 |
| Encre de Chine - délicatesse 3 Bassò... 2011 |
του Κωστή Μπασογιάννη
Δεν καταλαβαίνω γιατί ο χαρακτηρισμός "εκτός συνταγματικού τόξου" είναι προσβλητικός. Συγχωρέστε με, που για λίγο θα περιαυτολογήσω: Ημουν πάντα εκτός συνταγματικού τόξου. Και εκτός της διεφθαρμένης και υποκριτικής νομιμότητας. Εθνικής ή διεθνούς. Το γεγονός ότι δεν είχα την ισχύ και δεν βρήκα όσο και αν έψαξα συντρόφους για να πολεμήσω αποτελεσματικά το άθλιο καθεστώς, το γεγονός ότι όταν άρχιζα να εκφράζω κάποιο έναυσμα συζήτησης για συγκεκριμενοποίηση του οράματος που θα τσάκιζε το καθεστώς αμέσως πεταγόταν δέκα άτομα και μιλούσαν πάνω μου χρησιμοποιώντας εναντίον μου, κατα πως τον βόλευε τον καθένα, επίθετα όπως "ρομαντικός", "αιθεροβάμων", "αναρχικός", "απόλυτος", "άπλυτος", "ταλιμπάν", "εκ του ασφαλούς επαναστάτης", "θεωρητικός", κουλτουριάρης", "αριστεριστής", "φορμαλιστής", "θρησκόληπτος", "σεχταριστής", "αυθαίρετος", "βολεμένος", "εθνικιστής" ακόμη και "αντίχριστος", το γεγονός, τέλος, ότι για μισό αιώνα δεν έχω κατορθώσει να βρώ τα λόγια για να τους πείσω για την απέχθεια που μου προκαλεί ο βλακώδης τρόπος που διακόσια χρόνια τώρα κυβερνάται η χώρα από ανθρώπους που θεωρούν σαν ανώτερο φετίχ μιας κοινωνίας ένα πραγματικά παιδαριώδες και στερούμενο οποιασδήποτε έμπνευσης κείμενο, που μόνο προβλήματα έχει δημιουργήσει σε αυτό τον τόπο, έχει εκληφθεί ως αποδοχή τού συγκεκριμένου αφελούς, μέτριου, πονηρού, διάτρητου καθεστωτικού και κίβδηλου νομικού κειμένου και των προσχηματικών θεσμών που αυτό μας έχει φορέσει καπέλο.
Όχι, δεν ανήκω στο Συνταγματικό τόξο. Απλώς δεν μπορώ να το πολεμήσω αποτελεσματικά. Τους περισσότερους θεσμούς του δεν τους σέβομαι, ούτε ποτέ εκτίμησα κανένα από τα πρόσωπα που τους υπηρέτησαν. Απλά υποτάχτηκα στην θηριώδη δύναμή τους, όταν δεν μπόρεσα να τους πετάξω έξω από τη ζωή μου. Αποστερήθηκα εκουσίως πολλές ανάγκες μου, ξέγραψα πολλά μου ονειρα, αποποιήθηκα πολλές μου δυνατότητες, μόνο και μόνο επειδή περνούσαν από τα γραφεία και τα σαλόνια των γλοιωδών υποκειμένων που καθόταν στους θώκους αυτών των θεσμών και των παραμάγαζων που το σύνταγμα όριζε ή άφηνε πονηρά να υπάρχουν για να λειτουργήσουν αυτοί. Δεν άφησα τον εαυτό μου να συνθλιβεί στους διαδρόμους του Καφκικού Συνταγματικού τους Πύργου. Δεν πέρασα από τους ελεγκτές. Δεν είχα ποτε καμμία προσωπική αξίωση. Δεν έκανα ποτε ούτε μία μήνυση ή αγωγή, για