Σκέψεις μπροστά στην κτηνωδία*

Thoughts

του Κωστή Μπασογιάννη

Εκατοντάδες τέτοια εγκλήματα έχουν γίνει στην Ελλάδα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Και χειρότερα. Δεν θα ξεχάσω την τρομερή περίπτωση του Βασίλη Λυμπέρη, του συζυγο-παιδοκτόνου, που είναι και ο τελευταίος που έπεσε νεκρός από σφαίρες εκτελεστικού αποσπάσματος στην Ελλάδα, στις 25 Αυγούστου του 1972. 

Και σκέφτομαι: Έχεις κάνει ένα τόσο φρικτό έγκλημα. Η μόνη σου ελπίδα να διασώσεις κάτι από την τραγική σου ύπαρξη είναι να το παραδεχτείς και να υποστείς με υπομονή και συντριβή όλες τις συνέπειες, ακόμη και αν είναι ταπεινωτικές για εσένα. Να θέσεις τον εαυτό σου στην συνθήκη της τραγικότητας που είναι, εν δυνάμει, πύλη αυθεντικής μετάνοιας, θεραπείας, ακόμη και οντολογικής ολοκλήρωσης.

Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη επιλογή, δύσκολη ακόμη και στην κατανόησή της για ένα ανυποψίαστο. Στη νηπιώδη κατάσταση του νου ενός ανώριμου κόκκορα του μποντιμπιλντικού** ορνιθορτοφείου δεκαεννιά - είκοσι ετών, μπορεί να ενσταλλαχθεί με την απλή φράση: «Αυτό που κάναμε ήταν ασυγχώρητο. Είμαστε κτήνη. Έλα να τα παραδεχτούμε όλα, να σώσουμε ό,τι ίχνος «αξιοπρέπειας» μας έχει απομείνει, και μετά βλέπουμε». Και αυτό το τελευταίο «μετά βλέπουμε», αν και στην αρχή θα εννοηθεί από τον πρωτόγονο αυτό εγκέφαλο ως ελπίδα αποφυλάκισης, μπορεί και να μετουσιωθεί προς την σωστή κατεύθυνση, μέσα από την ταπείνωση και τον δημόσιο εξευτελισμό, ως προσδοκία να ανοίξουν τα μάτια του και να δει την αλήθεια τού κακού που προξένησε και του κακού που τον έχει βρεί. Να βγεί από το στόμα του η αρχετυπική τραγική κραυγή: «να μην είχα γεννηθεί». 

Αλλά και αν ακόμη δεν σωθεί στην αρχή η «αξιοπρέπεια», πάλι δεν εκλείπει η ελπίδα. Μετά, στην μπουζού, με τα χρόνια, μπορεί να γίνουν θαύματα. Έχουμε τέτοιες περιπτώσεις. Γι αυτό, όσοι φωνάζουν σε κάθε τέτοια ευκαιρία ζητώντας την επαναφορά τής θανατικής ποινής, έχουν άδικο.

Μπασὸ...

______________________________

* Κείμενο κατευναστικό απέναντι στην ίδια μου την Οργή.

** Ευκαιρία να ξανασκεφτούμε ως κοινωνία τον τρόπο με τον οποίο επιβάλλουμε το πρότυπο του/της ματσό warrior στα παιδιά μας. Και να διορθώσουμε αυτή την ναρκισσιστική πορεία, πριν είναι πολύ αργά.