρούληδες, που υποκρίνονται τους δημοκράτες, τους πατριώτες, τους Χριστανούς, ενώ δεν είναι παρά τυχοδιώχτες, εθνικιστές και θεομπαίχτες. Έχει δημιουργηθεί διεθνώς ένα αντικομμουνιστικό ρεύμα που εκφράζεται με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους και προπαγανδίζεται από όλα τα φερέφωνα του συστήματος. Που δεν πλήττει μόνο την σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά μαζί της και οποιαδήποτε πιθανή πρόοδο τής Ιστορίας προς τα εμπρός.

Αυτό το αντικομμουνιστικό μένος, όμως, θα είναι και η αρχή του τέλους τους. Γιατί ο Άνθρωπος συνεχίζει να ζεί πάνω σ' αυτή τη γή. Και οι γενιές ανανεώνονται. Και η Ιστορία δεν έχει τελειώσει όπως οι υποθέσεις των νηπίων δεξιών διανοουμένων διακηρύττουν. Και μια νέα γενιά, ερεθισμένη από την άδικη αυτή επίθεση απέναντι στις μεγαλειώδεις προσπάθειες για την σοσιαλιστική οικοδόμηση, νοιώθοντας την αδικία και την αντιστροφή τής αλήθειας, θα πάρει την υπόθεση από εκεί που την άφησε η τρομερή ιστορία του εικοστού αιώνα. Και θα την προχωρήσει, όπως η φυσική λειτουργία τής Ιστορίας το προδιαγράφει. Θα σπάσουν τους μυστικούς κώδικες, θα λύσουν τους γρίφους των αντιφάσεων, θα δημιουργήσουν φρέσκια, ζωντανή επαναστατική θεωρία και, προχωρώντας το βήμα των προηγούμενων, θα χτυπήσουν το σύστημα εργαζόμενοι με την προσωπική και κοινωνική οντολογική τους εξέλιξη, που αποτελεί προϋπόθεση για την αποφυγή των παλαιών σφαλμάτων, θα οργανώσουν την ζωή τους και θα δημιουργήσουν στα ερείπια τού καπιταλισμού την κατάρρευση του οποίου εκείνοι θα έχουν προκαλέσει, μια κοινωνία που να ταιριάζει σε ανθρώπους και όχι σε ανταγωνιστικά κτήνη. Ένα καλύτερο, δίκαιο κόσμο. Που ο Νόμος τής Ιστορίας βροντοφωνάζει ότι είναι εφικτός.

Οι παραπάνω σκέψεις, ζώντας σε μια Ελλάδα που η πολιτική βρίσκεται σε απόλυτη παρακμή, κάνουν την πίκρα από αυτά που ακούγονται και γίνονται στην φετινή επέτειο του ΟΧΙ λιγότερο επώδυνη και δίνουν μια ελπίδα και κουράγιο για τη συνέχεια. 

Bassὸ...

 «Μέχρις Εσχάτων» -  Αλέξανδρος Αλεξανδράκης

Λειψυδρία

πολύτιμοι λίθοι - pietras preciosas

«Μιὰ φορὰ κουβεντιάζοντας μὲ ἕνα φίλο μου, παρόντα στὴ σημερινὴ ὁμιλία, τοῦ λέγω· ξέρεις, στὴν Κηφισιὰ ἀνοίγουν πηγάδια καὶ δὲν βρίσκουν νερό, ὅπως παλιότερα. Μοῦ ἀπαντάει πὼς τοῦτο ὀφείλεται στὴν ἐντατικὴ ἄντληση τοῦ νεροῦ, ἀλλὰ καὶ στὴν ἔλλειψη βροχῶν· γι' αὐτὸ ὁ ὑδροφόρος ὁρίζων ἔχει ὑποχωρήσει. Τότε ἦταν ποὺ ἄκουσα γιὰ πρώτη φορὰ γιὰ τὸν ὑδροφόρο ὁρίζοντα, καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ βρῆκα πολὺ ποιητικά, μολονότι ἀπογοητευτικὰ σὰν γεγονότα. Καὶ σκέφτηκα πὼς κάτι τέτοιο συμβαίνει καὶ μὲ τὶς συνειδήσεις.

Οἱ συνειδήσεις, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ὡσὰν τὰ πηγάδια. Μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ἀπὸ γεννησιμιοῦ τους βαθειά, ὁ πυθμένας τους βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸν ὑδροφόρο ὁρίζοντα, καὶ ἔχουν νερό. Ἄλλων συνειδήσεων ὁ πυθμένας δὲν εἶναι τόσο βαθύς, καὶ πρέπει τὸ πηγάδι νὰ σκαφτεῖ μὲ τὴν ἐργασία τῆς παιδείας. Ὅμως ποῦ βρίσκεται τὸ ἐπίπεδο τοῦ ὑδροφόρου ὁρίζοντα θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ ἐποχή. Εἶναι ἐποχὲς ποὺ καὶ ἡ πλέον ρηχὴ συνείδηση πλέει μέσα στὸ νερό. Καὶ εἶναι ἐποχὲς ποὺ καὶ ἡ πλέον βαθειὰ συνείδηση ὑποφέρει ἀπὸ λειψυδρία».

Χρῆστος Μαλεβίτσης, Φιλοσοφία καὶ θρησκεία - 1990

Απεργία σημαίνει επίθεση στα συμφέροντα του κεφαλαίου

 Political Alchemies

Πώς η «γενική απεργία», το όπλο εναντίον της αυθαιρεσίας του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης, γίνεται όπλο εναντίον τής εργατικής τάξης:

του Κωστή Μπασογιάννη

Όταν δεν απεργεί ο ιδιωτικός τομέας, δεν είναι απεργία. Είναι holiday για τους δημοσίους υπαλλήλους και τους υπαλλήλους των υπηρεσιών κοινής ωφελείας που, ενώ καμώνονται ότι αγωνίζονται, κυριολεκτικά εξοντώνουν σωματικά και οικονομικά όλους τους υπολοίπους, χωρίς κανένα πολιτικό κέρδος για την εργατική τάξη. 

Απεργία σημαίνει επίθεση στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Δηλαδή, κλείνουν τα εργοστάσια, οι εισαγωγικές και εξαγωγικές εταιρείες, σταματούν οι μεταφορές εμπορευμάτων, κλείνουν τα εμπορικά καταστήματα χονδρικής και λιανικής, τα σουπερμάρκετ, τα ιδιωτικά σχολεία, τα φαγάδικα, τα καφενεία, τα ξενοδοχεία, οι εταιρείες παροχής υπηρεσιών σε επιχειρήσεις, τα εφοπλιστικά γραφεία, όλες οι κερδοσκοπικές δραστηριότητες, όλα. 

