Sur les points d'accumulation

"Istiklal Caddesi"
by Bassò... 2011

Ink Alchemy

"Entemnika Competea FonDali do rexio V " (#1)
Ink (30x40 cm)
Bassò... 2011

"Entemnika Competea FonDali do rexio V" (#3)
Ink (30x40 cm)
 Bassò... 2011

"Paralala" (detail)
Ink, watercolor and markers (30x42 cm)
Bassò... 2011

"Paralala" (detail)
Ink, watercolor and markers (30x42 cm)
Bassò... 2011







"Ornis et Anthis"(œuvrο communο do Kyriakos te Basso)
Kyriakos Theophanous and Kostis Bassogiannis, 2012

Black and white persons

"Youth pause"
by Bassò... 2011

"Le trumpetiste" 
by Bassò... 2011

"Father and son" by Bassò... 2011

"Achlilleas"by Bassò... 1986

"Anastasia"by Bassò... 2015

Actress Dina Oikonomou
by Bassò... 1995

"Zoe Santa"
by Bassò... 2006

"Naomi Klein in Athens"
by Bassò... 2013

"In a Good Mood"
In Atritsi
by Bassò... 2012 

"The Merchant's smile"
Istanbul
by Bassò... 2011

"Funny Me"
autoportrait
by Bassò... 2009

actress Katerina Savrani
by Bassò... 2007

"Having Tea in the Streets of Cairo"
photo by Bassò... 1999

Greek Student
by Bassò... 2012

Greek Student 2
by Bassò... 2012

Filio Biniarou

Bassò... 2006

"Alone"
by Bassò... 2014

"The three sisters"
Photo by Bassò...
Alexandria, 1997

     

“Ο Θείος, η Επιρροή και η Απώλεια” (διήγημα – 2008)

Literaire

"close to my childhood nightmare"
(a painting missing since 1988)
oil color 70x70 cm

Bassò... Paris, 1986

Ι.  Ένα από τα πολλά παραληρήματα

…«Να θρέψει παραγωγικά την Προσωπική Εξέγερση»
Eugenio Barba


Εκείνη την ημέρα, στο σαλόνι του θείου, άνοιξα το στόμα μου και είπα: 
.
«Τί θα κληρονομήσουν στους άγνωστους επιγόνους απορούσαν οι Μοντερνιστές, ότι αγνοούσαν γνωρίζοντες. Εν τουτοις, τη δουλειά τους την έκαναν καλή. Ζώντας μέσα σε μία ατμόσφαιρα που η σύστασή της ήταν μισή δόση θάμβους και άλλη μισή ανεπίγνωστης, αλλά πάντως δημιουργικότατης διαφθοράς, τροφοδότησαν την ανθρώπινη φύση με τις αστρονομικές αυτές ποσότητες ενέργειας που χρειαζόταν για να επιτελέσει την ανάδευση της σούπας. Η μεταμοντέρνα περίοδος, βουτηγμένη μεσα στην άτεχνη αμηχανία της, δεν ήταν τίποτε άλλο από τα ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά το ανακάτεμα, οπότε και ο βρασμός αναστέλλεται. Αυτά δε τα δευτερόλεπτα έγιναν ίσως και ένα ή δύο λεπτά, αφού κάποιοι μαθητευόμενοι μάγοι νέρωσαν το φαγητό με την κρύα κουτάλα τους που μύριζε πολιτικοοικονομικό βούρκο ή άλλως, για να είμαστε πιο ευθείς, βρωμούσε καπιταλισμό. Ο βρασμός έτσι ανεστάλη δι ολίγον έτι διάστημα. Σήμερα οι παχιές μπουρμπουλήθρες επανήλθαν. Αγαπημένες μου μπουρμπουλήθρες, καλώς ήρθατε στην πατρίδα σας, τη ζέουσα τέχνη του εικοστού πρώτου αιώνα.
»Φοβούμαι όμως ότι η επόμενη ανάδευση αργεί. Μπορεί και να μην έρθει καθόλου. Λέτε το ανθρώπινο πνεύμα να έχει την τύχη της σούπας που ξεχασμένη στην εστία των φλεγομένων αιώνων, αφού χυλώσει, πήξει και κολλήσει στη χύτρα, θα καεί τελικά και θα βρωμίσει την κοσμική κουζίνα με την αφόρητη τσίκνα της; Υποψιάζομαι γι’ αυτό την τσίκνα των ανούσιων επιχειρήσεων που φτάνει στις μύτες μας από τα θέατρα των σύγχρονων πολέμων. Οι μαχητές των νέων πολέμων είναι όντα σκοτεινά στην όψη, μαλλον γελοία παρά τρομερά και οπωσδήποτε δύσμορφα. Ο θάνατος που προέρχεται από τα όπλα τους είναι ένας θάνατος χαζοχαρούμενος, ελφρολαϊκός, σχεδόν αδιάφορος. Θα μου πεις μπορεί να υπάρξει αδιάφορος θάνατος; Φαίνεται ότι μπορεί τελικά. Κι εγώ έτσι νόμιζα αρχικά, ότι όλη η ελαφρότητα του κόσμου αίρεται και το πνεύμα που εισέρχεται λεπτό, έγκυρο και αδυσώπητο, κάνει τον κόσμο να φαίνεται σαν το πιο ασήκωτο βάρος, το πιο πυκνό και σκοτεινό υλικό που υπήρξε ποτε. Αυτά νόμιζα ότι γίνονται με την έλευση του Θανάτου. Πλανήθηκα όμως και έχασα τον καιρό μου, ψάχνοντας όπλα να νικήσω το τρομερό τέρας, γυρεύοντας ν’ ανακαλύψω φάρμακο για τη φθορά. Μέχρι που βρέθηκα να ζώ στον πολιτισμό που οι πόλεμοί του είναι οι πιο άθλιοι και βρώμικοι της ιστορίας. Πιο άθλιοι και βρώμικοι από το Σατανά. Αυτοί οι πόλεμοι μας έμαθαν την ανεξήγητη ιλαρότητα του θανάτου. Είναι ο χαμός αυτός απόδραση από τον τρόμο που προκαλέι η αδυναμία ελέγχου της φθοράς. Ανάπαυση, που αφού δεν μπορεί μόνος ο άνθρωπος να πετύχει εν ζωή, του την επιβάλλει η ζωή με τον θάνατο».

