Ο κεφαλαιοκράτης είναι αυτός που προκαλεί το ταξικό μίσος

Political Alchemies

του Κωστή Μπασογιάννη

Το ταξικό μίσος είναι κτηνώδες προϊόν του κεφαλαίου και δεν πηγάζει από την ιδιοσυγκρασία του κομμουνιστή. Είναι επίκτητο, τεχνητό και ανωφελές ψυχικά, επωφελές δε μονο ως επαναστατικό κίνητρο, ως αφορμή για την επαναστατική έκρηξη. Στην μετεπαναστατική οικοδόμηση του σοσιαλισμού δεν πρέπει να υπάρχει μίσος, αλλά ορθολογισμός και ανθρωπιά. Ο κομμουνιστής όπως και όλοι οι άνθρωποι γεννήθηκε για ν' αγαπά. Υποχρεώνεται σε μια αμυντική και εν πολλοίς παρα φύσιν έκρηξη ταξικού μίσους, το οποίο σε συγκεκριμένη στιγμή δημιουργεί προϋποθέσεις εξέγερσης και επικράτησης. Όσο υπάρχει εκφρασμένη και εφαρμοσμένη η συγκεκριμένη νοοτροπία περί ανωτερότητας όσων ιδιοποιούνται με δόλο ή βία το δημόσιο πλούτο, το μίσος δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν να σβήσει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι μόνιμη επιδίωξή μας η απαλλαγή απ' αυτό το μίσος, μέσω της συντριβής των εκφραστών αυτής της νοοτροπίας. Ο κεφαλαιοκράτης είναι αυτός που προκαλεί το μίσος με την τοποθέτησή του απέναντι στη ζωή και στην κοινωνία, με την έπαρση, και την συμπεριφορά του. Και κατά την προσφιλή ύπουλη, υποκριτική και άνανδρη συνήθειά του κατηγορεί τα λαϊκά στρώματα που ο ίδιος καταπιέζει, ότι εμφορούνται από ταπεινα συμπλεγματικά συναισθήματα μίσους, φθόνου και εμπάθειας.

Το πρόβλημα, δεν είναι ηθικό ούτε μόνο πολιτικοοικονομικό. Είναι οντολογικό. Γιατί το μεγαλύτερο έγκλημα του καπιταλιστή, μεγαλύτερο κι από την ίδια την εκμετάλλευση είναι η εξώθηση προς την αλλοτρίωση της φύσης τού ανθρώπου και την παρώθησή της προς το βασίλειο του μίσους. Γιατί ο άνθρωπος νοιώθει υγεία και ισορροπία μόνο σε συνθήκες αλληλεγγύης, κοινοτικής και αταξικής ισορροπίας. Αυτή είναι η τελική φύση του ανθρώπου ως εξελισσομένου όντος. Αυτή η πορεία του, αυτό το πεπρωμένο του. Από το σκοτάδι στο φως: Ανέχομαι προσωρινά το ταξικό μίσος θεωρώντας το δίκαιο, αλλά με την άρση της καταπίεσης λογικά εξαφανίζεται και το μίσος. Πρόκειται για ένα παράθυρο στη σκοτεινή μου φύση που ανοίγει για όσο χρειάζεται για να προχωρήσει η Ιστορία. Γιατί αυτό είναι που θα τιμωρήσει την παρα φύσιν ύβρη του άπληστου κεφαλαιοκράτη, πλουτοκράτη κερδοσκόπου και των συνεργατών του. Θέτοντας την πρακτική της καταλήστευσης του λαικού πλούτου εκτός νόμου, άρα και οποιασδήποτε μορφής πλουτισμού, δεν μπορεί να αποφευχθεί η σύνθλιψη των ανθρώπων της νοοτροπίας που επιδιώκει το εις βάρος της ζωής και της αξιοπρέπειας των εργαζομένων καπιταλιστικό κέρδος. Τίποτε δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τη βίαιη συντριβή, την ιστορική κατάργηση του τυπικού κυνηγού της προσωπικής οικονομικής επιτυχίας που στηρίζεται στην υποτίμηση της συμβολής των εργαζομένων με σκοπό την δημιουργία υπεραξίας.

