Όρτσα

Literaire

"Un ordre donné des choses-89-form crisis"
(acrylic 70x40 cm)
Bassò... 2012

 Όρτσα

Κατεπάνω στον άνεμο - νοιώθω τη θάλασσα πιο μπλέ - νόστιμο τον αέρα. Το νησί πλησιάζει πιο ποθητό. Δεν μου εζήτει πολλά η ζωή για να λάμψει - μόνο ένα πανί να βαστήξω γερά. Γερά.

Θα το νόμιζες το ωραιότερο όνειρο – μαγεμένος από τη δυναμική τού παράδοξου – κόντρα στον καιρό – πόσο παράδοξο – να νικάς το πρώτο επίστρωμα της λογικής. Αυτό είναι το όρτσα – ένα άνοιγμα προς το απίθανο – ένα γούρλωμα της αντίληψης – μια λογική τρέλα.

Μας ετίναξε μια σπηλιάδα του Θεού – η καρένα σχεδόν βγήκε από το κύμα – ήπια μια γουλιά αλμυρή – πουθενά ο φόβος. Όρτσα – ούριες βολές δεν τις θέλει σήμερα το μεράκι – όρτσα εκεί στο φάρο. Γιατί η Νύχτα πέφτει – μάταια οι φάροι αστράψαν – όρτσα ο δρόμος μου, όπου κι αν είναι.

Κωστής Μπασογιάννης, 22 Μαΐου 1999

Η Ευρώπη τους πεθαίνει.

 Political Alchemies

Του Κωστή Μπασογιάννη

Τίποτε της προκοπής δεν μπορεί πια να προκύψει από τον όψιμο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Οι αντιδράσεις πενήντα ή εκατό χρόνια πριν είχαν κάποιες θεωρητικές καταβολές δημιουργίας κοινωνίας που να αρμόζει σε ανθρώπους και όχι σε κτήνη. Και δεν μπορούσε το σύστημα να τις καταστείλει με ένα απλό μάντρωμα. Αναγκαζόταν να δημιουργεί δικτατορίες ή σκληρές γκωλικές, αργότερα θατσερικές, μπερλουσκονικές εξουσίες για να υπερασπίσει την τάξη των κερδοσκόπων από την τότε ενεργή και επικίνδυνη ακόμη γι᾽ αυτούς Αριστερά.

Στις μέρες μας οι λαϊκές αντιδράσεις είναι μάλλον ενστικτώδεις και ανεπίγνωστες. Στηριγμένες σε τυχαίες συμπτώσεις ατομικών συμφερόντων. Όχι σε πόθο ιδρύσεως κοινότητας, κοινής ενότητας. Αυτό κάνει την καπιταλιστική καταπίεση να γίνεται όλο και πιο απροκάλυπτη, αφού μετά την δαιμονοποίηση της μεγαλειώδους αποτυχημένης προσπάθειας για σοσιαλιστική οικοδόμηση, φέρεται σαν να μην έχει πια ιδεολογικό αντίπαλο. Οι αναθεωρητικές αριστεροσύνες έχουν πια ενσωματωθεί στο σύστημα, αφού οι κραυγές τους είναι μάλλον υστερίες πολιτικής ορθότητας σε δευτερεύοντα θέματα. Γιατί το πρωτεύον πολιτικό διακύβευμα παραμένει κατά τη γνώμη μου σταθερό εδώ και ενάμιση αιώνα: Ποιός κατέχει και με ποιόν τρόπο και, κυρίως, προς όφελος ποιου αξιοποιεί τα μέσα παραγωγής. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει προστεθεί σ' αυτό και ο πολύ σημαντικός αστερίσκος τής οικολογίας και της βιοηθικής.

Στην εποχή μας τα μέσα παραγωγής βρίσκονται στην κατοχή της πιο άθλιας κατηγορίας ανθρώπων, μίας μικρής υποκοσμικής ομάδας, στην οποία ανήκουν και τα ΜΜΕ, η δικαιοσύνη και την οποία βεβαίως υπηρετούν και οι ένστολοι φασίστες που βλέπουμε στο βίντεο. Οι μαθητές που γονατίζουν δεν είναι πλέον γι᾽ αυτό το υποκοσμικό τέρας παρά πράγματα (Res). Τμήμα κι αυτά των μέσων παραγωγής. Και πρέπει να είναι και να παραμείνουν γονατιστοί, ηττημένοι, τρομαγμένοι, πειθήνιοι, μετανοούντες. Για τον σκοπό αυτό, όταν δεν λειτουργούν τα σωβινιστικά εθνικιστικά ρατσιστικά υποκατάστατα που διασώζουν τον ναρκισσισμό τους, υποστρέφουν τον εγκέφαλό τους και τους καθιστούν πιστά όργανα του εθνικού επιχειρηματία - αρίστου, όταν αντιδρούν στους εταιρικούς κεντρικούς σχεδιασμούς στους οποίους εχει χωρις αντίσταση παραδοθεί η δυτική κοινωνία (αφου βλακωδώς απέρριψε αντί να εξελίξει τους λαϊκούς ή και λαοκρατικούς κεντρικους σχεδιασμούς) , πρέπει να κατασταλούν και να ταπεινωθούν. Η έλλειψη θεωρητικού υποβάθρου τους απονευρώνει και τους καθιστά ανίκανους να αντιδράσουν.