να μην έρθω σε επαφή με την άθλια δικαιοσύνη, ούτε μία καταγγελία στο χοιροστάσιο της αστυνομίας. Ούτε μια αίτηση για ιδιαίτερη μεταχείριση, ακόμη κι όταν το είχα ανάγκη. Στα νεανικά μου χρόνια κάποιοι κατάφεραν για λίγο να με αγχώσουν και προσφέρθηκαν να κάνουν για μένα κάποιες τέτοιες κινήσεις. Η δυσωδία αυτής της διαδικασίας δεν άργησε καθόλου να με κάνει να πάρω τις αποφάσεις μου. Ακόμη και όταν ήμουν υποχρεωμένος να έρθω σε επαφή με το κράτος, το έκανα γρήγορα και πλημμελώς για να τελειώνω. Και φίλοι που ήξεραν, με κατηγόρησαν για τα παραπάνω. Αδίκησα τον εαυτό μου, έλεγαν. Βλέπετε, αυτοί το έβλεπαν σαν χαντάκωμα, ενώ εγώ το βίωνα ως μια κάποια ελευθερία. Πολλές φορές ήμουν παράτυπος γι αυτό το λόγο, αλλά μια αίσθηση δικαίου με έκανε να μην νιώσω ποτέ ένοχος. Και η αίσθηση αυτή βασίστηκε στο γεγονός ότι ποτέ δεν ανήκα στο συνταγματικό τόξο και είχα συμφωνήσει με τον εαυτό μου ότι μια τέτοια ένταξη δεν θα συμβεί ποτέ. Έδιωξα το άγχος που έχει κάθε φοβισμένο μέλος αυτής της φάρσας που διακόσια χρόνια τώρα λέγεται πολιτική ζωή της Ελλάδας και αγάπησα αυτή τη χώρα για άλλα πράγματα εκτός από την πρόσφατη πολιτική της ιστορία. Έτσι γλύτωσα από την ντροπή, τους σκελετούς στις Εθνικές ντουλάπες, τα νευρωτικά βαρύδια της αγωνιστικής παράδοσης των διαφόρων χώρων, κομματικών ή επαγγελματικών, αυτής της οπερέτας που ονομάστηκε "Βασίλειον της Ελλάδος" και αργότερα "Ελληνική Δημοκρατία".
Ας μην νομίσει όμως κανείς ότι ήμουν ποτέ απολιτίκ. Όσοι με ξέρετε καλύτερα, νομίζω μπορείτε να το βεβαιώσετε. Βλέπετε, εμείς οι εκτός συνταγματικού τόξου είμαστε οι κατ΄εξοχήν πολιτικοποιημένοι. Είμαστε οι μόνοι που θα μπορούσαμε να δώσουμε μια μικρή κλωτσιά στην ανέμη να γυρίσει, άν οι κόρακες που κράζουν όλοι μαζί σαν τολμήσουμε να ανοίξουμε μια παραγωγική συζήτηση κάποτε συναισθανθούν την ανάγκη να πάψουν να θορυβούν και να μας ακολουθήσουν κι αυτοί στο εκτός συνταγματικού τόξου γόνιμο και οργωμένο χωράφι της σκέψης. Εκεί όπου όλα τα ζιζάνια του φόβου έχουν από καιρό εξουδετερωθεί από τις αγωνιώδεις μας κραυγές και το χώμα έχει αφρατέψει απ' τους αμέτρητους σπαρακτικούς μοναχικούς μας περιπάτους. Γιατί όταν είσαι εκτός συνταγματικού τόξου, κανείς δεν μπορεί να παρηγορήσει την φρικτή μοναξιά σου, παρα η Ελευθερία. Αυτή η αειθαλής, ρακένδυτη καλλονή, η μόνη και ικανή συνοδός κάθε αυθεντικού εκτός συνταγματικού τόξου αλήτη.