ΙΙ. Ένα άλλο παραλήρημα, χειρότερο αυτή τη φορά, με τελική λύση όμως.
.
«Μιλάω για δύο ασθένειες της σύγχρονης γραφής: Πρώτον, κουράστηκα να διαβάζω βερμπαλιστικά κι εξυπναδίστικα κείμενα. Επίδειξη στύλ, χωρίς την μορφική, ειλικρινή μοντέρνα αναζήτηση των κρυμένων τεχνών, αλλά με την μουτζούρα της επιτηδευμένης παραγωγής προϊόντων προς λαϊκήν κατανάλωσιν, αππελασιόν αρτιστίκ κοντρολέ. Διαβάζω δύο σελίδες και κλείνω το 300σέλιδο βιβλίο διαφόρων κυράδων και κυρίων που κάνουν την μάταια ψυχοθεραπεία τους στις πλάτες του χρόνου μας.
»Δεύτερον η Έρευνα. Διδάσκεται ως απαραίτητη προυπόθεση κάθε συγγραφής. Είναι βέβαια αναγκαία κάποτε και έως κάποιου σημείου. Μετά όμως το κείμενο γίνεται επιστημονική μελέτη και, όσο και άν το καμουφλάρεις με σχήματα, δεν έχει καμμία λογοτεχνική αξία.
»Το σεξ κυρίαρχο. Η Απολαυστική καθημερινότητα της παιδικότητας μπορεί να νοηθεί μόνο από χορτάτους ανθρώπους, ελεύθερες υπάρξεις, χωρίς το φόβο της αποπλάνησης και της διακόρευσης. Τα χλιαρά μαλάκια της πολιτικής ορθότητας και της ηθικολογίας, βιαζονται να αναθεματίσουν και εξαπολύουν μύδρους και φαρμακωμένα βέλη εναντίον αυτών που έχουν την τόλμη να σπουδάσουν έξω από τους κανόνες των σπουδαστηρίων, να αισθανθούν έξω από τους κανόνες της ψυχολογίας, να παίξουν έξω από τα όρια της ενοχής, να δημοσιοποιήσουν τάσεις, ιδιότητες, πάθη, ικανότητες και αδυναμίες τους χωρίς φόβο και ,τέλος, να διδάξουν χωρίς να επιδιώκουν τίτλους ακαδημαϊκής ευγενείας, που σημαίνει ότι δεν γλείφουν, δεν πατούν επί πτωμάτων, δεν ρουφιανεύουν, δε συνομωτούν, αλλά υπακούουν στη μουσική ορμή της ανθρώπινης καρδιάς τους που, διάπυρη τους οδηγεί στην τολμηρή, ηδονική και σωτήρια χώρα της Δημιουργίας. Αυτή τη χώρα τα ανάπηρα την ονομάζουν Περιθώριο.
»Το Περιθώριο, πλήρες ψυχών που πικραίνονται αλλά επιμένουν, είναι πάντοτε πολιτικώς  μή  ορθόν, είναι η χώρα του μεγαλείου των εξαιρέσεων. Του εξαιρετικού μεγαλείου των μαχητών που δεν φοβούνται να χαρακτηριστούν τέρατα από τους χλιαρούς. Οι ιστορίες που διηγούνται είναι POLITICALLY INCORRECT STORIES, τρομακτικές και παράξενες για τον άνθρωπο των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα. Τρομακτικές και παράξενες σαν τον Παράδεισο.
»Εξηγώ από την αρχή, θυσιάζοντας την τέχνη. Μιλώ με μάτια κλειστά σαν εσχατόγερος, ξεμωραμένος σοφός ασθενής ή εξωτερικευμένο ξωτικό. Ως Κοσμικός Άγγελος. Γιατί οι καλλιτέχνες της εξουσίας, προμηθευτές υλικών οικοδομής για την ελεφρολαϊκή παράγκα των θεαμάτων της Αυτοκρατορίας, έχουν εθίσει τους κρυφά ενοχικούς συνεταίρους των ίδιων τους των βιαστών, που λέγονται πολίτες, σε ένα λόγο που τίποτε δε λέει και σε εικόνες που εικονίζουν το ασήμαντο. Και για να μείνω στις εικόνες – αφου για το λόγο δεν τίθεται πλέον θέμα – υπάρχει θεμελιώδης διαφορά μεταξύ εικόνων που δεν σημαίνουν τίποτε και εικόνων που εικονίζουν το ασήμαντο. Οι πρώτες μπορούν να απορριφθούν ως ασήμαντες και να γλυτώσει κανείς απ’ αυτές, ή να αποδώσουν μορφές που δεν σημαίνουν, αλλά είναι. Οι δεύτερες όμως καθιστούν έγκυρο το άκυρο, θωπεύουν το κοινότοπο και το καταξιώνουν. Πωλούν το μή είναι ωσάν να ηταν είναι, χωρίς να το αναγάγουν σε τέτοιο, καταξιώνοντας μαζί του και όλους τους οπαδούς της κρατούσας ιδεολογίας, εδραιώνοντας την τυρρανία τους. Η εικόνα του ασήμαντου λοιπόν έχει λάβει τη μορφή του μικροαστικού καθημερινού χωρατού, του τυπολογικού σχολιασμού μιας σειράς χαρακτήρων που, ενώ δεν σημαίνουν τίποτε, αναγορεύονται από την αναπλαστική και κοινοτοπική  showbiz σε αρχέτυπα. Είναι προφανές ότι δεν είναι παρά σκιώδη απόβλητα, προιόντα μίας κοινωνικής έκπτωσης, νεκροζώντανα homoculus που βλέπουμε γύρω μας περισσότερο να αντιγράφουν και να αναπαραγάγουν τα πρότυπα της showbiz με διαδικασία κοπυπαίηστ και όχι όπως φιλάρεσκα και με αδικαιολόγητη έπαρση διατείνονται, να εξελίσσονται στο νέο είδος του ανθρώπου του μέλλοντος. Δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει αυτή η εξέλιξη. Ο Νέος Τύπος Ανθρώπου διαφοροποιείται  και φιλοτεχνείται σε κρυφά και όχι δημόσια εργαστήρια. Είναι, όπως γίνεται σε όλο το μήκος της ιστορίας μία μικρή ποσότητα που λανθάνει της προσοχής του κοινού και αναπτύσσεται μυστικά και επώδυνα, μέσα σε μία μήτρα πολύ στενή, κολυμπάει σε πικρό υγρό και αντικρύζει καθημερινά το ίδιο περίτεχνα φρικτό ενδομήτριο. Η παιδεία του δεν του επιτρέπει να δημοσιοποιήσει τη διαδικασία, εν τούτοις εκπέμπει μηνύματα  με κρυφά νοήματα προς το κοινό. Έτσι, για πρόγευση των μελλουμένων. Ο Νέος Τύπος, όπως όλοι οι νέοι τύποι είναι γόνος τεράτων, καθαρή επαναστατημένη συνείδηση που άρχισε άτσαλα να γυρεύει και να γυρολογεί. Ως αυθεντικό αποπαίδι του κτήνους, εστάθη και πάλι με μια μεγαλειώδη κίνηση στα δύο του πόδια , βαπτισμένος, μονόχνωτος, γονεοκτόνος και  αιμομίκτης, και αίφνης η τερατική του καταγωγή εξαερώθηκε και μένει μόνο ως ιχνοστοιχείο στην ατμόσφαιρα. Κανείς πλέον εκτός από τον ίδιο και κάποιους μυημένους δεν θα την θυμάται».
»Πότε συνέβη αυτό το θαυμαστό;  Κάτω από την οροφή ποιού σπηλαίου και από ποιά έντομα – τροφούς ανετράφη το παιδί αυτό που θα διαδεχθεί τον homo fabrius; Ποιά σχέση θα έχει το νέο τούτο μυστήριο με τα παλαιά μυθικά γεγονότα; Και σαν ανέβει στο θρόνο του, τί θα αποφασίσει για την τύχη των απερχομένων εξουσιών; Μόνο παιδαριώδεις υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτά τα σκοτεινά θέματα. Αλλά επειδή μου αρέσει το παιγνίδι, μπερδεύω εκ προμελέτης το ιερό με το παιγνιώδες και το παιδαριώδες, και τολμώ όχι μόνο να υποθέσω, αλλά και να διηγηθώ μύθους μελλοντικούς. Ωσάν όλα να έχουν γίνει. Σαν να ιστορώ αρχαία ανέκδοτα δράματα».
»Το υπερμέλλον, λοιπόν γίνεται εδώ παρελθόν. Και καθώς το παρελθόν μπορεί υπέροχα να αποδωθεί στον ενεστώτα χρόνο και φιλοτεχνείται έτσι συχνά και μάλιστα και κάλλιστα με εναλλαγές που, αδόκιμες για κάποιους, τέρπουν εν τούτοις τον αναγνώστη, τα αποτελέσματα των ερευνών μου, με τοιούτο τρόπο θα σας ανακοινώνω».

