Ένα φτηνό γιάπικο σόου στο Ηρώδειο, με Μητσοτάκη, μπίσνες και επιπολής δημιουργία.

Political Alchemies

 

 

του Κωστή Μπασογιάννη
 

Ο έλληνας πρωθυπουργός δήλωσε χθες ότι το αγαπημένο του netflix show είναι το ... "Homeland" !

Ελάχιστα παράξενο, να εκτιμά τόσο την σειρά που εκφράζει με τόση ταύτιση και τους χαρακτήρες τού Αμερικανικού καταστροφικού παρακράτους, αν κανείς σκεφτεί με ποιους ο άνθρωπος αυτός ταυτίζεται, για ποιους πονάει και ποιους υπηρετεί.
 

Αυτό έγινε σε ένα ενδοσυστημικό σόου-κουβεντολόι αρίστων, που διοργανώθηκε στο Ηρώδειο, παρακαλώ, με τον ελληνοαμερικανό co-CEO τού “Netflix” Ted Sarantos, και συντονίστρια την Linda Rottenberg, διεθνή επιχειρηματία και CEO τής “Endeavor”, μιας ελιτίστικης οργάνωσης συντονισμού και προώθησης μιας κάποιας επιχειρηματικότητας. Σε όλη αυτή τη συζήτηση ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης δίνει σε άπταιστα αγγλικά κολλεγίου, ένα ρεσιτάλ τυπικής αμερικάνικης κοινότοπης φλυαρίας και μαρκετίστικης παραπλανητικής πληροφόρησης, περιγράφοντας μια κατάσταση στην Ελλάδα που υπάρχει μόνο στα όνειρά του. Εφαρμόζοντας με ακρίβεια σπασίκλα τους κανόνες του εξυπνάκικου public speaking που διδαχθήκαμε όσοι έχουμε εμπειρία αγγλοσαξονικής εκπαίδευσης, μίλησε για τον λαϊκισμό που δυσκολεύει το εμπνευσμένο έργο του, εκθείασε το καταπληκτικό εκπαιδευτικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε και φέρνει τις επιχειρήσεις μέσα στα πανεπιστήμια κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ, πουλούσε για ώρα μούρη εμπνευσμένου ηγέτη, που «εκμεταλλεύτηκε την πανδημία για να κάνει την Ελλάδα fully digital». Στην συζήτηση αυτή δόθηκαν απαντήσεις προσχεδιασμένες σε γνωστές ερωτήσεις, όπως ομολογήθηκε από τους ίδιους τους ομιλητές! Αφού η από άποψη τρελιάρα συντονίστρια έθεσε και κάποιες χαζοερωτήσεις (του τύπου «με ποιόν αρχαίο Έλληνα θα θέλατε να συμφάγετε»), που κατ' εξαίρεσιν, «δεν έχουν τεθεί υπ' όψιν» των ομιλητών, όπως η ίδια είπε. Μέσα από γελάκια, εξυπναδούλες και διάφορα “ουάου”, το πάνελ πάσαρε με τη γνωστή μαεστρία αυτού τού τύπου των γιάπικης υποκουλτούρας στημένων συζητήσεων τα προφίλ των συνομιλητών αλλά και του περιβάλλοντός τους. Έτσι, για παράδειγμα, μάθαμε ότι η Μαρέβα Γκραμπόφσκι, με την γνωστή καπατσοσύνη των «ελληνίδων γυναικών», κατάφερε να πείσει την κα Rottemperg να κάνει την τιμή στην Ελλάδα να επενδύσει και να ιδρύσει την Endeavor Greece στην χώρα μας, κάτι για το οποίο, ακόμη και ο Μητσοτάκης είχε αποτύχει!

Τρομερο ε;
 

Η συζήτηση έρεε έτσι βουτηγμένη μέσα στις ανούσιες γενικότητες, στην επιμελώς προετοιμασμένη ψευτοκάζουαλ επιχειρηματική κοινοτοπία και στην αυτοπροβολή τού έλληνα πρωθυπουργού, μέχρι που πήρε ίσως μια ουσιαστική σημασία, όταν ο Ted Sarantos άρχισε να μιλάει για την απόφαση τής Netflix να προχωρήσει σε παραγωγές στην Ελλάδα. Εκεί ανεκόπη και η ορμή τού προμόσιον του Μητσοτάκη, η ατμόσφαιρα καθάρισε από τα φαιδρά του ψέματα και την περιγραφή τής υψηλής του πολιτικής σκέψης και περιγράφηκε με ενθουσιασμό ο τρόπος με τον οποίο το μεγαθήριο Netflix μεθοδεύει με αργά και σταθερά βήματα την επέλασή του στο ελληνικό αστικό και επαρχιακό τοπίο αλλά και την στρατολόγηση του τεχνικού δυναμικού τής χώρας στον τυπικό κινηματογραφικό κόσμο τού Χόλιγουντ.
 

Κι εδώ, παρ' όλο το ευχάριστο τής είδησης ότι ο διεθνής κολοσσός τής οικιακής διασκέδασης δεν έχει χάσει την διάθεσή του, βοηθούντος και του Ted, να έχει κάποιες δραστηριότητες στην Ελλάδα, μια μελαγχολική σκέψη περνά από το νου όσων από τους ανθρώπους τής τέχνης τού σινεμά ξέρουμε και διαβάζουμε κάτω από τις γραμμές: ακούγοντας την επίμονη αναφορά στην «ποιητική τού Αριστοτέλη και στις βασικές αρχές του storytelling», καταλαβαίνουμε τις προϋποθέσεις με τις οποίες θα προχωρήσει αυτή η επιχειρηματική κίνηση.

Πρόκειται για μια συνταγή, ένα σύγχρονο πρωτόκολλο επιχειρηματικής επιτυχίας τής κινηματογραφικής γραφής. Τής δημιουργίας εύπεπτων και εντυπωσιακών συνάμα ιστοριών, που ξέρουν να κρατούν τις απαραίτητες ισορροπίες και να αντικαθιστούν οποιαδήποτε τάση τής τέχνης να ανανεώνει και να κινητοποιεί την διάθεση τού ανθρώπου για την καταλυτική κριτική των εσκαμμένων με μια αναμφισβήτητη μέθοδο δημιουργίας που στόχο έχει την εμπορική επιτυχία και το κέρδος στις υπάρχουσες συνθήκες. Έτσι, η έρευνα για τρόπους έκφρασης που θα υπηρετήσουν την ολόπλευρη ανάπτυξή του ανθρώπου και θα σπάσουν την για εμπορικούς σκοπούς επιφανειακή φόρμα αποκλείεται εξαρχής και κατακλύζεται το διαδίκτυο και όλοι οι χώροι προβολής με τεράστιο αριθμό οπτικοακουστικών προϊόντων επιφανειακής διασκέδασης. Προϊόντων που υπακούουν σε ένα θεμελιακό προϊόν που παρήχθη στις ΗΠΑ. Πρόκειται αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε «Συνταγή».
 

