Οι Μάρτυρες και η Μεγάλη Νύχτα που ήρθε

του Κωστή Μπασογάννη

Πολύ λίγοι ενδιαφέρονται για τον χειρότερο διωγμό εναντίον των Χριστιανών μετά τους φρικτούς διωγμούς των 3ου-4ου μΧ αιώνων από τον Διοκλητιανό και το τσιράκι του τον Γαλέριο. Αυτός ο μέγας διωγμός συμβαίνει τώρα στις αρχές του 21ου αιώνα στις περιοχές που κατέχονται από τους Ισαλμιστές στη Συρία και στο Ιρακ. Σταυρώνονται, αποκεφαλίζονται, καίγονται ζωντανοί, ακρωτηριάζονται, ανατινάζονται, πνίγονται. Οι μέθοδοι γενοκτονίας και τα βασανιστήρια είναι τα πλέον βάναυσα που υπήρξαν στην Ιστορία. Οι σύγχρονοι μάρτυρες, ανώνυμοι, περνούν απαρατήρητοι από τον χυδαία κυνικό πολιτισμό της Δύσης, αποσιωπάται η θυσία τους από τους καπιταλιστές νεοφιλελέδες και αυτό είναι φυσικό, αφού η φάρα των τελευταίων μισεί τον Χριστό. Τον θεωρεί τον χειρότερο εχθρό της, αφού Αυτός και οι άγιοί του τούς χαλούν την πιάτσα, δίνοντας στον Άνθρωπο την κατ' εξοχήν ανθρώπινη, πνευματική και σωτήρια διέξοδο της ελευθερίας από το φόβο και της οικοδόμησης του ανθρωπίνου προσώπου καθ' όλη τη διάρκεια της ζώης. Μισούν τη στάση ζωής με πρότυπο τον Χριστό, που αρνείται τα πάσης φύσεως άχρηστα πάθη ναρκισσισμούς και ανασφάλειες που καθιστούν τους ανθρώπους Μάζα και καταναλωτές.

Αλλά και το μέρος εκείνο της άθεης αριστεράς, άνθρωποι που κάποτε δήλωναν ότι εσέβοντο την πίστη κάθε λαού στον κόσμο, ακόμη και αν δεν την συμμερίζονται, ειδικά για τους Χριστιανούς δεν τους καίγεται καρφάκι. Δεν κάνουν ούτε μια διαδήλωση, δεν συντάσσουν ούτε μια παράγραφο καταδίκης ή συμπαράστασης για το ατέλειωτο ποτάμι από αίμα Χριστιανών που ρέει στη Μέση Ανατολή. Γιατί άραγε κανένας Ευρωπαίος δεν αισθάνθηκε, βλέποντας αυτές τις εικόνες, την ανάγκη να φωνάξει "Je suis Chrétien de Syrie"; 

Η ευθύνη των Εκκλησιών, όλων των ομολογιών, γι' αυτή την άθλια στάση του συνόλου του πνευματικώς ανάπηρου πολιτισμού της Δύσης προς τους διωκομένους Χριστιανούς είναι δεδομένη και ιστορικά καταγεγραμμένη. Με την σκληρή καταπίεση των ανθρωπίνων όντων που έφτασε μέχρι την βαναυσότητα επιβολής που προκλήθηκε από τις στρεβλωμένες δυτικές προσλήψεις της Χριστιανικής Πίστης, αλλά και από την μερική αποδοχή αυτών των ευσεβιστικών, πουριτανικών και υψηλοφρόνων βαρβαρικών μεταλλάξεων της Χριστιανικής εμπειρίας από κάποιους Ορθοδόξους, δόθηκε η αφορμή για τον βαθυτατο σημερινό αντιχριστιανισμό που συχνά φθάνει μέχρι μίσους για ο,τιδήποτε αντιπροσωπεύει ή έστω απλώς θυμίζει την Πίστη στο Χριστό. Αυτή η νηπιώδης αντίδραση εξηγεί, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν δικαιολογεί το αντίχριστο σύμπλεγμα που παρατηρείται όλο και συχνότερα στο έργο του δυτικοευρωπαίου αριστερού διανοούμενου και καθορίζει τη στάση του άβουλου καθημερινού καταναλωτή της απονευρωμένης πνευματικά κουλτούρας του.