«Πάλι δεν σε κατανοούν, μαλάκα»… μου ψιθυρίζει ο Θείος. Αθυρόστομος και αυθάδης, ο αμόρφωτος χωριάτης Θείος, που μου έχει φορτωθεί πολλά χρόνια τώρα, παρασύροντάς με καθημερινά σε συμπόσια με τσίπουρα, τουρσί, τσίρο και ενίοτε κάποια κυρά τσατσά που ψαρεύει από κανένα μπουρδέλο. Μου τη λέει τόσο συχνά τελευταία, που λέω να τον στείλω από κεί πού ’ρθε. «Βγάλε το σκασμό επιτέλους παλιόγερε»! Γελούσε εξοργιστικά με τα φαφούτικα δόντια του στη φόρα. Μύριζε σαπίλα. «Δε σε κατάλαβαν, εσύ φταίς». Ο ανεκδιήγητος Θείος Ιάκωβος, αυτός που την κρίσιμη στιγμή πάντα με επαναφέρει στον πραγματικό κόσμο. Εκεί που αυτή η θεωρητική άθληση κοντεύει να μου κάψει κάθε νευρώνα του εγκεφάλου και μονολογώ, αφού όλοι, ακροατές, αναγνώστες, θεατές, καταναλωτές, παραγωγοί, εκδότες, τεχνικοί, συνεργάτες και ερωτικοί σύντροφοι έχουν αποστρέψει το πρόσωπό τους από μένα, τότε αναλαμβάνει δράση ο φαφούτης Θείος. Ποτέ δεν θα μάθω άν και τί κατανοεί ακριβώς από τα κείμενά μου. Οι απαντήσεις και τα σχόλιά του είναι εύστοχα. Εξοργιστικά εύστοχα. Λακωνικά και σιβυλλικά τις περισσότερες φορές. Ωστόσο κάποιες άλλες φορές τον πιάνει μια λογοδιάρροια, που ποτέ βεβαίως δεν αποδεικνύει ότι είναι απόλυτα εντός θέματος. Κάτι σαν τον Mr Gardener στο Being There.
.
Αυτός ο θείος ήταν ένα θείο δώρο για μένα. Σε όλη σχεδόν τη ζωή μου μέχρι τώρα δεν με άφησε σε χλωρό κλαρί. Τί κι αν πολλές φορές με έβριζε και με ταπείνωνε και εκεί που όλα νόμιζα ότι όλα είχαν πάρει ένα δρόμο, έφερνε τα πάνω κάτω και με αποδιοργάνωνε. Θα μπορούσα εύκολα, εκμεταλλευόμενος μία απ’ αυτές τις εντάσεις, να άφηνα την κατάσταση να προχωρήσει ανεξέλεγκτα, να επέλθη η σύγκρουση και με πρόφαση μία πεισματικά ανεπίστροφη παρεξήγηση να τον διώξω από κοντά μου. Επιμένω όμως να τον κρατώ δίπλα μου. Είναι μια σκοτεινή γωνιά της ιστορίας μου, ενοχλητική και πολύτιμη. Ένα πηγάδι που αναβλύζει εφιαλτικές φωνές. Που μου θυμίζει κάτι από την αλήθεια στο βάθος του παιδικού μου παρελθόντος. Ο Θείος ήταν αραγε εκεί για να συνετίσει αυτό το παρελθόν , ή για να το απελευθερώσει για να κατακλύσει τα πάντα;
.
Δεν ήταν τυχαία η αποφορά που μου προκαλούσε η ανάσα του. Μέσα του είχε σαπίσει από λογική, ίσχυε εντός του ο νόμος που ισχύει στον τάφο. Ο ίδιος που ισχύει σε κάθε κοινό οικοσύστημα. Ο νόμος της αγοράς. Μα γιατί κρατώ δίπλα μου αυτό τον καταραμένο γέρο; «Πάλι δε σε κατανοούν, μαλάκα». Ο καριόλης ο γερόπουστρας. Μου δείχνει πάλι, κατεβάζοντας προς τα κάτω απότομα τα δυό του χέρια το νεκρό του καβλί να κρέμεται σταφιδιασμένο. «Να! Στραβάδι», μου λέει γελώντας πάλι. «Δε σε κατανοεί κανείς». «Εσύ με κατανοείς»; «Και βέβαια σε κατανοώ, μαλάκας είμαι»; «Αρα αυτοί είναι οι μαλάκες, όχι εγώ, Θείε»… «Οτι δέ λες μαλακίες, δε σημαίνει ότι δεν είσαι μαλάκας». «Σήκωσε τα βρακιά σου, Θείε».  «Νά!, στραβάδι, χέστη, γαμώ»…
.