Αυτό είναι αναγκαίο μόνο για κάποια στάδια προς την δημιουργία συμβατής με την ανθρώπινη φύση κοινότητας· τη δημιουργία Κομμούνας. Η κομμούνα δεν μπορεί παρά να στηριχθεί στον αφανισμό κάθε Ανανία και κάθε Σαπφείρας, όσο εκείνοι θέλουν να κρατήσουν για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους το προνόμιο της ευημερίας εις βάρος της κοινότητας. Ο αφανισμός αυτός είναι στην ουσία αυτοκατάργηση και όχι προϊόν μίσους.
 
Εν τούτοις, η φρίκη που μπορεί να προκύψει από μια τέτοια ιστορική διεργασία μπορεί να ελαχιστοποιηθεί. Η βία δια της οποίας μία νέα κοινωνία θα επικρατήσει, είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την παιδεία και την επιτυχία της να διαμορφώσει την κατάλληλη νοοτροπία στους νέους. Όχι και τόσο εύκολη υπόθεση. Αλλά είναι ζητούμενο. Στους διανοούμενους μπορεί να ανατεθεί η ελπίδα τής αποφυγής θηριωδιών που εδράζονται στο εξηγήσιμο τοξικό προϊόν μίσους που από το ίδιο το κεφάλαιο έχει σπαρεί στις ψυχές των ανθρώπων.

Αυτό προσεγγίστηκε περισσότερο μέχρι στιγμής στην περίπτωση της Κούβας, όπου η έξυπνη πολιτική για την παιδεία και η σοφή και διακριτική χρήση της προπαγάνδας έπαιξε μεγάλο ρόλο στην κατα το δυνατόν απόσβεση της διαιώνισης της ταξικής βίας. Με τη χρήση μιας ιδιότυπης γοητείας και ακαταμάχητης πειθούς - παρά τη λυσαλέα επίθεση του διεθνούς κεφαλαίου - που εξασφαλίζει η σύμφωνα με την αληθινή φύση του ανθρώπου κοινωνική, ιστορική και οικονομική λειτουργία.

Πιστεύω ότι ο έλεγχος των τοξικών επιπτώσεων τού από το κεφάλαιο προερχόμενου αναπόφευκτου ταξικού μίσους είναι καθήκον του κομμουνιστή προς την ανθρώπινη Ιστορία.

 bassὸ...

28 Φεβρουαρίου 2017

Errico Malatesta

Κάθε λάθος τους είναι όπλο στα δικά μας χέρια

του Κωστή Μπασογιάννη

Όταν ο καπιταλιστής ιδιοποιείται την υπεραξία της συλλογικής προσπάθειας αποκομίζοντας αμύθητα υπερκέρδη, μεταξύ των άλλων εγκλημάτων που διαπράττει είναι και η διαιώνιση και εξάπλωση του φθηνού εκείνου μέρους της αστικής κουλτούρας που ικανοποιεί την ματαιοδοξία και τον ανταγωνισμό σε επίπεδα συμβολικά. Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια, συνεχίζοντας την παράδοση της μετα-βιομηχανικής μεγέθυνσης των βασικών ενστίκτων τού κτήνους, δημιουργήθηκε ο συμβολισμός τού γρήγορου αυτοκινήτου, ως μεγέθυνσης του πέους, όπως εύστοχα έχει χαρακτηριστεί. Μία ατυχής, επιφανειακή και τζούφια εξελικτική απόφυση της πάλαι ποτε ένδοξης εικόνας του παληκαριού με το άλογό του - τζούφια, όπως και κάθε προσπάθεια ανάδειξης της σεξουαλικότητας με την επίδειξη του ακριβού, του επωνύμου, του πολυτελούς προϊόντος που υπονοεί, ή μάλλον πετάει με θράσος στη μούρη του ερωτικού στόχου, την πλούσια καταγωγή τού «ευγενούς» γόνου, ή την κερδοφόρο βαρβατίλα του χυδαίου «αυτοδημιούργητου γαμβρού» (ή και, τελευταίως, νύμφης).

