Του Κωστή Μπασογιάννη
Εκφασισμένα βούρλα φυτρώνουν και ευδοκιμούν στην βαλτωμένη μας χώρα. Όλο και αυξάνονται. Αποκαλύπτονται. Οργανώνουν μέσα στο μυαλό και στην έκφρασή τους λογικοφανή επιχειρήματα, κοινότυπες και νηπιώδεις σκέψεις καθαρού πρωτογονισμού. Όχι. Δεν είναι κάτι νέο. Είναι η γείωση όσων νόμιζαν ότι "εκπολιτίσθηκαν", "έκσυγχρονίσθηκαν", "εξωράισαν τον τόπο τους", "εξευρωπαΐσθηκαν". Απέτρεψαν την πλήρη ερήμωση τής επαρχίας, νίκησαν τον "αντίχριστο" μπολσεβικισμό, αυτοί οι δήθεν "Χριστιανοί". Ήταν η πρώτη δοκιμασία για να δείξουν τί αποκόμισαν από σαράντα χρόνια σχετικά βελτιωμένης οικονομικής ευμάρειας και καταπολέμησης του αναλφαβητισμού. Που λάδωσαν τ' αντεράκι τους και έμαθαν δυο γράμματα.
Ήρθαν και στην πόλη τους οι ξένοι.
«Αυτοί δεν είναι», λένε οι δικοί μας νοικοκυραίοι, «σαν τους ξένους που ξέραμε, σκυμμένοι να παρακαλούν να γίνουν τα σκλαβιά μας, να τους στρώσουμε στη δουλειά σε τίποτε Μανωλάδες, να τους καρπαζώνουμε αμα λάχει, να τους παίρνουμε τα διαβατήρια και να τους μαντρώνουμε με όποιους όρους θέλουμε εμείς. Γιατί εμείς είμαστε τα αφεντικά στον τόπο μας και όποιος έρχεται, πρέπει να είναι ικέτης. Θα γίνει δούλος, ισότιμος μόνο με τον αιχμάλωτο πολέμου ή το θύμα πειρατείας των αρχαίων δουλοκτητικών κοινωνιών μας. Το πολύ να διαλέξουμε για μετοίκους ή για ορντινάτζες μας κάποιους "αρίστους" από δαύτους (προς Θεού μην νομίσει κανείς ότι έχουν σχέση με τους δικούς μας υπέρκομψους αρίστους). Και και να τους "αφομοιώσουμε", ώστε η τρίτη τους γενιά να γίνει κατ' εικόνα και ομοίωσή μας. Και ενίοτε να χρησιμοποιούμε όσους απ αυτούς το πάνε το άθλημα, ως χαφιέδες.
Οι υπόλοιποι πρέπει να εξουθενωθούν. Εδώ πριν από εκατό χρόνια οι προπαππούδες μας είχαν να αντιμετωπίσουν την μάστιγα των τουρκόσπορων που τους κουβαλήθηκαν με τις παστρικιές τους φορτσάτοι να μας αλλάξουν τον πολιτισμό. Και ιδρύσανε αυθαίρετες κοκκινογειτονιές. Και τους αποπλάνησαν οι τρισάθλιοι αυτοί τα παιδια και τα κάνανε κουμμουνιστές (είδαμε και πάθαμε-ένα αιώνα και τρεις γενιές μάς πήρε-να τα φέρουμε στο σωστό δρόμο). Και σκέψου ότι οι τουρκόσποροι εκείνοι ήταν σαν κι εμάς Χριστιανοί και μιλούσαν ελληνικά, και παρ όλα αυτά βγήκαν τέτοιοι. Και είχαν τουλάχιστον έρθει και μερικοί πλούσιοι , και 'κάναν επενδύσεις. Προκομμένοι άνθρωποι οι πλούσιοι. Ακόμη βλέπεις τα ονόματά τους σε φίρμες ολούθε. Οι ξένοι πρέπει να είναι ή δουλικά, για να μας χρησιμεύουν σε κάτι, ή φραγκάτοι να κάνουν επενδύσεις. Αυτοί εδώ που έρχονται, θέλουν δικαιώματα! Θα μας φάνε ζωντανούς! Αυτοί δεν είναι ξένοι, είναι οχτροί»!
