Η εξημέρωση του κτήνους

 

 

του Κωστή Μπασογιάννη

Η 1η Ιανουαριόυ θα σημαίνει πάντοτε και την ιστορική αυτή στιγμή θριάμβου τής μακρόσυρτης και αναπόφευκτα νικηφόρας παγκόσμιας επαναστατικής ιστορικής διαδικασίας. Της διαδικασίας εξημέρωσης τού κτήνους μέσα στην ανθρώπινη προϋπόθεση. Της διαδικασίας περάσματος από την άγρια προϊστορια στην ωριμότητα τής ανθρωπότητας.

1-1-1959. Οι αντάρτες του Κάστρο και του Τσε μπαίνουν θριαμβευτές στην Αβάνα. Με την συμμετοχή του Κουβανικού λαού, συνέτριψαν ένα καταπιεστικό και ευτελιστικό για τους Κουβανούς καθεστώς υποταγής στην μεγάλη καπιταλιστική υπερδύναμη. Από τότε επί 62 χρόνια η Κούβα κρατάει όσο πιο γερά μπορεί ένα κάστρο. Ένα παγκοσμίως γνωστό υπόδειγμα, ίσως το πιο σημαντικό, τής παγκόσμιας επανάστασης. Κρατάει ζωντανή μια φλόγα ιερή και ζωογόνα για το γένος των ανθρώπων. Γιατί ενώ ολοι οι άλλοι λαοί υφίστανται τον εμπαιγμό μιας ελευθερίας που αναφέρεται στο δικαίωμα τού εμκμεταλλευτή να ξεζουμίσει και να ξεκάνει τις ζωές των ανθρώπων για το δικό του κέρδος, στο νησί αυτό τής Καραϊβικής, ίσης έκτασης και πληθυσμού με την Ελλάδα, αναπτύσσεται και δοκιμάζεται ένα σύστημα διοίκησης που ενώνει τον λαό με την εκτελεστική εξουσία με ένα τρόπο πιο άμεσο από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. 

 

Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο μέσος αντικομμουνιστής, είναι ότι όλα ανεξαιρέτως αυτά τα επαναστατικά εγχειρήματα, δεν ήταν, δεν είναι ούτε θα είναι στο μέλλον απόλυτες πειραματικές περιπτώσεις εφαρμογής κάποιας συνταγής που θα πετύχει ή θα αποτύχει, επιτρέποντάς τους να κινδυνολογούν στην πρώτη και να θριαμβολογούν χαιρέκακα στην δεύτερη περίπτωση. Είναι μέρος της ευρύτερης διαδικασίας μέσα από την οποία είναι αναπόφευκτο ο άνθρωπος να κερδίσει την ωριμότητα των κοινωνιών του σε παγκόσμιο επίπεδο. Και αυτή η ωριμότητα δεν γίνεται παρά να είναι ενοποιημένη και κομμουνιστική.

Οι προϋποθέσεις για την ιστορική αυτή ωρίμανση δεν μπορεί παρά να αναπτυχθούν στις μεγαλειώδεις αυτές απόπειρες. Που κάθε άλλο παρά αποσπασματικές ηταν ή είναι. Γιατί η Ιστορία τού ανθρώπου εκτυλίσσεται αργά, επίπονα, με επώδυνες εξάρσεις και αποτυχίες, οι οποίες εν μέρει οφείλονται στον τεράστιο βαθμό δυσκολίας που χαρακτηρίζει τα εγχειρήματα αυτά, αφού πρόκειται για υψηλοτάτου επιπέδου οργάνωση τής ίδιας τής συμπαντικής ουσίας. Σε κάποιο, ωστόσο, βαθμό οι αποτυχίες αυτές χαρακτηρίζονται ως ήττες από την υπαρκτή συντηρητική και κομφορμιστική αδράνεια τού ανθρώπινου όντος, ως κοινωνικού υποκειμένου, που δυσκολεύεται να μετατραπεί σε υποκείμενο εξέγερσης και ανατροπής. Έτσι, η συντήρηση και η λυσαλέα επιθετικότητα των εκάστοτε αντεπαναστατικών δυνάμεων φέρνει αναγκαστικά τίς επαναστάσεις, όπου αυτές επικρατούν, σε θέση άμυνας και σε δεινή οπισθοδρόμηση από την αυθεντική τους πορεία. Αυτές οι αντιφατικές συνθήκες και οι επακόλουθες αναταράξεις και στρεβλώσεις που ταλανίζουν κάθε επανάσταση, αντιμετωπίστηκαν μέχρι στιγμής από τους Κουβανούς ηγέτες και από τον λαό με επιτυχία. 