Αυτή η Συνταγή διδάσκεται σε όλους μας ως συνταγή τής επιτυχίας. Τής καλλιτεχνικής επιτυχίας, αλλά πάνω απ' όλα τής εμπορικής επιτυχίας. Μέσα σ' αυτήν, από εδώ και πέρα είμαστε υποχρεωμένοι να κινούμαστε, αν θέλουμε να παίρνουμε μέρος στο παιγνίδι. Το προϊόν αυτό έχει γίνει τεράστια προσπάθεια εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια να γίνει κτήμα τού ευρέος κοινού και όλων των ανθρώπων τής μυθοπλασίας. Και πρέπει να ομολογήσουμε ότι η συνταγή αυτή στηρίχτηκε πράγματι στην ποιητική τού Αριστοτέλη, με τον οποίο σημειωτέον και οι δυο άνδρες της παρέας θα ήθελαν να συμφάγουν. Και όχι μόνο σ΄αυτή. Στηρίχτηκε και στις σημαντικές παρατηρήσεις κάποιων μυθολόγων όπως οι Joseph Campell, Robert Mc Kee, Christopher Vogler κ.ά., και παρά την μονόπλευρη αντιμετώπιση τής μυθοπλασίας που επικεντρώνει στην πλοκή και όχι στους τόσο στους χαρακτήρες έχει πλέον γραφεί στην ιστορία τής τέχνης τής γραφής. Και πρέπει επίσης να ομολογήσουμε ότι βοήθησε όλους μας να κατανοήσουμε τον τρόπο που κατά καιρούς κατασκευαζόταν μια ιστορία. Εν τούτοις, πολύ σύντομα, σχεδόν αμέσως, το πράγμα κακοφόρμησε. Το Χόλυγουντ και γενικώς όλες οι βιομηχανίες τού θεάματος στον παγκοσμιοποιούμενο κόσμο δημιούργησε μέσα από αυτές τις ενδιαφέρουσες αναλύσεις αυτή τη Συνταγή – προϊόν, που την εύρισκες παντού στις εμπορικά επιτυχημένες ταινιες, και θα την βρείς σήμερα σε όλα σχεδόν τα έργα τού Netflix και όχι μόνο. Την έμαθαν απ έξω και την παπαγάλιζαν στις συζητήσεις και στα σεμινάρια δημιουργικής γραφής όλοι όσοι είχαν φιλοδοξία να γίνει δεκτό το δικό τους έργο και των μαθητών τους από μια εταιρεία παραγωγής. Την βλέπεις να τείνει να ηγεμονεύει στην πέννα όλων. Πρόκειται για την βασική προϋπόθεση για να γίνει αποδεκτό ένα κείμενο.
 

Μπορούμε να το ονομάσουμε αυτό «Επιπολής Δημιουργία». Επιφανειακή δηλαδή αντιμετώπιση τής ποίησης έργων. Έργων που απευθύνονται σε ανθρώπους που ζητούν να διασκεδάσουν χωρίς να σκεφτούν. Έργων που απευθύνονται σε ανθρώπους εργαζόμενους σε συνθήκες ασφυκτικές. Σε εξουθενωμένα όργανα τού συστήματος που το μόνο που έχουν ανάγκη είναι να δούν κάτι που θα τους ξεκουράσει. Ή, σε μια άλλη περίπτωση, μια συναρπαστική εμπειρία που θα εκτονώσει την καταπιεσμένη από την μίζερη ζωή τους ορμή. Την αλλοτριωμένη τους προσωπικότητα. Ή, δυστυχώς, να δώσει την ψευδαίσθηση τής ύπαρξης στο αφανισμένο τους πρόσωπο. Η Επιπολής Δημιουργία στην τέχνη, είναι ό,τι χρειάζεται για το σύστημα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κινδυνεύει να μην είναι καν τέχνη. Δεν επιθυμεί δημιουργούς καλλιεργημένους, αναπτυγμένους μέσα στη μήτρα τού καλλιτεχνικού μόχθου και τής ελέυθερης αναζήτησης. 'Εχει ανάγκη ανθρώπους που εφαρμόζουν μια συνταγή για να παραγάγουν το κατάλληλο προϊόν για την κερδοφορία τών επιχειρήσεων, για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αμοιβή σε μερίσματα για τους μετόχους. Αλλά και για το αρμόδιο ντρεσάρισμα τού κοινού για τον προκαθορισμένο ρόλο του στην καπιταλιστική παραγωγή. Η Επιπολής Δημιουργία είναι η μοιραία κατάντια τής τέχνης, όταν αυτή ακολουθεί την Συνταγή.

Εν τούτοις, υπάρχουν ευτυχώς πολλοί που έχουν αναπτύξει την ικανότητα να ακροβατούν στην κοφτερή ακμή αυτής τής καταστροφικής σύμβασης και να επιβιώνουν. Σπανιότερα, κάποιοι ακόμη και να μεγαλουργούν. Αυτό σώζει την τέχνη, διασώζει όμως και το σύστημα τής κερδοσκοπίας, αφού του δίνει την ανάσα, το οξυγόνο για να αναπνεύσει με σποραδικές τζούρες ποιότητας που του δίνει άλλοθι στην υπνωτιστική του επίδραση στο κοινό. Εκεί ελπίζει η ζωντανή τέχνη, γι αυτό δεν το βάζει κάτω και επιμένει. Εύχομαι στους γενναίους εκείνους που επιμένουν και στους νέους που έχουν διάθεση και κέφι να αποπειραθούν να προχωρήσουν σε μια τέτοια απόπειρα να δώσουν βαθύ και ουσιαστικό έργο σε μια παραγωγή και διανομή που επιθυμεί την επιπολής δημιουργία, καλή επιτυχία στο δύσκολο αυτό εγχείρημα. Έχουν ίσως κάποιες μικρές πιθανότητες επιτυχίας.

Για να γυρίσουμε στο πανηγυράκι τής Endeavor Greece στο Ηρώδειο που έγινε την περασμένη Πέμπτη, εκεί που προφανώς όλοι αυτοί οι προβληματισμοί δεν ενδιαφέρουν, ούτε μπορούν να γίνουν κατανοητοί από τους μπίσνεσμεν και τις μπισμενγουίμεν, ούτε βεβαίως από έναν αποτυχημένο και ανερμάτιστο πρωθυπουργό, που εννοεί να το παίζει παράγοντας των επιχειρήσεων. Εκεί που, όπως ήταν αναμενόμενο, επί μία ώρα δεν ακούστηκε τίποτε για το ότι στην Ελλάδα ζουν και εργάζονται άνθρωποι που έχουν ανυπέρβλητα προβλήματα. Δεν αναφέρθηκε, ούτε φάνηκε να απασχολεί αυτούς τους ανθρώπους η λύση των προβλημάτων αυτών των ανθρώπων. Και όταν η μικροθαύμαστη κα Linda Rottenberg που χαζογέλαγε με έναν ανεξήγητο θαυμασμό σε κάθε σαχλαμάρα που ξεστόμιζε ο Μητσοτάκης, για κάποιο λόγο, ξαφνικά και αναπάντεχα, σε μια ερώτησής της αναφέρθηκε με κάποιο κάπως ασύντακτο, αν όχι και αμήχανο και γενικόλογο τρόπο, σε προβλήματα που θα μπορούσαν να προκύψουν από τις δυσκολίες γενικώς και αορίστως που υπάρχουν στον κόσμο λόγων των οικονομικών και άλλων κρίσεων, ο κος co-CEO, o Ted, απάντησε με εμφανή αμηχανία κι αυτός, κομπιάζοντας, ότι ο κόσμος είναι «πολωμένος» και εκείνος είναι υποχρεωμένος να μην λαμβάνει μέρος στη διαμάχη και να επικεντρώνει στο αντικείμενό τους για να μην εμπλέκεται σε διαμάχες. Είπε, επίσης κομπιάζοντας, και κάποιες άλλες μπούρδες. Ο δικός μας ο καημένος τί να πει γι αυτό...