Από τότε που ο άνθρωπος θυμάται τον εαυτό του πάντοτε υπήρχε κάποιος σαν και δαύτον στο χωριό. Ήταν ο τρόφιμος του παντοπωλείου. Ζητιάνος άπλυτος, που πάντοτε είχε άσυλο και θέση στα συμπόσια. Διέδιδε την ιδεολογία της εξουσίας επ’ αμοιβή και δίχως να την πιστεύει. Γνώριζε πολύ καλά την ψυχολογία των διανοητών και των καλλιτεχνών, όλων των αμφισβητιών και ήταν μανούλα στο να τους αποθαρρύνει. Ταυτόχρονα όμως είχε και το δικό του τρόπο να τους βοηθά. Βοηθός ήταν. Το πιο μισητό πλάσμα, που ωστόσο κανείς δεν μπορούσε να κάνει προκοπή δίχως αυτό. Ο ρόλος του ήταν να ορθώνει το εμπόδιο. Ένας ύπουλος εχθρός που δίνει υπόσταση στη μάχη. Σε προκαλλεί να τον συντρίψεις. Κι εσύ κολώνεις. Βοηθός ήταν πάντα. Χαφιές ήταν. Και θά ‘ναι  στον αιώνα το πιο απαραίτητο βάσανο, ο σκώληκας ο ζωντανός, το βρωμερό και σκοτεινό σημείο της σκέψης, το δοχείο νυκτός, η χέστρα που σου μυρίζει και θυμίζει ότι η ζωή λειτουργεί με τη σήψη και το θάνατο. Αλλά είναι και ο είρων υπόγειος διδάσκαλος της αληθινής ζωής. Ο κυνικός μέντορας και οδηγός προς τον κόσμο της ενότητας. Το βρωμόσκυλο της ευτυχίας και της ηδονής μου. Άν δεν ήταν δίπλα μου να μου γκρινιάζει, θα ήταν βεβαίως ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης που το παίζει αστός, απ αυτούς που ζουν σε σκονισμένους πύργους άδειους από έπιπλα με τις αράχνες τους και τα φαντάσματά τους πεθαμένα. Απ’ εκείνους τους παληούς δανδήδες που περιφέρουν τη γέρικη σάρκα τους, φωτίζοντας τα σκοτάδια με το τελευταίο μοναδικό κερί που τρεμοσβήνει από την ανεπαίσθητη πνοή της λήθης.
«Και τί νομίζεις οτι έκανες ρε βρωμόσπορε, έκανες κανένα κατόρθωμα; Όρθωσες μια κουράδα στο κέντρο του βόθρου και το λες αυτό τέχνη; Βρήκες με κάτι ξεβράκωτους στο δρόμο και ντελάλησες ότι τράβηξες κι εσύ μια ταινία και την είδαν κι εκατό αργόσχολοι. Όσοι πήραν ελάχιστο χαμπάρι απ αυτό που τους έδειξες, σου έκλεισαν πονηρά το μάτι. Πόσοι ήταν αυτοί ρε ψώνιο; Όλοι οι υπόλοιποι έψαχναν μές στο εργάκι να βρούν αρχή, μέση και τέλος, γαμώ τη»… Νάτος ο σκύλος. Κατήγορος και κόλακας μαζί. Η κουράδα μέσα στο βόθρο, που οι άσχετοι δεν την καταλαβαίνουν. « Μάταια φιλοτεχνείς ματαιόδοξε. Οι μέτριοι επιθυμούν επιμέλεια και όχι τέχνη. Μικρές γαργαλιστικές λεπτομέρειες με κάποια επίφαση οργάνωσης και καλά. Η έρευνά τους είναι γραφειοκρατική ταξινόμηση και όχι βούτηγμα μέσα στην άβυσσο. Θέλουν να ξεσκάσουν γιατί τους έχουν ήδη σκάσει οι έμποροι». Ο υποκριτής, το φίδι παίρνει το μέρος μου τώρα, αφού με έχει καλά – καλά ακυρώσει, με καλοπιάνει, με κοιμίζει για να χτυπήσει αργότερα. Τον ξέρω καλά. Κι επιτίθεμαι. «Ανάθεμα την ώρα που σε μάζευα από τους δρόμους, σκύλε». Του λέω. Γελάει πάλι. « Ανάθεμα την τεμπελιά σου», μου λέει. Τί ήταν αυτό πάλι;
.
«Εγώ τεμπέλης; Που δουλεύω όλες σχεδόν τις ώρες, που δεν κοιμάμαι; Που ακόμη και στον ύπνο μου δουλεύω; Τί μαλακίες λες γεροξόανο ξεκουτιασμένο; Ξιπασμένε ξερόψωλε; Θέλεις να σου πώ το κακό που θα σέ ‘βρει; Λοιπόν, ο κακός σου ο καιρός έρχεται με την ταχύτητα του φωτός σαν την Αποκάλυψη, βρωμιάρη. Ούτε που θα τον δείς τον Άγγελο τον ρομφαιοφόρο που καταφτανει με τις μπάντες να σε κάνει χίλια κομάτια, μπινέ. Σε λιγώτερο από ένα χρόνο. Ούτε που τον βγάζεις το χειμώνα πούρχεται». Δεν πρόλαβε να φτάσει ο χειμώνας. Ο Θείος μας άφησε κατα τον Οχτώβρη και, δεν το κρύβω, λύπήθηκα πολύ.