 

Εν τούτοις, όπως και στις περιπτώσεις των ευρωπαϊκών λαϊκών δημοκρατιών, υπάρχουν πολλά στοιχεία τής ανθρώπινης φύσης ανεκμετάλλευτα από το νέο επερχόμενο σύστημα, με αποτέλεσμα αυτό να χάνει μετά από καιρό τις δυνάμεις του και την ποιότητα επιρροής και συνεργασίας με τον ίδιο το λαό. Αυτά τα στοιχεία που, χωρίς υλιστική αναστολή,  θα τα αποκαλέσω "ψυχικά" και " πνευματικά", παραγκωνίστηκαν σε μεγάλο βαθμό λόγω πολύ σημαντικών στρεβλώσεων τής ίδιας τής φιλοσοφικής βάσης τού μαρξισμού. Το ιδιοφυιές διαλεκτικό σύστημα τού μαρξικού υλισμού, προχώρησε πολύ νωρίς σε μια πρόωρη απολυτοποίηση ανθρωπολογικής και ανθρωπογνωστικής φύσης, που αγνόησε ή και πολέμησε ως ιδεαλιστικά ή μεταφυσικά πολύ σημαντικά σημεία τής οντολογίας τού ανθρώπου, τής ψυχολογικής βάσης τής πολιτικής τοποθέτησης και της ταξικής συνείδησης κάθε ατόμου, και τού απλώματος τής εξέλιξης αυτής τής οντολογίας στην γραμμή τού ιστορικού χρόνου. 

 

   

Ένας από τους βασικούς λόγους τής αντοχής τής κουβανικής επανάστασης στην αποσάθρωση που οφείλεται στίς εγγενείς αλλοτριωτικές αντιφάσεις των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα, αλλά και στις λυσσαλέες αντεπαναστατικές επιθέσεις, είναι η ιδιοφυής τακτική διαχείρησή τους από τον ιστορικό ηγέτη Φιντέλ Κάστρο. Ο Φιντέλ ποτέ δεν περιορίστηκε σε άμυνα απέναντι σε εχθρούς τού μαρξικού φαντασιακού του, όπως οι παραδόσεις του λαού του, ο χαρακτήρας των κουβανών. Δεν βιάστηκε να κατασκευάσει τον άνθρωπο τού μέλλοντος, δεν αντιμετώπισε την νέα κοινωνία που γεννιόταν ως σμήνος εντόμων χωρίς αισθήματα, φόβους, πάθος, μύθους, πίστη σε θεούς και δαίμονες. 

 

Επιτέθηκε με κτίσιμο θεσμών πρωτόγνωρων, που δίνουν από μόνοι τους την απάντηση σε κάθε κακόβουλο κριτή και εξασφαλίζει την εμπιστοσύνη των κουβανών στο σύστημα. Η δημοκρατική συμμετοχή του λαού στην εξουσία μέσω ενός πολιτικού δικτύου που αλληλεπιδρά με το κέντρο σε μόνιμη βάση, υπερβαίνει σε δημοκρατικότητα τα κοινοβουλευτικά συστήματα με τις ανα τετραετία εν λευκώ υπερεξουσιαστικές αναθέσεις τους σε αστούς πολιτικούς, μόνιμα διαπλεκόμενους με τους ολιγάρχες. Η ίδρυση αστικού κόμματος αυτονόητα αποκλείεται εξ ορισμού σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό κράτος. Γιατί ο σοσιαλισμός είναι υπέρβαση και έμεση του αστικού κράτους. Και η επιστροφή επί τα ίδια εμέσματα, είδαμε τί επέφερε στην ανατολική Ευρώπη και στη Ρωσία.

Bassò...