Στο τέλος ο Μητσοτάκης, με ύφος γέροντα, συμβούλεψε τους νέους να ασχοληθούν με τα κοινά. Ποιός; ο Μητσοτάκης... Μιλώντας και για την τοξικότητα τής δημόσιας έκφρασης, έχοντας προφανώς στο μυαλό του εκείνη την στιγμή ότι ένα τεράστιο πλέον τμήμα τής Ελληνικής κοινωνίας χρησιμοποιεί ιδιωτικά και δημόσια τις πιο υποτιμητικές, έως ατιμωτικές εκφράσεις εναντίον του και εναντίον των συνεργατών και προστατευομένων του κακοποιών.

Πάντως δεν έχασα την ώρα μου που παρακολούθησα από το διαδίκτυο αυτό το ωριαίο πανηγυράκι τής ελιτίστικης οργάνωσης συντονισμού και προώθησης της επιχειρηματικότητας “Endeavor”, της Netflix, του Μητσοτάκη και της κας Rottenberg. Σκέπτομαι μάλιστα να το ξαναδώ, γιατί είναι ένα πρώτης τάξεως δείγμα για μελέτη τής νόσου των ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν και υπηρετούν την θνήσκουσα τάξη πραγμάτων τού κόσμου μας.

 

Μπασὸ...

ΜΑΤ (ή η τελευταία παρτίδα στο τουρνουά τής προϊστορίας)

του Κωστή Μπασογιάννη

Το χοντρό δούλεμα τών ολιγαρχών στο Ελληνικό, συνεχίζεται. 27 ντιντήδες, κλέφτες και καταχραστές τής εργασίας τού λαού, θα κτίσουν τις πολυτελείς βίλες τους με τον τρόπο που προτιμούν, με δικό τους αρχιτέκτονα, σε παραθαλάσσια οικόπεδα, τα οποία θα τους πουλήσουν σε αστρονομικές τιμές οι "ανάδοχοι". Οι "δημοσιογράφοι" θα αναλάβουν την αποστολή τους να τους νομιμοποιήσουν και ίσως και να τους εδραιώσουν ως πρότυπα, κατακλύζοντας το πόπολο με αμέτρητα ακριβοπληρωμένα άρθρα για το ποιός ή ποιά βι αι πι αγόρασε ποιό οικοπεδο, τί θα κτίσει, ποιός αρχιτέκτονας θα το σχεδιάσει. Κι αργότερα πόσους αυτοματισμούς θα έχει η βίλα, ποιά σουπερκάρ θα υπάρχουν στο γκαράζ, με τί κότερο θα φεύγει για τα γκρικ άιλαντς, ποιά κόρη ή κούρος πολυτελείας θα τον/την συνοδεύει. Ποιά ρωμέικα νεόπλουτα μόμολα θα συνωστιστούν να εξασφαλίσουν κι αυτά ένα οικόπεδο από τα 27, θα πιέσουν να αυξηθεί ο αριθμός για να κομπάζουν για την κιτς βίλα τους δίπλα στον τάδε σπουδαίο.   

Την ίδια ώρα, ο απλός καθημερινός άνθρωπος θα πέφτει όλο και περισσότερο στο σκοτάδι, θα παλεύει να κρατήσει μια ψευτοαξιοπρέπεια με μοδάτα καταναλωτικά φτηνοτεχνάσματα που του πασάρουν για να μη σκέφτεται. Θα πνιγεί στο τέλμα τής μέτριας ύπαρξης, των ανούσιων εμμονών και τής υπερεξειδικευμένης ημιμάθειας. Θα προσπαθεί να σπουδάσει για να ανακαλύψει αργότερα ότι δεν υπάρχει ζωή γι αυτόν, αν δεν γίνει εξάρτημα του πιο γελοίου και επικίνδυνου πολιτισμού που γέννησε η Ιστορία, εκείνου τού ώριμου ύστερου, αρνούμενου να ψοφήσει, χυδαίου επιθετικού και ανοϊκού πλέον καπιταλισμού. Παλεύει ο απλός άνθρωπος μέσω "δραστηριοτήτων"  ενασχολούμενος με αθλήματα και τέχνες, με τρόπο γλυκανάλατο ή αδιέξοδα οργισμένο. Υπνωτισμένος, επικεντρωμένος σε άμυνες απέναντι σε ό,τι θεωρεί ότι τού πλήττει τον ναρκισσισμό σε ατομικό ή συντεχνιακό επίπεδο. Αρκούμενος σε ανορθολογικό νεοηθικισμό που ταλαντεύεται μεταξύ  μαύρης αντίδρασης και εύλογης πολιτικής ορθότητας, στηριγμένης σε υπεραπλουστευτική αλλά και αυθαίρετα απολυτοποιημένη αντίληψη τής απλής αυτονόητης ανθρωπιάς. Χωρίς επίγνωση τού ιστορικού του ρόλου, που δεν είναι άλλος από την επίθεση σ' αυτούς τους κοινωνιοπαθείς που τον εμπαίζουν και τον σκοτώνουν, πνιγμένοι κι αυτοί στην ματαιότητα της απληστίας και τής ξιπασιάς τους. 

Εσφαγμένοι οι λαοί. Χαντακωμένοι, καταφρονημένοι, αποπλανημένοι. Μόνο αυτοί θα φέρουν την Οργή στο προσκήνιο, μια Οργή οργανωμένη και ήρεμη. Ναι, ήρεμη, αλλά συνάμα και συντριπτική, αήττητη, γιατί θα γνωρίζει πλέον τις αρμόζουσες κινήσεις τής Επανάστασης. Τής τις μαθαίνουν η αφροσύνη των πλουσίων, που δεν κρύβουν πλέον το άθλιο προσωπό τους, δεν κρατιούνται, δεν ελέγχουν πια την έπαρση. Νομίζουν ότι κέρδισαν το ριάλιτι τής Ιστορίας. Πού να ξέρουν οι έρημοι τί τους ετοιμάζουν οι αληθινές δυνάμεις της. Πού αναπτύσσονται αυτες, σταθερά και όλο και πιο επιγνωστά. Ύπουλα. Αθόρυβα κτίζεται η νέα λαϊκή επίγνωση, σε μυστικά επαναστατικά υπερώα. Οι ίδιοι αυτοί την προάγουν, με την υπεροψία και την πονηριά τους.

Εμπρός, ελάτε να μας συντρίψετε! Επιτεθείτε μας με την ματαιοδοξία σας! Πάρτε μας δουλειές, τσακίστε μας δικαιώματα, κλείστε μας τα μίζερα μαγαζάκια, μέσα στα οποία θάψαμε τον κοινοτικό μας πρωτογονισμό, νομίζοντας ότι θα γίνουμε νοικοκυραίοι, ελεύθεροι, ανεξάρτητοι και, ποιός ξέρει, ίσως και άρχοντες! Αν όχι εμείς, τα παιδιά μας που ευνουχίσαμε. Θλιβεροί κυρ Παντελήδες. Πήγαμε να γίνουμε ακαδημαϊκοί, διανοούμενοι και γίναμε απολογητές σας. Ή καλλιτέχνες. Και καταντήσαμε υπνωτιστές του κοινού. 