ΙΙΙ.   Επίλογος

Τί έγινε όμως μετά το θάνατο του Θείου;  Έλα ντε, εκείνη την εποχή δεν κατάλαβα τίποτε. Απόλυτη σιωπή στην ψυχή μου. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Δεν είχα πάρει είδηση για κείνο το ανεπαίσθητο swing. Θα μπορούσα σίγουρα να το ακούγα, άν πρόσεχα λιγάκι. Για την ακρίβεια υπήρξαν τρία οξέα αντικείμενα. Μεταξυ τους ξεχώρισα κάτι σφήνες σαν κεντριά ή ίσως σαν πένες που στάζουν μελάνη πορφυρά. Αλλά και κάποια άλλα, ασαφή στην αρχή. Στη ραστώνη της πενθικής ανακούφισης που παρέλυσε την ύπαρξή μου μετά την αναχώρηση του βασανιστή Θείου Ιάκωβου, έχασα την πιο σημαντική παρουσία, αυτή των υπερβατικών αυτών Πραγμάτων.  Τελικά είδα καθαρά.
.
Πρώτα – πρώτα το swing που ανεπαίσθητα σήμαινε σαν από παληό γραμμόφωνο τη δική μου υγρή απογευματιάτικη αφύπνιση από τον ύπνο της σχολαστικής αυτοεξερεύνησης. Απόγευμα ζεστό καλοκαιριού που τρώγοντας φρούτα και πίνοντας παγωμένο καφέ ή λεμονάδα, νοιώθω την απόλυτη άνεση του παραδείσου στη ζωή αυτή. Να μην ξεχάσω να μονιμοποιήσω αυτή την εικόνα με ειδικά φίλτρα ταρίχευσης του χρόνου. Αυτό θα κάνω και όπλο μου δεν θα είναι η φιλοτεχνία των μορφών και των χρωμάτων και των κινήσεων της κινηματογραφικής μου μηχανής, αλλά εκείνες οι σφηνοειδείς κατασκευές.
.
Δεύτερον, λοιπόν οι σφήνες – τα κεντριά ή, άν θέλετε, οι πέννες που κεντρίζουν με πλήγμα θανάτου τη γραμμή της ζωής, θα με διασφαλίσουν από τη λήθη.
.
Χρόνια θα περάσουν για να δώ το τρίτο οξύ στοιχείο, και τελικά, αποποιούμενος και των τελευταίων μου δικαιωμάτων, θα παραδοθώ στις γειτονιές του γέλιου – της λήθης δηλαδή – και της μυρωδάτης ξεγνοιασιάς.