Αυτά λέει ο σχετικά χορτάτος πια και γραμματιζούμενος, τρομάρα του, σύγχρονος ελληνάκος, αγνοώντας και καταπατώντας νόμους αρχαίους τής Ιστορίας. Και πρώτο-πρώτο εκείνον που διδάσκει πως δεν μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος και να έχεις δίπλα στον αραιοκατοικημένο και μαλθακό σου παράδεισό την πυκνοκατοικημενη κόλαση που η εκμετάλλευσή της δημιουργεί τον παράδεισό σου. Ή θα πρέπει να κάνεις την κόλαση παράδεισο, ή έστω να την αφήσεις να γίνει και να παραμείνει βιώσιμη και αξιοπρεπής, χωρίς να την απομυζάς και να την μπουρλοτιάζεις κάθε τόσο, ή κάποια στιγμή οι κολασμένοι θα σε φάνε ζωντανό.
Αλλά τώρα, στην παρούσα συγκυρία, μέσα από κάποιες συγκεκριμένες τυχαίες ή σχεδιασμένες καταστάσεις, βρέθηκαν οι ξένοι στην Ελλάδα. Και ο "Ξένιος Ζεύς" μας δεν τους θέλει, γιατί δεν είναι κατάλληλοι για δούλοι, ούτε βέβαια είναι επενδυτές. Και αποκαλύπτεται ότι δεν υπάρχει τίποτε σ' αυτόν τον έρμο τον τόπο να κάνει αυτούς τους φυγάδες, έστω τους τυχοδιώχτες, (έστω τους τζιχαντιστές βρε παιδί μου) να ανοίξουν τα μάτια με έκπληξη και να νοιώσουν σέβας, να αναγνωρίσουν κάτι ανώτερο, κάτι που να αξίζει να το ακολουθήσουν, να προσπαθήσουν να το φθάσουν. Βλέπουν μόνο μια παρηκμασμένη επαρχία τής Ευρώπης. Ανερμάτιστα, ξιπασμένα και φοβισμένα ανθρωπάκια σε υστερία, που τρέμουν μην τους παραβιάσουν τα αλουμινένια πατζούρια ασφαλείας, μην τους μαγαρίσουν τα παιδιά τους, μην τους μολύνουν με αρρώστιες οι μελαμψοί "Οχτροί". Να φοβούνται μην τους υποδουλώσουν οι εξ ανατολών άγριοι, ενώ οι ίδιοι είναι από πάντα υπόδουλοι. Τί βλέπουν οι ξένοι πρόσφυγες στον φιλόξενο τόπο μας; Τί βλέπουν οι ξένοι πρόσφυγες στην πολιτισμένη, αναπτυγμένη, ορθόδοξη πατρίδα μας; έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, εχθρούς βλέπουν κι αυτοί. Αλλά τί εχθρούς;
Κάποιοι απ' αυτούς που ξέρουν δυο γράμματα, ή έχουν κάτι ακούσει για εμάς, έρχονται όλοι με καλή διάθεση. Ξέρουν καλά ότι η δυστυχία που πλήττει την χώρα τους δεν οφείλεται στον Ελληνικό λαό, αλλά στα συμφέροντα των αποικιοκρατικών ελιτ. Τους Έλληνες τους τιμούσαν μέχρι τώρα. Βλέποντας τις έξαλλες αντιδράσεις λένε: "αυτοί είναι οι Έλληνες; αυτά τα φοβισμένα ζώα είναι οι θρυλικοί αρχαίοι Ρούμ; αυτά τα αγενή και κακομαθημένα κωμικά αγρίμια είναι οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, ο μεγαλόψυχος αρχαίος πολιτισμός που όλοι θαυμάζουν, οι μέχρι τώρα συμπαραστάτες των λαών μας, εκείνοι που κατέβαιναν μαχητικά κατα εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους και εξω από την αμερικανική πρεσβεία για να καταδικάσουν τα εγκλήματα πολέμου; Αλλ' ακόμη και όσοι έχουν έρθει στη χώρα μας με κακή διάθεση, νεότεροι ίσως και αδαείς, σε καμμία ποιοτική πολιτισμική έκπληξη δεν προσκρούουν, τίποτε δεν υπάρχει που να αποσβέσει τη φωτιά τού μίσους. Γιατί ρίχνονται σε δομές και αντιμετωπίζονται με νοοτροπίες που φουντώνουν την τραυματική τους αντίδραση. Και έτσι, η έκρηξη δεν θα αργήσει να συμβεί.
Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος να γυρίσει πίσω στην εποχή τής απόλυτης βαρβαρότητας. Από την οποία βαρβαρότητα στην πραγματικότητα δεν έχει ακόμη απολύτως ξεφύγει. Όσο εκλεπτισμένα κι αν καμώνεται πως λειτουργεί σε καιρό ειρήνης ο αστός άνθρωπος, τόσο αγριότερες βαρβαρότητες και παλιανθρωπιές καταφέρνει, όταν κάνει ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αφιονισμένος από τον πόθο τού κέρδους και τής κυριαρχίας, στο πλαίσιο τού κεφαλαιοκρατικού συστήματος και των ζωοποιών γι αυτό κρίσεων. Αφιονίζοντας και τους υποτακτικούς του με το ανούσιο πάθος τού εθνικισμού και την απανθρωπία τού ρατσισμού. Ο αστισμός που δεν λέει να ψοφήσει, βάζει τους ανθρώπους να ανταγωνίζονται, να αλληλοαπαξιώνοται, να μισιούνται και να πολεμούν. Και αυτό το χάλι έχει απλωθεί σε όλη την γή, προσλαμβανόμενο ως φυσιολογικό από τον σε μεγάλο βαθμό αλλοτριωμένο από τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής σύγχρονο άνθρωπο.
Ένας τοξικός πόλεμος, μια παραπλανητική ανταγωνιστική εχθρότητα, έχει επεκταθεί σε όλες τις φυλές, έθνη, κάστες, θρησκείες, επαγγέλματα, ομοειδείς εταιρείες, επιστημονικές ειδικότητες, καλλιτεχνικές κλίκες ακόμη και μεταξύ των φύλων, των ιδιαίτερων σεξουαλικών προτιμήσεων. Ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων, ομάδων που κανονικά θα έπρεπε να συνεργάζονται δημιουργικά , που ιστορικά ρίχνει σε ύπνωση τον μόνο πόλεμο στον οποίο αξίζει κανείς να ριχτεί για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση: τον ταξικό πόλεμο. Τον οποίο μια χαρά τον διεξάγει η αστική τάξη συντρίβοντας την εργατική, ενώ εκείνη ασχολείται με τους παραπάνω καυγάδες, και με το αν θα φορεί μάσκα ή όχι. Έτσι, δεν προωθείται καμμία σοβαρή πολιτική εξέλιξη, εκτός από το συμφέρον για τους τυράννους σκάλωμα τού τροχού της ιστορίας στο τελευταίο στάδιο τής ανθρώπινης προϊστορίας: στον καπιταλισμό.
Ποιός θα ξεριζώσει τα εκφασισμένα βούρλα από το βαλτωμένο χωράφι μας; μα τα βούρλα φύονται κι ευδοκιμούν στους βάλτους. Νομίζω ότι πρόκειται για ένα σύμπτωμα που, όσο κι αν το καταπιέσουμε, δεν θα πάψει γιατί αποτελεί πικρό καρπό τού μισοξεραμένου αλλά δηλητηριώδους δένδρου του συστήματος που κυριαρχεί στον κόσμο. Ο κόσμος αυτό ή το αγνοεί, ή το έχει απωθήσει, ασχολούμενος με τις καθημερινές του υποθέσεις και τις παραπάνω αψιμαχίες.
Κάποια γενιά στο μέλλον, ελπίζω όχι το απώτερο, θα πάρει την ευθύνη μιας θεωρητικά θεμελιωμένης και θετικά αναπτυγμένης επανάστασης, φροντίζοντας αυτή να έχει την δύναμη και τα μέσα για την πρακτική της επικράτηση.
Μπασò...
No comments:
Post a Comment