Αντίθετα, σ' αυτή την παρωδία απεργίας, όλα αυτά είναι ανοιχτά και απλώς δεν έχουν οι εργαζόμενοι τρόπο να πάνε στη δουλειά. Που αν δεν πάνε, προφανώς, θα φάνε κατ' ευθείαν απόλυση. Άρα, θα πάρουν ταξί (βέβαιως ούτε κι αυτά απεργούν), δίνοντας στο πήγαινε-έλα ένα σημαντικό ποσόν από το μισθό πείνας τους. Και όλα είναι ένα μεγάλο και γελοίο, απαξιωτικό για την εργατική τάξη τσίρκο. 

Και οι «άριστοι» τρίβουν τα χέρια τους.

Βassὸ...

Η γη δεν μπορεί να σωθεί από τους καταστροφείς της

 Political Alchemies

(Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει,.... G@W@€| τα παιδιά του)

του Κωστή Μπασογιάννη

Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά τού καπιταλισμού που μεγεθύνονται ραγδαία και τον καθιστούν πλέον αφόρητα και αναπόδραστα φονικό, τόσο για το ανθρώπινο είδος, την κοινωνία και την ιστορική πορεία του, όσο και για τον ίδιο τον πλανήτη, είναι η ικανότητά του να προσλαμβάνει και να ενσωματώνει κάθε κίνημα που γεννιέται για να τον πολεμήσει, επιστρατεύοντάς το στη δική του προπαγάνδα και τελικά στην μεγιστοποίηση του μόνου οικονομικoύ μεγέθους που πραγματικά τον ενδιαφέρει: το κέρδος. 

Τυπικό παράδειγμα μιας τέτοιας ενσωμάτωσης είναι το φαινόμενο Γκρέτα Τούνμπεργκ* και τα πρόσωπα που την κατευθύνουν, χειραγωγούμενα πλέον και αυτά από την τρομακτική δύναμη της προπαγάνδας τού συστήματος. Που μη έχοντας καμμία διάθεση και, από τη φύση του, κανένα κίνητρο να θυσιάσει ούτε μια μικρή λεπτομέρεια από την δομική του συγκρότηση, προσπαθεί, με διαφημιστή αυτό το αξιολύπητο πλάσμα να προωθήσει την υποτιθέμενη λύση στο διαστρεβλωμένο πρόβλημα, δηλαδή, νέα εκτοξευμένη στα ύψη «οικολογική» πλέον καπιταλιστική παραγωγή νέων προιόντων νέα παραγωγή υπεραξίας, νέα εργασιακά νταχάου, νέα κέρδη.

Εμείς οι υπόλοιποι, γεμάτοι αμηχανία και σύγχυση, θύματα της διαφημιστικού τύπου γελοίας προπαγάνδας, κινούμενοι στη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ:

-τής ενσωματωμένης και χειραγωγούμενης κινηματικής γυμναστικής που μετατρέπει την δυναμική μιας επανάστασης σε ενεργούμενο του κεφαλαίου και σε κέρδος 

-και ενός αυθεντικού επαναστατικού κινήματος, τμήμα απαραίτητο πλέον του οποίου θα πρέπει να είναι η εκ θεμελίων και επί τής αρχής ανατροπή και της περιβαλοντολογικής πολιτικής τού απερχομένου συστήματος, 

είναι ανάγκη να μετακινηθούμε μαζικά προς την κατεύθυνση τής δεύτερης προοπτικής, της επαναστατικής, όπου εξ ορισμού θα καταλυθεί εκτός από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και η πληθωριστική υπερεκμετάλλευση, μόλυνση και αποδιοργάνωση των ισορροπιών τού ζωντανού μας πλανήτη από την τρελή πορεία τού κεφαλαίου προς μια θηριώδη ανορθολογική υπερανάπτυξη, στηριγμένη στον υπερτροφικό, χωρίς κανένα κεντρικό σχεδιασμό καπιταλιστικό μηχανισμό τού ανταγωνισμού. 

Η σωτηρία τού πλανήτη δεν μπορεί να γίνει με την λογική εκείνων που τον καταστρέφουν, αλλά με την απόδοση των μέσων παραγωγής στους αληθινούς διακαιούχους, που τον αγαπούν και επιθυμούν να ζήσουν μετρημένα και δίκαια, υγιείς, αυτοί και οι απόγονοί τους, σε μια υγιή κοινωνία που να αρμόζει σε ανθρώπινα πλάσματα.

b.

Αμμόλοφοι - 1985

Literaire

Το αναπόδραστο ηθικό έλλειμμα της Δεξιάς

 Political Alchemies

του Κωστή Μπασογιάννη

Παρατηρώντας τις χλιαρές έως ανύπαρκτες λαϊκές αντιδράσεις μπροστά στην προοπτική τής λεγόμενης «δεξιάς παλινόρθωσης» στην Ελλάδα, μπορεί ένας απλοϊκά σκεπτόμενος να διακρίνει και να εκπλαγεί από την ψυχραιμία ενός λαού στην επερχόμενη επάνοδο στην εξουσία τής παράταξης που είχε κυβερνήσει τη χώρα τα επτά χρόνια που προηγήθηκαν της πτώχευσης του 2010. Και μάλιστα συνεργαζόμενη με την ψευδο-σοσιαλιστική παράταξη που έδωσε την τελευταία σπρωξιά στην οικονομία για να πέσει στον γκρεμο τής δικτατορίας των δανειστών της. Ένας λαός που υποτίθεται είχε αντιδράσει έντονα έως βίαια στο σοκ τής ξαφνικής αποκάλυψης της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας με πάνδημες και παρατεταμένες μαχητικές διαδηλώσεις, με επιθέσεις, προπηλακισμούς, ακόμη και ξυλοδαρμούς εναντίον αυτών των πολιτικών, με αλλεπάλληλα εκλογικά ραπίσματα προς το διεφθαρμένο κατεστημένο των κομμάτων ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία, με ανάδειξη στην κυβέρνηση ενός κόμματος που μέχρι τότε με δυσκολία ελάμβανε ένα 4%, πώς γίνεται αυτός ο ίδιος λαός να αποδέχεται και μάλιστα με τόσο ψυχρή απάθεια την επάνοδο των ίδιων εκείνων που οδήγησαν την χώρα του στην εξευτελιστική κατάσταση της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας λόγω οικονομικής κατάρρευσης; Ο απλοϊκά σκεπτόμενος παρατηρητής δεν μπορεί βεβαίως να συνειδητοποιήσει πόσο πιο απλοϊκά ακόμη κι απ' αυτόν σκέπτεται και δρα ένα πολύ σημαντικό και μόνιμα αφιερωμένο στα ένστικτά του τμήμα των συμπολιτών μας. Εκείνο που υποστηρίζει, αξιοποιεί για το δικό του μικροσυμφέρον και συλλειτουργεί με την Δεξιά και τους συνοδοιπόρους της.

