Aυτό που συνέβη απο το πρωί σήμερα στο σύνταγμα και συνεχίστηκε μέχρι αργά το απόγευμα δεν έχει προηγούμενο. Από τα χαράματα τα ΜΑΤ είχαν ζώσει απο παντού το σύνταγμα και την περιοχή γύρω από τη Βουλή. Όταν τελείωσε η πορεία των συνδικάτων, πολύς κόσμος είχε κατέβει στην ιστορική Πλατεία. Οι γνωστοί “Πάνω”, οι γνωστοί “Κάτω” real democracy που έχουν καταλάβει το κέντρο της πλατείας , όλο το γνωστό πακέτο των αριστερών και αριστερίστικων οργανώσεων που παίρνουν παραδοσιακα μέρος στις πορείες του είδους, το ΠΑΜΕ, και βέβαίως και οι γνωστοί και καθόλου άγνωστοι στους παροικούντες την μικρή μας πόλη εκατό ίσως και λίγο παραπάνω φάτσες , που προτιμούν να κρύβονται πίσω από φερετζέδες και περικεφαλαίες. Αυτοί οι τύποι που όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν τους έχω δει να κάνουν τίποτε άλλο απο να διαλύουν συγκεντρώσεις και να ματαιώνουν τον αγώνα όλων των άλλων για να κάνουν το κέφι τους, αυτοί που πολλές φορές στο παρελθόν υποστήριξα κι εγώ όπως πολλοί άλλοι, αφού πάντα είχαμε κοινό εχθρό μια επιθετική και φονική αστυνομία, και άλλες τόσες μετάνοιωσα για την εύνοιά μου αυτή, αυτά τα όντα που άλλοι εκούσια άλλοι ακούσια παίζουν το παιγνίδι της εξουσίας, εξουσιαστές κι αυτοί οι ίδιοι και καταπιεστές όλων των άλλων, φασίστες στο τέλος - τέλος και μόνιμοι ύποπτοι για χαφιεδισμό και στημένη προβοκάτσια, έφαγαν σήμερα μαζί με του φίλους τους τους μπάτσους τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία τους. Όπου και να πήγαιναν στην πλατεία τους γιουχάρανε ή τους κυνηγούσαν. Όχι τα ΜΑΤ, αλλά οι αληθινοί αγωνιστές. Εξωκοινοβουλευτικοί αριστεροί, οι σκηνίτες της real democracy, απλός κόσμος, τους αποδοκίμαζαν και καθόταν απέναντί τους προσπαθώντας να περιφρουρήσουν το αγωνιστικό κεκτημένο της Πλατείας. Σε διάφορα σημεία τους εγκλωβισαν και προσπαθούσαν να τους πείσουν να σεβαστούν τα κεκτημένα της πλατείας και τους δημοκρατικά αποφασισμένους όρους. Ήξεραν ότι η αφορμή που ήθελε η αστυνομία για να διαλύσει βίαια την επί 22 ημέρες χωρίς προηγούμενο αυθεντική διαμαρτυρία αυτών που τους φωνάζουν αγανακτισμένους, θα μπορούσε να δοθεί από αυτα τα όντα εκείνη τη στιγμή, και όλα να τελειώσουν άδοξα. Παρ όλη την προσπάθεια όλης της πλατείας να τους πείσουν, να τους εμποδίσουν, να τους ησυχάσουν, αυτοί αντιδρούσαν άλλες φορές πονηρά, λέγοντας ότι έχουμε δημοκρατία και όλων των ειδών οι άνθρωποι μπορούν αν είναι στην πλατεία, άλλοτε βίαια κουνώντας τα καδρόνια τους και τους λοστού που κρατούσαν. Τελικά έκαναν κανονικά τη δουλεια για την οποία ήρθαν στην πλατεία και έδωσαν την τέλεια αφορμή στις δυνάμεις καταστολής να εξαπολύσουν ένα πόλεμο διαρκείας πολλών ωρών εναντίον των αγωνιστών της πλατείας. Ηταν σαφές ότι οι μπάτσοι δεν ειχαν σκοπό να χάσουν την ευκαιρία, και έβαλαν μπρός σιγά - σιγά να καταλάβουν το κέντρο της πλατείας. Έδρασαν ύπουλα. Στο κάτω δεξι άκρο της πλατείας, στην Καραγιώργη Σερβίας απ όπου φυσούσε ο αέρας, είχαν τις περισσότερες δυνάμεις τους, τάχα για φύλαξη του υπουργείου οικονομικών. Εκεί προκαλούσαν με μικρές επιθέσεις και κινήσεις πάνω κάτω, μεχρι που εισέπραξαν γιούχα, κάμποσα μπουκάλια και πέτρες. Απο τη στιγμή εκείνη άρχισαν να ρίχνουν ασταμάτητα δακρυγόνα ειδικά στο σημείο αυτό, με σκοπό να πλήξουν όλη την πλατεία. Ήταν εντυπωσιακό πόσο καλά το είχαν υπολογίσει, αφού μετά από κάθε επίθεση ένα τεράστιο τοξικό σύννεφο κάλυπτε ολόκληρη την πλατεία. Ο κόσμος έτρεχε να το αποφύγει και αραίωνε το πλήθος στην πλατεία.
