του Κωστή Μπασογιάννη
1980. Ένα σπουδαίο ροκ παιδί είχε θέσει με αξιοπρέπεια, τακτ και αγάπη
το θέμα των σημερινών ημερών. Κανείς δεν άκουσε. Μα κανείς. Ο ήπιος,
διακριτικός ίσως υπερβολικά ευγενικός λόγος της μπαλάντας του Κώστα
Τουρνά δεν είπε τίποτε στ' αυτιά των νοικοκυραίων. Σαράντα χρόνια μετά,
οι ίδιοι που τότε δεν ίδρωσε ούτε τ' αυτάκι τους λενε τα ίδια «επίθετα
που καίνε» με πιο δηκτικό τρόπο. Καμμία προσπάθεια κατανόησης. Ούτε καν
ένας λόγος συμπάθειας. Και όλα αυτά κάτω από ένα προφίλ «πατριωτισμού»
και «ορθοδοξίας», κάτω απο τη μάσκα αξιών που στην πραγματικότητα άλλους
τρόπους αντιμετώπισης αυτών των αντιθέσεων διδάσκουν. Και ο Ελληνισμός,
και η Ορθοδοξία αδικούνται και κακοποιούνται από αυτή την συμπεριφορά
όσων δρούν με τόση υπεροψία στο όνομά τους.
Φτάσαμε στο pride, αφού εξαντλήθηκαν παγκοσμίως όλες οι υπομονές και τα κουράγια των αγαπημένων φίλων μου απέναντι στα «επίθετα που καίνε» και σε τόσα άλλα ψυχικά και σωματικά βασανιστήρια. Ποιός θα μιλούσε για υπερηφάνια, αν δεν είχε καταρρακωθεί για αιώνες ολόκληρους η βασική αξιοπρέπεια, αν δεν είχαν βιαστεί οι στοιχειώδεις ανθρώπινες αντιστάσεις από την παιδική ηλικία μέχρι τα γεράματα; Από το σχολείο μέχρι το στρατό, τη δουλειά την ωριμότητα, ακόμη και το γηροκομείο;
Ναι, κύριοι νοικοκυραίοι, αγαπητοί ηθικοί πατριώτες και ευσεβείς άριστοι και τέλειοι: Οι φίλοι μου υπέφεραν πολύ. Και χρειάζονται ένα ρεφάρισμα. Το δικαιούνται. Το δικαιούνται όσο καιρό τους πάρει για να συνέλθουν από τους ατέλειωτους αιώνες κακοποίησης από εσάς! Από εμάς. Δικαιούνται να υπερηφανευθούν τουλάχιστον όσο καιρό υπερηφανευόσασταν εσείς εξαπολύοντας εκείνα τα «επίθετα που καίνε». Όσο καιρό θέλουν. Οι φίλοι μου. Και ας το λένε Pride. Εγώ θα προτιμούσα να το πω: ΔΙΚΑΙΩΜΑ! για να πώ μετά εγώ (και ελπίζω και οι περισσότεροι από εσάς) με όλη μου την αγάπη, από τα βάθη της καρδιάς μου: ΠΑΣΟ!!! Και να τελειώσει πια αυτή η μαύρη και ύπουλη παρτίδα για πάντα!
Γιατί μπορεί να είναι κανείς υπερήφανος για ο,τιδήποτε. Αλλά πραγματικά υπερήφανος θα ένοιωθα όχι μόνος, αλλά μαζί με όλους, αν μπορούσαμε να κάνουμε μια κοινωνία της ανθρωπιάς. Και με περηφάνιες, κοινωνία της ανθρωπιάς δεν φτουράει. Μόνο μέσα από την εποχή που θα επιστρέψουμε στους φίλους μας την περηφάνια που τους είχαμε κλέψει τόσο δόλια, αργά και βασανιστικά, μόνο μέσα από την δικαιοσύνη που απαιτεί να τους δοθεί όσος χρόνος τους χρειάζεται για να σταματήσει ο πόνος! Αυτός ο πόνος που εσείς προκαλούσατε και δεν θα μπορέσετε ποτέ να καταλάβετε ούτε κι εκείνοι να παραδεχτούν μπροστά σας, μπορεί να έρθει η ώρα που η περηφάνια όλων μας θα καταλαγιάσει, να συννενοηθούμε όμορφα κι απλά για να γεννηθεί επιτέλους μια ανθρώπινη κοινωνία.