Αυτή η εμμονή στο συγκεκριμένο τμήμα τού πολιτικού φάσματος ανέκαθεν υπήρχε και εκφραζόταν από μια ομάδα που ταυτίζεται ως προς την φιλοσοφία τής ίδιας της της ζωής και αντιστοιχεί σε συγκεκριμένο είδος ανθρώπου, μια τυπολογία που έχει ανάλογα και, σε κάποιες περιπτώσεις, πανομοιότυπα ψυχικά στοιχεία σε κάθε ξεχωριστή κοινωνία, σε κάθε πολιτικό σύστημα, σε κάθε εποχή της ανθρώπινης Ιστορίας. Πρόκειται για συγκεκριμένο αρχέτυπο; είναι απλώς μια ιδεολογική επιλογή; Είναι άραγε μια ακόμη εξελικτική φάση του παράξενου, χαριτωμένου, αλλά και συχνά τρομακτικού νοήμονος όντος που γεννήθηκε στο διάβα τής Συμπαντικής πορείας και ονόμασε τον εαυτό του «άνθρωπο»; Ή μήπως είναι μια χαοτικά δημιουργική μαγιά που από μόνη της δεν αξίζει κάτι ιδιαίτερο, αλλά λειτουργεί σαν γονιμοποιό δαιμόνιο για την πορεία τής ανθρώπινης κοινωνίας στην Ιστορία, ερεθίζοντας ανθρώπους με μεγάλες ευαισθησίες να κινητοποιηθούν, να αντιδράσουν, να αντισταθούν και να μεγαλουργήσουν; Δομικά χαρακτηριστικά αυτής της ομάδας είναι η προπορεία του αισθήματος της προσωπικής, οικογενειακής επιβίωσης και κυριαρχίας στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της, η οποία όμως εξελίσσεται σε δημιουργία κάστας εν μέσω τής κοινωνίας, θυλάκων αλληλοκατανόησης, αλληλοβοήθειας και συνενόησης με σκοπό τον απόλυτο έλεγχό της και την απεριόριστη ανάπτυξη των ιδίων σε βάρος του περιβάλλοντος. Όπου μοιράζονται την άκρατη φιλοδοξία τους και την ανάγκη ατομικής υπεροχής και ισχυροποιούνται εν τη ενώσει με στόχο μόνο την οικονομική κυριαρχία. Ο πόθος για το κέρδος, η αγάπη για δόξα και πολύ συχνά η εμμονική μέριμνα για υστεροφημία, οδηγεί επίσης τα πρόσωπα αυτά σε συγκεκριμένη συμπεριφορά στα μικροπεριβάλλοντά τους. Η παρατήρηση και η περιγραφή τής συμπεριφοράς αυτής μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση του ψυχικού και πνευματικού προφίλ, του ψυχολογικού υποβάθρου της συγκεκριμένης τυπολογίας.

Στην ηλικία της βασικής και μέσης εκπαίδευσης δημιουργείται στο παιδί η κατάλληλη περιβαλοντολογική συνθήκη για την κοινωνικοποίηση και την ένταξη σε ένα σύνολο. Η πρώτη ομαδική αυτή λειτουργία, που τυπικά έχει ως σκοπό την μάθηση και την εισαγωγή στον τρόπο τής σκέψης και της πρακτικής οργάνωσης μικρών και απλών εργαστηρίων, παράλληλα – και αυτή είναι ίσως η σημαντικότερη λειτουργία του – εντάσσει το παιδί σε μια μικρογραφία κοινότητας και του δίνει την ευκαιρία να αναπτύξει και να γυμνάσει το κοινωνικό του αίσθημα. Σ' αυτό εδώ το σημείο μπορούμε να κάνουμε μερικές παρατηρήσεις. Υπάρχουν κάποια παιδιά που τόσο στην προσχολική όσο και στη σχολική ηλικία αναπτύσσουν μια παράξενη καθημερινή συνήθεια. Πλησιάζουν τους άλλους, είτε είναι συμμαθητές τους είτε νηπιαγωγοί, δάσκαλοι, παιδίατροι, συγγενείς και τους προσφέρουν κάτι. Αυτό το κάτι μπορεί να είναι από ένα χορταράκι, βοτσαλάκι, χαρτάκι, μέχρι ένα δικό τους παιγνίδι, το καπελάκι τους, το βιβλίο τους. Μπορεί να προσφέρουν και ένα φιλί. Χωρίς ποτέ να ζητούν οποιαδήποτε ανταμοιβή. Η ανταμοιβή τους προφανώς είναι η αίσθηση της κοινότητας. Ή ηδονή τής ανακούφισης από το άγχος τής αποκλειστικής κυριότητας. Η απόλαυση τών καρπών τής κοινοκτημοσύνης. Υπάρχουν κάποια άλλα παιδιά που στην νηπιακή ζωή μπορεί να χαλάσουν τον κόσμο με το κλάμα και την υστερία τους, αν τους πάρεις μια μικρή μπίλια που κρατούν στα χέρια τους, και στα χρόνια του σχολείου έχουν τη συνήθεια να μαζεύουν όσο περισσότερα πράγματα μπορούν με σκοπό να αποκτήσουν την ανάλογη με την ηλικία τους «περιουσία». Την οποία κάποια απ' αυτά τα παιδιά, ενδεχομένως και να την εκμεταλευτούν αρμοδίως. Και να ένα παράδειγμα: Το τμήμα Ε4 δημοτικού μια ζεστή ηλιόλουστη μέρα πάει ημερήσια εκδρομή. Ο καιρός χαλάει και κάνει κρύο. Ο Μιχαλάκης δεν έχει μπουφάν και τουρτουρίζει. Ο Γιαννάκης, αντίθετα, εκτός από το πανωφόρι που φοράει, έχει μια έξτρα ζακέτα που του την είχε βάλει την τελευταία στιγμή στην τσάντα η υπερπροστατευτική μάνα του. Υπάρχουν δύο τύποι Γιαννάκη: Εκείνος που χωρίς να το σκεφτεί βγάζει από την τσάντα του τη ζακέτα και τη δίνει στον Μιχάλη. Και συνεχίζει να απολαμβάνει την εκδρομή χαρούμενος και ήσυχος, αφού δεν υπάρχει κανείς που να κρυώνει. Ο δεύτερος πιθανός Γιάννης είναι εκείνος που θα πλησιάσει τον Μιχάλη, θα του πει ότι έχει στην τσάντα του μια ζεστή ζακέτα και θα του ζητήσει ένα δεκάρικο για να του δανείσει την ζακέτα αυτή. Και αν ο Μιχάλης δεν έχει δεκάρικο, θα κρυώνει μέχρι το τέλος της εκδρομής, ενώ ο Γιάννης θα συνεχίζει να παίζει αμέριμνος και η ζακέτα θα παραμένει άχρηστη μέσα στην τσάντα.