Κωστής Μπασογιάννης - Αθήνα, 2008

Ταμπουρωμένοι σε κάστρα, γκρουπούσκουλα, σπίτια

Εstudio Εspontánea Τelefónicas 3 Bassò... 2011

O Λαός είναι διχασμένος ή μάλλον διαλυμένος σε πολλά κομάτια. Αυτό βολεύει τους τυράννους. Η Αστυνομία χαρακτηριζει πολιτικά στις ανακοινώσεις της τους εκάστοτε διαμαρτυρόμενους, τις περισσότερες φορές συκοφαντώντας τον απλό πολίτη που κατέβηκε να διαμαρτυρηθεί. Οι πραξικοπηματίες, από τον "πρόεδρο" της "Δημοκρατίας" μέχρι τον τελευταιο υφυπουργίσκο, θρασύτατα απαντούν στις επιθέσεις των πολιτών κατηγορώντας τους ότι είναι λίγοι και ανήκουν σε κάποιο ή κάποιους "συγκεκριμένους χώρους", λες και αυτό είναι έγκλημα. Οι ίδιοι πριν λίγους μήνες κατηγορούσαν τους αγανακτισμένους στις πλατείες ότι ήταν απολίτικοι χωρίς πρόταση. Χρησιμοποιούν όσο περισσότερες λεκτικές απάτες μπορούν για να κρατηθούν στην εξουσία, ενώ κανείς δεν τους θέλει πια. Τα παιδιά τούς μουτζώνουν στις παρελάσεις και εκείνοι χαζογελούν από την εξέδρα τους. Τους φωνάζουν προδότες και εκείνοι παρεξηγούνται τάχα γιατί κάποτε πολέμησαν. Σήμερα όμως τι κάνουν; Υπογράφουν την παράδοση της χώρας. Ο ανάξια πλέον κατέχων το θώκο του προέδρου της "Δημοκρατίας" έχει το θράσος να διαμαρτύρεται ότι "κάποια θλιβερή μειοψηφία τον αποκαλεί προδότη" και με τον τρόπο αυτό προσβάλλει βάναυσα το λαό που ο ίδιος προδίδει, ακριβώς διότι δεν έχει το ανάστημα να αναπέμψει προδοτικά νομοσχέδια. Χρειάζεται να του θυμίσουμε λοιπόν ότι όλες οι συμβάσεις της οικονομικής στην αρχή και τώρα της διοικητικής κατοχής της χώρας φέρουν την υπογραφή του; Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να λένε ότι "αγαπούν τη χώρα τους" αλλά το μόνο που αγαπούν, εκτός βέβαια από τον εαυτούλη τους, την υστεροφημία τους και τα πλούτη τους, είναι ένα νεφελώδες υποκειμενικό, χλιαρό και ξενέρωτο, αχνά υπογάλανο και γλυκανάλατο στοιχειό που αποκαλούν Ελλάδα. Δεν συντάσσονται με τον Λαό αυτό. Είναι συνταγμένοι με άλλους λαούς που πάντοτε εκτιμούσαν περισσότερο από τον δικό τους, με άλλα συμφέροντα εταιριών, τραπεζών και γενικά με τον διεθνή υπόκοσμο, με μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων που τους έχει στρατολογήσει και εργάζονται αποκλειστικά γι αυτήν. Η στρατολόγηση άρχισε σε πανεπιστήμια του εξωτερικού στην Αμερική, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία και στο Βέλγιο. Συνεχίστηκε για δεκαετίες πριν αυτά τα αλλοιωμένα πλέον όντα καταλάβουν την εξουσία. έγιναν έτσι μέντορες άλλων που χρησιμοποίησαν ως πιστά κομματόσκυλα και άπλωσαν ένα δίχτυ εγκαθέτων των ξένων συμφερόντων στη χώρα μας. Και θα πεί κάποιος: δεν καταλαβαίνουν ότι ο Λαός αυτός είναι πολύ ευγενικός μαζί τους; Γιατί επιμένουν και τί περιμένουν; Να τον εξωθήσουν σε σκληρότερες και διεισδυτικότερες μεθόδους; Να μετατρέψουν τη χώρα από "ενα απέραντο φρενοκομείο" σε ένα απέραντο νεκροταφείο, με πρώτα θύματα τους ίδιους; Είπαμε όμως ότι εκτός από τις άμεσες εντολές και διαβεβαιώσεις που παίρνουν από τα εξωτερικά αφεντικά τους, τους βολεύει και η ιδεολογική διάλυση του λαού αυτού σε κόμματα, γκρουπούσκουλα, ομάδες, κλίκες και οργανώσεις που μάχονται μεταξύ τους. Εκεί ποντάρουν και αν εμείς δεν σπάσουμε τα σύνορα των ιδεολογικών μας κάστρων κι δεν βρεθούμε μεταξύ μας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τους αντιμετωπίσουμε από θέση ισχύος και θα μας έχουν πάντα στο χέρι.

Κωστής Μπασογιάννης, 28-10-2011

Alchimia Digitale e Povere

The New Acrylics

Psyscape Progressive 88
(acrylic 80x100 cm)
Bassò... 2011

An Alchemic, non conventional study

Progressive Coloration Study #29 -Phase 6
(acrylic 90x60 cm)
Bassὸ...2010

Phases 2, 3, 5, 6

«Συνωμότης ἐν Βαβυλῶνι»

«Συνωμότης ἐν Βαβυλῶνι»
Bassò... 1992

 

Αυτό το πρόχειρο σκίτσο το βρήκα γύρω στο 2008 σε μια ντάνα με παλιά μου σχέδια. Κάτω γράφει το έτος με αρχ. Ελληνικούς αριθμούς (͵αϡρβ᾽). Το σοκ μου ήταν μεγάλο. Δυστυχως ή ευτυχώς, απο τότε το προφητικό μου χάρισμα δεν επιβεβαιώθηκε με άλλο ανάλογο περιστατικό.

b.