Κι εδώ έγινε ένα θαύμα διαρκείας, μια μάχη που δεν έμοιαζε με καμμία προηγούμενη. Με σχεδόν υπέρλογο πείσμα, οι αγανακτισμένοι αντιμετώπισαν την επίθεση με παλαμάκια στο ρυθμό των τυμπάνων, τα δηλητηριώδη χημικά με κουράγιο και αλληλοβοήθεια, τις επιδρομές της αστυνομίας άφοβα και συγκροτημένα. Χωρίς να έχει γίνει καμμία προσυννενόηση, τόσο οι έμπειροι όσο και οι πρωτάρηδες, κινούνταν σαν μια τεράστια αμοιβάδα στα διάφορα σημεία του συντάγματος, στη φιλελλήνων, στην Αμαλίας, στην Γεωργίου Α΄, στη Μητροπόλεως. Έφευγαν και αμέσως σχεδόν γύριζαν πίσω να ανακαταλάβουν το χώρο. Το πείσμα του πλήθους είχε αρχίσει να μιλάει. Τα ΜΑΤ έβλεπαν ότι ότι και να κάνουν, η πλατεία δεν θα μπορούσε ν’ αδειάσει. Οι άβουλοι προβοκάτορες, έκπληκτοι κι αυτοί από τη στάση του πλήθους των αληθινών διαδηλωτών, για πρώτη φορά στην καρριέρα τους είδαν ότι δεν είχαν καταφέρει να κρατήσουν το αποκλειστικό δικαίωμα της δράσης στο χώρο της πλατείας. Όσο βίαιοι κι άν γινόταν, δεν έπειθαν κανένα, δεν φόβισαν κανένα. Αυτό που πραγματικά μπορούσε να νικήσει τους μπάτσους είναι η μαζική, επίμονη και πεισματική παρουσία του κόσμου, η βούλησή του να μη φύγει ποτέ από την πλατεία, όσα χημικά κι άν πέσουν όσοι κι άν λιποθυμίσουν, όσα ασθενοφόρα κι αν φύγουν με τραυματίες και κυρίως περιστατικά με αναπνευστικά προβλήματα από το ιατρείο της πλατείας. Τα τύμπανα ηχούσαν, πολλοί χόρευαν και χτυπούσαν παλαμάκια μπροστά στους μαινόμενους πραιτοριανούς που με τη στολή του ρόμποκοπ ποιός ξέρει τί σκατά κουβαλώντας μέσα στο ελλειματικό κρανίο τους, νόμισαν ότι ήταν άλλη μια επιχείρηση ρουτίνας. Η απάντησή μας ηταν τελικά ισοπεδωτική για την εξουσία. “Θα μείνουμε στην πλατεία”!