Πού μπορεί να οφείλεται μια τέτοια τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο Γιάννηδων; Σε πολλά. Μπορεί κανείς να σκεφτεί την ανατροφή, την παιδεία, διάφορους οικογενειακούς ατταβισμούς και επιρροές άλλων συναναστροφών, την κληρονομικότητα και διάφορους άλλους παράγοντες. Και πράγματι, για ένα μικρό παιδάκι που παρουσιάζει μια συμπεριφορά σαν του δεύτερου Γιαννάκη μπορούμε να βρούμε πολλές δικαιολογίες ή εξηγήσεις, αφού είναι παιδάκι. Και θα γίνει ενδεχομένως και μια τεράστια συζήτηση για το αν μια τέτοια συμεριφρορα μπορεί να χαρακτηριστεί απρεπής ή αν πρόκειται για ένα πρώιμα εκφρασμένο εμπορικό ταλέντο, που κάποιοι θα μπορούσαν ισως να το θεωρήσουν και χαριτωμένο. Στην πραγματικότητα η διαφορά μεταξύ τών δύο χαρακτήρων αποτελεί ένα αρχικό σημείο από το οποίο ξεκινά ένας τραγικός διχασμός τόσο στις υπαρκτές ιστορικά κοινωνίες των ανθρώπων, όσο και στα βάθη της ίδιας της ανθρώπινης ψυχής.

Αυτήν την τραγικότητα του διχασμού μέσα στην ανθρώπινη ψυχή θα προσπαθήσω να θίξω έστω και επιπόλαια στο κείμενο αυτό, ξέροντας, όπως κι εσείς, ότι το θέμα είναι πολύ μεγάλο κι ελπίζοντας ότι θα αποτελέσει αυτή η αναφορά έναυσμα για προβληματισμό. Μέσα σε όλους μας είναι δεδομένο ότι υπάρχει ο Γιαννάκης #1. Η αίσθηση της γλύκας, της ομορφιάς και της ασφάλειας που μας δίνει η απροϋπόθετη προσφορά τής μητέρας και του πατέρα, της γιαγιάς και του παπού μέσα σε μια συνηθισμένη οικογένεια, που θα φροντίσουν να υπάρχει φαγητό στο τραπέζι για όλους, καθαρό νερό για όλους και ζέστη στο σπίτι για όλους, δίνει την εμπειρία τής κοινότητας και της αλληλεγγύης. Ακόμη και αν ένα παιδί χωρίς γονείς και παπούδες έχει μεγαλώσει σε ένα ίδρυμα αποδεκτής ποιότητας, έχει μια πρόγευση μιας τέτοιας θαλπωρής, αφού υπάρχει και εκεί για όλα τα παιδιά το κοινό τραπέζι, ποσότητες και ποιότητες ανάλογες με τις ανάγκες, ζέστη, ιατρική φροντίδα, εκπαίδευση. Υπάρχει, λοιπόν μια ψυχολογική βάση για την ύπαρξη του Γιαννάκη# 1, του Γιαννάκη τής αλληλεγγύης.

Πώς όμως προκύπτει ο άλλος Γιαννάκης, ο #2; Ποιά είναι η ψυχολογική αφετηρία των επιλογών του; Από μικρό το παιδί αναπτύσσει την ανάγκη να αναγνωριστεί, σε ένα κόσμο μεγάλων. Με την εξασφάλιση της αναγνώρισης, η πιθανή απειλή από αυτούς τους μεγάλους μετατρέπεται σε δικαίωμα προστασίας. Αυτό το δικαίωμα καλύπτεται από την οικογένεια, η οποία τις περισσότερες φορές δημιουργεί στα νεαρά της μέλη μια αίσθηση ότι μέσα από τα σύνορα του οίκου υπάρχει η ασφάλεια και έξω απ' αυτά ένα εχθρικό περιβάλλον, το οποίο θα πρέπει κανείς να το πολεμήσει, να το καταστείλει, να το κατακτήσει. Αυτό το ρόλο εδώ και αιώνες τον είχε αναλάβει ο πατέρας. Όσο πιο ικανός ήταν ο πατέρας, τόσο πιο ταπεινοί και κακομοίρηδες φαινόταν οι έξω, οι εχθροί, οι επίβουλοι. Αλλά και τόσο πιο αντάξιοί του έπρεπε να φανούν τα παιδιά του και κυρίως τα αγόρια. Στο υπέδαφος αυτής τής παντοδυναμίας τού πατέρα αναπτύσσονται αισθήματα μειονεξίας των αγοριών. Αλλά και τα κορίτσια στις παλιότερες εποχές και στις πιο παραδοσιακές σημερινές κοινωνίες αισθανόταν την υποχρέωση να γοητεύσουν έναν ανάλογα ικανό αντικαταστάτη του δυνατού πατέρα για σύζυγο. Μια αποτυχία σ´αυτό το στόχο αποτελούσε πηγή μειονεξίας για τις ανάξιες νύφες. Το πρότυπο, λοιπόν, της μεγάλης και πετυχημένης οικογένειας γεννά διαφόρων ειδών αισθήματα προσωπικής μειονεξίας, τα οποία αργότερα θα δούμε πώς επηρρεάζουν τους ανθρώπους, που ακόμη κι αν δεν είναι Γιαννάκηδες#2, γίνονται αργότερα στην μετεφηβική ηλικία.

Αλλά και αν το παιδί μεγαλώνει σε μια οικογένεια όπου ο πατέρας είτε δεν ήταν τόσο δυνατός, είτε δεν υπήρχε, τότε η είσοδος του συμπλέγματος κατωτερότητας στη ζωή των παιδιών είναι και πάλι πολύ πιθανή. Το περιβάλλον πλέον δεν κατατροπώνεται και δεν υποτάσσεται σε ένα πατέρα αφέντη, αλλά κατατροπώνει, ταπεινώνει και καταδυναστεύει τον πατέρα και όλη την οικογένεια. Στην περίπτωση που ο πατέρας εκλείπει, το δαιμονιώδες περιβάλλον απειλεί τη χήρα και τα ορφανά. Αυτές οι αδυναμίες κάνουν τα αγόρια να εγκαθιδρύουν μέσα τους την δικτατορία της ανάγκης για άμυνα. Η εξ αντιδράσεως σε μια τέτοια αθέμιτη ταπείνωση ανάπτυξη της υπερηφάνειας μαζί με την αίσθηση της υποχρέωσης για κοινωνική άνοδο από τουλάχιστον ένα γόνο της οικογένειας, μπορεί να μεταβάλει μια οικογένεια ταπεινών και τίμιων ανθρώπων σε αρπακτική συμμορία.

