Πώς η «γενική απεργία», το όπλο εναντίον της αυθαιρεσίας του
κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης, γίνεται όπλο εναντίον τής εργατικής
τάξης:
του Κωστή Μπασογιάννη
Όταν δεν απεργεί ο ιδιωτικός τομέας, δεν είναι απεργία.
Είναι holiday για τους δημοσίους υπαλλήλους και τους υπαλλήλους των
υπηρεσιών κοινής ωφελείας που, ενώ καμώνονται ότι αγωνίζονται,
κυριολεκτικά εξοντώνουν σωματικά και οικονομικά όλους τους υπολοίπους,
χωρίς κανένα πολιτικό κέρδος για την εργατική τάξη.
Απεργία σημαίνει
επίθεση στα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Δηλαδή, κλείνουν τα εργοστάσια, οι εισαγωγικές και εξαγωγικές εταιρείες,
σταματούν οι μεταφορές εμπορευμάτων, κλείνουν τα εμπορικά καταστήματα
χονδρικής και λιανικής, τα σουπερμάρκετ, τα ιδιωτικά σχολεία, τα
φαγάδικα, τα καφενεία, τα ξενοδοχεία, οι εταιρείες παροχής υπηρεσιών σε
επιχειρήσεις, τα εφοπλιστικά γραφεία, όλες οι κερδοσκοπικές
δραστηριότητες, όλα.
Αντίθετα, σ' αυτή την παρωδία απεργίας, όλα αυτά
είναι ανοιχτά και απλώς δεν έχουν οι εργαζόμενοι τρόπο να πάνε στη
δουλειά. Που αν δεν πάνε, προφανώς, θα φάνε κατ' ευθείαν απόλυση. Άρα,
θα πάρουν ταξί (βέβαιως ούτε κι αυτά απεργούν), δίνοντας στο
πήγαινε-έλα ένα σημαντικό ποσόν από το μισθό πείνας τους. Και όλα είναι
ένα μεγάλο και γελοίο, απαξιωτικό για την εργατική τάξη τσίρκο.
Και οι
«άριστοι» τρίβουν τα χέρια τους.
Βassὸ...
No comments:
Post a Comment