Θυμώστε μας κι άλλο με την καταφρόνια που μας δείχνετε, με την ιδιοτέλειά σας. Κάντε μας επίσης να οργιστούμε και με τον εαυτό μας, που κατάπιαμε σαν μυγοχάφτες το απατηλό αστικό σας όνειρο. Στήστε τό ύστατο θέατρο της σύγκρουσης, τη σκηνή τής αποκάλυψης, όπου θα επιφανούν οι άνθρωποι και θα αποκαλυφθούν τα πρόσωπα των κτηνών. Και θα γίνουν επιτέλους διακριτοί οι ρόλοι. Θα παραταχθούν οι στρατοί. Πάρτε τα όλα, ανόητοι, πάρτε και τους πιστούς σας υπηρέτες στις τάξεις σας. Συγκεντρώστε για εμάς το θησαυρό τού θαύματος τής Ζωής. Οργανώστε τον, προσπαθείστε μάταια, θλιβεροί νάνοι, να φανείτε αντάξιοί Του.  Και ενώ ήδη έχει αρχίσει να εδραιώνεται η τελική σας αποτυχία, κρατήστε πεισματικά όμηρο τον Θησαυρό των Αγαθών σε ένα και μόνο παλάτι. Πολυεθνικό, βρώμικο, αδηφάγο. Άχρηστο πλέον για εσάς, που ήδη δεν ξέρετε πια τί να τον κάνετε, αφού είναι αποκομμένος από τον αληθινό του δικαιούχο, τον Λαό του.  Για να έρθουμε, στο τέλος, και η ώρα σιγοκοντεύει, εμείς να τον ελευθερώσουμε με μία μόνο κίνηση. ΜΑΤ.

Μπασò...

 

 

Η επέλαση της μαύρης αντίδρασης

 

 

του Κωστή Μπασογιάννη

"Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε παράνομη την τρίωρη στάση εργασίας που είχε εξαγγελθεί στο διάστημα των εξετάσεων εισαγωγής στα Πρότυπα Σχολεία, τη Δευτέρα 28 Ιουνίου".

Πρόκειται για την πρεμιέρα τής εφαρμογής τής αντεργατικής νομοθεσίας που οι κυβερνητικοί τής σκληρής δεξιάς, τα τσιράκια της και κάποιοι αμετανόητοι  ψηφοφόροι της ονομάζουν εν κρυπτώ "τελική λύση", για να ξεμπερδέψουν, όπως λένε, με τον "συνδικαλισμό των μπολσεβίκων". Η περίπτωση τής στάσης εργασίας τής ΟΛΜΕ, σύμφωνα με την νοοτροπία των ανθρώπων που δυστυχώς για την Ελλάδα βρίσκονται στην εξουσία, είναι "παράνομη", γιατί δυσκολεύει μια διαδικασία που εκείνοι θεωρούν πολύ φυσική: Την διαδικασία τής εφαρμογής τής φυσικής επιλογής σε παιδιά που βρίσκονται στη διαδικασία ανάπτυξης τού σώματος, του πνεύματος, τής προσωπικότητάς τους και τής κοινωνικής τους συνείδησης. Τα παιδιά δίνουν εξετάσεις για τα λεγόμενα "πρότυπα σχολεία". Η εκπαιδευτική κοινότητα είναι προφανώς διχασμένη για τον τρόπο εφαρμογής αυτού του θεσμού. Και ο διχασμός αυτός είναι πρωτίστως πολιτικός και κατόπιν επιστημονικός. Το βασικό ερώτημα για τους κυβερνώντες είναι πώς θα παρασκευάσουμε σε κάποια εκπαιδευτικά εργαστήρια κάποια ποσότητα "αρίστων", μυημένων εξ απαλών ονύχων στην συνθήκη τής πολωμένης κοινότητας τού ανταγωνισμού. Πώς θα δοθεί σε όσους ελέγχονται εκ γενετής ανώτεροι η ευκαιρία μιας παιδείας "ανώτερης ποιότητας", διακριτής από την μάζα των υπολοίπων που ελέγχονται από τό επιεικώς  αμφιλεγόμενο διαγωνιστικό σύστημα ως μέτριοι, αποτυχημένοι ήδη από την αρχή τής εφηβείας τους. Πώς θα αρχίσει από την τρυφερή κιόλας ηλικία να κορδώνεται ως "επιτυχημένος" ή "επιτυχημένη", σε αντίθεση προς το αδελφάκι, το ξαδελφάκι, το γειτονάκι που δεν τα κατάφερε. Η διαχείριση μιας τέτοιας διάκρισης που είναι δύσκολη ακόμη και στην προχωρημένη ωριμότητα, δεν χρειαζεται και πολλή ευφυία για να καταλάβει κανείς ότι είναι σχεδόν αδύνατη  σ' αυτές τις ηλικίες.

Από την άλλη ο προβληματισμός για ερευνητικά-πειραματικά σχολεία με αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση, σχολεία που θα λειτουργήσουν ως πιλότοι για την εφαρμογή των αποτελεσμάτων των ερευνών τους σε όλη την δημόσια παιδεία. Το δείγμα τής πειραματικής αυτής έρευνας είναι αυτονόητο ότι θα αποτελείται  από παιδια όλων των επιπέδων και ιδιαιτεροτήτων σε μια συνύπαρξη όπου η διδασκαλία επιζητεί την αλληλοβοήθεια και την παραγωγική συνύπαρξη. Αυτό το πρότυπο ερεύνης που προϋποθέτει όχι διαγωνισμό αλλά ειδική κλήρωση, τίθεται στο ανώτερο αυτό επίπεδο από όσους δίνουν προπορεία στην κοινωνία και όχι στο ατομικιστικό κυνήγι τής "επιτυχίας". Στην συγκρότηση προσωπικοτήτων που συνεργάζονται αρμονικά για κοινούς δημιουργικούς σκοπούς στο πλαίσιο μιας κοινωνίας  και όχι ιδιωτών που ανταγωνίζονται ή συναγωνίζονται συγκυριακά για να πετύχουν ιδιοτελείς στόχους στο πλαίσιο ενός στίβου μάχης, ή μιας τυχαίας σύμπτωσης ιδιωτικών συμφερόντων.

"Για την κινητοποίηση είχε προσφύγει στα δικαστήρια η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως. Στον προσωπικό της λογαριασμό στο Twitter ανακοίνωσε την απόφαση του δικαστηρίου.
«Το Δικαστήριο έκρινε παράνομη τη στάση εργασίας της ΟΛΜΕ. Πάνω από 8000 παιδιά θα μπορέσουν να δώσουν απρόσκοπτα τη Δευτέρα εξετάσεις για εισαγωγή στα Πρότυπα Σχολεία. Καλή επιτυχία!», έγραψε η Υπουργός Παιδείας". 

Η ανακοίνωση της κατά κακή τύχη τής Ελλάδας στρογγυλοκαθισμένης στην καρέκλα τής υπουργού Νεοδημοκράτισσας, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ή διαλόγου. Αυτό, κατά τη γνώμη μου δίνει το ελεύθερο στον Ελληνικό λαό στο μέλλον να προσβλέπει, σύμφωνα με την αρχή τής αμοιβαιότητας σε μια αντίστοιχα  αυστηρή και αδιάλλακτη απάντηση στους σημερινούς κυβερνήτες.

Προσβλέπουμε στη μελλοντική συντριβή αυτής τής νέας επέλασης τής μαύρης αντίδρασης, που εκφράζεται στη σημερινή συγκυρία από τις αδίστακτες μορφές τής Κεραμέως, της Μενδώνη, του Μητσοτάκη, του Γεωργιάδη, του Βορίδη, του Χατζηδάκη και όλων των άλλων τυραννίσκων τής παράταξης που ευθύνεται αποκλειστικά για όλες τις καταστροφές που έπληξαν τη χώρα μας στη διάρκεια τής σύγχρονης Ιστορίας της. Και η συντριβή αυτή θα γίνει εφικτή μόνο με την επαναστατική συνεργασία τής πλειονότητας των Ελλήνων, η οποία προφανώς απεχθάνεται την δημόσια δράση τους.