Αυτό το γρήγορο αυτοκίνητο που συνεχίζει και παράγεται και γίνεται μάλιστα προσιτό και σε πιο μικρομεσαία στρώματα, αποτελεί στόχο για κάθε καθωσπρέπει κάγκουρα, που κυκλοφορεί με χιλίων ειδών πειραγμένες μαϊμούδες προεκτάσεις του πέους του, κάτω από την υπόκρουση των απείρων ντεσιμπέλ τού επίσης ειδικά φτιαγμένου καρ στέρεο και των γούφερ του. Ταχύτητα, θόρυβος και, όπως έλεγαν οι πιο παλιοί: μαγκιά κλανιά κι απόστημα.

Στα ταλαιπωρημένα λαϊκά στρώματα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει το δικαίωμα να αναδείξουν και κάποιους λίγους κουραδόμαγκες (έτσι έλεγαν τον κάγκουρα οι παλιοί) ή κάποια κομπλεξικά κακόμοιρα που ονειρεύονται κάποτε να γίνουν οι αφεντιές τους εκείνοι που ταλαιπωρούν τον κοσμάκη, για να είναι αυτοί πλέον που θα αποκομίσουν τα βρώμικα κέρδη της κεφαλαιοκρατικής απάτης. Αν αυτοί οι θλιβεροί κυνηγοί της «επιτυχίας» γίνουν πολλοί, η εργατική τάξη νοσεί βαρύτατα. Γιατί παράγει την προϋπόθεση της ίδιας της της καταστροφής, μέσα από τον πόθο μιας χίμαιρας: της μετατροπής των πάντων σε αστούς. Εκείνοι, μεθυσμένοι από το όνειρο μιας τέτοιου είδους γενικής ευμάρειας θα συσσωρεύονται όλο και περισσότερο σε εγκληματικές πολιτικές σπείρες τρέχοντας πίσω από εθνικιστικά, θρησκευτικά ή παγανιστικά ιδεογραφήματα. Και έτσι πολύ σύντομα θα φθάσει η ώρα του φασισμού. Όσο είναι λίγοι και απομονωμένοι, απορροφώνται ως βαστάζοι και λακέδες στις αυλές των αστικών βαμπίρ και παίζουν τον ρόλο του εφιάλτη με χαφιεδισμούς και ρουφιανιές, αφήνοντας τον χώρο της λαϊκής γειτονιάς πιο ελεύθερο να γεννά επαναστατική δυναμική.

Αλλά μέσα στο πάρκο του κάστρου της πλουτοκρατίας η κουλτούρα του αυτοκινήτου – πέους, όπως και κάθε αεροδυναμικού πανάκριβου επωνύμου προϊόντος, αποτελεί μια προκλητική δημόσια δήλωση του τύπου: «ό,τι και να γίνει, εγώ θα σας πατάω κάτω και δεν θα δίνω σε κανένα λογαριασμό». «Ελέγχω όλους του μηχανισμούς και ό,τι ισχύει για την πλέμπα, δεν ισχύει για μένα». Αποτελεί μέρος μιας νοοτροπίας φυσικής επιλογής που βασίζεται όχι στη γοητεία της ποιότητας και του ύψους τής ευγενούς κοινωνικής ανθρώπινης φύσης, αλλά σε μια ψευδοευγένεια της ταξικής καταγωγής ή της γήτευσης μέσα από την ξιπασιά του τυπικού «αυτοδημιούργητου» καθάρματος, μέσω του ταχυκίνητου μεταφορικού εργαλείου που κοστίζει όσα ο μέσος εργαζόμενος βγάζει σε είκοσι χρόνια, τρέχει με ταχύτητα μεγαλύτερη του ενός τετάρτου της ταχύτητας του ήχου και έχει επιτάχυνση περισσότερο από το ένα τρίτο της επιτάχυνσης της βαρύτητας.

