Μου χάρισε ένα χορό
Τη βοήθησα να βγεί στο μπαλκόνι.
Προσπαθούσε να περπατήσει αλλά ήταν αδύνατο. Έπεσε με τα μούτρα πανω σε
μια σταγόνα μέλι που έσταξα μπροστά της στο πάτωμα της βεράντας. Τη
χάζευα, την απολάμβανα. Αυτό το αριστούργημα της φύσης το είχα βρεί πριν
ένα λεπτό στο τζάμι της μπαλκονοπορτας. Προσπαθούσε για ώρες να
απελευθερωθεί. Εξουθενωμένη, τα είχε παρατήσει, ακίνητη στην κουρτίνα
σαν νεκρή. Πήγα μέσα κι έφερα τη φωτογραφική μου μηχανή. Αφού ήπιε με
την ψυχή της, έκανε μερικά βήματα. Η
πρώτη απόπειρα για πτήση απέτυχε. Το ίδιο και η δεύτερη. Έμεινε ακίνητη
για δέκα λεπτά. Ύστερα προχώρησε ακόμη μερικά εκατοστά, με μεγαλύτερη
ζωντάνια. Στη συνέχεια, με περισσή επιμέλεια και υπομονή καθάρισε
πρόσωπο και κεραίες με τα μπροστινά της πόδια, με χαιρέτησε με ένα
όμορφο κυκλικό χορό. Δεν ήταν σαν κι εκείνο που κάνουν οι μέλισσες για να
συνεννοηθούν για την κατεύθυνση της τροφής, ήταν άλλος πιο ελεύθερος,
κάτι σαν το δικό μας το ζεϊμπέκικο.
Χάθηκε πετώντας προς την Πεντέλη.
Κωστής Μπασογιάννης - 15 Νοεμβρίου 2015
.
No comments:
Post a Comment