 |
| Eminönü, Instanbul Photo: Bassò... 2011 |
Δυστυχώς οι γείτονές μας σβουρίζονται κι εκείνοι στην λούπα μεταξύ δύο απάνθρωπων καθεστώτων. Αν εμείς έχουμε την πάλη του σάπιου εθνικιστικού πτωματικού απολείματος με την νεοεποχίτικη (δεξιά ή "αριστερή") φαντασίωση Ευρωπαϊκού πολιτισμού, εκείνοι έχουν το δίδυμο μιας νεο-οθωμανίας με λάιτ Ισλαμιστικό φερετζέ και της Κεμαλικής Εθνικιστικής και καλά "κοσμικής" αστικής φαντασίωσης. Και τα δύο αδιέξοδα, και τα δύο θανατηφόρα. Πρέπει να είμαστε υπερβολικά αισιόδοξοι και για εμάς και γι αυτούς, για να ελπίζουμε σε μία χειροπιαστή αλλαγή προς την μόνη κατεύθυνση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αίσια: την αρμονική συμβίωση των δύο λαών σε ένα ισχυρό κράτος, με ισορροπημένο κοινό βίο και συνείδηση κοινωνίας. Αυτή η ουτοπία καθίσταται ανέφικτη από τον εθνικισμό και από την απόλυτη επιβολή των θελήσεων των νιτερέσων της Δύσης, η οποία τα τελευταία χίλια χρόνια λειτουργεί ως ο Ρουφιάνος της Ιστορίας. Αλλά για να υπάρχει ελπίδα κάποτε, κάποιοι απόγονοί μας να βιώσουν το μεγαλείο αυτού του τόπου, προϋποτίθεται να καταλάβουμε πόση σημασία έχει να είναι ενωμένη η δώθε και η κείθε μεριά του Αιγαίου σε ένα πολυεθνικό κράτος ισχυρό και αυτοδύναμο, με κέντρο την Κωνσταντινούπολη - Istanbul, μια πολη που είναι το κέντρο του κόσμου και θα μπορούσε να μετονομαστεί σε ο,τιδήποτε άλλο. Τέτοιες αξίες δεν τους πρέπει να μένουν πάντα με το ίδιο όνομα. Οι ισχυροί κοινοτικοί θεσμοί λαθροβιώνουν στα ίχνη ζωής που έχουν μείνει στο ρημαγμένο τόπο γύρω από το αιγαίο και τον Πόντο. Ανα πάσα στιγμή μπορούν να δώσουν βλαστούς, αναδεικνύοντας το κούφιο νόημα του Εθνικισμού και του μίσους. Ένας Λαός θα μπορούσε έτσι να βλαστήσει από τα σάπια ριζώματα του μεγάλου πανάρχαιου κομμένου δέντρου, ένας Λαός με συνειδηση της ιδιότυπης ποικιλότητας που θα το χαρακτηρίζει και των πλεονεκτημάτων που αυτή θα του εξασφαλίζει. Ένας Λαός που θα δώσει το νέο πολιτικό και πολιτισμικό παράδειγμα σε όλο τον κόσμο, καταργώντας το βαρβαρικό προτυπο του καπιταλιστικού ατομικιστικού κράτους - σουπερμάρκετ, αντιπροτείνοντας βίο αληθή, εξελίσσοντας τα ημιτελή αρχαία πρότυπα που γεννήθηκαν κάποτε στην μεγαλειώδη δική μας ανατολή, αλλά ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να ενηλικιωθούν και να ωριμάσουν. Ποτέ δεν έφθασαν τον αληθινό τους σκοπό, την αυθεντική Λαϊκή χειραφέτηση απέναντι στις αυθεντίες των ισχυρών. Αλλά γι αυτό οι ελπίδες μας σε κάποια μελλοντική γενιά.
b.