Μόνον εκτός συνταγματικού τόξου μπορούν κάποιοι να ανασάνουν πολιτικά και να δημιουργήσουν. Εκεί θα μπορέσουμε να επανακαθορίσουμε την στάση μας απέναντι στα θεμελιακά ερωτήματα τόσο της πολιτικής, όσο και της προαπαιτούμενης υπαρξιακής πορείας του ανθρώπινου γένους. Εκεί, απελευθερωμένοι από τις προκαταλήψεις τών αστικών κειμένων που έσφιγγαν τον κλοιό των υποχρεώσεων γύρω από το λαιμό τού λαού αφήνοντας έτσι το πεδίο ελεύθερο στους κερδοσκόπους, μπορούμε να γεννήσουμε χιλιάδες προτάσεις σε μια ζωντανή και παλλόμενη από ελπίδα και οίστρο δημιουργίας πολιτική κοσμογονία. Μπορούμε, μόνο εκτός συνταγματικού τόξου, να κλείσουμε πια στα μουσεία τα κείμενα του διαφωτισμού, που η ισότητα που επαγγέλονται εξανεμίζεται μετά την πονηρή φράση “ίσες ευκαιρίες”, μια φράση που πριν τριακόσια χρόνια μπορεί να ήταν ένα προφανές ζητούμενο, αλλά σήμερα φαντάζει φρικτά μόνη και ξέρουμε ότι φέρει μέσα της τον εκφυλιστικό σπόρο του θανάτου, το σπόρο τού θεσμοποιημένου ανταγωνισμού. Μόνο εκτός συνταγματικού τόξου μπορούμε, απελευθερωμένοι από τις χιλιάδες επιμέρους πολώσεις και τυποποιημένες, αποτιτανωμένες ομαδοποιήσεις τού εικοστού αιώνα, να κάνουμε μια νέα πολιτική ταξινόμηση τών τάσεων, εντάσσοντας σ’ αυτή όλα τα σύγχρονα προβλήματα, αποσπώντας τα έτσι από τον μοιρολατικό και αυθαίρετο χαρακτηρισμό του άλυτου, που τους είχε προσδώσει ο αιώνας που πέρασε. Μόνον εκτός συνταγματικού τόξου μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την επιδρομή του σκληρού και απάνθρωπου καπιταλισμού των αγορών, όχι απλά αντιπροτείνοντας αλλά και επιβάλλοντας τον μηδενισμό των αδηφάγων ορέξεων των ικανότερων εναντίον των ταπεινών του κόσμου. Υπάρχουν πολλές κοινωνικές αμοιβές που θα μπορούσε κάποιος που διακρίνεται να απολαμβάνει, κάτι σαν αυτό που κάποτε λέγαμε σεβασμό. Και τί δεν μπορούμε να κάνουμε εκτός συνταγματικού τόξου!
Καταλαβαίνετε λοιπόν την ανείπωτη ειρωνία: Κάποιοι πονηρούληδες νεοφιλελεύθεροι χαρίζουν ύπουλα την τιμή τού Απελευθερωτικού και Επαναστατικού παρασήμου του να είσαι "Εκτός Συνταγματικού Τόξου" στους fascistopethicus AurOReous του νεοναζιστικού κόμματος, ενώ όλοι οι άλλοι φοβούνται μήν πάρει και αυτούς η μπάλα! Ποιοί; οι παλαιοί επαναστάτες που, αφού έχασαν το παιγνίδι οριστικά μένοντας στό μεταδικτατορικό τσίρκο από ενέργεια λόγω απειροελάχιστων αποθεμάτων αρετής και τόλμης που τους είχε αφήσει ο αποπνευματωμένος υλισμός τους, τώρα φοβούνται μην τους πετάξουν οι αστοί έξω από το “συνταγματικό τους τόξο”! Αγνοώντας ότι η Ιστορία μπορεί να συνεχιστεί μόνο εκτός συνταγματικού τόξου, αποδίδεται έτσι η προνομιακή θέση του Συνεχιστή της Ιστορίας, του κατ' εξοχήν Δημιουργού τής πολιτικής απόδρασης από το ναυάγιο ενός νεκρού πλέον και σαπισμένου συστήματος, στους κατ’ εξοχήν υπηρέτες τού συστήματος, στους σύγχρονους Κοτζαμάνηδες, σε κάτι άτεχνους παλιάτσους τού καθεστώτος, στους τραμπούκους του παρακράτους, που αν ο ήλιος έσβηνε και ερχόταν αυτοί στην εξουσία, θα εγκαθιστούσαν ένα ακόμη πιο βλακώδες νομικό κείμενο για να τυλίξουν την κοινωνία σε δύο ακόμη αφελέστερα νομικά φύλα χαρτί, στους ανθρωποπίθηκους της σκοτεινής προϊστορίας του, στους εκφυλισμένους κλώνους τών Λαιστρυγόνων, των Κυκλώπων, των Ναϊτών, των Ιησουιτών, των Ιεροεξεταστών, των Βοργίων, των Λεοντόκαρδων, των Φαλαγγιτών, του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ.