Πολλοί διαμαρτυρήθηκαν για τη δημόσια καταδίκη από το μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας ενός νέου πλουτοκρατικής καταγωγής, που σκοτώθηκε παίρνοντας μαζί του και τις ζωές μιας γυναίκας κι ενός παιδιού, βυθίζοντας στην απελπισία ένα δυστυχή κοινό θνητό που είδε την οικογένειά του να φλέγεται μπροστά στα μάτια του. Ειπώθηκε ότι τέτοια ατυχήματα γίνονται από άτομα όλων των οικονομικών τάξεων και ότι είναι κακοπροαίρετοι, συμπλεγματικοί και άδικοι εκείνοι που με αφορμή ένα τόσο θλιβερό δυστύχημα εξαπολύουν μύδρους εναντίον τής μεγαλοαστικής τάξης με τις πόρσε και τις φερράρι της. Αντίθετα με όλους αυτούς, υποστηρίζω ότι αυτή η ευαισθησία, όσο και αν είναι φορτισμένη ταξικά, είναι προς τιμήν της Ελληνικής κοινωνίας.

Ξεχνούν όλοι αυτοί ότι στο σύστημα που εδώ και αιώνες έχει κυριεύσει το ανθρώπινο γένος και το κατατρώει σαν επώδυνη φαγέδαινα, αυτοδιαφημίζεται ως το σύστημα της αξιοκρατίας, της αριστείας. Της αρχής των ικανωτέρων, που μέσα από τον υγιή ανταγωνισμό αναδεικνύονται και άρχουν της λιγώτερο ικανής βάσης που ακολουθεί και δικαίως τιμάται και αμοίβεται λιγώτερο. Σύμφωνα με τη λογική αυτής της προπαγάνδας, την οποία ενστερνίζονται βλακωδώς και πολλοί εργαζόμενοι - δούλοι των πλουτοκρατών, όποιοι έχουν την καπατσοσύνη να βγάζουν χρήματα στο σύστημα αυτό, όποιοι δηλαδή χειρίζονται καλύτερα την μηχανή συσσώρευσης κεφαλαίου, όποιοι έχουν αναπτύξει περισσότερο την τέχνη της ιδιοποίησης του δημοσίου πλούτου, αυτοί είναι και οι κύριοι του κόσμου, οι άριστοι ηγέτες που θα οδηγήσουν την ανθρώπινη κοινωνία σε καλύτερο μέλλον. Με λίγα λόγια όλοι εμείς πρέπει να δεχθούμε και να σεβόμαστε αυτή την άθλια ομάδα κερδοσκόπων και τους κακομαθημένους γόνους της.

Αυτή η αφόρητη προπαγάνδα έχει διαιωνίσει την επιβολή τών πλουτοκρατών στις κοινωνίες και έχει ενδυναμώσει την τρομακτική παγκόσμια τυρρανία τους. Και αυτή η καταπίεση δεν αφήνει κανένα περιθώριο επιείκειας και ανοχής της προκλητικής σημειολογίας, της συμβολικής υποκουλτούρας των αστών, μέρος της οποίας αποτέλει και η τρελλή κούρσα της πόρσε του Mr Jumbo που ξεκλήρισε την οικογένεια. Όταν κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους, κάθε λάθος τους είναι κόλαφος για τους ίδιους, τα παιδιά τους και όλο τους το σόι. Κάθε τους λάθος θα είναι ένα ακόμη όπλο στα χέρια του φτωχού και καταπιεσμένου λαού εναντίον αυτών και του άθλιου τυραννικού καθεστώτος τους.

Bassὸ...

28 Φεβρουαρίου 2017