Στην Αμαλίας αστυνομικοί βγήκαν από τον εθνικό κήπο και απώθησαν τον κόσμο που την είχε κατακλύσει. Κόσμος όλων των ειδών. Αριστερές οργανώσεις, ποδηλάτες, άνθρωποι με ελληνικές σημαίες, αγανακτισμένοι όλων των ειδών. Είδα μεγάλες κυρίες που πρώτη φορά κατέβαιναν στη διαδήλωση να φωνάζουν “μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι”. Το πλήθος αφού υποχώρησε να αποφύγει τα δεκάδες δακρυγόνα, ξαναγύρισε πίσω και κάθισε μπροστά στους πραιτωριανούς του καθεστώτος, δειχνοντάς τους ποιός είναι το αφεντικό σ αυτό τον τόπο. Κορίτσια τους πλησίαζαν και καθόταν μπροστά στα πόδια τους. Όπως παίρνεις το τσαμπουκα ενός ζώου, δείχνοντας ότι δεν το φοβάσαι, έτσι η μεγάλη αυτή ομάδα διαδηλωτών τους εξημέρωσε. Και όλος ο χώρος γέμισε κόσμο. Την ίδια στιγμή δύο-δύο στα παπάκια οι μπάτσοι οδηγούσαν σα δαιμονισμένοι μέσα στον εθνικό κήπο. Οι σειρήνες σαν δαιμονισμένες. Μια κυρία που καθόταν στο πεζούλι στα κάγκελα του κήπου με ρωτάει: “γιατί κανουν έτσι αυτοί”; “Για να μας τρομάξουν” της λέω. Έβαλε κάτι γέλια,… άφοβη, με τον αέρα του δικαίου. Μετά έμαθα ότι στο ζάππειο έκαναν και αυτοί το θαύμα τους. Ο οδηγός οδηγούσε και ο πίσω χτυπούσε με το γκλοπ. Η ίδια πρακτική που εφάρμοσαν οι Γάλλοι voltigeurs το Δεκέμβρη του’86 στο Παρίσι, με δύο νεκρούς (έχουν και οι Γάλλοι το Δεκέμβρη τους).
Λίγο αργότερα στην Όθωνος μια ομάδα ηλιθίων με βαριοπούλες σήκωνε κάποιους που καθόταν στο πεζούλι κι έσπαγε μάρμαρα. Ο κόσμος απο την πλατεία τους αποδοκίμασε. Αυτοί, θρασύτατοι, με βρισιές και απειλές συνέχιζαν. Κάποια στιγμή κινήθηκαν εναντίον του κόσμου. Μαζεύτηκαν πολλοί. Από την άλλη μεριά για πολλοστή φορά οι Μπάτσοι πάτησαν το κέντρο της πλατείας, το πιο ειρηνικό σημείο του συντάγματος. Ήταν σαφές ότι το καθεστώς ήθελε να τελειώνει με τους αγανακτισμένους. Όσες φορές κι άν μπήκαν στο συντριβάνι, όσα χημικά και άν έριξαν, το σύνταγμα σε λίγα λεπτά ήταν γεμάτο. Όλοι δακρυσμένοι, όλοι με βαρειά και άρρωστη ανάσα, οι περισσότεροι εξαντλημένοι, άλλά όλοι εκεί. Βοηθούσαμε ο ένας τον άλλο, φωτιές ανάβανε, το Μααλόξ έδωσε και πήρε, μαντήλια, μάσκες, ότι μπορούσε ο καθένας, αλλά η πλατεία ήταν γεμάτη. Κάποια στιγμή έφυγα για τρείς ώρες. Κι όταν γύρισα το φεγγάρι είχε βουτηχτεί μέσα στη σκιά μας. Είχε πέσει η νύχτα καί είχαν χαθεί όλα τα ξωτικά της εξουσίας, οι αποφυάδες τους και τα εξαρτήματά τους, η πλατεία πάλι γεμάτη! Η συνέλευση έγινε. Οι πάνω συνέχισαν τον εξάψαλμο, τα φάσκελα και τα Διονυσιακά λαικά ποδοσφαιρικά συνθήματα. Οι κάτω συνέχισαν την Απολλώνεια μυσταγωγία, με ατέλειωτες συζητήσεις, πηγαδάκια.
Τίποτε απ όλα αυτά που προηγήθηκαν δεν φόβισε, δεν αποθάρρυνε, δεν απογοήτευσε. Και όλοι συζητούσαν για τις πολιτικές εξελίξεις της ημέρας, για το θλιβερό θίασο που επιμένει ότι μπορεί να κυβερνάει ή να κυβερνήσει στο μέλλον αυτή τη χώρα, το πιο γελοίο καθεστώς της Ελληνικής Ιστορίας. Τόσο γελοίο, που είμαι βέβαιος ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη τί το περιμένει τις μέρες που έρχονται.
Κωστής Μπασογιάννης, 16-6-2011