Συνεπως βλέπουμε ότι τόσο στις περιπτώσεις ισχυρών οικογενειών όσο και σ' εκείνες ταπεινών σπιτικών, η αίσθηση του εχθρικού εξωτερικού περιβάλλοντος μπορεί να δημιουργήσει τάσεις επιθετικές, κατακτητικές, κυριαρχικές για το περιβάλλον. Αυτές οι τάσεις που στην ουσία τους είναι τάσεις εκμετάλλευσης έχουν την ψυχολογική τους βάση πάντοτε σε ένα αίσθημα κατωτερότητας, που προκαλεί την έκλυση μιας εξ αντιδράσεως τάσης υπερηφανείας και μέσω αυτής την έκλυση αυτής της ομάδας παθών που αποτελούν τα τυπικά κίνητρα της μανίας πλουτισμού: την φιλοδοξία, την φιλαργυρία, την εξουσιομανία, την ναρκισσική υπεροψία. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε στο διάβα τής ιστορίας τα τοπικά τυραννικά οικογενειοκρατικά καθεστώτα. Όπου οι ισχυρές φάρες οικοιοποιούντο τις οικογένειες των ασθενών ανδρών, καθιστώντας τους υποτελείς και με αποτέλεσμα να θεσμοθετούνται ετεροβαρείς παραγωγικές σχέσεις που τις υποστήριζαν με φανατισμό τόσο οι δεσποτικές φάρες όσο και οι υπόδουλες φαμίλιες. Από τις τελευταίες ξεπήδαγαν άκρως φιλόδοξοι και συχνά αδίστακτοι και κυνικοί γόνοι, οι οποίοι ήταν εμμονικά προσκολλημένοι στο στόχο της κοινωνικής ανόδου και της κατάκτησης και κυριαρχίας της εξουσίας.

Η παραπάνω αδρή περιγραφή μάς δίνει μια εικόνα για τις πηγές τής συμπεριφοράς του Γιαννάκη #2, που νοίκιασε έναντι δέκα ευρώ την έξτρα ζακέτα του στον Μιχαλάκη. Ο Γιαννάκης #2 στην ουσία με την εμπορική αυτή πράξη, νίκησε στο στίβο του κέρδους, και θα μπορούσε να θεωρηθεί από κάποιους ένας μικρός ήρωας της οικονομίας, αφού αύξησε έστω και κατ' ολίγον την τιμή της ετήσιας ανάπτυξης της χώρας. Έχασε όμως κατά κράτος στο στίβο τής κοινωνικής συνείδησης, δείχνοντας απόλυτη ανεπάρκεια ως προς το κοινωνικό συναίσθημα. Αντίθετα, ο Γιαννάκης #1 λειτούργησε αντιεμπορικά, αλλά έδειξε τον μοναδικό δρόμο να πετύχει η εκδρομή του Β4 και να είναι εκείνη την ημέρα όλοι ευτυχείς, ζεστοί και υγιείς.

Ο Γιανάκης#2 μεγαλώνοντας θα γίνει επιχειρηματίας στο πολιτικοοικονομικό σύστημα του καπιταλισμού. Ο Γιαννάκης #1 είναι αντικαπιταλιστής. Και μπορεί μια χαρά να γίνει κι εκείνος επιχειρηματίας. Μόνο που οι δύο επιχειρήσεις θα είναι απολύτως αντίστροφες πολιτικά μεταξύ τους. Η μια θα παράγει και θα πουλάει προϊόντα και υπηρεσίες τις οποίες θα έχει και την υποχρέωση να τις διαφημίσει για να τις επιβάλει ως αναγκαίες, ενώ δεν υπάρχει καμμία βεβαιότητα ότι θα είναι. Η άλλη θα παράγει και θα διαθέτει αναγκαία για τον άνθρωπο προϊόντα ή υπηρεσίες, μοιράζοντάς τα δίκαια μεταξύ τών ανθρώπων, ανάλογα με τις ανάγκες τους. Η μία θα έχει ως μοναδικό στόχο το μέγιστο δυνατό κέρδος τού βασικού μετόχου Γιαννάκη#2 και των άλλων μετόχων. Η άλλη απλώς θα αμοίβει με ένα αξιοπρεπή μισθό τον Γιαννάκη#1, επιβραβεύοντάς τον ενδεχομένως και με μια μικρή τιμητική διαφορά μισθού, ως αναγνώριση της χρησιμότητας της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας του για την κοινωνία. Η μία θα προσπαθεί να μειώσει το μισθολογικό κόστος στο ελάχιστο και να αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων, εφαρμόζοντας απάνθρωπα ωράρια, ευέλικτες μορφές απασχόλησης, τρομοκρατία και συνεχή απειλή απολύσεων. Η άλλη δεν θα θεωρεί την αμοιβή των εργαζομένων ως «κόστος», αλλά ως κέρδος που άξια απέκτησαν με την τίμια εργασία τους, ως νόμιμοι εταίροι, διαχειριστές και λειτουργοί τής επιχείρησης. Τέλος, αν για κάποιο λόγο η επιχείρηση αντιμετωπίσει οικονομικά προβλήματα, ο Γιαννάκης #2 θα την πουλήσει, ή θα την μεταφέρει σε μια χώρα με φτηνά εργατικά χέρια, αφήνοντας τους συνεργάτες του στο δρόμο, ενώ ο Γιαννάκης#1, μαζί με τους συνεργάτες τους εργαζομένους, θα βρεί την λύση για να συνεχίσει η επιχείρηση να προσφέρει τις υπηρεσίες και τα προϊόντα στην κοινωνία και δουλειά και πόρους στους εργαζομένους.

Είναι σαφές ότι ο Γιαννάκης#2, εκείνος που εφάρμοσε τεχνική μαύρης αγοράς κακοποιώντας τον Μιχαλάκη είναι ο δεξιός που προσπαθεί να πείσει τους πάντες ότι έχει κι εκείνος δικαίωμα να του αναγνωριστούν ηθικά πλεονεκτήματα, παρουσιάζει μονίμως ηθικό μειονέκτημα απέναντι στον Γιαννάκη#1. Και όχι μόνο ηθικό, αλλά και πολιτικό, κοινωνικό, πνευματικό μειονέκτημα. Αλλά είναι επίσης σαφές ότι η πηγή όλης αυτής της κερδοσκοπικής καταστροφής της κοινωνίας μας και της καταστροφής της όμορφης Εκδρομής μας, είναι μια σειρά από σοβαρά σύνδρομα ελλείψεως και κατωτερότητας που προέρχονται από νοσηρές εγγενείς ανωμαλίες των μέχρι τώρα ανώριμων ανθρωπίνων κοινωνιών, σε ελλείψεις στους μέχρι τώρα ακμάζοντες και παρακμάζοντες ιστορικούς πολιτισμούς και στα μοντέλα των οικογενειών τους, που συχνά, σχεδόν πάντα εξελίσσονται σε συμμορίες ολοκληρωτικού αγώνα εναντίον ενός περιβάλλοντος που το θεωρούν εχθρικό.