Κεντρικό ζητούμενο, λοιπόν, είναι η ανάπτυξη του νέου εξελιγμένου λαϊκού επαναστατικου θεωρητικού υποβάθρου που λείπει, σαν απάντηση στην ολομέτωπη καταστροφική επίθεση των αντικοινωνικών και υποκοσμικών οικονομικών κοσμοκρατόρων, για να σωθεί ό,τι προλάβει να σωθεί. Αλλοιώς, κάθε εξέγερση θα μετατρέπεται εκφυλιζόμενη σε αφομοιωμένη εξισορροπητική γαρνιτούρα του συστήματος.

Μπασὸ...

______________

https://www.imerodromos.gr/vinteo-sok-apo-ti-gallia-toy-makron-omadiki-syllipsi-mathiton-san-na-einai-egklimatiki-organosi/

Σκέψεις μπροστά στην κτηνωδία*

Thoughts

του Κωστή Μπασογιάννη

Εκατοντάδες τέτοια εγκλήματα έχουν γίνει στην Ελλάδα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Και χειρότερα. Δεν θα ξεχάσω την τρομερή περίπτωση του Βασίλη Λυμπέρη, του συζυγο-παιδοκτόνου, που είναι και ο τελευταίος που έπεσε νεκρός από σφαίρες εκτελεστικού αποσπάσματος στην Ελλάδα, στις 25 Αυγούστου του 1972. 

Και σκέφτομαι: Έχεις κάνει ένα τόσο φρικτό έγκλημα. Η μόνη σου ελπίδα να διασώσεις κάτι από την τραγική σου ύπαρξη είναι να το παραδεχτείς και να υποστείς με υπομονή και συντριβή όλες τις συνέπειες, ακόμη και αν είναι ταπεινωτικές για εσένα. Να θέσεις τον εαυτό σου στην συνθήκη της τραγικότητας που είναι, εν δυνάμει, πύλη αυθεντικής μετάνοιας, θεραπείας, ακόμη και οντολογικής ολοκλήρωσης.

Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη επιλογή, δύσκολη ακόμη και στην κατανόησή της για ένα ανυποψίαστο. Στη νηπιώδη κατάσταση του νου ενός ανώριμου κόκκορα του μποντιμπιλντικού** ορνιθορτοφείου δεκαεννιά - είκοσι ετών, μπορεί να ενσταλλαχθεί με την απλή φράση: «Αυτό που κάναμε ήταν ασυγχώρητο. Είμαστε κτήνη. Έλα να τα παραδεχτούμε όλα, να σώσουμε ό,τι ίχνος «αξιοπρέπειας» μας έχει απομείνει, και μετά βλέπουμε». Και αυτό το τελευταίο «μετά βλέπουμε», αν και στην αρχή θα εννοηθεί από τον πρωτόγονο αυτό εγκέφαλο ως ελπίδα αποφυλάκισης, μπορεί και να μετουσιωθεί προς την σωστή κατεύθυνση, μέσα από την ταπείνωση και τον δημόσιο εξευτελισμό, ως προσδοκία να ανοίξουν τα μάτια του και να δει την αλήθεια τού κακού που προξένησε και του κακού που τον έχει βρεί. Να βγεί από το στόμα του η αρχετυπική τραγική κραυγή: «να μην είχα γεννηθεί». 

Αλλά και αν ακόμη δεν σωθεί στην αρχή η «αξιοπρέπεια», πάλι δεν εκλείπει η ελπίδα. Μετά, στην μπουζού, με τα χρόνια, μπορεί να γίνουν θαύματα. Έχουμε τέτοιες περιπτώσεις. Γι αυτό, όσοι φωνάζουν σε κάθε τέτοια ευκαιρία ζητώντας την επαναφορά τής θανατικής ποινής, έχουν άδικο.

Μπασὸ...

______________________________

* Κείμενο κατευναστικό απέναντι στην ίδια μου την Οργή.

** Ευκαιρία να ξανασκεφτούμε ως κοινωνία τον τρόπο με τον οποίο επιβάλλουμε το πρότυπο του/της ματσό warrior στα παιδιά μας. Και να διορθώσουμε αυτή την ναρκισσιστική πορεία, πριν είναι πολύ αργά.