Δύο περίπου εκατομμύρια πολιτικά και κοινωνικά πρωτόγονων και ανεπαρκών ανθρώπων κρατούν ομήρους όλους τους υπόλοιπους, που είναι τουλάχιστον τριπλάσιοι. Καταστρέφουν το μέλλον των ίδιων τους των παιδιών, παιδαγωγόντας τα για να γίνουν μοναχικοί πολεμιστές σε μια μάχη ήδη χαμένη που τα καταδικάζει είτε στην θλίψη τής αποτυχίας, είτε στην αξιολύπητη θέση τής επί πτωμάτων αναπαυόμενης διάκρισης, μιας αριστείας τής ντροπής, που ακίζεται και επιχαίρει αυτάρεσκα για την ήττα και τον πόνο των ηττημένων.

Πρόκειται για το απόλυμα μιας παλαιότερης εποχής κατά τη διάρκεια τής οποίας οι λαοί, στην πλειονότητά τους αναλφάβητοι και ζαλισμένοι από τις ιλιγγιώδεις αλλαγές στη ζωή τους που επέφεραν οι ιστορικές ανατροπές και μεταβάσεις από τον μεσαίωνικό κόσμο στην αστική επικράτηση, κλείστηκαν στον εαυτό τους, παραδιδόμενοι σε ένα ατομικιστικό αμυντικό πάθος, για να επιβιώσουν μιας ανισοβαρούς σχέσης ψευδο-ελευθερίας: του διπόλου εργοδότη-εργαζομένου, στο αλλοτριωτικό πλαίσιο τής κεφαλαιοκρατίας.  Οι εργαζόμενοι που πουλούσαν ως ευτελές εμπόρευμα την ικανότητά τους για εργασία ίσα για να επιβιώσουν όπως όπως, χωρίστηκαν σε  επαναστάτες οραματιστές μιας άλλης κοινωνίας και συντηρητικούς φοβισμένους εθελόδουλους. Σήμερα έχει προσωρινά επικρατήσει αυτή η θλιβερή απολυματική μάζα των τελευταίων, η οποία έχει όμως το "πλεονέκτημα" τής αφελούς απροϋπόθετης, σχεδόν θρησκευτικής πίστης στην πονηρή χειραγώγηση που επιφυλάσσουν οι αστοί στην ακαλλιέργητη μάζα. Της πίστης στην μωροφιλόδοξη ονείρωξη τής ατομικής "επιτυχίας" στο στίβο του ανταγωνισμού. Αλλά είναι αυτή η μάζα και ευεπίφορη στην εξαγορά,  το εθνοθρησκευτικό παραμύθιασμα και το παραδοσιακό χυδαίο ρουσφέτι στο οποίο οι Μαυρογιαλούροι τής δεξιάς ήταν πάντοτε και είναι πρωταθλητές. Νομίζουν οι κακόμοιροι ταπεινοί ικέτες ότι παίζουν με ίσους όρους με τα πανίσχυρα αφεντικά τους. Ότι, έτσι μόνοι, ανοργάνωτοι κι ανυπεράσπιστοι που είναι, "δημιουργούν"! Ότι "διαπραγματεύονται ελεύθερα". Ότι είναι τάχα ελεύθεροι.

Όμως η Ιστορία γεννά πάντα, γενιά τη γενιά, εκείνους που επίμονα και χωρίς δισταγμούς, εργάζονται γι αυτήν συλλογικά, ταπεινά, οργανωμένα, κυοφορώντας ένα κόσμο απαλλαγμένο τόσο από τους πονηρούς εκμεταλλευτές, όσο και από το αφελές ή κουτοπόνηρο κοινό τους.

Πλησιάζει η ώρα που η φάρσα τού καθεστώτος θα αποκαλυφθεί και στον τελευταίο πολίτη. Ελπίζω ακόμη και εκείνοι που πιστεύουν στην απατηλή ικανότητα και τις καλές προθέσεις των "αρίστων" τής συμφοράς, θα καταλάβουν την σημασία του λάθους τους και δεν θα το αποδώσουν σε κάποια τυχαία παρεξήγηση τής στιγμής, αλλα στην θεμελιακή δομή τής ίδιας τους της σκέψης.

Άν κάποιοι νοιώθουν ότι προσβάλλονται από αυτές τις σκέψεις, και ξέρω ότι θα είναι πολλοί, ας μην βιαστούν να παρεξηγηθούν. Το να νοιώθεις γελοίος για τις επιλογές τής ζωής σου, είναι το πρώτο βήμα για να ξαναγίνεις άνθρωπος χρήσιμος για την κοινωνία και όχι για τον φτωχούλη ναρκισσισμό σου. Για τους συμπολίτες και συντρόφους σου και όχι για εκείνους που σε κοροϊδεύουν, και σε εκμεταλλεύονται, γελώντας εις βάρος σου. Αν δεν έχει κανείς νοιώσει αυτή τη γελοιότητα που κάθε αναπτυσσόμενος άνθρωπος έχει νοιώσει, κάτι κακό και στάσιμο υπάρχει στη ζωή του. Και η παρούσα πολιτική συγκυρία με τον εξοργιστικό αυταρχισμό, με την νηπιακή ρηχότητα αλλα και με την επικίνδυνη γελοιότητα  των κυβερνώντων είναι μια ευκαιρία για όσους υποστηρικτές τους διατηρούν ακόμη ίχνος αξιοπρέπειας, έστω και ψευδο-αστικής, να καταλάβουν πόση ζημιά έχουν κάνει σε όλους τους άλλους και στους ίδιους τους εαυτούς τους με τις επιλογές τής ζωής τους.

Μπασò...
__________________

Λιανίζοντας την Ελληνική γλώσσα

 

 

Τμήμα, τομέας, μέρος, ζήτημα, επιμέρους ζήτημα, θέμα, θεωρία, οπτική, άποψη, διαδικασία, κλάδος, ομοταξία, τάξη, οικογένεια, πρόβλημα, υπόθεση, περίπτωση, μέλος, σύστημα, οργανισμός, όργανο, εξάρτημα, εργαλείο, υπηρεσία, διεύθυνση, υποδιεύθυνση και πολλές άλλες ειδικές έννοιες που διαθέτουν την λέξη τους ή τις λέξεις τους στην πλούσια γλώσσα μας, έχουν αντικατασταθεί και αποδίδονται στην σημερινή καθομιλουμένη ελληνική γλώσσα από την κουβεντούλα στο καφενείο, μέχρι την τηλεόραση και τις συζητήσεις στο κοινοβούλιο, με τη λέξη-πασπαρτού:

Κομμάτι !

Σας παρακαλώ, σας εκλιπαρώ γονατιστός.
όχι άλλο "κομμάτι"  !!!

Μπασò...

 

 
________________

Η εξημέρωση του κτήνους

 

 

του Κωστή Μπασογιάννη

Η 1η Ιανουαριόυ θα σημαίνει πάντοτε και την ιστορική αυτή στιγμή θριάμβου τής μακρόσυρτης και αναπόφευκτα νικηφόρας παγκόσμιας επαναστατικής ιστορικής διαδικασίας. Της διαδικασίας εξημέρωσης τού κτήνους μέσα στην ανθρώπινη προϋπόθεση. Της διαδικασίας περάσματος από την άγρια προϊστορια στην ωριμότητα τής ανθρωπότητας.