Πλατεία Συντάγματος, 15 Ιουνίου 2011 - Το φεγγάρι βουτήχτηκε στη σκιά μας

AEON DE NAISSANCE (radiografía) - ink on paper- 14x22cm
Bassò... Skopelos 2006

Aυτό που συνέβη απο το πρωί σήμερα στο σύνταγμα και συνεχίστηκε μέχρι αργά το απόγευμα δεν έχει προηγούμενο. Από τα χαράματα τα ΜΑΤ είχαν ζώσει απο παντού το σύνταγμα και την περιοχή γύρω από τη Βουλή. Όταν τελείωσε η πορεία των συνδικάτων, πολύς κόσμος είχε κατέβει στην ιστορική Πλατεία. Οι γνωστοί “Πάνω”, οι γνωστοί “Κάτω” real democracy που έχουν καταλάβει το κέντρο της πλατείας , όλο το γνωστό πακέτο των αριστερών και αριστερίστικων οργανώσεων που παίρνουν παραδοσιακα μέρος στις πορείες του είδους, το ΠΑΜΕ, και βέβαίως και οι γνωστοί και καθόλου άγνωστοι στους παροικούντες την μικρή μας πόλη εκατό ίσως και λίγο παραπάνω φάτσες , που προτιμούν να κρύβονται πίσω από φερετζέδες και περικεφαλαίες. Αυτοί οι τύποι που όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν τους έχω δει να κάνουν τίποτε άλλο απο να διαλύουν συγκεντρώσεις και να ματαιώνουν τον αγώνα όλων των άλλων για να κάνουν το κέφι τους, αυτοί που πολλές φορές στο παρελθόν υποστήριξα κι εγώ όπως πολλοί άλλοι, αφού πάντα είχαμε κοινό εχθρό μια επιθετική και φονική αστυνομία, και άλλες τόσες μετάνοιωσα για την εύνοιά μου αυτή, αυτά τα όντα που άλλοι εκούσια άλλοι ακούσια παίζουν το παιγνίδι της εξουσίας, εξουσιαστές κι αυτοί οι ίδιοι και καταπιεστές όλων των άλλων, φασίστες στο τέλος - τέλος και μόνιμοι ύποπτοι για χαφιεδισμό και στημένη προβοκάτσια, έφαγαν σήμερα μαζί με του φίλους τους τους μπάτσους τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία τους. Όπου και να πήγαιναν στην πλατεία τους γιουχάρανε ή τους κυνηγούσαν. Όχι τα ΜΑΤ, αλλά οι αληθινοί αγωνιστές. Εξωκοινοβουλευτικοί αριστεροί, οι σκηνίτες της real democracy, απλός κόσμος, τους αποδοκίμαζαν και καθόταν απέναντί τους προσπαθώντας να περιφρουρήσουν το αγωνιστικό κεκτημένο της Πλατείας. Σε διάφορα σημεία τους εγκλωβισαν και προσπαθούσαν να τους πείσουν να σεβαστούν τα κεκτημένα της πλατείας και τους δημοκρατικά αποφασισμένους όρους. Ήξεραν ότι η αφορμή που ήθελε η αστυνομία για να διαλύσει βίαια την επί 22 ημέρες χωρίς προηγούμενο αυθεντική διαμαρτυρία αυτών που τους φωνάζουν αγανακτισμένους, θα μπορούσε να δοθεί από αυτα τα όντα εκείνη τη στιγμή, και όλα να τελειώσουν άδοξα. Παρ όλη την προσπάθεια όλης της πλατείας να τους πείσουν, να τους εμποδίσουν, να τους ησυχάσουν, αυτοί αντιδρούσαν άλλες φορές πονηρά, λέγοντας ότι έχουμε δημοκρατία και όλων των ειδών οι άνθρωποι μπορούν αν είναι στην πλατεία, άλλοτε βίαια κουνώντας τα καδρόνια τους και τους λοστού που κρατούσαν. Τελικά έκαναν κανονικά τη δουλεια για την οποία ήρθαν στην πλατεία και έδωσαν την τέλεια αφορμή στις δυνάμεις καταστολής να εξαπολύσουν ένα πόλεμο διαρκείας πολλών ωρών εναντίον των αγωνιστών της πλατείας. Ηταν σαφές ότι οι μπάτσοι δεν ειχαν σκοπό να χάσουν την ευκαιρία, και έβαλαν μπρός σιγά - σιγά να καταλάβουν το κέντρο της πλατείας. Έδρασαν ύπουλα. Στο κάτω δεξι άκρο της πλατείας, στην Καραγιώργη Σερβίας απ όπου φυσούσε ο αέρας, είχαν τις περισσότερες δυνάμεις τους, τάχα για φύλαξη του υπουργείου οικονομικών. Εκεί προκαλούσαν με μικρές επιθέσεις και κινήσεις πάνω κάτω, μεχρι που εισέπραξαν γιούχα, κάμποσα μπουκάλια και πέτρες. Απο τη στιγμή εκείνη άρχισαν να ρίχνουν ασταμάτητα δακρυγόνα ειδικά στο σημείο αυτό, με σκοπό να πλήξουν όλη την πλατεία. Ήταν εντυπωσιακό πόσο καλά το είχαν υπολογίσει, αφού μετά από κάθε επίθεση ένα τεράστιο τοξικό σύννεφο κάλυπτε ολόκληρη την πλατεία. Ο κόσμος έτρεχε να το αποφύγει και αραίωνε το πλήθος στην πλατεία.

Κι εδώ έγινε ένα θαύμα διαρκείας, μια μάχη που δεν έμοιαζε με καμμία προηγούμενη. Με σχεδόν υπέρλογο πείσμα, οι αγανακτισμένοι αντιμετώπισαν την επίθεση με παλαμάκια στο ρυθμό των τυμπάνων, τα δηλητηριώδη χημικά με κουράγιο και αλληλοβοήθεια, τις επιδρομές της αστυνομίας άφοβα και συγκροτημένα. Χωρίς να έχει γίνει καμμία προσυννενόηση, τόσο οι έμπειροι όσο και οι πρωτάρηδες, κινούνταν σαν μια τεράστια αμοιβάδα στα διάφορα σημεία του συντάγματος, στη φιλελλήνων, στην Αμαλίας, στην Γεωργίου Α΄, στη Μητροπόλεως. Έφευγαν και αμέσως σχεδόν γύριζαν πίσω να ανακαταλάβουν το χώρο. Το πείσμα του πλήθους είχε αρχίσει να μιλάει. Τα ΜΑΤ έβλεπαν ότι ότι και να κάνουν, η πλατεία δεν θα μπορούσε ν’ αδειάσει. Οι άβουλοι προβοκάτορες, έκπληκτοι κι αυτοί από τη στάση του πλήθους των αληθινών διαδηλωτών, για πρώτη φορά στην καρριέρα τους είδαν ότι δεν είχαν καταφέρει να κρατήσουν το αποκλειστικό δικαίωμα της δράσης στο χώρο της πλατείας. Όσο βίαιοι κι άν γινόταν, δεν έπειθαν κανένα, δεν φόβισαν κανένα. Αυτό που πραγματικά μπορούσε να νικήσει τους μπάτσους είναι η μαζική, επίμονη και πεισματική παρουσία του κόσμου, η βούλησή του να μη φύγει ποτέ από την πλατεία, όσα χημικά κι άν πέσουν όσοι κι άν λιποθυμίσουν, όσα ασθενοφόρα κι αν φύγουν με τραυματίες και κυρίως περιστατικά με αναπνευστικά προβλήματα από το ιατρείο της πλατείας. Τα τύμπανα ηχούσαν, πολλοί χόρευαν και χτυπούσαν παλαμάκια μπροστά στους μαινόμενους πραιτοριανούς που με τη στολή του ρόμποκοπ ποιός ξέρει τί σκατά κουβαλώντας μέσα στο ελλειματικό κρανίο τους, νόμισαν ότι ήταν άλλη μια επιχείρηση ρουτίνας. Η απάντησή μας ηταν τελικά ισοπεδωτική για την εξουσία. “Θα μείνουμε στην πλατεία”!