Όσο για μένα που τα παραδοσιακά πολιτικά συμβούλια δεν είναι το φόρτε μου, σας υπόσχομαι ότι θα πολεμώ, όσο αντέχω με τις μικρές μου δυνάμεις, να συμβάλλω στη διατήρηση τής εκτός συνταγματικού τόξου προοπτικής, μέχρι που να σταματήσει να είναι μια μοναχική επιλογή. Ψάχνοντας μαζί με άλλους μοναχικούς με αλλεπάλληλα πειράματα τη σωστή συνταγή τής ιστορικά εύστοχης προβοκάτσιας που κάποτε θα δώσει την επόμενη επαναστατική γέννα. Μόνο μ’ αυτά που μπορώ: σκέψεις, ιστορίες, λέξεις ή εικόνες, θα ξαναζεσταίνω τα εδέσματα και θα περιμένω.
Bassò...
Δεν καταλαβαίνω γιατί ο χαρακτηρισμός "εκτός συνταγματικού τόξου" είναι προσβλητικός. Συγχωρέστε με, που για λίγο θα περιαυτολογήσω: Ημουν πάντα εκτός συνταγματικού τόξου. Και εκτός της διεφθαρμένης και υποκριτικής νομιμότητας. Εθνικής ή διεθνούς. Το γεγονός ότι δεν είχα την ισχύ και δεν βρήκα όσο και αν έψαξα συντρόφους για να πολεμήσω αποτελεσματικά το άθλιο καθεστώς, το γεγονός ότι όταν άρχιζα να εκφράζω κάποιο έναυσμα συζήτησης για συγκεκριμενοποίηση του οράματος που θα τσάκιζε το καθεστώς αμέσως πεταγόταν δέκα άτομα και μιλούσαν πάνω μου χρησιμοποιώντας εναντίον μου, κατα πως τον βόλευε τον καθένα, επίθετα όπως "ρομαντικός", "αιθεροβάμων", "αναρχικός", "απόλυτος", "άπλυτος", "ταλιμπάν", "εκ του ασφαλούς επαναστάτης", "θεωρητικός", κουλτουριάρης", "αριστεριστής", "φορμαλιστής", "θρησκόληπτος", "σεχταριστής", "αυθαίρετος", "βολεμένος", "εθνικιστής" ακόμη και "αντίχριστος", το γεγονός, τέλος, ότι για μισό αιώνα δεν έχω κατορθώσει να βρώ τα λόγια για να τους πείσω για την απέχθεια που μου προκαλεί ο βλακώδης τρόπος που διακόσια χρόνια τώρα κυβερνάται η χώρα από ανθρώπους που θεωρούν σαν ανώτερο φετίχ μιας κοινωνίας ένα πραγματικά παιδαριώδες και στερούμενο οποιασδήποτε έμπνευσης κείμενο, που μόνο προβλήματα έχει δημιουργήσει σε αυτό τον τόπο, έχει εκληφθεί ως αποδοχή τού συγκεκριμένου αφελούς, μέτριου, πονηρού, διάτρητου καθεστωτικού και κίβδηλου νομικού κειμένου και των προσχηματικών θεσμών που αυτό μας έχει φορέσει καπέλο.