1-1-1959. Οι αντάρτες του Κάστρο και του Τσε μπαίνουν θριαμβευτές στην Αβάνα. Με την συμμετοχή του Κουβανικού λαού, συνέτριψαν ένα καταπιεστικό και ευτελιστικό για τους Κουβανούς καθεστώς υποταγής στην μεγάλη καπιταλιστική υπερδύναμη. Από τότε επί 62 χρόνια η Κούβα κρατάει όσο πιο γερά μπορεί ένα κάστρο. Ένα παγκοσμίως γνωστό υπόδειγμα, ίσως το πιο σημαντικό, τής παγκόσμιας επανάστασης. Κρατάει ζωντανή μια φλόγα ιερή και ζωογόνα για το γένος των ανθρώπων. Γιατί ενώ ολοι οι άλλοι λαοί υφίστανται τον εμπαιγμό μιας ελευθερίας που αναφέρεται στο δικαίωμα τού εμκμεταλλευτή να ξεζουμίσει και να ξεκάνει τις ζωές των ανθρώπων για το δικό του κέρδος, στο νησί αυτό τής Καραϊβικής, ίσης έκτασης και πληθυσμού με την Ελλάδα, αναπτύσσεται και δοκιμάζεται ένα σύστημα διοίκησης που ενώνει τον λαό με την εκτελεστική εξουσία με ένα τρόπο πιο άμεσο από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. 

 

Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο μέσος αντικομμουνιστής, είναι ότι όλα ανεξαιρέτως αυτά τα επαναστατικά εγχειρήματα, δεν ήταν, δεν είναι ούτε θα είναι στο μέλλον απόλυτες πειραματικές περιπτώσεις εφαρμογής κάποιας συνταγής που θα πετύχει ή θα αποτύχει, επιτρέποντάς τους να κινδυνολογούν στην πρώτη και να θριαμβολογούν χαιρέκακα στην δεύτερη περίπτωση. Είναι μέρος της ευρύτερης διαδικασίας μέσα από την οποία είναι αναπόφευκτο ο άνθρωπος να κερδίσει την ωριμότητα των κοινωνιών του σε παγκόσμιο επίπεδο. Και αυτή η ωριμότητα δεν γίνεται παρά να είναι ενοποιημένη και κομμουνιστική.

Οι προϋποθέσεις για την ιστορική αυτή ωρίμανση δεν μπορεί παρά να αναπτυχθούν στις μεγαλειώδεις αυτές απόπειρες. Που κάθε άλλο παρά αποσπασματικές ηταν ή είναι. Γιατί η Ιστορία τού ανθρώπου εκτυλίσσεται αργά, επίπονα, με επώδυνες εξάρσεις και αποτυχίες, οι οποίες εν μέρει οφείλονται στον τεράστιο βαθμό δυσκολίας που χαρακτηρίζει τα εγχειρήματα αυτά, αφού πρόκειται για υψηλοτάτου επιπέδου οργάνωση τής ίδιας τής συμπαντικής ουσίας. Σε κάποιο, ωστόσο, βαθμό οι αποτυχίες αυτές χαρακτηρίζονται ως ήττες από την υπαρκτή συντηρητική και κομφορμιστική αδράνεια τού ανθρώπινου όντος, ως κοινωνικού υποκειμένου, που δυσκολεύεται να μετατραπεί σε υποκείμενο εξέγερσης και ανατροπής. Έτσι, η συντήρηση και η λυσαλέα επιθετικότητα των εκάστοτε αντεπαναστατικών δυνάμεων φέρνει αναγκαστικά τίς επαναστάσεις, όπου αυτές επικρατούν, σε θέση άμυνας και σε δεινή οπισθοδρόμηση από την αυθεντική τους πορεία. Αυτές οι αντιφατικές συνθήκες και οι επακόλουθες αναταράξεις και στρεβλώσεις που ταλανίζουν κάθε επανάσταση, αντιμετωπίστηκαν μέχρι στιγμής από τους Κουβανούς ηγέτες και από τον λαό με επιτυχία. 

 

Εν τούτοις, όπως και στις περιπτώσεις των ευρωπαϊκών λαϊκών δημοκρατιών, υπάρχουν πολλά στοιχεία τής ανθρώπινης φύσης ανεκμετάλλευτα από το νέο επερχόμενο σύστημα, με αποτέλεσμα αυτό να χάνει μετά από καιρό τις δυνάμεις του και την ποιότητα επιρροής και συνεργασίας με τον ίδιο το λαό. Αυτά τα στοιχεία που, χωρίς υλιστική αναστολή,  θα τα αποκαλέσω "ψυχικά" και " πνευματικά", παραγκωνίστηκαν σε μεγάλο βαθμό λόγω πολύ σημαντικών στρεβλώσεων τής ίδιας τής φιλοσοφικής βάσης τού μαρξισμού. Το ιδιοφυιές διαλεκτικό σύστημα τού μαρξικού υλισμού, προχώρησε πολύ νωρίς σε μια πρόωρη απολυτοποίηση ανθρωπολογικής και ανθρωπογνωστικής φύσης, που αγνόησε ή και πολέμησε ως ιδεαλιστικά ή μεταφυσικά πολύ σημαντικά σημεία τής οντολογίας τού ανθρώπου, τής ψυχολογικής βάσης τής πολιτικής τοποθέτησης και της ταξικής συνείδησης κάθε ατόμου, και τού απλώματος τής εξέλιξης αυτής τής οντολογίας στην γραμμή τού ιστορικού χρόνου. 

 

   

Ένας από τους βασικούς λόγους τής αντοχής τής κουβανικής επανάστασης στην αποσάθρωση που οφείλεται στίς εγγενείς αλλοτριωτικές αντιφάσεις των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα, αλλά και στις λυσσαλέες αντεπαναστατικές επιθέσεις, είναι η ιδιοφυής τακτική διαχείρησή τους από τον ιστορικό ηγέτη Φιντέλ Κάστρο. Ο Φιντέλ ποτέ δεν περιορίστηκε σε άμυνα απέναντι σε εχθρούς τού μαρξικού φαντασιακού του, όπως οι παραδόσεις του λαού του, ο χαρακτήρας των κουβανών. Δεν βιάστηκε να κατασκευάσει τον άνθρωπο τού μέλλοντος, δεν αντιμετώπισε την νέα κοινωνία που γεννιόταν ως σμήνος εντόμων χωρίς αισθήματα, φόβους, πάθος, μύθους, πίστη σε θεούς και δαίμονες. 

 

Επιτέθηκε με κτίσιμο θεσμών πρωτόγνωρων, που δίνουν από μόνοι τους την απάντηση σε κάθε κακόβουλο κριτή και εξασφαλίζει την εμπιστοσύνη των κουβανών στο σύστημα. Η δημοκρατική συμμετοχή του λαού στην εξουσία μέσω ενός πολιτικού δικτύου που αλληλεπιδρά με το κέντρο σε μόνιμη βάση, υπερβαίνει σε δημοκρατικότητα τα κοινοβουλευτικά συστήματα με τις ανα τετραετία εν λευκώ υπερεξουσιαστικές αναθέσεις τους σε αστούς πολιτικούς, μόνιμα διαπλεκόμενους με τους ολιγάρχες. Η ίδρυση αστικού κόμματος αυτονόητα αποκλείεται εξ ορισμού σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό κράτος. Γιατί ο σοσιαλισμός είναι υπέρβαση και έμεση του αστικού κράτους. Και η επιστροφή επί τα ίδια εμέσματα, είδαμε τί επέφερε στην ανατολική Ευρώπη και στη Ρωσία.

