Χρειάζεται κάτι πολύ παραπάνω από νταηλίκι

του Κωστή Μπασογιάννη

Λυπάμαι που για μια ακόμη φορά κάποιος κόσμος παρασύρεται σε θριαμβολογίες για δυο ξυλιές που έδωσαν κάποιοι (που προσωπικά δεν εκτιμώ καθόλου γιατί αν δεν έβγαζαν τα κέρατά τους από διάφορες «καλλιέργειες» θα γινόταν μπάτσοι) σε αληθινούς μπάτσους που, ούτως ή άλλως, είχαν εντολή να μην χτυπήσουν.

Ας μην μας παρασύρει η αφελής εντύπωση ότι υπάρχει πολιτική αντίσταση στα γεγονότα. Αντιδρούμε αγελαία, με όρους επαναστατικής γυμναστικής του '80. Με κλαδικά και όχι πολιτικά κριτήρια. Θα το πληρώσουμε ακριβά. Γιατί οι τσομπαναραίοι με τις γραβάτες γνωρίζουν πολύ καλά πώς να οδηγούν το κοπάδι. Ιστορικά είμαστε υποχρεωμένοι να καταδικάσουμε πρώτα μέσα μας την ιδεολογία του εχθρού που είναι ο μονεταρισμός και ο επιθετικός καπιταλισμός. Οι απολιτίκ κλαδικοί κουτσαβακο-αγρότες εκμεταλλέυονται αυτή την εποχή το χειμερινό τους μπρέικ και δίνουν το ετήσιο σόου τους, σαν ορ ντ αιβρ του καρναβαλιού. Κάθε μέρα επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι η Ελλάδα ως κράτος τελειώνει το βίο της πολύ σύντομα. Και μόνο ένα θαύμα μας σώζει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το θαύμα αυτό δεν θα το κάνει η πολιτική της... κατσούνας.

Ο ευγενέστερος δυνατός τρόπος να εκφραστώ για αυτά που γίνονται είναι αυτός. Γιατί σέβομαι το σημαντικό και αξιόλογο τμήμα των διαμαρτυρόμενων αγροτών που αντιλαμβάνονται την σοβαρότητα της κατάστασης, είναι επώδυνα προβληματισμένοι και οι ίδιοι για το ποιά θα πρέπει να είναι η ενδεδειγμένη αγροτική πολιτική βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Λυπούνται για την ήττα και παράδοση στους δανειστές μιας κυβέρνησης που οι ίδιοι εξέλεξαν για να κινηθεί με ανδρεία εναντίον τους αλλά και αγωνιούν για την διείσδηση συγκεκριμένων ακροδεξιών πολιτικών χώρων στις τάξεις τους, κάτι που δεν είναι καθόλου νέο. Θυμώνουν, τέλος, για την εκμετάλλευση των αγώνων τους από άλλα (τα παλαιότερα) μνημονιακά κόμματα. Ψάχνουν δηλαδή ειλικρινά να βρούν τον τρόπο να βοηθήσουν τη χώρα. Και αυτοί δεν χοροπηδούν σαν μαϊμούνια μπροστά στις κάμερες, κάνοντας σόου για τα κανάλια.

Οι διαφορές μου με τις συγκεκριμένες πρακτικές δεν είναι μόνο πολιτικές. Είναι και αισθητικές. Δεν εκτιμώ όσο άλλοι αυτή την ξιπασμένη βαρβατίλα, ιδίως την εκείνη την ψευτο-Κρητική. Γιατί την έζησα από μικρό παιδί ως κωμωδία, αργότερα ως μακρόσυρτο μαρτύριο και στο τέλος ως βαρύτατη τραγωδία και πένθος και δεν την θέλω άλλο στη ζωή μου. Και ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί που την σιχαίνονται αλλα δεν τολμούν να το εκφράσουν. Γιατί έχει δημιουργηθεί μια δυναμική συμπάθειας γι' αυτήν από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, αφού βολεύει τόσο την πολιτική τους όσο και την ακροαματικότητά τους. Αλλά φοβάται ο κόσμος να εκφραστεί και για ένα άλλο λόγο: οι συγκεκριμένοι τύποι δεν είναι όσο αγνοί θέλουν να τους παρουσιάσουν. Είναι οι νταήδες της Κρήτης και πολλών άλλων περιοχών της χώρας, που δεν έχουν καμμία σχέση με αληθινή λεβεντιά και λαϊκή σοφία. Είναι εκείνοι που στηρίζουν όλα τα εκφυλισμένα και διεφθαρμένα τοπικά συμφέροντα και καθεστώτα. Συντηρούν ένα κλίμα παρακμής και έχουν παραποιήσει και κακοποιήσει την κοινοτική παράδοση αυτού του μεγάλου λαού, εκτρέποντάς την προς τις πρακτικές της  μαφίας. Λυπάμαι που μπαίνει με τέτοιο καρικατουρίστικο τρόπο στην πολιτική ζωή του τόπου αυτού σε μια εποχή που οι προκλήσεις των εχθρών πρέπει να αντιμετωπιστούν με σοβαρότητα και σχέδιο. Χαρείτε τη σαν φολκλόρ όσοι δεν ξέρετε τη μαυρίλα της και τη θεωρείτε αγνή. Οι δημιουργικοί άνθρωποι της Ελληνικής υπαίθρου ούτε αγνοί το παίζουν, ούτε εκφράζονται έτσι. Τον αγώνα τονε κάνουν με τον εαυτό τους και με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας τους, έχουν επίγνωση των ελαττωμάτων τους και αιώνες τώρα προσπαθούν να τα γιατρέψουν και τα καταφέρνουν αργά και θαυματουργικά, όπως η φύση πλάθεται διαρκώς αργά και σοφά από τον Δημιουργό. Κι αυτή η αυτεπίγνωση τους κάνουν σεμνούς και καλοπροαίρετους. Τους κάνουν να μισούν αυτά τα καραγκιοζιλίκια.

Εκείνοι οι άλλοι χάρισμά σας. Πάρτε τους και για φωτογράφιση στα περιοδοκά σας. Οι κυρίες αλλά και οι κύριοι μπορεί να τους ονειρεύεστε και ως επιβήτορες, αν και το πιθανότερο είναι ότι από το πολύ αλκοόλ ούτε που τους σηκώνεται.

Χρειάζεται κάτι πολύ παραπάνω από μερικές στραβοκατσούνες που τις λαλούν κάποια παράωρα πλάσματα για να αντιμετωπιστεί ο τριγμός των οδόντων που έρχεται.

b.