Φτάσαμε στο pride, αφού εξαντλήθηκαν παγκοσμίως όλες οι υπομονές και τα κουράγια των αγαπημένων φίλων μου απέναντι στα «επίθετα που καίνε» και σε τόσα άλλα ψυχικά και σωματικά βασανιστήρια. Ποιός θα μιλούσε για υπερηφάνια, αν δεν είχε καταρρακωθεί για αιώνες ολόκληρους η βασική αξιοπρέπεια, αν δεν είχαν βιαστεί οι στοιχειώδεις ανθρώπινες αντιστάσεις από την παιδική ηλικία μέχρι τα γεράματα; Από το σχολείο μέχρι το στρατό, τη δουλειά την ωριμότητα, ακόμη και το γηροκομείο;
Ναι, κύριοι νοικοκυραίοι, αγαπητοί ηθικοί πατριώτες και ευσεβείς άριστοι και τέλειοι: Οι φίλοι μου υπέφεραν πολύ. Και χρειάζονται ένα ρεφάρισμα. Το δικαιούνται. Το δικαιούνται όσο καιρό τους πάρει για να συνέλθουν από τους ατέλειωτους αιώνες κακοποίησης από εσάς! Από εμάς. Δικαιούνται να υπερηφανευθούν τουλάχιστον όσο καιρό υπερηφανευόσασταν εσείς εξαπολύοντας εκείνα τα «επίθετα που καίνε». Όσο καιρό θέλουν. Οι φίλοι μου. Και ας το λένε Pride. Εγώ θα προτιμούσα να το πω: ΔΙΚΑΙΩΜΑ! για να πώ μετά εγώ (και ελπίζω και οι περισσότεροι από εσάς) με όλη μου την αγάπη, από τα βάθη της καρδιάς μου: ΠΑΣΟ!!! Και να τελειώσει πια αυτή η μαύρη και ύπουλη παρτίδα για πάντα!
Γιατί μπορεί να είναι κανείς υπερήφανος για ο,τιδήποτε. Αλλά πραγματικά υπερήφανος θα ένοιωθα όχι μόνος, αλλά μαζί με όλους, αν μπορούσαμε να κάνουμε μια κοινωνία της ανθρωπιάς. Και με περηφάνιες, κοινωνία της ανθρωπιάς δεν φτουράει. Μόνο μέσα από την εποχή που θα επιστρέψουμε στους φίλους μας την περηφάνια που τους είχαμε κλέψει τόσο δόλια, αργά και βασανιστικά, μόνο μέσα από την δικαιοσύνη που απαιτεί να τους δοθεί όσος χρόνος τους χρειάζεται για να σταματήσει ο πόνος! Αυτός ο πόνος που εσείς προκαλούσατε και δεν θα μπορέσετε ποτέ να καταλάβετε ούτε κι εκείνοι να παραδεχτούν μπροστά σας, μπορεί να έρθει η ώρα που η περηφάνια όλων μας θα καταλαγιάσει, να συννενοηθούμε όμορφα κι απλά για να γεννηθεί επιτέλους μια ανθρώπινη κοινωνία.
Μπασὸ...
_________________________
Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
εδώ και χρόνια ζει στην Αθήνα
σ’ ένα υπόγειο σκοτεινό
γωνιακό κάπου στην Σίνα
Μαζί του ζει κάποιος Μηνάς
γι’ αυτούς τους δυο και τι δεν λένε
οι πιο σεμνοί της γειτονιάς
ξέρουν επίθετα που καίνε
Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου
Ποτέ δε βγαίνουνε μαζί
κανείς δεν ξέρει πώς περνάνε
υπόγεια κάνουνε ζωή
κι όλοι οι αργόσχολοι ρωτάνε
Η κυρά Λέλα η Σμυρνιά
στην αμαρτία λέει βουλιάζουν
και διώχνει τα μικρά παιδιά
όταν στο υπόγειο πλησιάζουν
Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου
Τα βράδια απ’ έξω σαν περνάς
μια μουσική ακούς και γέλια
και στο υπόγειο αν κοιτάς
βλέπεις μια ολάνθιστη καμέλια
Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
ας είναι χρόνια στην Αθήνα
η μάνα του δεν τον ξεχνά
κι ας είναι απ’ τα παιδιά εκείνα...
...που είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου
Κώστας Τουρνάς
video:
_______________
