 |
| Σφίγξ ή Γρύψ ; Bassὸ... 2014 |
Θα μου πείτε τώρα με τί κάθομαι και ασχολούμαι. Μέρες στριφογυρίζει στο κεφάλι μου αυτό το διαόλι και αν δεν το άφηνα να εκφραστεί θα έσκαγα. Κυριακή λοιπόν σήμερα, είπα να ασχοληθώ με τις ακέφαλες και άπτερες “σφίγγες” της Αμφίπολης. Υπέροχης, μεγάλης τέχνης κολοβώματα, που όλοι βιαστήκαμε να τα ονομάσουμε “σφίγγες”. Ποιός άραγε τους πήρε το κεφάλι; Γιατί; Άραγε κάποτε εβρίσκοντο σε κοινή θέα και η νέα θρησκεία που δεν γούσταρε τέρατα και είδωλα τις αποκεφάλισε και τις ξεπουπούλιασε; Μπορεί.
Αλλά δεν ήταν
αυτό που δεν μπορούσα να χωνέψω στην
εικόνα που κατάκτησε κάθε Ελληνική
καρδια τις τελευταίες μέρες. Εκείνη η
ταπεινή αψίδα πάνω απο τα απολειπόμενα
κεφάλια των αριστουργηματικών εκείνων
μεγάλων γατιών με έβαζε σε σκέψεις. Πολύ
χαμηλά το βάλανε το αψιδωτό ταβάνι βρε
παιδί μου. Και καλά, ας πούμε ότι τα φτερά τους κάπως τα βόλευαν, τα άπλωναν δώθε κείθε και απέφευγαν τη σύγκρουση με το πρέκι. Που θα χωρούσαν τα καμαρωτά
επηρμένα, σχεδόν ξιπασμένα κεφάλια των
μυθικών τεράτων; μήπως τα έκοψαν γιατί
πραγματικά δεν χωρούσαν; μήπως μετά που
τα έκοψαν οι χριστιανοί Γιέλτσιν χτίστηκε
η αψίδα; Τί βλακείες λέω! Μάλλον οι δύο
σφίγγες είχαν σκυφτό το κεφάλι. Γιατί
όμως να είχαν σκυφτό το κεφάλι τα πτερωτά
σοφά αιλουρογκομενάκια; κοιτούσαν
κάποιο θρασύτατο ποντικάκι που τις
πείραζε μπροστά στα πόδια τους;
Δεν νομίζω, το πιθανότερο είναι να σκύβανε αποδίδοντας τιμές στον υψηλό νεκρό που φαντάσου πόσο υψηλός ήταν, που του έφτιαξαν μια τούμπα σαν το γήπεδο της Λεωφόρου. Ναι! Είχαν σκυφτό το κεφάλι, εις ένδειξιν υποταγής. Και μπροστά σε ποιόν θα μπορούσε ακόμη και κοτζαμάμ σφιγξ να παραδεχτεί την κατωτερότητά της, χωρίς να αυτοκτονήσει; Μα στον βασιλιά Αλέξανδρο, που ζεί και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει – κάτσε να το πούμε κι αυτό, μη μας βουλιάξει την άλλη φορά το βαπόρι καμμιά γοργόνα. Να προσέξουμε μόνο κι εμείς και η γοργόνα, μήπως και έχει ήδη σπάσει εδώ και 2.300 χρόνια ο διάολος το ποδάρι του και ο τάφος είναι του Κάσσανδρου και μετά εκεί να δείς αυτοκτονίες.
Όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν σοβαρά πράγματα αυτά που σκεφτόμουν Κυριακάτικα και βάλθηκα να βρώ καμμιά άλλη λύση, πιο σοβαρή. Δεν χρειάστηκε παρά να μισοκλείσω τα μάτια και να παρατηρήσω την εικόνα βάζοντας την αρρωστημένη φαντασία μου να δουλέψει και βέβαια εμφανίστηκε το αγαπημένο μου τέρας, ο αριστουργηματικός Γρύψ! Και λέω με το ταπεινό μου μυαλό:
...βρε πατριώτες,
μπας και οι ταπεινωμένες σφίγγες
μάς βγουν τελικά περήφανοι γρύπες;
Κωστής Μπασογιάννης
24 Αυγούστου 2014