Όχι, δεν ανήκω στο Συνταγματικό τόξο. Απλώς δεν μπορώ να το πολεμήσω αποτελεσματικά. Τους περισσότερους θεσμούς του δεν τους σέβομαι, ούτε ποτέ εκτίμησα κανένα από τα πρόσωπα που τους υπηρέτησαν. Απλά υποτάχτηκα στην θηριώδη δύναμή τους, όταν δεν μπόρεσα να τους πετάξω έξω από τη ζωή μου. Αποστερήθηκα εκουσίως πολλές ανάγκες μου, ξέγραψα πολλά μου ονειρα, αποποιήθηκα πολλές μου δυνατότητες, μόνο και μόνο επειδή περνούσαν από τα γραφεία και τα σαλόνια των γλοιωδών υποκειμένων που καθόταν στους θώκους αυτών των θεσμών και των παραμάγαζων που το σύνταγμα όριζε ή άφηνε πονηρά να υπάρχουν για να λειτουργήσουν αυτοί. Δεν άφησα τον εαυτό μου να συνθλιβεί στους διαδρόμους του Καφκικού Συνταγματικού τους Πύργου. Δεν πέρασα από τους ελεγκτές. Δεν είχα ποτε καμμία προσωπική αξίωση. Δεν έκανα ποτε ούτε μία μήνυση ή αγωγή, για να μην έρθω σε επαφή με την άθλια δικαιοσύνη, ούτε μία καταγγελία στο χοιροστάσιο της αστυνομίας. Ούτε μια αίτηση για ιδιαίτερη μεταχείριση, ακόμη κι όταν το είχα ανάγκη. Στα νεανικά μου χρόνια κάποιοι κατάφεραν για λίγο να με αγχώσουν και προσφέρθηκαν να κάνουν για μένα κάποιες τέτοιες κινήσεις. Η δυσωδία αυτής της διαδικασίας δεν άργησε καθόλου να με κάνει να πάρω τις αποφάσεις μου. Ακόμη και όταν ήμουν υποχρεωμένος να έρθω σε επαφή με το κράτος, το έκανα γρήγορα και πλημμελώς για να τελειώνω. Και φίλοι που ήξεραν, με κατηγόρησαν για τα παραπάνω. Αδίκησα τον εαυτό μου, έλεγαν. Βλέπετε, αυτοί το έβλεπαν σαν χαντάκωμα, ενώ εγώ το βίωνα ως μια κάποια ελευθερία. Πολλές φορές ήμουν παράτυπος γι αυτό το λόγο, αλλά μια αίσθηση δικαίου με έκανε να μην νιώσω ποτέ ένοχος. Και η αίσθηση αυτή βασίστηκε στο γεγονός ότι ποτέ δεν ανήκα στο συνταγματικό τόξο και είχα συμφωνήσει με τον εαυτό μου ότι μια τέτοια ένταξη δεν θα συμβεί ποτέ. Έδιωξα το άγχος που έχει κάθε φοβισμένο μέλος αυτής της φάρσας που διακόσια χρόνια τώρα λέγεται πολιτική ζωή της Ελλάδας και αγάπησα αυτή τη χώρα για άλλα πράγματα εκτός από την πρόσφατη πολιτική της ιστορία. Έτσι γλύτωσα από την ντροπή, τους σκελετούς στις Εθνικές ντουλάπες, τα νευρωτικά βαρύδια της αγωνιστικής παράδοσης των διαφόρων χώρων, κομματικών ή επαγγελματικών, αυτής της οπερέτας που ονομάστηκε "Βασίλειον της Ελλάδος" και αργότερα "Ελληνική Δημοκρατία".