Bassò... 

200 χρόνια από την γέννηση του Φρειδερίκου 'Eνγκελς

 

 

 Του Κωστή Μπασογιάννη

Στις 28 Νοεμβρίου του 1820 γεννήθηκε στο Μπάρμεν τής Πρωσικής Ρηνανίας ο Φρειδερίκος Ένγκελς. Ένας μεγάλος επαναστάτης, προδότης τής αστικής τάξης στην οποία ανήκε, για χάρη τής Επανάστασης. Πέρασε όλη του τη ζωή στη σκιά τού αδελφικού του φίλου, του Κάρολου Μαρξ. Ο Έγκελς, παραδεχόμενος μεγαλόκαρδα την μεγαλοσύνη τού φίλου του, επέλεξε να είναι εκείνος που θα κάλυπτε οποιοδήποτε κενό στην ζωή, στην επιβίωση, στην προσωπικότητα, στην παραγωγικότητα και στην αποτελεσματικότητα τού Μαρξ, χωρίς ποτέ να διεκδικήσει για τον εαυτό του την κυριαρχία, τα εύσημα και οποιαδήποτε άλλη αμοιβή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο ίδιος δεν ήταν ένας μεγάλος θεωρητικός τής επανάστασης. 

 

Συνέγραψε μαζί με το φίλο του μια σειρά έργων μεταξύ των οποίων το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Μας χάρισε έργα αποκλειστικά δικά του μεγάλης αξίας όπως «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία (1845)», «Αντί-Ντύρινγκ» (1878), «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους» (1884), «Ουτοπιστικός και επιστημονικός σοσιαλισμός», και άλλα. Κατάφερε και συμπλήρωσε μετά το θάνατο του Μαρξ την έκδοση τού μεγάλου έργου τού φίλου του, του «Κεφαλαίου», επεξεργαζόμενος τα δυσανάγνωστα χειρόγραφα του Μαρξ, με σεβασμό στο αυθεντικό κείμενο. Εξέδωσε, έτσι, και προώθησε τον δεύτερο και τρίτο τόμο, που ο Μαρξ δεν είχε προλάβει να εκδώσει. Ηγήθηκε τού παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος μέχρι τον θάνατό του, ενός κινήματος στο οποίο αφιέρωσε όπως και ο Μαρξ τη ζωή του, την οποία και διακινδύνεψε ουκ ολίγες φορές στα πεδία τών μαχών.

 

...«Οι δυνάμεις που δρουν κοινωνικά, δρουν ακριβώς όπως και οι δυνάμεις της φύσης: Στα τυφλά, βίαια, καταστρεπτικά, εφόσον δεν τις γνωρίζουμε και δεν τις υπολογίζουμε. Από τη στιγμή, όμως, που τις γνωρίζουμε και κατανοούμε τη δραστηριότητά τους, τις κατευ­θύνσεις τους, τις επιδράσεις τους, εξαρτάται μόνο από μας να τις υποτάξουμε όλο και περισσότερο στη βούλησή μας και να τις αξιο­ποιήσουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας. Αυτό ισχύει ιδιαί­τερα για τις σημερινές, πανίσχυρες παραγωγικές δυνάμεις. Όσο αρ­νούμαστε επίμονα να κατανοήσουμε τη φύση και το χαρακτήρα τους -ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και οι υπερασπιστές του αντιτάσσονται στην κατανόηση αυτή- τόσο οι δυνάμεις αυτές θα επιδρούν παρά τη θέλησή μας, ενάντια σε μας και τόσο θα κυριαρχούν επάνω μας, όπως αναπτύξαμε εκτενώς. Από τη στιγμή, όμως, που κατανοούμε τη φύση τους, μπορούν να μεταβληθούν στα χέρια των συνεταιρισμένων παραγωγών από δαιμονικούς δεσπό­τες σε υπάκουους υπηρέτες»...

 

 ...«Αφού ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής μετατρέπει όλο και περισσότερο τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού σε προλε­τάριους, δημιουργεί τη δύναμη που είναι αναγκασμένη να συντελέ­σει αυτή την ανατροπή, αν δε θέλει να καταστραφεί. Αφού σπρώ­χνει όλο και περισσότερο προς τη μετατροπή των μεγάλων, κοινω­νικοποιημένων μέσων παραγωγής σε κρατική ιδιοκτησία, δείχνει ο ίδιος το δρόμο προς τη διεξαγωγή αυτής της ανατροπής. Το προλε­ταριάτο καταλαμβάνει την κρατική εξουσία και μετατρέπει πρώτα τα μέσα παραγωγής σε κρατική ιδιοκτησία. Όμως, μ' αυτό τον τρόπο αναιρεί τον εαυτό του σαν προλεταριάτο, αναιρεί όλες τις ταξικές διαφορές και ταξικές αντιθέσεις και μαζί μ' αυτό και το κράτος σαν κράτος»...

Friedrich Engels, Anti-Dühring (1878 )
 

 

 Εκατόν σαράντα δύο χρόνια μετά την έκδοση των παραπάνω αράδων, και μετά την εμπειρία του εικοστού αιώνα, είναι σαφές ότι η συνέχιση της ανάπτυξης της επαναστατικής θεωρίας είναι μια αναγκαιότητα που μοιραία θα συμβεί, αφού οι κοινωνικές δυνάμεις τής εργασίας που θα μετασχηματίσουν την κοινωνία έχουν κι αυτές αναπτυχθεί σε νέα σχήματα, με νέες γνώσεις, εμπειρίες και δεξιότητες. Επίσης, ο τρόπος αντίδρασης τού συστήματος έχει εξελιχθεί έτσι, που μια νέα παράμετρος, όχι τόσο ερευνημένη από τους κλασσικούς έχει παρουσιαστεί. Εκείνη τής βαθειά εγκατεστημένης και πολύπλοκης μαζικής αλλά και ατομικής ψυχολογίας που το υπερώριμο πλέον κεφαλαιοκρατικό σύστημα έχει εγκαταστήσει σε όλα τα επιμέρους υποκείμενα που λειτουργούν στα πλαισιά του. 

 

 

Αυτή η εγκατάσταση δεν έγινε βάσει συνομωτικού σχεδίου. Ήταν μια νομοτέλεια που κανείς δεν μπόρεσε να την προβλέψει στο παρελθόν, αλλά την βλέπουμε τώρα μπροστά μας και την προσλαμβάνουμε με την μορφή ένός χαοτικού όλου. Αυτό το χάος έχει την ανάγκη μελέτης και κατανόησης, κατ' αναλογία με όσα μας διαμηνύει από το βάθος τού παρελθόντος ο Ένγκελς. Η εργασία αυτή είναι δύσκολη, αλλά είναι αναπόφευκτο να γίνει. Γιατί ποτέ η μέχρι τώρα Ιστορία δεν αρνήθηκε στον άνθρωπο την ανάπτυξή του. Αρκεί εκείνος να αποδεχόταν και να σεβόταν την διαδικασία ωρίμανσης των σταδίων της, και να συνεργαζόταν με την λειτουργία της. Και η συνεργασία αυτή, όσο κι αν φαίνεται αντιφατικό, είναι επαναστατική. Γιατί στην συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, το δίλημμα εμφανίζεται σαφώς: συνεργασία με την Ιστορία ή συνεργασία με το σύστημα. Επαναστατική πορεία προς μια κοινωνία που να αρμόζει σε ανθρώπους, ή παγκόσμια καταστροφή.

Μπασὸ...
 