Η καπιταλιστική δεξιά στην Ελλάδα και σ' όλο τον κόσμο δεν είναι παρά το άκρως τυραννικό τελευταίο στάδιο παρακμής τού ακροτελεύτιου και καταστροφικού πολιτισμού της ανθρώπινης προϊστορίας. Η επί χρόνια σταθερή λαϊκή του βάση είναι μια βάση κάποιων εκατομμυρίων Γιαννάκηδων#2. Και οι πολιτικές τους μέθοδοι δεν είναι παρά κουτοπόνηρες προφάσεις εν αμαρτίαις, για να δικαιολογήσουν την αρρωστημένη ψυχικά αρχή της ίδιας τους της πολιτικής ύπαρξης. Ένα σύμπλεγμα μειονεξίας, ανασφάλειας και μανίας καταδιώξεως εναντίον όλων των ξένων προς την φαμίλια-συμμορία, ως υποψηφίων καταστροφέων της. Σ΄αυτό το συμπλεγματικό πεδίο κινείται και η Εθνικιστική-Ρατσιστική φάρσα που κατά καιρούς η δεξιά παίζει, πάντα με φονικά αποτελέσματα και εθνικές τραγωδίες. Κι όλα αυτά γιατί δεν θέλουν ούτε να σκεφτούν την πιθανότητα δημιουργίας ενός καλύτερου κόσμου. Η προσπάθειά τους να αποδομήσουν το αυτονόητο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς είναι στην ουσία μια παραδοχή της ελλείψεως της οποιασδήποτε δικής τους ηθικής. Δεν είναι παρά η παραδοχή του αναπόδραστου ηθικού της ελλείματος.

Η πιθανή αυριανή δεξιά παλινόρθωση στην Ελλάδα δεν προκαλεί σ' αυτή τη φάση καμμία σοβαρή αντίσταση. Γιατί δεν είναι παρά η επάνοδος σε μια παθολογική ψευδοισορροπία παρακμής, ελλείψει επανάστασης. Η βίαιη αντιδραση λαϊκών στρωμάτων που συνέβη στην αρχή τής δεκαετίας και στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή τού κειμένου μας, δεν ήταν επαναστατική ενέργεια αλλά επιπολής συναισθηματική αντίδραση. Μέσα σ΄αυτούς που αντέδρασαν ήταν και ένας σημαντικός αριθμός ορκισμένων δεξιών και ακροδεξιών. Ας μην ξεχνάμε την περίφημη «Άνω Πλατεία». Μόλις τελείωσε η οξεία φάση της κρίσης, οι Γιαννάκηδες#2 επέστρεψαν απλώς επί τα ίδια εμέσματα. Το παλιό ψυχορραγεί μέσα στην παράνοια γελοίων προσωπικοτήτων και αρνείται να πεθάνει ενώ το νέο βαριέται να γεννηθεί, για να προχωρήσουμε σε μια μεταμοντέρνα παραλλαγή της πετυχημένης φράσης τού Αντόνιο Γκράμσι.

Bassὸ...

Τρία ψυχολογικά προφίλ (video)

Μάθημα αγάπης και συνύπαρξης των διαφορετικών, των αντιθέτων, των ανταγωνιστικών. Από δύο ζώα. Η φύση του κυνοειδούς είναι να ενεργήσει αγελαία και μαζί με άλλα αγριόσκυλα που θα απειλούν και θα δαγκώνουν από παντού, να πηδήξει στο λαιμό τού ιπποειδούς, να το αρπάξει και να το καταβάσει κάτω. Και τότε να πέσουν όλα πάνω του για να το κατασπαράξουν. Αμυνόμενο αυτό το δυνατό υπέροχο άλογο, μπορεί να σκοτώσει ή να αφήσει ανάπηρα αρκετά σκυλιά με τις οπλές του, πριν εξουδετερωθεί. 

Η εξημέρωση κάνει τα ένστικτα αυτά να είναι πλέον άχρηστα, αφού αυτά τα κτήνη λαμβάνουν μέρος σε μια κοινότητα. Αποκτούν άλλο ρόλο, προσφέρουν τις ικανότητές τους και εξασφαλίζουν φαγητό, νερό και ασφάλεια. 

Υπάρχουν τουλάχιστον τρία ψυχολογικά προφίλ ανθρώπων, αναλόγως τής αποδοχής αυτού του σχήματος:

1. Ο άνθρωπος που το θεωρεί αφύσικο και αποδέχεται μόνο την απόλυτη ελευθερία των ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον όπου ισχύει ο νόμος του ισχυροτέρου, με το ισχυρό επιχείρημα της λειτουργίας τής φυσικής επιλογής. Αυτός είναι συνήθως που πιστεύει και ότι ο νόμος τής απόλυτης επιβίωσης του ισχυροτέρου και του αφανισμού του αδυνάτου ισχύει και μεταξύ των ανθρώπων, δημιουργώντας το σχήμα του φιλελευθερισμού. Αυτός θεωρεί την εικόνα που εμφανίζεται στο βίντεο αφύσικη και νοσηρή.

2. Ο άνθρωπος που αποδέχεται ως φυσικό τρόπο τον νόμο τής ζούγκλας, αποδέχεται όμως και την εξημέρωση ως θεμιτή, με τον όρο ότι ο άνθρωπος που χαρίζει τα προς το ζην στα ζωντανά, ως ισχυρότερος, έχει το απόλυτο δικαίωμα να εκμεταλλευτεί την δύναμή τους και γενικώς τις ικανότητές τους μέχρι θανάτου για το καλό τού πειθαρχημένου συνόλου. Αυτός είναι που επίσης πιστεύει απολύτως στη δύναμη και θεωρεί πως οτιδήποτε δεν προσφέρει κάτι στον δυνατό, δεν έχει λόγο ύπαρξης και πρέπει να θανατώνεται, δημιουργώντας τις δυστοπικές ολιγαρχικές, φυλετιστικές, εθνικιστικές και φασιστικές εσχατολογίες. Αυτός θεωρεί την εικόνα που εμφανίζεται στο βίντεο φυσικό επακόλουθο της έλλειψης πειθαρχίας στην κοινωνία. Έναν αναρχικό εκπεσμό.

