Τεχνολόγου ψυχογράφημα

Literaire

«Πασχαλίτσα» Τιμούλα Αδαμίχου

Μέτρησες με ακρίβεια το πάχος του μικρού σου δακτύλου. Από τότε ολοκληρώθηκε η απατηλή σου αποστολή και γέμισε η πόλη μας διάτρητους εγκεφάλους. Οι οπές έχουν διάμετρο την μετρημένη από την αφεντιά σου παγκόσμια δακτυλήθρα και ο κόσμος σε ευγνωμονεί γι αυτό. Η ασθένειά σου είναι βαρύτατη και μεταδοτική. Λοιμός ενέσκηψε στην πόλη το πάχος του δακτύλου ενός τυφλού. Οι πωρωμένοι διάτρητοι εγκέφαλοι συνέστησαν δίκτυο πολύπλοκο, κάτι σαν εταιρία. Οι σκέψεις τους συλλειτουργούν, επικοινωνώντας μέσω ενός γιγαντιαίου δακτύλου. Η συμφωνία των τρύπιων τσερβέλων βρίσκεται ε απόλυτη ανάπτυξη. Ο διευθυντής της ορχήστρας είναι ο κοινής αποδοχής κύριος Τεχνολόγος. Κουνάει πέρα δώθε τα χέρια με απίστευτη αυτοπεποίθηση. Οι μουσικοί σιγομουρμουρίζουν μία ακολουθία αριθμών, που βασίζεται στην τιμή της διαμέτρου του μικτού τους δακτύλου. Ο χρόνος μένει ακίνητος, χιλιάδες νότες ξεχύνονται και κατακλύζουν αμέτρητους μαυροπίνακες, οθόνες κινηματογράφου και καθοδικούς σωλήνες. Ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό ποιητού τινος: "πήραν τα Όνειρα εκδίκηση", οι τρύπες των εγκεφάλων έδωσαν όνειρα στο δίκτυο και εκείνα δεν έγιναν πραγματικότητα, αλλά πλάνεψαν την οικουμένη με αυθαίρετες επεκτάσεις οικοπέδων, ντυμένες με επίσημο ένδυμα και ύφος ακαδημαϊκό. Τα ψυχεδελικά μας ψεύδη απέκτησαν το κύρος που ονειρεύοντο με το απατηλό πρόθεμα Δρ.

Λίγα χιλιόμετρα παραδίπλα, στην άκρη της πόλης μας, πολλές μικρές πασχαλίτσες τριγυρνούν, χαρίζοντας ευτυχίες σε παιδιά. Αγαπιούνται από τα παιδιά τα μικρά αυτά ζουζούνια, γιατί ζουν και κινούνται ασταμάτητα χωρίς να δίνουν σημασία στον κ. Τεχνολόγο. Αδύνατον να προβλεφθεί η στιγμή που αποκαλύπτοντας τα φτερά τους θα πετάξουν προς το άγνωστο. Έως την απροσδιόριστη εκείνη χρονική στιγμή χορεύουν πάνω στην παλάμη και στα δάκτυλα του παιδικού χεριού. Ομορφαίνουν μυστικά την κάμαρη, το ξύλινο πάτωμα το χαλί, την πολυθρόνα. Και σαν φύγουν και χαθούν στο βάθος της λιακάδας, αφήνουν πίσω τους μία οσμή αλήθειας, σαν την ευωδιά που αφήνει φεύγοντας ένας άγγελος. Μένει η παχειά ακτίνα που έρχεται από τον ήλιο, τον τόσο μακρινό, τον τόσο κοντινό, λοξή, γεμάτη γλυκά αναστατωμένη σκόνη. Φωτίζει η μισή τον τοίχο, η μισή το πάτωμα πρωϊνή, ζεστή, κομμένη σταυρωτά από τα παληά παραθυρόφυλλα. 

 

Bassò... 1997