Ας μην νομίσει όμως κανείς ότι ήμουν ποτέ απολιτίκ. Όσοι με ξέρετε καλύτερα, νομίζω μπορείτε να το βεβαιώσετε. Βλέπετε, εμείς οι εκτός συνταγματικού τόξου είμαστε οι κατ΄εξοχήν πολιτικοποιημένοι. Είμαστε οι μόνοι που θα μπορούσαμε να δώσουμε μια μικρή κλωτσιά στην ανέμη να γυρίσει, άν οι κόρακες που κράζουν όλοι μαζί σαν τολμήσουμε να ανοίξουμε μια παραγωγική συζήτηση κάποτε συναισθανθούν την ανάγκη να πάψουν να θορυβούν και να μας ακολουθήσουν κι αυτοί στο εκτός συνταγματικού τόξου γόνιμο και οργωμένο χωράφι της σκέψης. Εκεί όπου όλα τα ζιζάνια του φόβου έχουν από καιρό εξουδετερωθεί από τις αγωνιώδεις μας κραυγές και το χώμα έχει αφρατέψει απ' τους αμέτρητους σπαρακτικούς μοναχικούς μας περιπάτους. Γιατί όταν είσαι εκτός συνταγματικού τόξου, κανείς δεν μπορεί να παρηγορήσει την φρικτή μοναξιά σου, παρα η Ελευθερία. Αυτή η αειθαλής, ρακένδυτη καλλονή, η μόνη και ικανή συνοδός κάθε αυθεντικού εκτός συνταγματικού τόξου αλήτη.
Μόνον εκτός συνταγματικού τόξου μπορούν κάποιοι να ανασάνουν πολιτικά και να δημιουργήσουν. Εκεί θα μπορέσουμε να επανακαθορίσουμε την στάση μας απέναντι στα θεμελιακά ερωτήματα τόσο της πολιτικής, όσο και της προαπαιτούμενης υπαρξιακής πορείας του ανθρώπινου γένους. Εκεί, απελευθερωμένοι από τις προκαταλήψεις τών αστικών κειμένων που έσφιγγαν τον κλοιό των υποχρεώσεων γύρω από το λαιμό τού λαού αφήνοντας έτσι το πεδίο ελεύθερο στους κερδοσκόπους, μπορούμε να γεννήσουμε χιλιάδες προτάσεις σε μια ζωντανή και παλλόμενη από ελπίδα και οίστρο δημιουργίας πολιτική κοσμογονία. Μπορούμε, μόνο εκτός συνταγματικού τόξου, να κλείσουμε πια στα μουσεία τα κείμενα του διαφωτισμού, που η ισότητα που επαγγέλονται εξανεμίζεται μετά την πονηρή φράση “ίσες ευκαιρίες”, μια φράση που πριν τριακόσια χρόνια μπορεί να ήταν ένα προφανές ζητούμενο, αλλά σήμερα φαντάζει φρικτά μόνη και ξέρουμε ότι φέρει μέσα της τον εκφυλιστικό σπόρο του θανάτου, το σπόρο τού θεσμοποιημένου ανταγωνισμού. Μόνο εκτός συνταγματικού τόξου μπορούμε, απελευθερωμένοι από τις χιλιάδες επιμέρους πολώσεις και τυποποιημένες, αποτιτανωμένες ομαδοποιήσεις τού εικοστού αιώνα, να κάνουμε μια νέα πολιτική ταξινόμηση τών τάσεων, εντάσσοντας σ’ αυτή όλα τα σύγχρονα προβλήματα, αποσπώντας τα έτσι από τον μοιρολατικό και αυθαίρετο χαρακτηρισμό του άλυτου, που τους είχε προσδώσει ο αιώνας που πέρασε. Μόνον εκτός συνταγματικού τόξου μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την επιδρομή του σκληρού και απάνθρωπου καπιταλισμού των αγορών, όχι απλά αντιπροτείνοντας αλλά και επιβάλλοντας τον μηδενισμό των αδηφάγων ορέξεων των ικανότερων εναντίον των ταπεινών του κόσμου. Υπάρχουν πολλές κοινωνικές αμοιβές που θα μπορούσε κάποιος που διακρίνεται να απολαμβάνει, κάτι σαν αυτό που κάποτε λέγαμε σεβασμό. Και τί δεν μπορούμε να κάνουμε εκτός συνταγματικού τόξου!