3. Ο άνθρωπος που αποδέχεται μεν τον νόμο της ζούγκλας ως φυσικό, αλλά πιστεύει ότι στα πλαισια της κοινωνίας του ανθρώπου, άνθρωποι και ζώα μπορούν να ζουν αρμονικά χωρίς ανταγωνισμούς, κερδισμένους και χαμένους. Η θυσία των ζώων για τη θρέψη των ανθρώπων, όπως και η θυσία άλλων ζώων για τη θρέψη των εξημερωμένων σαρκοφάγων ζώων δεν χρειάζεται πλέον να γίνεται με τη διαδικασία του κυνηγιού, αλλά με όλο και πιο ήπιους και ανώδυνους τρόπους, μέχρι ίσως κάποια στιγμή να εξαφανιστεί, αν αυτό γίνει δυνατό με κάποια τεχνολογία, στα πλαίσια κάποιου εξελιγμένου τρόπου κοινωνικής ζωής που ανήκει στο μέλλον, ή (στην πιο εκλεπτυσμένη περίπτωση) με τον θρίαμβο της Αγάπης. Αυτο το ψυχολογικό προφίλ ανθρώπου συνήθως είναι εκείνο που έχει δημιουργήσει τις μεγάλες παραδείσιες εσχατολογίες. Αυτός είναι που θεωρεί την συμπεριφορά των ζώων τού βίντεο δείγμα τής επιτυχίας μιας εξέλιξης προς ένα καλύτερο κόσμο.

Αυτά τα τρία είδη ανθρώπων, παρέα με μεγάλο αριθμό ενδιαμέσων καταστάσεων και επιμέρους παραλλαγών, συνυπάρχουν στην σημερινή υφήλιο και λαμβάνουν μέρος σε ένα πολύπλοκο διαλεκτικό αγώνα. Κάτι που γίνεται συχνά και μέσα στο νού και στην καρδιά τού κάθε ξεχωριστού ανθρωπίνου προσώπου, μέχρι το τέλος της ζωής μας. 

Εύχομαι σε όλους μας να επιλέξουμε τελικά αυτό που πρέπει.

Μπασὸ...

Το βολικό δόγμα του κτηνώδους της ανθρώπινης φύσης

 Political Alchemies

 Thoughts

Το κείμενο για την Λυβύη που παραθέτω παρακάτω είναι ακριβέστατο. Μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα για τον τρόπο με τον οποίο ελέγχονται από τα συμφέροντα των παγκόσμιων κυριάρχων και από τους τοποθετημένους από αυτά ηγέτες των μεγάλων κρατών όσοι στην Ελλάδα και στον κόσμο εκλέγονται υποτίθεται από τους λαούς για να τους κυβερνήσουν. Για την κόλαση που περιμένει όποιον ηγέτη ανθίσταται στο τέρας που οι ίδιοι εκτρέφουμε και υποστηρίζουμε με τον τρόπο ζωής μας. Για να μην έχουμε αυταπάτες για την τύχη τής χώρας μας μετά την αποκάλυψη των ενεργειακών κοιτασμάτων στην ανατολική Μεσόγειο. Για να μην έχουμε την αυταπάτη ότι μια εκλογική αλλαγή στην Ελλάδα θα έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα στην εθνική μας ανεξαρτησία. 

Ο πιο γελοίος και επικίνδυνος πολιτισμός που γέννησε η Ιστορία διατρέχει τα τελευταία μέτρα της τελικής του κατάντιας, της καπιταλιστικής σταδιοδρομίας του, τα πιο απεχθή, φονικά και εξευτελιστικά. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν αυτό θα κρατήσει λίγα χρόνια ακόμη ή λίγους βασανιστικούς αιώνες. Το μόνο που μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα είναι ότι το τέλος αυτού του τέρατος δεν μπορει να έρθει με το σημερινό επίπεδο ωριμότητας του ανθρώπου. Χρειάζεται αλλοίωση, ένα άλλο πρότυπο προσωπικής ύπαρξης, για να γίνει εφικτή και η γέννηση, επικράτηση και οικοδόμηση κοινωνικού παραδείγματος που θα τσακίσει την σημερινή τυραννία. Και πρώτο βήμα προς αυτό θα ήταν ίσως μια αποδέσμευση από την νηπιώδη απλοποίηση του τύπου: «φταίει ο Τραμπ, η Μέρκελ, ο Μαδούρο ή ο Τσίπρας» και η πολιτική και κοινωνική ενηλικίωσή μας. 

Εκείνο το άλλο πρότυπο προσωπικής ύπαρξης μπορει να κατακτηθεί μόνο άν δεχτούμε την αναγκαιότητα της αποδόμησης πολλών, σχεδόν όλων των προκαταλήψεων που θέλουν τον άνθρωπο από την φύση του να είναι κτήνος, ξιπασμένο ανταγωνιστικό αυτόματο στην υπηρεσία του συστήματος που, για να συντηρηθεί, πρέπει να βρίσκεται σε ένα συνεχές πανδαιμόνιο πληροφορίας, καταναλωτικής αδηφαγίας και πολέμου κυριαρχίας οικονομικών συμφερόντων, τακτικών συμμαχιών και Εθνών. Άποψη που προσπαθούν με λύσα να επιβάλουν και να συντηρήσουν οι υπηρέτες του συστήματος. Η πίστη σ' αυτό το φύσει κτηνώδες του ανθρώπου (αγελαίου, εντομικού ή ατομικού), στην απόλυτη δηλαδή επικράτηση του βάθους των ενστίκτων στην ανθρώπινη βούληση είναι δείκτης αλάνθαστος της βαρβαρότητας και του πρωτογονισμού. Αλλά και της υποκρισίας των ισχυρών που χρησιμοποιούν αυτό το δυσοίωνο δόγμα για τη δικαιολόγηση των δικών τους εγκλημάτων και της απανθρωπίας του συστήματός τους: του Καπιταλισμού.

Μπασὸ...