Οι εικόνες αυτές είναι οι σύγχρονες αγιογραφικές ιστορήσεις για μια νέα γενιά μαρτύρων. Και όλα δείχνουν ότι αυτό το αιμάτινο ποτάμι δεν θα σταματήσει εκεί. Είναι μόνο η αρχή. Γι αυτό ας μην αποστρέφουμε το βλέμμα. Στη θέση αυτών των Χριστιανών σε λίγο θα βρεθούν και άλλοι. Πιο κοντά μας. Στη θέση τους αύριο θα βρίκονται συμπολίτες μας, γειτόνοι μας, εμείς οι ίδιοι. Όχι σφαγμένοι από τα ανήμερα θηρία του ISIS. Σταυρωμένοι από εκείνους που με περισσή αφέλεια αποκαλούμε «Φίλους και Εταίρους». Και των οποίων τσιράκια και ενεργούμενα είναι και οι Τζιχαντιστές. 

Εδώ και αρκετά χρόνια ο Νέος Μεσαίωνας έχει πέσει πάνω στη γή σαν ένα φονικό του ανθρώπινου προσώπου πούσι. Αργοπεθαίνει η προοπτική της δημιουργικής εξέλιξης, απονευρώνονται τα πιο πνευματοφόρα όργανα του ανθρωπίνου γένους. Η μεγάλες συζητήσεις όσων ενδιαφέρονται να παραμείνουν άνθρωποι αντιδρώντας στην αποκτήνωση θα αρχίσουν να γίνονται στα κρυφά. Ενδεχομένως με συμβατικούς και αναλογικούς τρόπους, δια τον φόβον των Ευρωπαίων. Όσο πιο σύντομα κάποιοι αντιληφθούμε την πλουμιστή δυστοπία η οποία έχει ήδη δημιουργηθεί και εντός της οποίας λαθροβιώνουμε, τόσο μεγαλύτερες ελπίδες έχουμε να κρατήσουμε ζωντανές κάποιες σταγόνες ανθρώπινης ζωής μέσα της μέχρι το τέλος της μεγάλης νύχτας.

Εδώ, στο μέρος αυτό της γής είναι ίσως ο μόνος τόπος που μπορούν να γίνουν αυτές οι πνευματικές διεργασίες που θα περισώσουν ό,τι σώζεται. Αλλά υπάρχει ένα «προαπαιτούμενο»: Το μυαλό και η καρδιά μας να μείνουν ελεύθερα από την νέα μεγάλη προκατάληψη που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να μας επιβάλουν οι καλοθελητές, ξιπασμένα αυτοθεοποιημένοι προστάτες μας: ότι χωρίς εκείνους είμεθα ουδέν. 

Μόνο ένας τρόπος μπορεί να υπάρξει για να αποκτήσουμε τη δύναμη και το φρόνημα να δημιουργήσουμε εκείνο το ενδεδειγμένο Νέο που πηγάζει από το πιο ευγενές τμήμα του Παλαιού και υιοθετεί το νοστιμότερο κομμάτι του Ερχομένου: Να αρχίσουμε σιγά σιγά να βλέπουμε τον ίδιο μας τον εαυτό στο πρόσωπο των σεπτών σκηνωμάτων που βλέπουμε σταυρωμένα στη Συρία και στο Ιρακ. Να μετατρέψουμε την φρίκη σε ευκαιρία αρνούμενοι να υιοθετήσουμε το φόβο. Να αποβάλλουμε το ναρκωτικό της ψεύτικης ασφάλειας του θνήσκοντος γελοίου πολιτισμού μας και να επανέλθουμε στην πίστη στο Μεγάλο Πέρασμά μας προς την αληθινή Ζώη. Στο Πάσχα μας. Στην Ανάστασή μας.

Bassò...

Μελίσσια, 24 Οκτωβρίου 2015