Στην Αμαλίας αστυνομικοί βγήκαν από τον εθνικό κήπο και απώθησαν τον κόσμο που την είχε κατακλύσει. Κόσμος όλων των ειδών. Αριστερές οργανώσεις, ποδηλάτες, άνθρωποι με ελληνικές σημαίες, αγανακτισμένοι όλων των ειδών. Είδα μεγάλες κυρίες που πρώτη φορά κατέβαιναν στη διαδήλωση να φωνάζουν “μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι”. Το πλήθος αφού υποχώρησε να αποφύγει τα δεκάδες δακρυγόνα, ξαναγύρισε πίσω και κάθισε μπροστά στους πραιτωριανούς του καθεστώτος, δειχνοντάς τους ποιός είναι το αφεντικό σ αυτό τον τόπο. Κορίτσια τους πλησίαζαν και καθόταν μπροστά στα πόδια τους. Όπως παίρνεις το τσαμπουκα ενός ζώου, δείχνοντας ότι δεν το φοβάσαι, έτσι η μεγάλη αυτή ομάδα διαδηλωτών τους εξημέρωσε. Και όλος ο χώρος γέμισε κόσμο. Την ίδια στιγμή δύο-δύο στα παπάκια οι μπάτσοι οδηγούσαν σα δαιμονισμένοι μέσα στον εθνικό κήπο. Οι σειρήνες σαν δαιμονισμένες. Μια κυρία που καθόταν στο πεζούλι στα κάγκελα του κήπου με ρωτάει: “γιατί κανουν έτσι αυτοί”; “Για να μας τρομάξουν” της λέω. Έβαλε κάτι γέλια,… άφοβη, με τον αέρα του δικαίου. Μετά έμαθα ότι στο ζάππειο έκαναν και αυτοί το θαύμα τους. Ο οδηγός οδηγούσε και ο πίσω χτυπούσε με το γκλοπ. Η ίδια πρακτική που εφάρμοσαν οι Γάλλοι voltigeurs το Δεκέμβρη του’86 στο Παρίσι, με δύο νεκρούς (έχουν και οι Γάλλοι το Δεκέμβρη τους).

Λίγο αργότερα στην Όθωνος μια ομάδα ηλιθίων με βαριοπούλες σήκωνε κάποιους που καθόταν στο πεζούλι κι έσπαγε μάρμαρα. Ο κόσμος απο την πλατεία τους αποδοκίμασε. Αυτοί, θρασύτατοι, με βρισιές και απειλές συνέχιζαν. Κάποια στιγμή κινήθηκαν εναντίον του κόσμου. Μαζεύτηκαν πολλοί. Από την άλλη μεριά για πολλοστή φορά οι Μπάτσοι πάτησαν το κέντρο της πλατείας, το πιο ειρηνικό σημείο του συντάγματος. Ήταν σαφές ότι το καθεστώς ήθελε να τελειώνει με τους αγανακτισμένους. Όσες φορές κι άν μπήκαν στο συντριβάνι, όσα χημικά και άν έριξαν, το σύνταγμα σε λίγα λεπτά ήταν γεμάτο. Όλοι δακρυσμένοι, όλοι με βαρειά και άρρωστη ανάσα, οι περισσότεροι εξαντλημένοι, άλλά όλοι εκεί. Βοηθούσαμε ο ένας τον άλλο, φωτιές ανάβανε, το Μααλόξ έδωσε και πήρε, μαντήλια, μάσκες, ότι μπορούσε ο καθένας, αλλά η πλατεία ήταν γεμάτη. Κάποια στιγμή έφυγα για τρείς ώρες. Κι όταν γύρισα το φεγγάρι είχε βουτηχτεί μέσα στη σκιά μας. Είχε πέσει η νύχτα καί είχαν χαθεί όλα τα ξωτικά της εξουσίας, οι αποφυάδες τους και τα εξαρτήματά τους, η πλατεία πάλι γεμάτη! Η συνέλευση έγινε. Οι πάνω συνέχισαν τον εξάψαλμο, τα φάσκελα και τα Διονυσιακά λαικά ποδοσφαιρικά συνθήματα. Οι κάτω συνέχισαν την Απολλώνεια μυσταγωγία, με ατέλειωτες συζητήσεις, πηγαδάκια.

Τίποτε απ όλα αυτά που προηγήθηκαν δεν φόβισε, δεν αποθάρρυνε, δεν απογοήτευσε. Και όλοι συζητούσαν για τις πολιτικές εξελίξεις της ημέρας, για το θλιβερό θίασο που επιμένει ότι μπορεί να κυβερνάει ή να κυβερνήσει στο μέλλον αυτή τη χώρα, το πιο γελοίο καθεστώς της Ελληνικής Ιστορίας. Τόσο γελοίο, που είμαι βέβαιος ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη τί το περιμένει τις μέρες που έρχονται.

Κωστής Μπασογιάννης, 16-6-2011