Η Τζαμαχιρία  (Η Χώρα των Λαών)

του Μανώλη Σακελλάρη



Το 1951, η πατρίδα του ήταν η πιο φτωχή χώρα του κόσμου.
Το 1969, επικεφαλής μιας αναίμακτης επανάστασης, ανέτρεψε το μοναρχικό καθεστώς (του οποίου οι σημερινοί «επαναστάτες» επανέφεραν τη σημαία!) ξηλώνοντας τη βάση των ΗΠΑ και εθνικοποιώντας τις εταιρίες πετρελαίου.
Πενήντα περίπου χρόνια μετά, το 2005, η Τζαμαχιρία ήταν η πιο πλούσια χώρα στην Αφρική. Η υγεία και η παιδεία ήταν δωρεάν. Τις μισές θέσεις δικαστών τις κατείχαν γυναίκες. Η Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης ήταν κρατική και το χρέος της χώρας μηδενικό.
Πριν την εισβολή των ΗΠΑ-Ε.Ε., ήταν χώρα «υποδοχής», προσφέροντας σε εκατομμύρια Αφρικανών υπηκοότητα και αξιοπρεπή διαβίωση. Μετά την «ανθρωπιστική» Νατοϊκή επέμβαση, εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων από την υποσαχάρια Αφρική εξαναγκάστηκαν να καταφύγουν στην Ευρώπη διαπλέοντας την εκατόμβη της Μεσογείου.
Σφράγισε τη μοίρα του όταν αποφάσισε ότι τα πετρελαϊκά συμβόλαια θα πάνε σε χώρες - μέλη της BRIC. Το τραστ των πεπειραμένων γκάγκστερ, δηλαδή η γαλλική Total, η ιταλική ENI, η βρετανική BP, η ισπανική Repsol, οι αμερικάνικες Exxon Mobil, Chevron, Occidental Petroleum και Hess, υπέγραψε το συμβόλαιο του θανάτου του.
Οι κατασκευαστές της κοινής γνώμης στρώθηκαν στη δουλειά και ξεκίνησε μια πρωτοφανής διεθνής εκστρατεία κατασυκοφάντησης και εξόντωσής του.
Η παγκόσμια κοινή γνώμη μπουκώθηκε μέχρι σκασμού με ειδήσεις, άρθρα, δηλώσεις, φυλλάδια, φωτογραφίες, ταινίες και γελοιογραφίες για τις βαρβαρότητες του τύραννου που κυβερνάει τη Λιβύη.
Μετά κατασκευάστηκαν μια «λαϊκή» εξέγερση και ένας «επαναστατικός» στρατός που αποτελούνταν από μαριονέτες των Δυτικών, την Αλ Κάϊντα, το Ισλαμικό Κράτος, παραστρατιωτικές ομάδες, λαθρέμπορους, δουλέμπορους και κάθε καρυδιάς καρύδι που κάλεσαν τους Δυτικούς ανθρωπιστές σε μαζική σταυροφορία για να απελευθερώσουν τον λαό της Λιβύης.
Όπως και για τη Γιουγκοσλαβία, η απάντηση της καλοταϊσμένης φιλοευρωπαϊκής «Αριστεράς» ήταν η αναμενόμενη:
Η Δανέζικη Κοκκινοπράσινη Συμμαχία (στην οποία συμμετείχε και το τροτσκιστικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, τμήμα της 4ης Διεθνούς), υπερψήφισε στη Βουλή τη στρατιωτική συμμετοχή της Δανίας και του ΝΑΤΟ στην επιχείρηση εναντίον της Λιβύης.
Στην Ιταλία, η Ροσάνα Ροσάντα , ο Ντάριο Φο και η Φράνκα Ράμε όπως και ο πρόεδρος της Ιταλίας, ο πρώην κομμουνιστής Τζόρτζο Ναπολιτάνο, τάχθηκαν υπέρ των βομβαρδισμών της χώρας!
Ο επιφανέστερος εκπρόσωπος της αριστεράς στη Γαλλία, ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, υποψήφιος τότε για την προεδρία της χώρας, δήλωσε ότι αυτός ο πόλεμος είναι προς το συμφέρον της Γαλλίας!
Στην Ελλάδα, με εξαίρεση το ΚΚΕ, οι ριζοσπάστες «αριστεροί» και οι μαρξιστές της συμφοράς, πού κόπτονταν για την προστασία του Λιβυκού προλεταριάτου, καταδίκαζαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την άγρια δολοφονία του λαού της Λιβύης από το δικτατορικό καθεστώς.
Μόνο οι τριτοκοσμικοί αριστεροί: Φιδέλ Κάστρο, Ντανιέλ Ορτέγκα και Ούγκο Τσάβες τοποθετήθηκαν θαρραλέα κατά οποιασδήποτε ξένης επέμβασης στη Λιβύη.
Στις 19/3/2011, ο Νικολά Σαρκοζί, ανακοίνωσε την έναρξη της επίθεσης με τη συμμετοχή όλης της ευρωενωσιακής αγέλης και ο λαός της Λιβύης απόλαυσε το «ανθρωπιστικό» έργο των ΗΠΑ και της Ε.Ε.
Το ΝΑΤΟ, ξεδίπλωσε εναντίον της άμοιρης χώρας όλο το διεθνούς φήμης ρεπερτόριό του:
Βόμβες διασποράς μακέλευαν παιδιά και άμαχους ισοπεδώνοντας σπίτια, σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, δίκτυα κοινής ωφελείας και άλλες πολιτικές υποδομές.
Στη Σύρτη, στις 20 Οκτωβρίου του 2011, βρίσκει μαρτυρικό θάνατο στα χέρια των «επαναστατών», οι οποίοι τον λιντσάρουν τραβώντας μάλιστα τη σκηνή σε βίντεο, το οποίο κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο, για να πειστούν οι πάντες πως η Δημοκρατία επιτέλους επικράτησε και στη Λιβύη.
Ωστόσο, η συνέχεια ήταν πέρα από κάθε φαντασία:
Η χώρα βυθίστηκε στο χάος και δημιουργήθηκε ένας τζιχαντιστικός παράδεισος μερικά μίλια από τις ευρωπαϊκές ακτές.
Κυβερνητικά κτίρια τυλίγονται κάθε τόσο στις φλόγες από τους «επαναστάτες» που διαμαρτύρονται για την καθυστέρηση της πληρωμής τους για τις υπηρεσίες τους στην «επανάσταση» (Μέχρι το Μάρτιο 2012 τους είχαν δοθεί 1,4 δισεκατομμύρια δολάρια).
Η Λιβύη έχει υποστεί ολοκληρωτική καταστροφή και επικρατεί το απόλυτο χάος. Τίποτα στη χώρα δεν λειτουργεί. Μόνο το πετρέλαιο εξάγεται και παραδίδεται κανονικά στις αμερικάνικες και ευρωπαϊκές εταιρίες.
Στην «απελευθερωμένη» Λιβύη ο λαός της βρέθηκε σε πλήρη εξαθλίωση, τρομοκρατημένος και λεηλατημένος. Τα δύο τρίτα των κατοίκων της χώρας έχουν αναγκαστεί να την εγκαταλείψουν και να γίνουν μετανάστες.

Σκλαβοπάζαρο στη σημερινή Λιβύη