 

Είναι κακούργημα

 

του Κωστή Μπασογιάννη

Η συμπεριφορά της κυβέρνησης στο θέμα τής επίταξης των ιδιωτικών κλινικών δεν είναι μια απλή εσφαλμένη πολιτική απόφαση. Γιατί εδράζεται σε θεμέλια συνειδητής κοσμοθεωρίας. Τής δηλωμένης και ομολογημένης πίστης  των κυβερνώντων στον διαχωρισμό των ανθρώπων σε προνομιούχους (αρίστους, γόνους, κεφαλαιούχους κλπ) και πλέμπα. Ο όρος συγγενεύει με τον πληβείο (plebeius) της αρχαίας Ρώμης, που ήταν ο κοινός φτωχός που είχε μεν κάποια πολιτικά δικαιώματα αλλά ήταν κατώτερος και εκμεταλλεύσιμος. Αμέσως ένα σκαλοπάτι πάνω από τον δούλο.

Η πλέμπα, λοιπόν, είναι υπάνθρωποι για τους κυβερνώντες. Κάτι που εδώ και χρόνια δεν τολμούσαν να παραδεχθουν δημόσια. Γιατί μέχρι πριν από 30 χρόνια, αισθανόταν καταπιεσμένοι από την "ιδεολογική ηγεμονία τής αριστεράς" ή από το "ηθικό πλεονέκτημα τής αριστεράς". Καταπιέστηκαν πολύ οι αστοί και οι πρόθυμοι αβανταδόροι τους από το γεγονός ότι ήταν υποχρεωμένοι να υποχωρούν σε αιτήματα όπως κοινωνικό κρατος, δημόσια υγεία και παιδεία, εργασιακά δικαιώματα. Και τα τελευταία χρόνια, αισθανόμενοι ότι έχουν απαλλαγεί από τον φόβο τής λαϊκής αντίδρασης και μιας αριστερής στροφής του εκλογικού σωματος, αποκαλύπτονται σιγά-σιγά. Οι πιο "εριστικοί" απ' αυτούς, διεκδικούν τη δόξα τής επανόδου σε μια σκληρή και απροκάλυπτη τυραννία. Οι κυβερνώντες πιστεύουν ότι πρέπει η κοινωνία να αποδομηθεί και να παραδοθεί στους κεφαλαιούχους. Η παιδεία, η διαχείρηση των φυσικών πόρων, των δημοσίων αγαθών, όλης τής παραγωγής, ακόμη και η υγεία, πρέπει κατά τους ναρικίσσους τής "αριστείας" να αποδοθεί στους ιδιώτες εκμεταλλευτές και μάλιστα άνευ όρων. Γιατί "αυτοί είναι οι μόνοι ικανοί". Γιατί "το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας".

Να όμως που ήρθε η πανδημία να δείξει πόσο απούσα είναι η τάξη των εκμεταλλευτών αστών, όταν η κοινωνία συγκλονίζεται. Ακόμη και οι ίδιοι όταν προσβάλλονται από covid αναγκάζονται να νοσηλευθούν στο "κομμουνιστικό" ΕΣΥ. Γιατί το μοντέλο που τόσο αγάπησαν, είναι ανίκανο να δώσει την ασφάλεια και την ποιότητα που διαφημίζει. Και αυτό γίνεται για ενα και μόνο λόγο. Γιατί εξ ορισμού το κίνητρο που το κινεί είναι εξωτερικό, ρηχό, αντικοινωνικό και τερατώδες: το κέρδος με σκοπό τον πλουτισμό. Αυτό δεν γίνεται να αλλάξει, γιατί αποτελεί την φύση τού καπιταλισμού ως σύστημα.

 

 

 Η κυβερνώσα δεξιά, η παράταξη που ευθύνεται για όλες ανεξαιρέτως τις εθνικές καταστροφές που έπληξαν το σύγχρονο Ελληνικό κράτος στα 200 χρόνια τής ύπαρξής του, καταστρέφει και στις μέρες μας την Ελλάδα. Σχεδόν όλο το 2020 αντιμετωπίζει μια καταστροφική πανδημία προσπαθώντας να μην θίξει τα συμφέροντα της μόνης τάξης για την προστασία της οποίας η παράταξη αυτή έχει ιδρυθεί. Της μεγαλοαστικής. Στα πλαίσια αυτά αρνήθηκε, και μάλιστα λοιδωρώντας τα αντιπολιτευτικά κόμματα και τους φορείς που της το ζητούσαν, να επιτάξει άνευ όρων τις ιδιωτικές δομές που υπάρχουν στη χώρα και με κεντρικό σχεδιασμό να τις καταστήσει εγκαίρως λειτουργικές για να είναι έτοιμες όταν χρειαστεί. Και να, που τώρα ήρθε η ώρα.  Και αποκαλύπτεται ότι, ακόμη και όταν την δωδεκάτην  κατάλαβαν οι φανατικοί τής καπιταλιστικής μισανθρωπίας δεξιοί ότι είχε  ήδη έρθει η ώρα τής σφαγής των αμνών, τής επιλογής ποιός θα ζήσει και ποιός θα εγκαταλειφθεί στην μοίρα του, αντί να προχωρήσουν στην χωρίς όρους επίταξη, άρχισαν να διαπραγματεύονται με όρους ιδιωτικής οικονομίας με τους κλινικάρχες. Και μάλιστα με τιμές ληστρικές. Επίσης, όπως μας είπε ο ίδιος ο εκπρόσωπος των επιχειρηματιών υγείας τής Θεσσαλονίκης Σαραφιανός, η συζήτηση περιορίστηκε στην περίθαλψη και νοσηλεία μόνο των μη covid περιστατικών, αφού το αντίθετο θα προϋπέθετε προετοιμασία μηνών. Τους μήνες αυτούς τους είχε η κυβέρνηση, αλλά δεν τους εκμεταλλεύτηκε. Με αποτέλεσμα να καταδικάσει σε θάνατο εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ασθενείς.

Δεν είναι μια απλή παράλειψη που ενέχει πολιτική χρειά και ανάλογες ευθύνες . Είναι ένα κακούργημα και μάλιστα με δόλο. Με πρόθεση, όχι από αμέλεια. Και η πρόθεση και ο δόλος δεν έγκεινται σε κάποια διάθεση να σκοτώσουν οι υπεύθυνοι τής κυβέρνησης τους ασθενείς, αλλά κάτι χειρότερο και ακόμη πιο καταδικαστέο: να εξυπηρετήσει οικεία συμφέροντα, αδιαφορωντας για την υγεία του λαού. Γιατί οι επιχειρηματίες που απομυζούν τους πολίτες για την παροχή τού αυτονόητου αγαθού τής υγείας, εκείνοι που προσπάθησαν με την συγκατάθεση και συνέργεια τής κυβέρνησης να κερδοσκοπήσουν ακόμη και από αυτή την τόσο επώδυνη για τον λαό συγκυρία, είναι όλοι σαρξ εκ τής σαρκός τής "δεξιάς πολυκατοικίας". Είναι η ίδια η Νεα Δημοκρατία.

Η εισαγγελία, βεβαίως, τής αστικής δικαιοσύνης είναι απίθανο να θεωρήσει ότι το κακούργημα αυτό είναι άξιο να την απασχολήσει. Τέτοιου είδους προβληματισμοί ανήκουν στο μέλλον τής ανθρωπότητας. Καί ελπίζω ένα μεγάλο τμήμα τής νέας γενιάς να ασχοληθεί επιτέλους με αυτό το μέλλον, το μέλλον τής ανθρώπινης κοινωνίας.

Μπασò...