Τα «άσχημα»

 Αυτά τα λαχανικά πάνε χαμένα, αφού τα πετούν στα σκουπίδια. Γιατί, αν και ολόφρεσκα, είναι άσχημα και κακοφορμισμένα. Δεν θα τα αγόραζε η μάζα των νεο-νόμπιλων μικροαστών. Δεν τα νομίζει πρέποντα για τη μούρη της και τα κακομαθημένα της μόμολα. 

Κάποιες γιαγιάδες, μεταξύ τους κι η δική μου, ζούσαν χωρίς να πετούν τίποτε. Έπεφτε το ψωμί κάτω και μας έλεγαν να το σηκώνουμε, να το φιλούμε, να το σταυρώνουμε και να το τρώμε. Καθάριζαν τα μισοχαλασμένα φρούτα με επιδεξιότητα χειρουργού. Γιατί τα είχαν καλλιεργήσει και τα πονούσαν. «Το μισό μάς το πήραν τα σκουληκάκια και το άλλο μισό το άφησαν σε μας. Να φάνε κι εκεινα τα καημένα», έλεγε η μακαρίτισσα η Μαργή. Και πετούσε το χαλασμένο φρούτο στις κότες για να το φάνε κι αυτό και τα σκουληκάκια.

Πριν λίγο καιρό αυτή η συμπεριφορά εθεωρείτο χωριάτικη, μίζερη, γρουσούζικη, καρμίρικη και όποιον τολμούσε να την υποστηρίξει, οι φλώροι και οι κότες τον έλεγαν τσιγγούνη. Τώρα όμως...

Μπράβο στη λέσχη αρχιμαγείρων της βορειας Ελλάδας, που έσωσαν από τη χωματερή ένα τόνο απο δαύτα, μαγείρεψαν μπριάμ και φρουτοσαλάτες κι έθρεψαν τους πεντακισχιλίους, χθές στην πλατεία Κοτζιά. Εν τούτοις, τέτοιες ενέργειες δεν είναι παρά αποσπασματικές κινήσεις, που γίνονται από μια κοινωνία που εμμένει σε καταναλωτικές νοοτροπίες που χαραμίζουν τη μισή σοδειά για να μοιαζουν τα μανάβικα με μπουτικ του κολωνακίου, να εξυπηρετείται η πλαστική αυταπάτη της τυποποίησης και να στολίζονται άψογα τα πανάκριβα πιάτα δημιουργικής μαγειρικής από τα οποία βγάζουν οι αρχιμάγειροι το παντεσπάνι τους. 

Η Νέμεσις που έρχεται λέγεται Πείνα.

b.