Καταλαβαίνετε λοιπόν την ανείπωτη ειρωνία: Κάποιοι πονηρούληδες νεοφιλελεύθεροι χαρίζουν ύπουλα την τιμή τού Απελευθερωτικού και Επαναστατικού παρασήμου του να είσαι "Εκτός Συνταγματικού Τόξου" στους fascistopethicus AurOReous του νεοναζιστικού κόμματος, ενώ όλοι οι άλλοι φοβούνται μήν πάρει και αυτούς η μπάλα! Ποιοί; οι παλαιοί επαναστάτες που, αφού έχασαν το παιγνίδι οριστικά μένοντας στό μεταδικτατορικό τσίρκο από ενέργεια λόγω απειροελάχιστων αποθεμάτων αρετής και τόλμης που τους είχε αφήσει ο αποπνευματωμένος υλισμός τους, τώρα φοβούνται μην τους πετάξουν οι αστοί έξω από το “συνταγματικό τους τόξο”! Αγνοώντας ότι η Ιστορία μπορεί να συνεχιστεί μόνο εκτός συνταγματικού τόξου, αποδίδεται έτσι η προνομιακή θέση του Συνεχιστή της Ιστορίας, του κατ' εξοχήν Δημιουργού τής πολιτικής απόδρασης από το ναυάγιο ενός νεκρού πλέον και σαπισμένου συστήματος, στους κατ’ εξοχήν υπηρέτες τού συστήματος, στους σύγχρονους Κοτζαμάνηδες, σε κάτι άτεχνους παλιάτσους τού καθεστώτος, στους τραμπούκους του παρακράτους, που αν ο ήλιος έσβηνε και ερχόταν αυτοί στην εξουσία, θα εγκαθιστούσαν ένα ακόμη πιο βλακώδες νομικό κείμενο για να τυλίξουν την κοινωνία σε δύο ακόμη αφελέστερα νομικά φύλα χαρτί, στους ανθρωποπίθηκους της σκοτεινής προϊστορίας του, στους εκφυλισμένους κλώνους τών Λαιστρυγόνων, των Κυκλώπων, των Ναϊτών, των Ιησουιτών, των Ιεροεξεταστών, των Βοργίων, των Λεοντόκαρδων, των Φαλαγγιτών, του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ.
Όσο για μένα που τα παραδοσιακά πολιτικά συμβούλια δεν είναι το φόρτε μου, σας υπόσχομαι ότι θα πολεμώ, όσο αντέχω με τις μικρές μου δυνάμεις, να συμβάλλω στη διατήρηση τής εκτός συνταγματικού τόξου προοπτικής, μέχρι που να σταματήσει να είναι μια μοναχική επιλογή. Ψάχνοντας μαζί με άλλους μοναχικούς με αλλεπάλληλα πειράματα τη σωστή συνταγή τής ιστορικά εύστοχης προβοκάτσιας που κάποτε θα δώσει την επόμενη επαναστατική γέννα. Μόνο μ’ αυτά που μπορώ: σκέψεις, ιστορίες, λέξεις ή εικόνες, θα ξαναζεσταίνω τα εδέσματα και θα περιμένω.
Bassò...
21 Σεπτεμβρίου 2013
